Zo blij dat ik binnenkort een opvangcaafje voor Chica kan halen! (ook al ligt de afspraak nog niet 100% vast, maar er wordt aan gewerkt!)
Maar aggut, als ik nu in de kooi kijk breekt mijn hart. Chica reageert altijd heel heftig op de dood van een maatje. Toen ze nog jonger was, was ze heel onrustig toen haar maatje Blackie opeens dood was. Nu is ze juist heel stil (en Chica is juist zo'n hypertje). Ze lijkt me niet ziek, eet en drinkt gewoon, maar ze is helemaal ingekakt. Wat ook even kort is gebeurd toen Poes er niet meer was, maar omdat Zwartje er toen ook nog was, was dat weer snel voorbij.
Ze laat zich oppakken (gaat normaliter onder luid protest). Geen luchtalarm als ik een witlofje pak (ze eet het gelukkig wel). Geen geluiden als een zacht kakelende kip. Af en toe een héél klein kort zacht geluidje... Zo ontzettend NIET Chica...
Ze reageert wel als we tegen haar praten. Komt dan naar me toe voor een aaitje (terwijl Chica niet echt van aaitjes houdt). Kijkt me aan. Ik heb het gelukkig niet zo druk deze week, maar het wordt hoog tijd voor een maatje voor haar. Een cavia-maatje.
Je zou denken "'t is maar een cavia", en je moet oppassen dat je een dier niet te erg ver-menselijkt, maar ik ben in de ruim 5 jaar dat ik ze nu heb echt onder de indruk geraakt van de karaktertjes van deze diertjes!
maandag 30 november 2015
zondag 29 november 2015
Zwartje...
Zwartje ligt nu op een hooibedje in een schoenendoos.
Ze is hier bijna 4 jaar geleden op een heel gekke manier gekomen. Ik zat middenin de verhuizing naar mijn huidige huis. Midden in de drukte vonden we opeens Blackie dood in het nachthokje! Die was er stilletjes tussenuit geknepen.
Chica was helemaal van slag (ja, echt waar, ook cavia's voelen het als hun vriendje dood is) maar ze kon ook niet bij Brownie. Twee dominante caven in één kooi, dat werkte niet.
Ik moest de volgende dag in Hilversum zijn en besloot even langs het winkelcentrum te gaan. Daar had altijd een klein doehetzelfwinkeltje gezeten (wie vroeger in Kerkelanden woonde is opgegroeid met "Makuswat") en ik had nog wat spullen nodig.
Dat winkeltje bleek echter weg, er was nu een dierenwinkel. En het was niet de bedoeling daarheen te gaan, maar ik deed het toch.
Midden in de winkel stond een bak met konijnen en een heel klein caviaatje, met bolle ogen. Die konijnen stonden tegen de ramen om aandacht te krijgen en dat kleine zwarte caviaatje deed dapper mee. Wat een wurm!
Ze was 14 weken oud, maar leek veel jonger.
Ook al zat ik middenin de verhuizing, ook al ben ik tegen dieren kopen in een winkel, ik kon dat wurm daar niet laten zitten. Heb een kattenvervoermandje gekocht om haar te vervoeren en daar ging ze, Zwartje.
Zwartje is altijd een ondermaatje gebleven met opvallend bolle oogjes. Maar tot gisteren kerngezond. Een ongecompliceerd, vrolijk caviaatje dat graag overal op knabbelde (ook op je vingers en haar maatje Chica). Als je in de stoel naast de kooi ging zitten stond ze tegen de tralies voor een aaitje (en een knabbeltje aan je vingers). Chico en Sjimmie wisten al snel: pas op want ze knabbelt aan je neus! Ze beet niet door - tenzij je net groente had gesneden :D
Ze was een perfecte match voor onze dominante dramaqueen Chica. Soms konden ze wel eens bitchen om een witlofje of een paprikaatje, maar daarna zaten ze weer samen in één van de nachthokjes. Dat Zwartje ook de rare gewoonte had om aan Chica te knabbelen zorgde ervoor dat Chica nogal plukkerig was ;)
Gistermiddag kwam ze opeens niet uit haar nachthokje toen ik een restje bleekselderij in de kooi deed. Ik zag meteen dat het foute boel was. Ze lag op een dotje, ogen half dicht, en knabbelde niet aan mijn vingers toen ik haar aanhaalde. Zéér foute boel... Halsoverkop naar de dierenarts, en terwijl ik daar zat kreeg ze een stevige diarree-aanval. Uiterst foute boel...
We hebben het nog geprobeerd met antibiotica, gisteren een spuit, vandaag beginnen met druppels, maar de verpakking voor de druppels hoefde niet meer open...
Rust zacht, lieve Zwartje :'( met je vriendelijke knabbeltjes en je bolle oogjes en je enorme nieuwsgierigheid...
Ze is hier bijna 4 jaar geleden op een heel gekke manier gekomen. Ik zat middenin de verhuizing naar mijn huidige huis. Midden in de drukte vonden we opeens Blackie dood in het nachthokje! Die was er stilletjes tussenuit geknepen.
Chica was helemaal van slag (ja, echt waar, ook cavia's voelen het als hun vriendje dood is) maar ze kon ook niet bij Brownie. Twee dominante caven in één kooi, dat werkte niet.
Ik moest de volgende dag in Hilversum zijn en besloot even langs het winkelcentrum te gaan. Daar had altijd een klein doehetzelfwinkeltje gezeten (wie vroeger in Kerkelanden woonde is opgegroeid met "Makuswat") en ik had nog wat spullen nodig.
Dat winkeltje bleek echter weg, er was nu een dierenwinkel. En het was niet de bedoeling daarheen te gaan, maar ik deed het toch.
Midden in de winkel stond een bak met konijnen en een heel klein caviaatje, met bolle ogen. Die konijnen stonden tegen de ramen om aandacht te krijgen en dat kleine zwarte caviaatje deed dapper mee. Wat een wurm!
Ze was 14 weken oud, maar leek veel jonger.
Ook al zat ik middenin de verhuizing, ook al ben ik tegen dieren kopen in een winkel, ik kon dat wurm daar niet laten zitten. Heb een kattenvervoermandje gekocht om haar te vervoeren en daar ging ze, Zwartje.
Zwartje is altijd een ondermaatje gebleven met opvallend bolle oogjes. Maar tot gisteren kerngezond. Een ongecompliceerd, vrolijk caviaatje dat graag overal op knabbelde (ook op je vingers en haar maatje Chica). Als je in de stoel naast de kooi ging zitten stond ze tegen de tralies voor een aaitje (en een knabbeltje aan je vingers). Chico en Sjimmie wisten al snel: pas op want ze knabbelt aan je neus! Ze beet niet door - tenzij je net groente had gesneden :D
Ze was een perfecte match voor onze dominante dramaqueen Chica. Soms konden ze wel eens bitchen om een witlofje of een paprikaatje, maar daarna zaten ze weer samen in één van de nachthokjes. Dat Zwartje ook de rare gewoonte had om aan Chica te knabbelen zorgde ervoor dat Chica nogal plukkerig was ;)
Gistermiddag kwam ze opeens niet uit haar nachthokje toen ik een restje bleekselderij in de kooi deed. Ik zag meteen dat het foute boel was. Ze lag op een dotje, ogen half dicht, en knabbelde niet aan mijn vingers toen ik haar aanhaalde. Zéér foute boel... Halsoverkop naar de dierenarts, en terwijl ik daar zat kreeg ze een stevige diarree-aanval. Uiterst foute boel...
We hebben het nog geprobeerd met antibiotica, gisteren een spuit, vandaag beginnen met druppels, maar de verpakking voor de druppels hoefde niet meer open...
Rust zacht, lieve Zwartje :'( met je vriendelijke knabbeltjes en je bolle oogjes en je enorme nieuwsgierigheid...
zaterdag 28 november 2015
Zwartje is erg ziek
Ik heb nog nooit een zieke cavia gehad die zich zó verzette tegen dwangvoederen als Zwartje! En Poes kon er ook wat van destijds, maar daar kon ik toch altijd nog een beetje in krijgen.
Dat gaat nog wat worden als ze morgen haar eerste penicillineslokje moet hebben (vandaag hoeft nog niet, ze heeft een prik gehad). Als ze er morgen nog is, want op deze manier schiet het natuurlijk niet op.
Chica merkt dat haar vriendinnetje niet goed gaat. Ze is onrustig en wil steeds bij haar in het nachthokje, maar Zwartje wil haar niet in de buurt hebben (die lieve, gemoedelijke Zwartje die normaal gesproken altijd alles en iedereen zo leuk vindt...).
De diarree is minder, maar als je weinig eet kun je ook weinig poepen...
Ze hapte net even een stukje paprika, dat dan weer wel. Maar daar bleef het bij. Dadelijk maar weer met die gehate spuit, ik neem haar met de handdoek in de houdgreep, jongste voert haar, maar ze vecht zo hard dat ik bang ben dat ik haar pijn doe. Die kracht heeft ze nog wel...
Ik heb er een heel slecht gevoel over...
Dat gaat nog wat worden als ze morgen haar eerste penicillineslokje moet hebben (vandaag hoeft nog niet, ze heeft een prik gehad). Als ze er morgen nog is, want op deze manier schiet het natuurlijk niet op.
Chica merkt dat haar vriendinnetje niet goed gaat. Ze is onrustig en wil steeds bij haar in het nachthokje, maar Zwartje wil haar niet in de buurt hebben (die lieve, gemoedelijke Zwartje die normaal gesproken altijd alles en iedereen zo leuk vindt...).
De diarree is minder, maar als je weinig eet kun je ook weinig poepen...
