maandag 23 augustus 2010
zondag 22 augustus 2010
Wijster
De bejaarde man liet zijn grasmaaier in de steek, liep rechtstreeks op mij af en zei: “Ik zag u wel, hoor, gisteren!”
Mijn hart bonsde opeens. Ja, ik had een dag eerder, kort na aankomst in de gehuurde stacaravan, een stuk gewandeld, fotocamera in de hand, en was als een blok gevallen voor de compositie “Parasol Tegen Boerenhuis” dat daar in de zon kleurig stond te zijn. Zou misschien wel eens gebruikt kunnen worden voor een schilderijtje. Snel had ik scherp gesteld en afgedrukt (die Canon Ixus 95 is werkelijk één van de beste aankopen die ik ooit heb gedaan), want ja, het is toch een beetje brutaal om zomaar een particulier huis te fotograferen.
En deze meneer had me dus gezien… Betrapt!
Mijn hart bonsde opeens. Ja, ik had een dag eerder, kort na aankomst in de gehuurde stacaravan, een stuk gewandeld, fotocamera in de hand, en was als een blok gevallen voor de compositie “Parasol Tegen Boerenhuis” dat daar in de zon kleurig stond te zijn. Zou misschien wel eens gebruikt kunnen worden voor een schilderijtje. Snel had ik scherp gesteld en afgedrukt (die Canon Ixus 95 is werkelijk één van de beste aankopen die ik ooit heb gedaan), want ja, het is toch een beetje brutaal om zomaar een particulier huis te fotograferen.
En deze meneer had me dus gezien… Betrapt!
“Ik heb de parasol nu weggehaald omdat er nu geen zon is,” vervolgde de man. Ik haalde opgelucht adem. Mijn angst voor autochtone boeren die me achterna zaten met de hooivork (of op een grasmaaier in dit geval) wegens schending van de privacy en huisvredebreuk was ongegrond.
“Ik vond het zo mooi, de kleuren van die parasol zo tegen die muur!” legde ik uit, toch nog een beetje nerveus of hij me niet zou zien als maffe Randstedeling. Maar ach, besloot ik… En wat dan nog, als dat zo zou zijn?
“Ik vond het zo mooi, de kleuren van die parasol zo tegen die muur!” legde ik uit, toch nog een beetje nerveus of hij me niet zou zien als maffe Randstedeling. Maar ach, besloot ik… En wat dan nog, als dat zo zou zijn?
Een half uur (!) later vervolgde ik mijn weg. We hadden uitgebreid staan praten. De man had gevraagd waar ik vandaan kwam. Oei, Almére? Hij trok een gezicht alsof ik van Jupiter kwam toen ik mijn woonplaats noemde. En was ik hier in mijn eentje? Gek genoeg reageerde hij weer minder geschokt toen ik dat beaamde. Ik werd door anderen snel “stoer” gevonden omdat ik wel eens alleen de hort op ga, en het verbaasde mij dat deze man erop reageerde alsof er dagelijks hordes single vrouwen op vakantie voor zijn woning liepen.
Hij vertelde me van het dorp, de omgeving, de treinkaping die ik zelf als meisje van 12 op de radio en tv had gevolgd (ik zat in Wijster), wat ik vooral nog moest zien (daarvoor had ik minstens 4 weken extra vakantie nodig), dat hij in dit huis was geboren en dat zijn vader het had gebouwd (mijn schatting is dat het huis van begin 20e eeuw is), etcetera. Noorderlingen stug? Dacht het niet…!
Hij vertelde me van het dorp, de omgeving, de treinkaping die ik zelf als meisje van 12 op de radio en tv had gevolgd (ik zat in Wijster), wat ik vooral nog moest zien (daarvoor had ik minstens 4 weken extra vakantie nodig), dat hij in dit huis was geboren en dat zijn vader het had gebouwd (mijn schatting is dat het huis van begin 20e eeuw is), etcetera. Noorderlingen stug? Dacht het niet…!
