Begin 2005 gaven mijn longen het op. Ik verdroeg de peuk niet meer.
Ik heb toen het boek van Allen Carr geleend. Die man heeft mijn ideeën over roken even bijgesteld, met name de rol van de sigaret bij stress! Eye-opener! Zelf is hij ex-kettingroker. Boze tongen beweerden dat hij zelf later weer is gaan roken. Maar hij heeft me wel mooi de juiste mentaliteit gegeven. En met mij vele andere stoppers!
Deze zomer was er wereldwijd een schok, maar toch ook wat hoongelach toen Carr longkanker bleek te hebben. De antirookgoeroe had longkanker!
Ook tijdens zijn ziekte bleef hij er op hameren dat het zin heeft om te stoppen. En vandaag werd bekend dat hij is gestorven.
Iedereen mag daar een mening over hebben en het is niet aan mij om te bepalen of dat wel of niet ongepast is. Maar ik ben Allen Carr zeer dankbaar voor zijn "point of view" tijdens mijn behoorlijk zware strijd tegen de peuk! Dankzij hem ben ik er nu alweer bijna 2 jaar van af, kan ik de momenten dat ik bést wel een trekje zou lusten (ja, ook na al die tijd komt dat nog wel eens voor) makkelijk relativeren, en vooral: dankzij hem zullen mijn longen niet verder achteruit hollen...!
Goede reis, Allen Carr, en bedankt!