Ze hapte net even een stukje paprika, dat dan weer wel. Maar daar bleef het bij. Dadelijk maar weer met die gehate spuit, ik neem haar met de handdoek in de houdgreep, jongste voert haar, maar ze vecht zo hard dat ik bang ben dat ik haar pijn doe. Die kracht heeft ze nog wel...
Ik heb er een heel slecht gevoel over...
Nee!
Zwartje de cavia is opeens heel erg ziek... Eet niet, zit op een hoopje, oogjes half dicht...
Dierenarts bellen. Nu.
Dierenarts bellen. Nu.
Update Zwartje. Stevig aan de diarree. Nu: antibiotica en dwangvoederen. En afwachten. En een flink bedrag armer :'( maar dat weet je als je huisdieren hebt;) |
donderdag 26 november 2015
Snob 14
Lijstje in willekeurige volgorde. Wijkt weinig af van vorig jaar, moet ik bekennen!
De Snob 14 van Polderdame:
1 THE POGUESFAIRYTALE OF NEW YORK - THE POGUES
2 NICK CAVE & THE BAD SEEDSDEATH IS NOT THE END - NICK CAVE & THE BAD SEEDS
3 ROWWEN HÈZEBLIEVE LOEPE - ROWWEN HÈZE
4 QUEENTHE MARCH OF THE BLACK QUEEN - QUEEN
5 GORKIMIA - GORKI
6 TOM WAITSMARTHA - TOM WAITS
7 LES NÉGRESSES VERTESZOBI LA MOUCHE - LES NÉGRESSES VERTES
8 MANU CHAOCLANDESTINO - MANU CHAO
9 AWOLNATIONSAIL - AWOLNATION
10 FRANÇOISE HARDYCOMMENT TE DIRE ADIEU - FRANÇOISE HARDY
11 Caledonia - Rapalje
12 God's Great Duststorm - Katzenjammer
13 Mostafaj - Mau Mau
14 King Kong 5 - Mano Negra
dinsdag 24 november 2015
zondag 22 november 2015
Herfstgrillen
Twee weken geleden fietste ik nog bij 20 graden, nu komen de gure buien achter elkaar. 't Kan verkeren, en dat is ook zo interessant aan ons klimaat, die enorme "moodswings" ;)
zaterdag 21 november 2015
Fax
Ik val net (nu pas) in een uitzending van "Het Collectief Geheugen" en zie een item over De Fax.
Ik heb privé nooit een fax gehad, had het ook niet nodig, maar voor bepaald werk (1992-1995) ben ik zeer vaak met een fax bezig geweest.
Ik moest toen o.a. weerberichten doorfaxen naar schepen die ergens in the middle of nowhere, maar dan nautisch, waren.
Mobiel communiceren was toen nog heel ingewikkeld. Zo'n fax op zo'n schip stond niet dag en nacht aan, want dat ging allemaal via "de satelliet" en kostte klauwenvol geld.
Dus moest ik eerst bellen.
De kans was groot dat ik dan bijvoorbeeld de scheepskok trof, die uitsluitend een zeer onverstaanbaar Schots dialect sprak. En dan moest ik hem vertellen dat hij de fax aan moest zetten.
Op zich was dat een geweldige leuke uitdaging voor me. Het probleem was wel, dat ik dus naar de satelliettelefoon belde die moeiteloos 9 gulden (anno 2015 denk ik wel te vergelijken met 9 euro) per minuut wegtikte en dus in zo kort mogelijke tijd de scheepskok moest duidelijk maken dat hij NU!!! de fax moest aanzetten voor een weer-update.
Ja, dat waren mooie tijden wink-emoticon
Over de tijd die ik nodig had om een file van slechts enkele mb's over te modemmen kan ik ook boekdelen volschrijven
Ik heb privé nooit een fax gehad, had het ook niet nodig, maar voor bepaald werk (1992-1995) ben ik zeer vaak met een fax bezig geweest.
Ik moest toen o.a. weerberichten doorfaxen naar schepen die ergens in the middle of nowhere, maar dan nautisch, waren.
Mobiel communiceren was toen nog heel ingewikkeld. Zo'n fax op zo'n schip stond niet dag en nacht aan, want dat ging allemaal via "de satelliet" en kostte klauwenvol geld.
Dus moest ik eerst bellen.
De kans was groot dat ik dan bijvoorbeeld de scheepskok trof, die uitsluitend een zeer onverstaanbaar Schots dialect sprak. En dan moest ik hem vertellen dat hij de fax aan moest zetten.
Op zich was dat een geweldige leuke uitdaging voor me. Het probleem was wel, dat ik dus naar de satelliettelefoon belde die moeiteloos 9 gulden (anno 2015 denk ik wel te vergelijken met 9 euro) per minuut wegtikte en dus in zo kort mogelijke tijd de scheepskok moest duidelijk maken dat hij NU!!! de fax moest aanzetten voor een weer-update.
Ja, dat waren mooie tijden wink-emoticon
Over de tijd die ik nodig had om een file van slechts enkele mb's over te modemmen kan ik ook boekdelen volschrijven
woensdag 18 november 2015
Van Der Biltprijs voor weerhistoricus Jan Buisman
Halverwege de jaren tachtig ging ik meer doen met mijn interesse voor klimatologie in Nederland. Ik kocht het boek Bar en Boos van Jan Buisman en vond daar een schat aan informatie.
Begin jaren negentig had ik een rubriek in Weerspiegel, het maandblad van wat nu Vereniging voor Weerkunde en Klimatologie heet. Ik schreef regelmatig over "mijn bijbeltje", zoals ik Bar en Boos noemde, en op een dag kreeg ik een brief van Jan Buisman zelf.
Hij vertelde dat hij een grotere versie ging schrijven omdat hij nog veel meer gegevens had verzameld.
Het was de bedoeling vier delen uit te brengen en in het jaar 2000 zou dan deel vier, over de 20e eeuw, verschijnen.
Jan Buisman hield me enthousiast op de hoogte, zo had hij zelfs gegevens uit de tijd van Karel de Grote gevonden!
Het liep echter een beetje uit de hand... In 2000 verscheen er geen deel vier met het weer van de 20e eeuw, om het maar eens kort samen te vatten ;-)
Dit jaar, 2015, verscheen wel deel 6 (!) over het weer in de tweede helft van de 18e eeuw. Ik bedoel maar...!
Buisman is inmiddels 90 jaar oud en werkt keihard door aan het project dat 25 jaar geleden nog een vierdelige serie zou worden dat in 2000 voltooid zou worden, maar inmiddels is uitgegroeid tot een veel dikkere stapel met nog meer gegevens dan hij toen durfde te vermoeden.
Ik hoop heel intens dat hem de tijd is gegund om de voltooiing zelf nog mee te maken!
http://www.knmi.nl/over-het-knmi/nieuws/van-der-biltprijs-voor-weerhistoricus-jan-buisman
Begin jaren negentig had ik een rubriek in Weerspiegel, het maandblad van wat nu Vereniging voor Weerkunde en Klimatologie heet. Ik schreef regelmatig over "mijn bijbeltje", zoals ik Bar en Boos noemde, en op een dag kreeg ik een brief van Jan Buisman zelf.
Hij vertelde dat hij een grotere versie ging schrijven omdat hij nog veel meer gegevens had verzameld.
Het was de bedoeling vier delen uit te brengen en in het jaar 2000 zou dan deel vier, over de 20e eeuw, verschijnen.
Jan Buisman hield me enthousiast op de hoogte, zo had hij zelfs gegevens uit de tijd van Karel de Grote gevonden!
Het liep echter een beetje uit de hand... In 2000 verscheen er geen deel vier met het weer van de 20e eeuw, om het maar eens kort samen te vatten ;-)
Dit jaar, 2015, verscheen wel deel 6 (!) over het weer in de tweede helft van de 18e eeuw. Ik bedoel maar...!
Buisman is inmiddels 90 jaar oud en werkt keihard door aan het project dat 25 jaar geleden nog een vierdelige serie zou worden dat in 2000 voltooid zou worden, maar inmiddels is uitgegroeid tot een veel dikkere stapel met nog meer gegevens dan hij toen durfde te vermoeden.
Ik hoop heel intens dat hem de tijd is gegund om de voltooiing zelf nog mee te maken!
http://www.knmi.nl/over-het-knmi/nieuws/van-der-biltprijs-voor-weerhistoricus-jan-buisman
dinsdag 17 november 2015
Herfst
Respect voor zoonlief die door letterlijk weer en wind weer trouw en zonder te zeuren de wijk voorziet van het huis-aan0huisblad. Alweer een jaar inmiddels!
Ik wens hem een stevige kerstfooienpot toe, straks!
Ik wens hem een stevige kerstfooienpot toe, straks!
maandag 16 november 2015
Kunst
Twee markante kunstwerken in Almere omgewaaid.
Kunstwerken?
Ja en nee. Ik heb ooit gehoord dat dit werd gebruikt bij de bouw van dit deel van Almere in de jaren tachtig. Bij wijze van monument werd het toen aan beide kanten van de Hogering neergezet.
Eind jaren negentig was er een geruchtmakende diamantroof. De diamanten bleven zoek, tot de dader bekende de buit in dit monument/kunstwerk te hebben gestopt! En dat terwijl tout Almere regelmatig langs deze dingen reed! :D
En nou zijn ze omgewaaid... Ik vind (voor zover ik als oud-Almeriaan wat te vinden heb) dat ze weer gerestaureerd en teruggeplaatst moeten worden. Niet omdat ze zo mooi zijn, maar omdat er mooie verhalen aan vast zitten!
