De Reünie

Gisteravond kreeg ik een telefoontje dat mijn klas in “De Reünie” zou komen. En mocht je nou direct denken “waarom was jij dan niet op tv”: mijn eindexamenklas was in drie groepen opgedeeld en dit was net een andere groep. Maar het kwam geregeld voor dat we elkaar tijdens een les tegenkwamen als we datzelfde vak volgden.

Net voor de uitzending heb ik de site opgezocht, daar vond ik de foto’s en een beknopt profiel van de mensen die in de uitzending kwamen. De meesten herkende ik direct, ondanks 31 jaar later!

De verrassing van de uitzending was dat één van de jongens een succesvol internationaal fotomodel/fotograaf was geworden. Ik had zelf eerder verwacht dat hij de muziek zou ingaan, hoewel, fotograaf vind ik ook wel bij hem passen. Maar als model? Nee, dat verraste me, hoewel ik het wel begreep toen ik de reportage over zijn werk zag. Hij had altijd al een bepaalde stijl en relaxed-heid (maar niet op de arrogante manier die één van de klasgenoten had ervaren… Denk dat het een kwestie van interpretatie is).

Al bij het intro werd verteld dat deze Mavoleerlingen heel netjes terecht zijn gekomen! Een gemiddeld jaarinkomen dat, zelfs als je de toppers even niet meerekende, ver boven modaal lag. Keurig gekapte vrouwen, de meesten met een mooi postuur en goed gekleed. 

De herinneringen was ik bijna allemaal kwijt. Zo kan ik me absoluut niet meer herinneren dat we vaak naar de kerk gingen (die was naast de school). Het gebed na schooltijd kwam vaag weer bovendrijven. Dat het erg christelijk was, wist ik nog wel, met veel mensen uit behoorlijk streng-christelijke gezinnen, maar ik heb er nooit “last” van gehad. Het hoorde er gewoon bij, en ik vond het prima allemaal, omdat ik me nooit “belemmerd” heb gevoeld door de christelijkheid van de school.

Wat ik me nog wel glashelder herinner was de werkweek van Parijs! En inderdaad, de laatste avond…! Het was waar wat ze vertelden: je kan daar zo makkelijk aan goedkope wijn komen, en dat lieten wij tieners natuurlijk niet lopen! Eén van de kamers in het overigens enorm aggenebbisj hotel (twee sterren: één in de spiegel en één in de wastafel) had een badkuip, die hadden we vol water laten lopen om de flessen te koelen (wisten wij veel dat je rode wijn niet hoort te koelen! :-D ).

Er was ook een nogal sterksmakende wijn bij, en ik bleek de enige die dat lustte. Hoewel ik totaal geen alcoholervaring had, behalve een glaasje prikwijn met Oud en Nieuw, wist ik aardig raad met de inhoud van de fles. Het is een wonder dat ik niet volledig starnakelbezopen ben geraakt maar “slechts” aangeschoten, want… Die wijn was geen wijn, maar een soort bessenjenever of zo…!

Hoewel ik me alles nog kan herinneren en zelfs heb geholpen de mensen die echt volledig boven hun theewater waren naar bed te slepen, miste de drank zijn uitwerking niet: de volgende dag had ik mijn allereerste kater (waardoor ik leerde: ook al kan ik best goed tegen drank, er zit een limiet aan, want die kater moet je niet willen…!).

De directeur van de school had later in de avond ingegrepen door de inhoud van de overgebleven flessen letterlijk met het badwater weg te gooien :) maar ik denk dat de leerkrachten de volgende dag wel stiekem leedvermaak hebben gehad om die brakke pubers met een kater die bij sommigen zo heftig moet zijn geweest dat zelfs hun naam pijn deed…! ;-)

Het verhaal van de vrouw die een mislukte relatie had gehad in het buitenland en terug naar Nederland keerde met alleen wat koffers en dozen, en nu nog bij een vriendin inwoont, raakte me behoorlijk. Ik was altijd jaloers op haar mooie koppie en haar succes bij de jongens, maar je ziet, het is geen garantie voor een fijn leven.

Het verhaal van de man, die een behoorlijk heftige jeugd had gehad (dit wist ik al, maar nu pas hoorde ik wat er was gebeurd) en nu in de gaypride-wereld dusdanig zijn sporen heeft verdiend dat er een award naar hem werd genoemd, raakte me minstens zo hard. Ik kende hem al sinds de basisschool en die jongen, daar kan je werkelijk geen kwaad woord over bedenken. Een dondersteentje met een ongelooflijk gevoel voor humor, en ook nog eens een geweldig organisatietalent! Moest er wat geregeld worden, dan was hij al begonnen!