Ik liep door naar de fietsenwinkel, waar ook fietsen werden verhuurd, maar ontdekte dat de mensen op vakantie waren. Pardón? Middenin het hoogseizoen, in de provincie die bekend is om de fietsvierdaagse? Gelukkig had ik zelfs hier nog redelijk bereik met mijn smartphone en ik googlede snel een alternatief: een verhuurder in Spier. Maar hoe kwam ik in Spier? Ja, met de auto, maar die is niet geschikt om een fiets in te laden. Misschien wist de verhuurder iets?
Ja, dat wist hij. “Ik moet straks in Wijster zijn, dan breng ik ‘m wel even. Waar zit u? Oh, ja, dat is die-en-die. Ik ben er tegen twaalven, doe maar rustig aan. En nee, het kost u niets extra’s.”
Ik was dolblij! Dát ging ongelooflijk soepel!
Ik was dolblij! Dát ging ongelooflijk soepel!
Volgende stap. Fourageren in de buurtsuper. Veel had ik niet nodig voor mezelf, en een lekker wijntje vanavond zou ook niet verkeerd zijn. De supermarkt lag zo’n honderd meter verderop. Halverwege mijn tocht daarheen liep er vlak voor me een oude herdershond vanuit een andere boerentuin de straat op. Ik aarzelde even. Zou dat beest erg waaks zijn? Zo’n boerenhond is toch wat anders dan die ouwe boxer die ik thuis heb… Voorzichtig maakte ik lokkende geluiden: “Tjk tjk tjk, kom maar, Fikkie, hij is bráááááfffff!” Zijn houding veranderde van passief-afwachtend in uitnodigend-vriendelijk. Kwispelend staartje, kop omhoog, ik mocht hem zelfs even over de kop aaien. Na deze korte kennismaking liep hij weer terug de tuin in.
Ik was net op tijd terug in de caravan, want de fietsenverhuurder stond al kort voor elven op de stoep. De boerin van de camping waar ik de stacaravan huurde keek verrast toe. “Ik wist niet dat jij ook fietsen afleverde?” zei ze tegen de man.
Toen mijn fiets op de juiste hoogte was afgesteld, overlaadde de boerin me met tips voor een leuke fietstoer. Ik kon de fietsnetwerken volgen, maar als ik dáár links ging in plaats van rechts, en dan vervolgens zús en zó…
Toen mijn fiets op de juiste hoogte was afgesteld, overlaadde de boerin me met tips voor een leuke fietstoer. Ik kon de fietsnetwerken volgen, maar als ik dáár links ging in plaats van rechts, en dan vervolgens zús en zó…
Een uur later zat ik op de fiets en deed wat de boerin had aanbevolen: rechtsaf, en na het bruggetje linksaf, het kanaal volgen, en dan… Ik zou verder wel zien waar ik terecht zou komen. Met zowel een tomtom als de allernieuwste google navigator in mijn handtas plus reserve-accus zou ik echt niet kunnen verdwalen. Maar toen ik halverwege, middenin de weilanden op een fietspad waar ik regelmatig moest uitwijken voor schapen (wat voelt zo’n vacht toch apart!), even op het paneel van het fietsnetwerk keek waar ik zat, kwam er uit de boerderij achter me een boerin op leeftijd. “Kunt u het vinden, mevrouw?”
“Ja, hoor, ik kijk alleen even hoe ver ik al ben, maar bedankt!” riep ik vrolijk terug. De boerin knoopte ook al een praatje aan. “De plattegrond zegt daar rechts, maar links is ook ontzettend mooi, en dan ben je eerder in Beilen,” zei ze. “Daar kan je ook leuk winkelen en goed eten en drinken.”
“Ja, hoor, ik kijk alleen even hoe ver ik al ben, maar bedankt!” riep ik vrolijk terug. De boerin knoopte ook al een praatje aan. “De plattegrond zegt daar rechts, maar links is ook ontzettend mooi, en dan ben je eerder in Beilen,” zei ze. “Daar kan je ook leuk winkelen en goed eten en drinken.”