Kunstwerken?
Ja en nee. Ik heb ooit gehoord dat dit werd gebruikt bij de bouw van dit deel van Almere in de jaren tachtig. Bij wijze van monument werd het toen aan beide kanten van de Hogering neergezet.
Eind jaren negentig was er een geruchtmakende diamantroof. De diamanten bleven zoek, tot de dader bekende de buit in dit monument/kunstwerk te hebben gestopt! En dat terwijl tout Almere regelmatig langs deze dingen reed! :D
En nou zijn ze omgewaaid... Ik vind (voor zover ik als oud-Almeriaan wat te vinden heb) dat ze weer gerestaureerd en teruggeplaatst moeten worden. Niet omdat ze zo mooi zijn, maar omdat er mooie verhalen aan vast zitten!
Hey Saint Peter
En dan hoor je opeens dat liedje van lang geleden op de radio. Is en blijft een geweldig nummer, waar ik als puber heerlijk op heb zitten luchtdrummen! ;) (en als je dan googlet op dit Australische duo, ontdek je dat de helft Nederlands is ;) )
zondag 15 november 2015
Agenda
Zo druk als een klein baasje. Waarmee? Nou, het is november en dat betekent dat ik mijn foto-agenda weer moet gaan samenstellen...! Een klusje dat ik sinds 2007 doe.
En wat heb ik sinds ik mijn huidige agenda heb gemaakt, belachelijk veel foto's om uit te zoeken...
Huistuinkeukenfoto's.
Mijn eendaagse stedentripjes naar Nijmegen, Amsterdam, Utrecht, De Rijp en Haarlem.
Vakantie op Texel.
Mijn ebike-tripjes, en dan niet alleen de Pieterpadbenadering ;)
Keukenhof en Bloemendagen in Anna Paulowna.
Zomerfolk en Rowwen Hèze.
Brocantemarktjes.
Duizenden foto's, die ik héél kritisch heb bekeken, en waar ik á la Kill Your Darlings een keuze uit moet maken. Waarmee ik een mooie, inspirerende agenda voor 2016 ga maken!
En wat heb ik sinds ik mijn huidige agenda heb gemaakt, belachelijk veel foto's om uit te zoeken...
Huistuinkeukenfoto's.
Mijn eendaagse stedentripjes naar Nijmegen, Amsterdam, Utrecht, De Rijp en Haarlem.
Vakantie op Texel.
Mijn ebike-tripjes, en dan niet alleen de Pieterpadbenadering ;)
Keukenhof en Bloemendagen in Anna Paulowna.
Zomerfolk en Rowwen Hèze.
Brocantemarktjes.
Duizenden foto's, die ik héél kritisch heb bekeken, en waar ik á la Kill Your Darlings een keuze uit moet maken. Waarmee ik een mooie, inspirerende agenda voor 2016 ga maken!
zaterdag 14 november 2015
Gronau
Tjonge wat een dag!
Met jongste naar Gronau gegaan. Heenweg ging goed, we wisten vooraf dat we bij Kampen Zuid even met de bus moesten.
Lekker rondgeshopt, nog even snacken en dan naar huis.
Vlak voor Almelo strandden we echter omdat er net voor ons een trein stuk was gegaan. Niemand wist wat er ging gebeuren,alleen dat we terug naar Hengelo moesten en dan maar kijken hoe of wat.
Heb oudste gelukkig bereid gevonden om de hond uit te laten.
In Hengelo leek de beste optie de boemel naar Zutphen en dan door naar Zwolle.
En dat loopt prima, we rijden net Zutphen uit.
Verwachte thuiskomst tien uur, dan zijn we dik 4 1/2 uur onderweg geweest.
En dat op een goedkoop Kruidvatkaartje! :P
Met jongste naar Gronau gegaan. Heenweg ging goed, we wisten vooraf dat we bij Kampen Zuid even met de bus moesten.
Lekker rondgeshopt, nog even snacken en dan naar huis.
Vlak voor Almelo strandden we echter omdat er net voor ons een trein stuk was gegaan. Niemand wist wat er ging gebeuren,alleen dat we terug naar Hengelo moesten en dan maar kijken hoe of wat.
Heb oudste gelukkig bereid gevonden om de hond uit te laten.
In Hengelo leek de beste optie de boemel naar Zutphen en dan door naar Zwolle.
En dat loopt prima, we rijden net Zutphen uit.
Verwachte thuiskomst tien uur, dan zijn we dik 4 1/2 uur onderweg geweest.
En dat op een goedkoop Kruidvatkaartje! :P
vrijdag 13 november 2015
A Cat's Concerto
Klassiek in cartoons? Veruit mijn favoriet: A Cat's Concerto! ;)
Worden die oude originele (!!!) cartoons van o.a. Tex Avery, Hannah/Barbera (en dan echt cartoons, geen Flintstones), Fred Quimby en zo überhaupt nog wel eens uitgezonden ergens, of worden die tegenwoordig als "te gewelddadig" gezien...? ;)
(ook een favoriet van me: Bad Luck Blackie, volgens mij van Tex Avery)
Worden die oude originele (!!!) cartoons van o.a. Tex Avery, Hannah/Barbera (en dan echt cartoons, geen Flintstones), Fred Quimby en zo überhaupt nog wel eens uitgezonden ergens, of worden die tegenwoordig als "te gewelddadig" gezien...? ;)
(ook een favoriet van me: Bad Luck Blackie, volgens mij van Tex Avery)
Inside the Rhapsody
Dit is briljant!!!
Bohemian Rhapsody werkelijk helemaal tot op het bot gefileerd (door Brian May himself) aan de hand van de originele opnames.
Vooral de opnames met alleen piano en percussie en het dubben van de koortjes laten horen hoe krankzinnig knap en moeilijk dit nummer in elkaar zit...
Bohemian Rhapsody werkelijk helemaal tot op het bot gefileerd (door Brian May himself) aan de hand van de originele opnames.
Vooral de opnames met alleen piano en percussie en het dubben van de koortjes laten horen hoe krankzinnig knap en moeilijk dit nummer in elkaar zit...
BoRhap onder het mes
Eind vorige maand was het 40 jaar geleden dat Bohemian Rhapsody uit kwam.
Hier een geweldige docu waarin Brian May zeer uitgebreid elk stukje BoRhap fileert tot op het bot. Mocht je het nummer meer dan zat zijn: kijk en luister nog maar eens goed, en dan weet je weer waarom dit zo'n ongeëvenaard meesterwerk is.
Hier een geweldige docu waarin Brian May zeer uitgebreid elk stukje BoRhap fileert tot op het bot. Mocht je het nummer meer dan zat zijn: kijk en luister nog maar eens goed, en dan weet je weer waarom dit zo'n ongeëvenaard meesterwerk is.
Invasiestranden
Deze moest ik even delen, samen met een herinnering.
Saving Private Ryan is bekend om de pakweg 20 openingsminuten die de aankomst van de geallieerden op de Franse stranden laten zien. Keiharde beelden, uiterst realistisch, enfin, zie de tekst onder deze foto's. Ik herinner me dat dat inderdaad gebeurde toen de film net uit was.
In augustus 2006 heb ik de film voor het eerst gezien. Dat was op een bijzondere lokatie: in een touringbus met dvd, voor ons hotel in Caen. Ik deed toen een georganiseerde rondreis door Normandië en de reisleider/chauffeur had aangeboden daags voor ons bezoek aan de invasiestranden de film te laten zien voor iedereen die daar belangstelling voor had.
Het kwam keihard binnen.
En toen we de volgende dag over diezelfde stranden liepen waren we doodstil... (en behoorlijk geschokt om de vrolijke soldaatjes-commercie in Arromanches)...
Een heel heftige ervaring, maar ik ben er dankbaar voor. Net als het bezoek aan het Vredesmuseum in Caen, maar dat is weer een ander verhaal.
Saving Private Ryan is bekend om de pakweg 20 openingsminuten die de aankomst van de geallieerden op de Franse stranden laten zien. Keiharde beelden, uiterst realistisch, enfin, zie de tekst onder deze foto's. Ik herinner me dat dat inderdaad gebeurde toen de film net uit was.
In augustus 2006 heb ik de film voor het eerst gezien. Dat was op een bijzondere lokatie: in een touringbus met dvd, voor ons hotel in Caen. Ik deed toen een georganiseerde rondreis door Normandië en de reisleider/chauffeur had aangeboden daags voor ons bezoek aan de invasiestranden de film te laten zien voor iedereen die daar belangstelling voor had.
Het kwam keihard binnen.
En toen we de volgende dag over diezelfde stranden liepen waren we doodstil... (en behoorlijk geschokt om de vrolijke soldaatjes-commercie in Arromanches)...
Een heel heftige ervaring, maar ik ben er dankbaar voor. Net als het bezoek aan het Vredesmuseum in Caen, maar dat is weer een ander verhaal.
donderdag 12 november 2015
Vastelaovend
Vastelaovend en Carnaval. Zou ik als noorderling graag eens mee willen maken, liefst in Limburg! En nee, niet om het zuipen, maar om het "carnavalsgevoel" eens van dichtbij te mogen meemaken.
Afgelopen weekend (Pieterpad in Limburg) heb ik er tijdens mijn pauzes over gepraat met verschillende mensen en het is daar echt wat anders dan jezelf alleen maar helemaal katjelam zuipen, werd me verzekerd. Vooral Venlo schijnt bijzonder te zijn!
Afgelopen weekend (Pieterpad in Limburg) heb ik er tijdens mijn pauzes over gepraat met verschillende mensen en het is daar echt wat anders dan jezelf alleen maar helemaal katjelam zuipen, werd me verzekerd. Vooral Venlo schijnt bijzonder te zijn!