Een ander vertelde vanuit haar prachtige huis over het verdriet dat ze had door de dood van haar zus.

En ik besefte dat geld, maatschappelijke status, een goede baan, talent, een mooi uiterlijk, dat soort dingen, je niet altijd kunnen helpen. Die jongen met die heftige jeugd kon zelfs met zijn humor, positiviteit en organisatietalent niet voorkomen dat er zulke nare dingen gebeurden. Het meisje met die uitstraling en dat uiterlijk dat ik ook zo graag wilde had momenteel niet eens een eigen dak boven haar hoofd.

En zelfs de jongen die een wereldberoemd fotomodel werd en waarschijnlijk een leven leidde waar velen nog niet eens van durfden dromen, moest enkele weken na de opnames Tokyo verlaten vanwege de aardbeving. Er staat een filmpje over op de KRO-site, maar die kan ik op mijn telefoon niet kijken, dus details weet ik niet, maar zelfs zijn looks, carrière en geld konden niet voorkomen dat dit hem overkwam (met vermoedelijk ook gevolgen voor zijn werk)…

Het lijkt me leuk om de complete klas weer eens te ontmoeten. Mijn schooltijd was niet de leukste tijd van mijn leven, maar juist in die examenklas voelde ik me erg op mijn gemak. Ik wil ze graag eens in real life spreken, ook de mensen van de twee andere vierde klassen, na 31 jaar…!

Best indrukwekkend allemaal…!

Auw!

Argh... Kom ik thuis, vind ik een prent voor te snel rijden in de bus... En niet zo'n mierenneukerige van 3 km te hard, maar big time verdiend, bijna 70 waar je maar 50 mag, eigen schuld vette bult...  

Had ik dat geweten, dan had ik gisteren op de geitenharenwollensokkenmarkt in Laren niet die prachtige, zijden wikkelrokken uit India gekocht! Hoewel... Misschien maar goed dat ik het toen niet wist  

Als boetedoening ben ik nu van spotgoedkope wol van de Wibra dit vest aan het haken (tikkie aangepast qua maat)!

De tuinman

Er was eens een tuin waar mooie struiken, bloeiende planten en fruitbomen stonden. Op een keer was er een koude lente met vernietigende nachtvorsten, waardoor schade ontstond aan sommige bloesem en blaadjes. Niet elke boom vormde vruchten, en sommige struiken stonden er lelijk bij met het beschadigde blad. Een aantal planten zouden weer herstellen, maar sommige planten konden dit niet aan en gingen dood.

De tuinman maakte vervolgens keuzes die niet altijd goed uitpakten. Zo had hij een plant die er door de nachtvorst maar armoedig en kaal bij stond. Hij besloot die tijdelijk te camoufleren door er een goedkope plant voor te planten die hij later weer kon weg halen, maar de tuinman kon niet weten dat die plant verschrikkelijk zou gaan woekeren en niet meer uit de tuin te verwijderen was. Ook plantte hij nieuwe bomen en planten omdat hij niet wist dat de meeste getroffen bomen en planten zich uiteindelijk vanzelf wel weer zouden herstellen.

De seizoenen kwamen en gingen. De bevroren struiken kwamen weer goed terug, maar de nieuwe plant overwoekerden die al snel en de tuinman moest echt uit alle macht ingrijpen om erger te voorkomen. Een aantal nieuwe fruitbomen deden het maar matig, omdat ze moeilijk tegen de winterkou konden en ‘s zomers meer zon en warmte vroegen dan ons klimaat kon leveren. Ook bleken sommige nieuwe planten in de praktijk niet de mooie bloemen te geven die de leverancier had beloofd en bleken andere planten weer favoriet voedsel voor ongedierte.

Na een paar jaar was de tuinman de wanhoop nabij. Zijn prachtige rozen waren verpieterd door de schaduw van sommige bomen die hoger waren geworden dan de bedoeling was. Het snelgroeiende plantje had al een boel planten laten  verstikken. Niet omdat het slechte bomen en planten waren, want in andere tuinen gaven ze geen problemen, maar dat waren grote tuinen waar ze de ruimte hadden, en de tuinman had maar een klein stukje grond. 
En die dure citrusbomen die, zo had de tuinman gehoord, in de winter vruchten gaven, waren al binnen een jaar dode staken. Niet omdat het slechte bomen waren, maar omdat ze een heel ander klimaat nodig hadden.

Omdat de tuinman alleen maar bezig was met het verwijderen van het onkruid en de dode bomen en het vergeefs reanimeren van de rozen omdat de snelgroeiende boom het telkens weer won van de snoeizaag, verloor hij het plezier in de tuin. Als hij eindelijk dat woekerplantje een beetje onder controle leek te hebben, stak het kweekgras door zijn grindpaadje. Als hij dat had verwijderd, was het woekerplantje weer terug. En ondertussen kwijnden de rozen weg onder de hardgroeiende boom, verrotten de bessen aan de struiken omdat de tuinman geen tijd had om te plukken en vielen de rijpe appels op de grond, waar ze alleen nog maar geschikt waren voor de vogels.

En toen kwam die zomer. Een zomer met verschroeiende hittegolven en vernietigende stortbuien. De bliksem sloeg in zijn schuurtje, grote hagelstenen sloegen het nog aanwezige fruit van de bomen en tijdens de hittegolven werden zelfs de woekerende nieuwe planten werden bruin en dor, terwijl die wel ondergronds verder wortelden. De tuinman wist het niet meer en overwoog huilend van machteloze frustratie die stomme rottuin maar te verkopen en te verhuizen naar tien hoog of zo, hoewel hij met zijn laatste restje verstand wist dat hij daar ook niet gelukkig zou zijn.

Toen hij op een mistroostige septemberdag zo huilend tussen de puinhopen zat, zijn lijf vol wonden en littekens van het harde werk, kreeg hij ongevraagd bezoek van de buren die zijn werklust altijd hadden bewonderd en zich al jaren afvroegen hoe lang de tuinman het zinloze gevecht nog wilde volhouden. De tuinman had eerdere hulp altijd lachend afgeslagen: ik red het wel! Hoogstens leende hij eens een steviger zaag om de groeiende boom wat in te snoeien. Nu het mis was gegaan konden de buren het niet langer aanzien. Ze hadden een plan…

Om te beginnen werd de tuin stevig aangepakt. Een sterke buurman zaagde alle snelgroeiende bomen om en liet de wortel eruit trekken door een kennis met een zware tractor. Een handige buurman haalde het overwoekerde grindpad eruit en verving dat door worteldoek en solide tegels. Een aantal buurvrouwen gingen op hun knieën zoveel mogelijk woekerplant verwijderen, daarvoor moesten ze heel diep graven en soms moest er zelfs een beetje zeer giftig spul aan te pas komen.

De buurman zag met pijn in zijn hart hoe zijn tuin veranderde in een nagenoeg kale vlakte. Alleen enkele bessen, een roos die het overleefd had, een hortensia en een appelboom bleven staan. De rest werd verwijderd door de buren. Zachte heelmeesters zouden stinkende wonden maken, wist de tuinman. Zelf boekte hij een vakantie naar een relaxed resort, waar hij intensief leerde dat je sinaasappelboompjes echt niet in leven houdt in een Hollands klimaat, dat sommige planten die je in het tuincentrum koopt zich kunnen ontpoppen in onuitroeibare woekeraars en dat de gevolgen van vorstschade niet blijvend hoeven te zijn.

Toen hij weer terugkwam was het weer lente. Het vorstgevoelige blad van de hortensia was al aan het uitkomen, maar de tuinman wist dat de plant zelf het wel zou overleven als er een late vorst zou komen. De roos was diep ingesnoeid, maar de tuinman had geleerd dat die wel weer uitliep, mits er genoeg licht en lucht was. En de appel toonde al de bekende witroze bloemetjes, als teken van hoop. Of hij geleerd had van zijn ervaringen, zou de toekomst moeten leren. Het zal best nog wel eens gebeuren dat er een plant wordt geplant die niet goed is voor de tuin. Maar de kans daarop is stukken kleiner geworden nu de tuinman meer kennis had gekregen. Kennis die voor anderen misschien vanzelfsprekend was, maar die hij tot voor kort niet had en dus ook niet kon toepassen. Zijn kracht, die hij al jaren had laten zien door te vechten in een strijd die hij niet kón winnen, kon hij nu toepassen voor leuke dingen.

En al was zijn tuintje niet zo groot als de tuinen van de buren, waardoor hij beperkt was in het uitvoeren van zijn plannen, hij had nu wel geleerd hoe hij die kleine ruimte het best kon benutten en ook, dat de meeste planten eventuele schade vaak wel aan konden.

En ook, dat het echt geen kwaad kan om zo af en toe te bekennen dat je er niet uit komt en hulp nodig hebt, ook al zijn er ook mensen die menen dat een tuinman in staat moet zijn zijn eigen tuintje te verzorgen. Die mensen weten niet beter!