Voorjaar
Vanmiddag in de voortuin gespot: hyacinthen die boven de grond komen.
Nou ben ik al dik 25 jaar bezig met fenologie, maar dat, en bloeiende blauwe druifjes, heb ik werkelijk nog nooit eerder in november meegemaakt...
Nou ben ik al dik 25 jaar bezig met fenologie, maar dat, en bloeiende blauwe druifjes, heb ik werkelijk nog nooit eerder in november meegemaakt...
dinsdag 10 november 2015
Holy sh...! :)
Jongste heeft me toch een raar verhaal verteld...
Omdat ik weer was Pieterpadfietsen dit weekend had hij dierenoppasdienst. En dat doet hij ook prima.
Ik had dit weekend voor Chico ander hondenvoer dan normaal gegeven, doe ik wel vaker, meestal gaat dat goed, maar deze keer niet. Zijn darmen speelden op...!
Jongste heeft 'm keurig en tijdig uitgelaten, daarin vertrouw ik hem blind, maar de nood was toch weer hoog.
Nou is Chico een zindelijk hondje. Eén keer eerder heeft hij een ongelukje gehad, een tijdje geleden, en het arme beest leed daar nog zwaarder onder dan ik :)
Maar Chico is ook een slim hondje. Want deze keer had hij een oplossing gevonden voor de hoge nood: "Ik doe hetzelfde als de kat, ik neem de bak!"
En tot verbijstering van jongste gaat hij zitten kakken op de kattenbak...! Niet helemaal gelukt overigens, de helft ging ernaast...
Jongste heeft het keurig opgeruimd (respect!!!), de kattenbak uitgeschept, Chico nog even extra uitgelaten en mij gebeld om het te vertellen.
Ik ben trots op mijn mannen!
Omdat ik weer was Pieterpadfietsen dit weekend had hij dierenoppasdienst. En dat doet hij ook prima.
Ik had dit weekend voor Chico ander hondenvoer dan normaal gegeven, doe ik wel vaker, meestal gaat dat goed, maar deze keer niet. Zijn darmen speelden op...!
Jongste heeft 'm keurig en tijdig uitgelaten, daarin vertrouw ik hem blind, maar de nood was toch weer hoog.
Nou is Chico een zindelijk hondje. Eén keer eerder heeft hij een ongelukje gehad, een tijdje geleden, en het arme beest leed daar nog zwaarder onder dan ik :)
Maar Chico is ook een slim hondje. Want deze keer had hij een oplossing gevonden voor de hoge nood: "Ik doe hetzelfde als de kat, ik neem de bak!"
En tot verbijstering van jongste gaat hij zitten kakken op de kattenbak...! Niet helemaal gelukt overigens, de helft ging ernaast...
Jongste heeft het keurig opgeruimd (respect!!!), de kattenbak uitgeschept, Chico nog even extra uitgelaten en mij gebeld om het te vertellen.
Ik ben trots op mijn mannen!
Aannames :)
Helmut Schmidt (96) overleden.
"Vandaag is Helmut Schmidt definitief gestopt met roken," bericht L1.
Zo zeg, schrik ik, dat is wel een beetje heel erg bot gezegd!
Maar die opmerking was minder respectloos dan ik dacht. L1 legde het meteen uit. Schmidt was namelijk een notoir en zeer fanatiek roker. Had maling aan elk rookverbod en maakte daar ook echt serieus een punt van.
Zo zie je maar: oordeel nooit voor je alle feiten weet;)
"Vandaag is Helmut Schmidt definitief gestopt met roken," bericht L1.
Zo zeg, schrik ik, dat is wel een beetje heel erg bot gezegd!
Maar die opmerking was minder respectloos dan ik dacht. L1 legde het meteen uit. Schmidt was namelijk een notoir en zeer fanatiek roker. Had maling aan elk rookverbod en maakte daar ook echt serieus een punt van.
Zo zie je maar: oordeel nooit voor je alle feiten weet;)
maandag 9 november 2015
Pieterpad
Zaterdag en zondag.
(zie ook daar voor de foto's)
Verder was het abnormaal warm, dik 18 graden, er stond wel een stevige wind, kracht 4, er was geen zon en bij Venlo waren er kleine buitjes. Morgen zal het beter zijn, is ons beloofd. Bij mijn vorige etappe was het echt frisser en killer en had ik een dikke reisjas en sweater nodig, nu waren mijn fietsshirt en windjack eigenlijk al teveel en had ik gerust in mijn korte broek kunnen rondfietsen (maar hey, er zijn grenzen :) )
En dit is het land van Rowwen Hèze natuurlijk. Dit is hun territorium en vanavond hebben ze slotconcert. Had ik van tevoren geweten dat ik hier dit weekend zou zijn... Hoewel, de vraag naar kaartjes is vele malen groter dan het aanbod, leerde ik later.
En dat de band op handen wordt gedragen werd me al snel duidelijk!
Ik vertrok uit Vierlingsbeek, het Brabantse boerenland in, inclusief een oud vervallen kasteeltje, een groot veld boerenkool (ruikt heerlijk!) en hier en daar de geur van varkens (ruikt minder lekker, maar als je rookworst bij je boerenkool wil, moet je er wel wat voor over hebben).
Ik heb twee prachtige kapelletjes bezocht, de Mariakapel (Holthees) en de Jozefkapel (Smakt). Veel foto's kon ik niet maken, in de Mariakapel werd gedweild (ja, ook dat moet gebeuren) en in de Jozefkapel zat een vrouw, vermoedelijk een zuster, te studeren. Vanzelfsprekend heb ik in beide kapellen even een kaarsje opgestoken voor een paar mensen die wel wat extra steun van boven kunnen gebruiken.
Ik vond ook de Willibrorduskapel, niet opgenomen in de route maar wel beschreven in het boekje. Ligt in een bos, was helaas afgesloten. Dat ligt vlakbij Geysteren, een snoeperig oud dorpje.
Bij de Jozefkapel in Smakt raakte ik aan de praat met een oudere dame. Ja, ook over Rowwen Hèze :) en verder carnaval in Venlo (google op Minsenkinderen, raadde ze me aan), maar al gauw moest ze een ernstiger verhaal aan me kwijt. Dat ze ook zo graag rondtoerde, maar dan met haar hartsvriendin uit Venlo. En die had nog niet zo lang geleden een heel nare diagnose gekregen. Behalve zorgen om die vriendin, was er ook de onzekerheid: kunnen we straks weer samen op stap?
Ik hoop dat ik een luisterend oor voor haar heb kunnen zijn. Het kaarsje in de Jozefkapel is ook voor haar en haar vriendin!
Na Smakt (die naam alleen al) moest ik flink van de route afwijken, maar ik heb me niet verveeld! Het landschap langs de Maas is vrij typisch. De oude bedding van de rivier steekt als een echt ravijn een aantal meter boven alles uit. Heel apart om te zien! Om van heuvels te spreken is wat overdreven, maar het is wel enigszins glooiend.
De Maas zelf heb maar af en toe gezien, de gevolgen van de Maas des te meer.
Dat de streek toch ernstig onder de oorlog te lijden heeft gehad blijkt wel uit diverse monumentjes die ik heb gezien. De tekst van De Zwarte Plak (een gehucht iets westelijker van mijn route) kwam regelmatig in mij op. De Zwarte Plak is een gehucht waar de familie van Jack Poels vandaan kwam en er waren veel joden en Engelse piloten ondergedoken. Het gelijknamige lied van Jack Poels gaat over een jongen die daar de oorlog meemaakte: “Minse die ow zeen, lache als ze ow zeen stoan. Mar zeej zeen neet dat geej al doorhet dat oerlog minse kan versloan.”
(De mensen die je zien lachen als ze je zien staan, maar ze zien niet dat je al doorhebt dat oorlog mensen kan verslaan”).
De gevolgen van de oorlog zijn nog steeds duidelijk te zien in deze streek. Zo zijn er weinig oude dorpskernen, al ogen ze wel oud door de typische donkerbruine bakstenen.
Ik kwam per ongeluk op een heel lastig stuk terecht voor Swolgen. Virtueel leek het te fietsen, maar het was een weiland die ook nog eens eindigde met een klaphek op een trappetje van 3 treden! Gelukkig heb ik ook sjouwervaring in de intercities, en toch nog redelijk vlot kwam ik er doorheen. Hier begonnen ook de eerste kwekersvelden. Ik naderde Lottum, bekend van de rozenkwekerijen, en de eerste rozenvelden waren bij dit weiland. Er bloeiden nog enkele soorten en soms rook ik zelfs rozengeur!
Omdat ik (ten onrechte) twijfelde aan de horecamogelijkheid in Swolgen en er toch koffie, kroket en stroom in moest (in resp. ondergetekende en de fiets) maakte ik een stop in Meerlo. Een mooi plaatsje. Ik kwam in de dorpskroeg (Oud Meerlo) terecht en al gauw raakten ik met de uitbaters aan de praat over muziek in het algemeen en Rowwen Hèze in het bijzonder. Meneer had bij Jack Poels op school gezeten en enkele kinderen uit het dorp speelden mee op het laatste nummer. Ik had een tijdje geleden al een docu daarover gezien op Facebook en wist precies wat ze bedoelden! Zo leuk, grenzen en cultuurverschillen (want het is onder de rivieren zoveel anders dan erboven) vallen dan volkomen weg!
Hij zei dat er waarschijnlijk nog kaarten voor het familiefeest morgen waren (het was slotconcertweekend) maar omdat Jan Smit daar ook speelt (niet echt mijn idool) en Rowwen Hèze slechts kort zou spelen gaf ik mijn Pieterpad toch de voorkeur. De kroegbaas en zijn vrouw gaven me groot gelijk. De man checkte even, en zag dat het toch uitverkocht was (we wisten toen nog niet dat Jan Smit af zou zeggen en dat de 3J's voor hem zouden komen...)
Jammer dat er geen kroket was, maar het saucijzenbroodje was ook welkom :)
Met die mooie gesprekken begon de tijd toch wel stevig te dringen... Tenslotte zijn de dagen niet meer zo lang...
Dus met frisse tegenzin nam ik afscheid van dit gastvrije cafe en reed ik richting Lottum en Grubbenvorst, langs de rozen, coniferen, rijen vuurrood verkleurde heestertjes en goudbruin afstervend aspergegroen. Want het is niet alleen rozenparadijs, hier komt ook Limburgs Witte Goud vandaan! Dit landschap had de mooiste kleuren! En om in Rowwen Hèzesfeer te blijven (niet lastig in de gemeente Horst a/d Maas), door die percelen met heestertjes in vlammend oranjerode herfsttinten kreeg "de Peel in brand" er een betekenis bij!
Bi Grubbenvorst begon het wat te spetteren, en tot Venlo zou ik af en toe korte, soms even pittige buitjes krijgen, maar ze waren zo kort dat ik er niet nat van werd. Tevens begon het te schemeren, de gesprekjes hadden toch iets te lang geduurd (hoewel, duurt een goed gesprek te lang?).
Ik nam de pont naar Velden (70 cent, geen geld!), in de verte zag ik Venlo al liggen. Toch jammer dat het voor foto's nu te schemerig werd, daar moet ik met mijn laatste Pieterpadweekend even rekening mee houden door een stuk van de eerste dag te verplaatsen naar de tweede dag, die ruimte heb ik gelukkig.
Ik reed langs de Maas (ai, alweer een fietspad met kuilen, gelukkig kon ik ze nog zien) Venlo in. Prachtige oude villa's, en nu baalde ik oprecht dat het al schemerde! Morgen heb ik een forse etappe voor de boeg, terugrijden is dan ook geen goed idee, maar als ik eens een dagje uit ga, staat dit stukje Venlo op mijn lijstje!
Dwars door het centrum bereikte ik het station, waar ik nog 2 km moest fietsen naar mijn logeeradres. Stevig heuvelop, voorspelde de navigatie me al.
Ik werd hartelijk ontvangen, de fiets ging gelijk aan het infuus. Een mooie slaapkamer, twee kopjes koffie, even kennismaken en kletsen met de gastvrouw. Daarna naar de Chinees op de Kaldenkerkerweg gelopen.
Ik heb echt ontzettend lekker gegeten bij Boeddha! Dat ik me beperk tot voorgerechtjes was helemaal geen probleem. De prijzen waren heel netjes. Ik had haaienvinnensoep en een verzameling kleine voorgerechtjes (een beetje char siu, een dimsummetje, een minisateetje en een gefrituurd krabbenpootje, waarbij het sateetje in een plas ketjap-knoflookmarinade lag die was afgedamd met vertikaal geplaatste halve plakjes komkommer), plus een potje Chinese thee. Niet te zoet, niet te zout, echt geweldig!
Naast mij zat een groepje van 6 mensen te praten. Drie generaties, de oudste was een dame van, zo ving ik op, tachtig jaar oud. En het gesprek ging over... Rowwen Hèze, het slotconcert, maar ook dat Normaal na hun optreden bij de eerste avond van het slotconcert katjelam van de weg zouden zijn geplukt. Aldus de dame van tachtig, die zich ook afvroeg of De Dijk vanavond bij het slotconcert met of zonder Huub v/d Lubbe zou optreden.
Ondertussen zag ik een pendelbus langsrijden met boven de voorruit " Rowwen Hèze".
Ik maak het slotconcert dan wel niet mee, maar ik heb er een aardige vleug van meegekregen...! RH speelt hier enorm, en door de gesprekken dit weekend werd me pas goed duidelijk wat de band voor Limburg betekent. Ze hebben Limburg een stem gegeven en kunnen in plat Limburgs heel herkenbare zaken omzetten in goede muziek (en dat is meer dan “Bestel Mar” en “'t Is een kwestie van geduld voor heel Holland Limburgs lult”). Prachtig om te zien, en je ziet het bij jong en oud!
Daarna weer terug heuvel op, naar mijn logeeradresje, waar ik hartelijk werd ontvangen. Inmiddels was het echt stevig gaan waaien. Maar morgen wordt het een stuk beter...!
Voor de etappe Venlo-Swalmen heb ik me eigenlijk best wel zorgen gemaakt. Op internet en de kaarten (behalve het Pieterpadkaartje, maar juist in deze regio zijn veel wijzigingen) is dit gebied 1 grote witte vlek. Via een site vond ik een wat onduidelijke Duitse fietsroute, maar de kwaliteit ervan kon ik nergens controleren. Ik besloot die Duitse route te noteren, met als alternatief een Nederlands knooppuntenpad, maar de geografische verschillen zijn hier binnen korte afstand zo sterk dat ik die liever niet deed. Het Pieterpad zelf was amper ergens als pad terug te vinden.
Onzekerheid troef dus.
Ik vertrok uit een wat nevelig Venlo, reed heuvelop het prachtige herfstbos in, naar een mooi natuurgebied op een plateau. Dan scherend langs de Duitse grens door een nieuwer deel van Tegelen. Er waren fietsknooppunten aangegeven die op mijn atlas nog niet waren ingepland en kon nergens een bord vinden waarop die nieuwe nummers stonden aangegeven, zodat ik ze in mijn atlas kon zoeken.
Na Tegelen kwam ik bij een prachtige oude groeve terecht (zoals bij Maarn). Er was een bord met plattegrond maar daar werd ik ook niet wijzer van. Als uit het niets stond er opeens een oudere man naast me die me vertelde dat kaarten, zowel de mijne als die op het bord, in dit gebied niets waard zijn want er is erg veel veranderd. Hij vroeg me waar ik heen wilde en ik legde mijn kweeste aan hem voor: het Pieterpad benaderen, maar ik kon nergens vantevoren uitzoeken of dat hier wel kan, wegens begaanbaarheid voor de ebike.
"Dat kan gewoon," zei hij. Ik was verbaasd, vertelde hem over de moeilijkheden waar ik bij het plannen tegenaan was gelopen en dat ik eigenlijk huiverig was om het pad hier per ebike te volgen, ook omdat het zo groot was hier, en ik ik angst had om te verdwalen (Google Maps wil je niet gebruiken in het buitenland en gedownloade kaarten zijn toch minder gedetailleerd).
De man bleek de route heel goed te kennen en zei me dat het kon, dat er misschien een enkele plek was waar ik even moest afstappen, een modderplas of zo. Och, die heb ik op officiële fietsroutes ook al gehad, lachte ik.
En er was een korte, scherpe daling. Maar ook dat kan eventueel lopend.
Zijn details waren zo precies en geloofwaardig dat ik besloot het er op te wagen. Deze man leek serieus genoeg.
Langs de steengroeve, omlaag en weer omhoog, kwam ik bij een (gesloten) cafeetje waar een grote groep wandelaars op elkaar stonden wachtten, maar belangrijker, er waren informatiepanelen en er was een knooppuntenkaart met de door mij al vaag geplande Duitse route, inclusief knooppuntcijfers! Ik maakte aantekeningen (toch niet helemaal gerust of ik het Pieterpad hier kan fietsen), praatte nog met wat wandelaars die meenden dat het pad, mits voorzichtig, goed te fietsen was. De weg was stevig, op een enkele modderplas na, tot in Swalmen aan toe.
Vooruit dan maar. De route was uitstekend aangegeven, Dat was mooi, want de navigatie, waar de Duitse route in stond, zou gaan protesteren dus zette ik hem resoluut uit. Het pad was bedekt met gevallen blad, maar dat was niet glad en het was over het algemeen een goed begaanbaar pad. De man had geen woord overdreven!
Het bleek één van de meest spektakulaire stukjes Pieterpad! Er was een scherp, stijl ravijn rechts pal naast het pad, ik liep op Duitse grond, letterlijk op de rand van Duitsland, het ravijn was Nederlands, en dit alles in een mooi, gevarieerd herfstkleurenbos. Ik hoefde niet af te stappen en de accu stond niet eens zo heel erg te gloeien. Het pad was stevig en de afdaling was smal, pal naast het ravijn, maar door de bomen en struiken toch veilig te doen. Wat een ongelooflijk mooie route!
Er waren veel wandelaars en mountainbikers, die direct toeschoten als ik even mijn kaart raadpleegde om te kijken waar ik zat. Maar de markeringen waren heel duidelijk. Er kon echt niets mis gaan!
Ik legde de fiets aan het infuus bij de Witte Steen, Cafe-restaurant De Grens, nam zelf warme wafel met advocaat (een beetje maar, ik moet tenslotte nog een stuk doorrijden :) ). Het was koffietijd, nog iets fris, maar zeker niet novemberfris en de zon prikte er steeds beter door. Aan mijn wielershirt en mijn windjack heb ik nu genoeg.
Ik volgde het Pieterpad verder, richting Swalmen. Nog een stuk door het Duitse bos, met soms stevige klimmen. Daarna weer Nederland in, langs akkers en tuinbouw. Kerstbomen en velden vol prei.