Gooise lente

Waar ik nu ben… Er zijn slechtere plekjes te bedenken in maart! De vogels zijn aan het ontwaken! Eerst de spechten. Met een scherp “TRRR!” zijn ze al weken hoorbaar. Daarna de eerste merels. En nu is het soms oorverdovend, vooral rond de avondschemer.
Ik heb totaal geen verstand van vogels. Ik herken de merel en de specht, en dan houdt het op. Maar ik heb wel verstand van mooi, vind ik. En dit is MOOI!

Sinds gisteren ben ik dan ook begonnen met een avondwandelingetje. Vanavond ging ik een rondje door de Goudkust. Kapitale villa’s, niet zelden achter meer dan manshoge taxushagen en nors hekwerk. Maar er waren nog genoeg huizen waar je een glimpsje van kon opvangen. Moderne villa’s, maar ook romantische landelijke huizen met en zonder rieten daken. Er schijnen ook heel wat VIPs te wonen, maar dat doet me niets. Ik heb meer met de architectuur en vraag me regelmatig af uit welke tijd de villa’s komen. In ieder geval Twintigste Eeuw, maar in die honderd jaar waren er zoveel stromingen…

Alle VIPs kwamen waarschijnlijk tegelijkertijd thuis, want het viel qua rust best nog tegen in het meest chique boslaantje in de villawijk. Ik werd ook tegemoet gereden door een bewakingsauto, die daar zijn rondje deed. En blijkbaar zag ik er nogal verdacht uit, want hij kwam enkele malen terug in de straat, één maal bleef hij zelfs staan tot ik hem gepasseerd was. Pas toen hij mijn verschijning in rok-met-punten plus kleurig hippieshirt en omslagdoek goed geobserveerd had wist hij dat hij hier niet met een fouragerende zigeunerin te maken had, maar met een keurige 45+-dame die een wandeltje maakte.

Inmiddels waren de vogels, als op afspraak, stil geworden, het was ze blijkbaar te donker geworden. Toch mooi, zo’n ingebouwd systeem dat zo unaniem werkt! Op enkele merels na, die niet van ophouden wisten. Bij mij thuis, waar het nooit echt donker wordt, zingen ze zelfs ‘s nachts, dus dat verbaasde me niet.
Ik zag ook nog enkele vleermuisjes fladderen, die, net als de bewaker, wilden weten wat voor wezen daar rondliep. Ze kwamen echt heel laag!

Verschil

Opmerkelijk...! Terwijl men afgelopen week al 5 km noordelijker van ons enkele dagen in de kou, nevel en bewolking zat, hadden we in Het Gooi zon. Wel koud, maar in de luwte was het niet verkeerd! Donderdag eind van de middag kwam er mist opzetten, maar de zon bleef het volhouden. En toen heb ik deze prachtige foto gemaakt...!

Verrukkelijk kattengejank

Ze komen uit Noorwegen, zien eruit als de malle zussen van K3, missen elke vorm van diva-uitstraling en slagen erin tegelijkertijd glockenspiel (soort metalen xylofoontje), accordeon en mondharmonica te spelen.
Zowel in muziek als in kledingstijl zijn ze heel creatief. En ook hun videoclipjes zijn heel grappig:

Op hun (enige) cd staat een mengseltje van pop, balkanmuziek, hoempa, ballads, een vleugje Gruppo Sportivo, ouderwetse cartoonmuziek en nog veel meer. De dames beheersen meerdere instrumenten en wisselen die ook onderling uit. Inclusief een knoeperd van een balalaika waar een grappige kattenkop op is geschilderd!

Daarnaast zingen ze allemaal bijzonder goed.
Alle vier hebben een muzikale scholing achter de rug. En als je verder luistert dan alleen de grapjes, het tempo, de vlotte loopjes en meezingbare refreinen merk je vanzelf dat het eigenlijk razend knap is…!
Ik hoorde de groep voor het eerst enkele weken geleden op de radio en heb hun cd gedownload. En ik was meteen voor de bijl. Dit was helemaal mijn stijl, dit is een band waar ik zelf wel in zou willen spelen…! ;-) Inmiddels heb ik ook wat video’s gezien van concerten en gemerkt dat ze ook live erg goed zijn.
En toen opeens ontdekte ik dat ze eind april in Utrecht speelden. En tot mijn stomme verbijstering bleek een ticket niet meer te kosten dan 14 euro!!!!!
Het kaartje heb ik inmiddels op zak (gaat allemaal via internet, mail en de printer) en ik heb er zo’n zin in... Ik ga ontzettend genieten van vier geweldig getalenteerde vrouwen met ook nog eens een ontzettend leuke uitstraling en een goed gevoel voor humor!
En de kans dat ik dit mee zal brullen zit er dik in ;-)