Langs de Swalm was het wel even spannend, een ietwat ingesleten paadje van een autoband breed, mijn trapper liep bijna vast op het kantje (eigenlijk was het een mini holle weg), maar wel heel erg mooi! Doorkijkjes, bruggetjes, de Swalm, en tientallen wandelaars die genoten van het prachtige weer!
In Swalmen kwam ik in het donkerbruine dorpshart, waar een cafeetje was waar ik bij wilde stekkeren. Het interieur was een bonte verzameling van trofees, muziekinstrumenten, beeldjes etcetera. De baas zat op zijn gemak te lunchen met dikke bruine boterhammen en keek L1. Hij had niet echt haast met bedienen en ik niet met bestellen en dat was prima zo (ik teerde nog op mijn wafel). Af en toe wisselden we een woord. De baas was niet spraakzaam maar ook niet stug. Het was goed zo. Ik had de tijd, moest de fiets laden, en had niet echt honger. We zaten zo samen voor de tv, een docu over een vrouw in Posterholt met allerlei soorten pompoenen. Af en toe spraken we een woord.
En toen kwamen er achter elkaar twee docu's van, ja hoor, Rowwen Hèze. De man vertelde dat Tren hier regelmatig kwam en legde, met heel weinig maar wel veelzeggende woorden, uit wat Rowwen Hèze voor Limburg betekende. Concerten zijn zo uitverkocht. Ze worden op handen gedragen door jong en oud, niet als idolen, maar als stem van Limburg. Iedereen in de streek kent wel iemand uit de band. Van school, het werk, of de kroeg. Heel bijzonder!
Tussendoor kwam een grote blonde hond, die leek op een poging een hazewind met een herder te kruisen, een stevige knuffel halen.
Met tegenzin (ik wilde tenslotte toch voor het donker Echt halen) nam ik afscheid van deze bijzondere kroegbaas, die geen woord teveel sprak en met wie ik toch een heel gezellig uur voor de tv heb doorgebracht. Met Rowwen Hèze als bindende factor.
Ik reed verder, langs kasteel Hillenraedt richting Roermond. Tot Boukoul was het nog wel mooi, daarna kwam één van de minder interessante stukken van het Pieterpad. Licht heuvelend landschap, dat dan weer wel, verder passeerde ik diverse sportvelden, reed ik langs de snelweg, van Roermond zag ik alleen flats. Over de oude spoorlijn IJzeren Rijn en dan richting Melick. Hier en daar donkerbruine boerderijen met groene poortdeuren en kleine vensters, maar ook verschillende bedrijventerreinen. Na Melick werd het landschap weer rustiger en landelijker, in de verte zag ik de dubbeltoren van Sint Odiliënberg aan de Roer.
Na Sint Odiliënberg ging ik ergens stevig de mist in, ik weet nog steeds niet waarom, maar ik raakte zowel van het Pieterpad als van mijn navigatieroute af en reed door een zeer modderig bos. Dat betekende: regelmatig afstappen. Er was een wandelroute uitgezet, maar ik kon me met geen mogelijkheid oriënteren waar ik was…! Uiteindelijk zag ik toch weer het beroemde roodwitte bordje en werd het pad weer beter te berijden.
Zo naderde ik Montfort, een dorp dat in de oorlog vrijwel volledig platgebombardeerd was. Veel gebouwen zijn weer herbouwd in de kenmerkende donkerbruine bakstenen, maar de kerktoren stak daar, sorry, lelijk bovenuit. Moderne architectuur, niets mis mee, maar dit stond echt als een vlag op een modderschuit!
Montfort was eindpunt van de etappe Swalmen-Montfort, de volgende etappe gaat naar Sittard. Ik reed daar het eerste stukje van en bij Pey zou ik naar station Echt gaan. De weg was wat pittig voor de fiets, maar niet onmogelijk.
Hier weer aspergevelden met bruin afstervend loof. Halverwege een lief Mariamonumentje van moderne beeldjes van Maria en een Maria-met-Bernadette in een nis van een grote boom. Een oorlogsmonumentje op de plek waar een Britse Halifax verongelukte tijdens die laatste oorlogswinter. Want we denken wel dat Zuid Nederland toen al bevrijd was, maar dat geldt helaas niet voor heel Zuid Nederland. Dit gebied had heel zwaar te lijden in de winter.
Vanuit Pey was ik snel bij het station in Echt. Hier pak ik de volgende keer mijn traject weer op. Het zal het laatste stuk zijn, eerst over Sittard richting Strabeek/Valkenburg, en daarna naar mijn eindpunt, de Pietersberg.
(zie ook daar voor de foto's)
zaterdag 07 november 2015
Vanmorgen met de trein naar Vierlingsbeek, waar ik mijn route vervolgde. Geen Maasheggen meer, maar wel een mooi, gevarieerd landschap met boerderijen, dorpjes, kapellen en wegkruizen, bos, water en... bloemen!Verder was het abnormaal warm, dik 18 graden, er stond wel een stevige wind, kracht 4, er was geen zon en bij Venlo waren er kleine buitjes. Morgen zal het beter zijn, is ons beloofd. Bij mijn vorige etappe was het echt frisser en killer en had ik een dikke reisjas en sweater nodig, nu waren mijn fietsshirt en windjack eigenlijk al teveel en had ik gerust in mijn korte broek kunnen rondfietsen (maar hey, er zijn grenzen :) )
En dit is het land van Rowwen Hèze natuurlijk. Dit is hun territorium en vanavond hebben ze slotconcert. Had ik van tevoren geweten dat ik hier dit weekend zou zijn... Hoewel, de vraag naar kaartjes is vele malen groter dan het aanbod, leerde ik later.
En dat de band op handen wordt gedragen werd me al snel duidelijk!
Ik vertrok uit Vierlingsbeek, het Brabantse boerenland in, inclusief een oud vervallen kasteeltje, een groot veld boerenkool (ruikt heerlijk!) en hier en daar de geur van varkens (ruikt minder lekker, maar als je rookworst bij je boerenkool wil, moet je er wel wat voor over hebben).
Ik heb twee prachtige kapelletjes bezocht, de Mariakapel (Holthees) en de Jozefkapel (Smakt). Veel foto's kon ik niet maken, in de Mariakapel werd gedweild (ja, ook dat moet gebeuren) en in de Jozefkapel zat een vrouw, vermoedelijk een zuster, te studeren. Vanzelfsprekend heb ik in beide kapellen even een kaarsje opgestoken voor een paar mensen die wel wat extra steun van boven kunnen gebruiken.
Ik vond ook de Willibrorduskapel, niet opgenomen in de route maar wel beschreven in het boekje. Ligt in een bos, was helaas afgesloten. Dat ligt vlakbij Geysteren, een snoeperig oud dorpje.
Bij de Jozefkapel in Smakt raakte ik aan de praat met een oudere dame. Ja, ook over Rowwen Hèze :) en verder carnaval in Venlo (google op Minsenkinderen, raadde ze me aan), maar al gauw moest ze een ernstiger verhaal aan me kwijt. Dat ze ook zo graag rondtoerde, maar dan met haar hartsvriendin uit Venlo. En die had nog niet zo lang geleden een heel nare diagnose gekregen. Behalve zorgen om die vriendin, was er ook de onzekerheid: kunnen we straks weer samen op stap?
Ik hoop dat ik een luisterend oor voor haar heb kunnen zijn. Het kaarsje in de Jozefkapel is ook voor haar en haar vriendin!
Na Smakt (die naam alleen al) moest ik flink van de route afwijken, maar ik heb me niet verveeld! Het landschap langs de Maas is vrij typisch. De oude bedding van de rivier steekt als een echt ravijn een aantal meter boven alles uit. Heel apart om te zien! Om van heuvels te spreken is wat overdreven, maar het is wel enigszins glooiend.
De Maas zelf heb maar af en toe gezien, de gevolgen van de Maas des te meer.
Dat de streek toch ernstig onder de oorlog te lijden heeft gehad blijkt wel uit diverse monumentjes die ik heb gezien. De tekst van De Zwarte Plak (een gehucht iets westelijker van mijn route) kwam regelmatig in mij op. De Zwarte Plak is een gehucht waar de familie van Jack Poels vandaan kwam en er waren veel joden en Engelse piloten ondergedoken. Het gelijknamige lied van Jack Poels gaat over een jongen die daar de oorlog meemaakte: “Minse die ow zeen, lache als ze ow zeen stoan. Mar zeej zeen neet dat geej al doorhet dat oerlog minse kan versloan.”
(De mensen die je zien lachen als ze je zien staan, maar ze zien niet dat je al doorhebt dat oorlog mensen kan verslaan”).
De gevolgen van de oorlog zijn nog steeds duidelijk te zien in deze streek. Zo zijn er weinig oude dorpskernen, al ogen ze wel oud door de typische donkerbruine bakstenen.
Ik kwam per ongeluk op een heel lastig stuk terecht voor Swolgen. Virtueel leek het te fietsen, maar het was een weiland die ook nog eens eindigde met een klaphek op een trappetje van 3 treden! Gelukkig heb ik ook sjouwervaring in de intercities, en toch nog redelijk vlot kwam ik er doorheen. Hier begonnen ook de eerste kwekersvelden. Ik naderde Lottum, bekend van de rozenkwekerijen, en de eerste rozenvelden waren bij dit weiland. Er bloeiden nog enkele soorten en soms rook ik zelfs rozengeur!
Omdat ik (ten onrechte) twijfelde aan de horecamogelijkheid in Swolgen en er toch koffie, kroket en stroom in moest (in resp. ondergetekende en de fiets) maakte ik een stop in Meerlo. Een mooi plaatsje. Ik kwam in de dorpskroeg (Oud Meerlo) terecht en al gauw raakten ik met de uitbaters aan de praat over muziek in het algemeen en Rowwen Hèze in het bijzonder. Meneer had bij Jack Poels op school gezeten en enkele kinderen uit het dorp speelden mee op het laatste nummer. Ik had een tijdje geleden al een docu daarover gezien op Facebook en wist precies wat ze bedoelden! Zo leuk, grenzen en cultuurverschillen (want het is onder de rivieren zoveel anders dan erboven) vallen dan volkomen weg!
Hij zei dat er waarschijnlijk nog kaarten voor het familiefeest morgen waren (het was slotconcertweekend) maar omdat Jan Smit daar ook speelt (niet echt mijn idool) en Rowwen Hèze slechts kort zou spelen gaf ik mijn Pieterpad toch de voorkeur. De kroegbaas en zijn vrouw gaven me groot gelijk. De man checkte even, en zag dat het toch uitverkocht was (we wisten toen nog niet dat Jan Smit af zou zeggen en dat de 3J's voor hem zouden komen...)
Jammer dat er geen kroket was, maar het saucijzenbroodje was ook welkom :)
Met die mooie gesprekken begon de tijd toch wel stevig te dringen... Tenslotte zijn de dagen niet meer zo lang...
Dus met frisse tegenzin nam ik afscheid van dit gastvrije cafe en reed ik richting Lottum en Grubbenvorst, langs de rozen, coniferen, rijen vuurrood verkleurde heestertjes en goudbruin afstervend aspergegroen. Want het is niet alleen rozenparadijs, hier komt ook Limburgs Witte Goud vandaan! Dit landschap had de mooiste kleuren! En om in Rowwen Hèzesfeer te blijven (niet lastig in de gemeente Horst a/d Maas), door die percelen met heestertjes in vlammend oranjerode herfsttinten kreeg "de Peel in brand" er een betekenis bij!
Bi Grubbenvorst begon het wat te spetteren, en tot Venlo zou ik af en toe korte, soms even pittige buitjes krijgen, maar ze waren zo kort dat ik er niet nat van werd. Tevens begon het te schemeren, de gesprekjes hadden toch iets te lang geduurd (hoewel, duurt een goed gesprek te lang?).
Ik nam de pont naar Velden (70 cent, geen geld!), in de verte zag ik Venlo al liggen. Toch jammer dat het voor foto's nu te schemerig werd, daar moet ik met mijn laatste Pieterpadweekend even rekening mee houden door een stuk van de eerste dag te verplaatsen naar de tweede dag, die ruimte heb ik gelukkig.
Ik reed langs de Maas (ai, alweer een fietspad met kuilen, gelukkig kon ik ze nog zien) Venlo in. Prachtige oude villa's, en nu baalde ik oprecht dat het al schemerde! Morgen heb ik een forse etappe voor de boeg, terugrijden is dan ook geen goed idee, maar als ik eens een dagje uit ga, staat dit stukje Venlo op mijn lijstje!
Dwars door het centrum bereikte ik het station, waar ik nog 2 km moest fietsen naar mijn logeeradres. Stevig heuvelop, voorspelde de navigatie me al.
Ik werd hartelijk ontvangen, de fiets ging gelijk aan het infuus. Een mooie slaapkamer, twee kopjes koffie, even kennismaken en kletsen met de gastvrouw. Daarna naar de Chinees op de Kaldenkerkerweg gelopen.
Ik heb echt ontzettend lekker gegeten bij Boeddha! Dat ik me beperk tot voorgerechtjes was helemaal geen probleem. De prijzen waren heel netjes. Ik had haaienvinnensoep en een verzameling kleine voorgerechtjes (een beetje char siu, een dimsummetje, een minisateetje en een gefrituurd krabbenpootje, waarbij het sateetje in een plas ketjap-knoflookmarinade lag die was afgedamd met vertikaal geplaatste halve plakjes komkommer), plus een potje Chinese thee. Niet te zoet, niet te zout, echt geweldig!
Naast mij zat een groepje van 6 mensen te praten. Drie generaties, de oudste was een dame van, zo ving ik op, tachtig jaar oud. En het gesprek ging over... Rowwen Hèze, het slotconcert, maar ook dat Normaal na hun optreden bij de eerste avond van het slotconcert katjelam van de weg zouden zijn geplukt. Aldus de dame van tachtig, die zich ook afvroeg of De Dijk vanavond bij het slotconcert met of zonder Huub v/d Lubbe zou optreden.
Ondertussen zag ik een pendelbus langsrijden met boven de voorruit " Rowwen Hèze".
Ik maak het slotconcert dan wel niet mee, maar ik heb er een aardige vleug van meegekregen...! RH speelt hier enorm, en door de gesprekken dit weekend werd me pas goed duidelijk wat de band voor Limburg betekent. Ze hebben Limburg een stem gegeven en kunnen in plat Limburgs heel herkenbare zaken omzetten in goede muziek (en dat is meer dan “Bestel Mar” en “'t Is een kwestie van geduld voor heel Holland Limburgs lult”). Prachtig om te zien, en je ziet het bij jong en oud!
Daarna weer terug heuvel op, naar mijn logeeradresje, waar ik hartelijk werd ontvangen. Inmiddels was het echt stevig gaan waaien. Maar morgen wordt het een stuk beter...!
zondag 08 november 2015
Vannacht heerlijk geslapen in Venlo, vanmorgen na een lekker ontbijtje weer op weg gegaan. Het was nevelig en nog een beetje fris, maar het zou vandaag zonniger worden dan gisteren.Voor de etappe Venlo-Swalmen heb ik me eigenlijk best wel zorgen gemaakt. Op internet en de kaarten (behalve het Pieterpadkaartje, maar juist in deze regio zijn veel wijzigingen) is dit gebied 1 grote witte vlek. Via een site vond ik een wat onduidelijke Duitse fietsroute, maar de kwaliteit ervan kon ik nergens controleren. Ik besloot die Duitse route te noteren, met als alternatief een Nederlands knooppuntenpad, maar de geografische verschillen zijn hier binnen korte afstand zo sterk dat ik die liever niet deed. Het Pieterpad zelf was amper ergens als pad terug te vinden.
Onzekerheid troef dus.
Ik vertrok uit een wat nevelig Venlo, reed heuvelop het prachtige herfstbos in, naar een mooi natuurgebied op een plateau. Dan scherend langs de Duitse grens door een nieuwer deel van Tegelen. Er waren fietsknooppunten aangegeven die op mijn atlas nog niet waren ingepland en kon nergens een bord vinden waarop die nieuwe nummers stonden aangegeven, zodat ik ze in mijn atlas kon zoeken.
Na Tegelen kwam ik bij een prachtige oude groeve terecht (zoals bij Maarn). Er was een bord met plattegrond maar daar werd ik ook niet wijzer van. Als uit het niets stond er opeens een oudere man naast me die me vertelde dat kaarten, zowel de mijne als die op het bord, in dit gebied niets waard zijn want er is erg veel veranderd. Hij vroeg me waar ik heen wilde en ik legde mijn kweeste aan hem voor: het Pieterpad benaderen, maar ik kon nergens vantevoren uitzoeken of dat hier wel kan, wegens begaanbaarheid voor de ebike.
"Dat kan gewoon," zei hij. Ik was verbaasd, vertelde hem over de moeilijkheden waar ik bij het plannen tegenaan was gelopen en dat ik eigenlijk huiverig was om het pad hier per ebike te volgen, ook omdat het zo groot was hier, en ik ik angst had om te verdwalen (Google Maps wil je niet gebruiken in het buitenland en gedownloade kaarten zijn toch minder gedetailleerd).
De man bleek de route heel goed te kennen en zei me dat het kon, dat er misschien een enkele plek was waar ik even moest afstappen, een modderplas of zo. Och, die heb ik op officiële fietsroutes ook al gehad, lachte ik.
En er was een korte, scherpe daling. Maar ook dat kan eventueel lopend.
Zijn details waren zo precies en geloofwaardig dat ik besloot het er op te wagen. Deze man leek serieus genoeg.
Langs de steengroeve, omlaag en weer omhoog, kwam ik bij een (gesloten) cafeetje waar een grote groep wandelaars op elkaar stonden wachtten, maar belangrijker, er waren informatiepanelen en er was een knooppuntenkaart met de door mij al vaag geplande Duitse route, inclusief knooppuntcijfers! Ik maakte aantekeningen (toch niet helemaal gerust of ik het Pieterpad hier kan fietsen), praatte nog met wat wandelaars die meenden dat het pad, mits voorzichtig, goed te fietsen was. De weg was stevig, op een enkele modderplas na, tot in Swalmen aan toe.
Vooruit dan maar. De route was uitstekend aangegeven, Dat was mooi, want de navigatie, waar de Duitse route in stond, zou gaan protesteren dus zette ik hem resoluut uit. Het pad was bedekt met gevallen blad, maar dat was niet glad en het was over het algemeen een goed begaanbaar pad. De man had geen woord overdreven!
Het bleek één van de meest spektakulaire stukjes Pieterpad! Er was een scherp, stijl ravijn rechts pal naast het pad, ik liep op Duitse grond, letterlijk op de rand van Duitsland, het ravijn was Nederlands, en dit alles in een mooi, gevarieerd herfstkleurenbos. Ik hoefde niet af te stappen en de accu stond niet eens zo heel erg te gloeien. Het pad was stevig en de afdaling was smal, pal naast het ravijn, maar door de bomen en struiken toch veilig te doen. Wat een ongelooflijk mooie route!
Er waren veel wandelaars en mountainbikers, die direct toeschoten als ik even mijn kaart raadpleegde om te kijken waar ik zat. Maar de markeringen waren heel duidelijk. Er kon echt niets mis gaan!
Ik legde de fiets aan het infuus bij de Witte Steen, Cafe-restaurant De Grens, nam zelf warme wafel met advocaat (een beetje maar, ik moet tenslotte nog een stuk doorrijden :) ). Het was koffietijd, nog iets fris, maar zeker niet novemberfris en de zon prikte er steeds beter door. Aan mijn wielershirt en mijn windjack heb ik nu genoeg.
Ik volgde het Pieterpad verder, richting Swalmen. Nog een stuk door het Duitse bos, met soms stevige klimmen. Daarna weer Nederland in, langs akkers en tuinbouw. Kerstbomen en velden vol prei.
Langs de Swalm was het wel even spannend, een ietwat ingesleten paadje van een autoband breed, mijn trapper liep bijna vast op het kantje (eigenlijk was het een mini holle weg), maar wel heel erg mooi! Doorkijkjes, bruggetjes, de Swalm, en tientallen wandelaars die genoten van het prachtige weer!
In Swalmen kwam ik in het donkerbruine dorpshart, waar een cafeetje was waar ik bij wilde stekkeren. Het interieur was een bonte verzameling van trofees, muziekinstrumenten, beeldjes etcetera. De baas zat op zijn gemak te lunchen met dikke bruine boterhammen en keek L1. Hij had niet echt haast met bedienen en ik niet met bestellen en dat was prima zo (ik teerde nog op mijn wafel). Af en toe wisselden we een woord. De baas was niet spraakzaam maar ook niet stug. Het was goed zo. Ik had de tijd, moest de fiets laden, en had niet echt honger. We zaten zo samen voor de tv, een docu over een vrouw in Posterholt met allerlei soorten pompoenen. Af en toe spraken we een woord.
En toen kwamen er achter elkaar twee docu's van, ja hoor, Rowwen Hèze. De man vertelde dat Tren hier regelmatig kwam en legde, met heel weinig maar wel veelzeggende woorden, uit wat Rowwen Hèze voor Limburg betekende. Concerten zijn zo uitverkocht. Ze worden op handen gedragen door jong en oud, niet als idolen, maar als stem van Limburg. Iedereen in de streek kent wel iemand uit de band. Van school, het werk, of de kroeg. Heel bijzonder!
Tussendoor kwam een grote blonde hond, die leek op een poging een hazewind met een herder te kruisen, een stevige knuffel halen.
Met tegenzin (ik wilde tenslotte toch voor het donker Echt halen) nam ik afscheid van deze bijzondere kroegbaas, die geen woord teveel sprak en met wie ik toch een heel gezellig uur voor de tv heb doorgebracht. Met Rowwen Hèze als bindende factor.
Ik reed verder, langs kasteel Hillenraedt richting Roermond. Tot Boukoul was het nog wel mooi, daarna kwam één van de minder interessante stukken van het Pieterpad. Licht heuvelend landschap, dat dan weer wel, verder passeerde ik diverse sportvelden, reed ik langs de snelweg, van Roermond zag ik alleen flats. Over de oude spoorlijn IJzeren Rijn en dan richting Melick. Hier en daar donkerbruine boerderijen met groene poortdeuren en kleine vensters, maar ook verschillende bedrijventerreinen. Na Melick werd het landschap weer rustiger en landelijker, in de verte zag ik de dubbeltoren van Sint Odiliënberg aan de Roer.
Na Sint Odiliënberg ging ik ergens stevig de mist in, ik weet nog steeds niet waarom, maar ik raakte zowel van het Pieterpad als van mijn navigatieroute af en reed door een zeer modderig bos. Dat betekende: regelmatig afstappen. Er was een wandelroute uitgezet, maar ik kon me met geen mogelijkheid oriënteren waar ik was…! Uiteindelijk zag ik toch weer het beroemde roodwitte bordje en werd het pad weer beter te berijden.
Zo naderde ik Montfort, een dorp dat in de oorlog vrijwel volledig platgebombardeerd was. Veel gebouwen zijn weer herbouwd in de kenmerkende donkerbruine bakstenen, maar de kerktoren stak daar, sorry, lelijk bovenuit. Moderne architectuur, niets mis mee, maar dit stond echt als een vlag op een modderschuit!
Montfort was eindpunt van de etappe Swalmen-Montfort, de volgende etappe gaat naar Sittard. Ik reed daar het eerste stukje van en bij Pey zou ik naar station Echt gaan. De weg was wat pittig voor de fiets, maar niet onmogelijk.
Hier weer aspergevelden met bruin afstervend loof. Halverwege een lief Mariamonumentje van moderne beeldjes van Maria en een Maria-met-Bernadette in een nis van een grote boom. Een oorlogsmonumentje op de plek waar een Britse Halifax verongelukte tijdens die laatste oorlogswinter. Want we denken wel dat Zuid Nederland toen al bevrijd was, maar dat geldt helaas niet voor heel Zuid Nederland. Dit gebied had heel zwaar te lijden in de winter.
Vanuit Pey was ik snel bij het station in Echt. Hier pak ik de volgende keer mijn traject weer op. Het zal het laatste stuk zijn, eerst over Sittard richting Strabeek/Valkenburg, en daarna naar mijn eindpunt, de Pietersberg.
vrijdag 6 november 2015
Verdrietige ontmoeting
Gisteren heb ik even wat lekkers gehaald bij het Indonesisch restaurantje en daar stonden ook net twee agenten. Ik kon me niet inhouden en heb gevraagd of ze wisten wat er met dat vrouwtje was gebeurd waarvoor ik eerder deze week 112 heb gebeld.
Ze wisten het niet maar zouden het natrekken.
Zojuist krijg ik bericht, het mensje is inmiddels opgenomen in een kliniek.
Voor haar wel het beste, want ze was stevig van het padje.
Maar ohhh, wat breekt mijn hart:'(
Ze wisten het niet maar zouden het natrekken.
Zojuist krijg ik bericht, het mensje is inmiddels opgenomen in een kliniek.
Voor haar wel het beste, want ze was stevig van het padje.
Maar ohhh, wat breekt mijn hart:'(
donderdag 5 november 2015
Nieuwe Pieterpadplannen
Hoewel we het zaterdag waarschijnlijk niet helemaal droog houden, wordt het zulk zacht weer dat ik de knoop heb doorgehakt en zojuist een overnachting in Venlo heb geboekt voor mijn één na laatste Pieterpadweekend.
Heb inmiddels ook al een goedkope Chinees ontdekt voor het avondeten (waarschijnlijk een soepje).
En als ik niet te laat binnenrij ga ik zéker nog naar het Limburgs Museum voor de tentoonstelling over 30 jaar Rowwen Hèze!
Zondag schijnt mooi weer te worden met temperaturen tot 20 graden. Dus géén dikke jas en sweater mee!
Heb inmiddels ook al een goedkope Chinees ontdekt voor het avondeten (waarschijnlijk een soepje).
En als ik niet te laat binnenrij ga ik zéker nog naar het Limburgs Museum voor de tentoonstelling over 30 jaar Rowwen Hèze!
Zondag schijnt mooi weer te worden met temperaturen tot 20 graden. Dus géén dikke jas en sweater mee!
dinsdag 3 november 2015
Verdrietige ontmoeting
Ach :'(
Ik kom net terug met de hond, staat er midden op straat een dame op leeftijd en een jongere vrouw. Ze kennen elkaar niet: dame op leeftijd blijkt nogal verward te zijn, heeft haar rollator in het flatje tegenover mijn huis geparkeerd en wil naar een lokatie (blijkt uiteindelijk, ze is slecht te verstaan) die juist de heel andere kant op is. Ze was apart gekleed, wat zonderling. Ook reageerde ze meteen ongeduldig en boos op ons (gelukkig niet agressief). Haar manier van praten en doen was niet echt normaal te noemen. Waarom ze de rollator in het flatje heeft gezegd weet ze niet te zeggen, maar de jongere vrouw zag het gebeuren vlak voor ik langs kwam en vertrouwde het al niet.
Ik heb 112 gebeld, en hulde, de politie was er binnen 2 minuten!!! Die hebben het overgenomen.
Geen idee hoe het verder gaat, ik ben niet blijven wachten en er was al vrij snel meer volk op straat (nog voor de politie kwam). Maar ik hoop dat het mensje weer op haar plek zit en dat er goed voor haar gezorgd wordt...
Ik kom net terug met de hond, staat er midden op straat een dame op leeftijd en een jongere vrouw. Ze kennen elkaar niet: dame op leeftijd blijkt nogal verward te zijn, heeft haar rollator in het flatje tegenover mijn huis geparkeerd en wil naar een lokatie (blijkt uiteindelijk, ze is slecht te verstaan) die juist de heel andere kant op is. Ze was apart gekleed, wat zonderling. Ook reageerde ze meteen ongeduldig en boos op ons (gelukkig niet agressief). Haar manier van praten en doen was niet echt normaal te noemen. Waarom ze de rollator in het flatje heeft gezegd weet ze niet te zeggen, maar de jongere vrouw zag het gebeuren vlak voor ik langs kwam en vertrouwde het al niet.
Ik heb 112 gebeld, en hulde, de politie was er binnen 2 minuten!!! Die hebben het overgenomen.
Geen idee hoe het verder gaat, ik ben niet blijven wachten en er was al vrij snel meer volk op straat (nog voor de politie kwam). Maar ik hoop dat het mensje weer op haar plek zit en dat er goed voor haar gezorgd wordt...
Abonneren op:
Posts (Atom)