Lang verhaal kort: half september ga ik weer een weekendje naar de caravan…!
dinsdag 17 augustus 2010
Montmartre in de polder
http://www.atelierplein.nl Montmartre in Almere Buiten, elke zondag t/m 3 oktober. Op 5 september zit ik er zelf, met de schilderijen die je ook op de foto's kan zien op deze hyves! En 1 september begin ik met een cursus "modeltekenen"...
Onze trut
We noemen haar al jaren "de trut". De trut is een wat klein uitgevallen boxer-teef die op 15 september 1999 is geboren in de Belgische Kempen en daarna in onze stad terecht kwam. Eerst bij een jong gezin, dat haar echter al gauw naar het asiel bracht wegens "allergie".
En ja, dat zou kunnen. Allergie is een nare kwaal. Maar mogelijk betrof het hier allergie voor een ongeleid projectiel...?
Want dat was ze, toen ze, negen maanden oud, via het asiel bij ons kwam. Ze was amper zindelijk en luisteren deed ze niet. Het asiel deed er een cursusje bij, zodat we de scherpste kantjes eraf konden vijlen. En dat lukte redelijk, maar ze bleef een dame met een eigen willetje. Dartel als een ADHD-veulen op speed, en iedereen die aardig deed was haar vriendje voor het leven (met als gevolg diverse ontsnappingen als het tuinhek weer eens open stond). Inmiddels is ze tien, en valt ze alweer vijf jaar onder het co-ouderschap. Als de kinderen hier zijn, is de trut hier ook. En als ze bij ex zijn, is de trut ook daar.
Ze is Oostindisch doof geboren, maar enkele jaren geleden werd ze serieus hardhorend (oudste zoon leerde haar toen commando's in gebarentaal, die ze wonderlijk goed oppikte) en sinds enkele maanden hoort ze gewoon geen steek meer.
Ze rammelt wel vaker. Enkele jaren geleden kon ze opeens amper op haar poten staan. Ze kreeg toen sterke pijnstillers, daarmee kon ze weer verder. Haar darmen zijn altijd een heikel punt geweest. Ze liet al vanaf het begin scheten waar niemand om had gevraagd (dank je, Gerard, ik pik 'm even van je) en had af en toe aanvallen van slijm-braken en/of diarree. De dierenarts is er rijk van geworden, want die pompte er graag weer de nodige pillen en spuiten in, en dan ging het weer een tijdje.
Het laatste jaar gebeurt het steeds vaker dat ze me wakker komt maken. Middenin de nacht moet ze dan toch nog even een rondje doen. En dan heeft ze weer spuitpoep (gelukkig kan Imodium het meestal weer bedwingen) of moet ze enorm plassen (en af en toe druppelt ze ook... Gelukkig heb ik zeil!).
Verder is de trut ook kortademig geworden. Ze heeft nooit tegen warmte gekund, maar ze kan nu niks meer zonder benauwd te worden. En dat baart me de meeste zorgen... Ze dartelt niet meer, want dan moet ze hijgen. Ze rent niet meer, want dan moet ze hijgen.
Steeds meer muitende darmen, een steeds slappere blaas, aanvallen van pijn, en boven alles die rot benauwdheid... Begin van de zomer hadden we een serieus gesprek. Het gaat niet goed met de trut. Ex verwacht dat ze de kerst niet meer haalt. Ik vrees dat ze de herfst niet meer haalt. We zijn het over één ding eens: zolang ze nog pret heeft in het leven, mag ze nog doorgaan.
Het leek weer even goed te gaan. Maar zojuist, om 1 uur 's nachts, toen ze weer voor de deur stond vanwege een plas en een stinkend poepje, heb ik haar op het laatste stukje even los gelaten. Even deed ze haar beroemde darteltje. Ze stopte meteen. Zelfs dat darteltje lukt haar niet meer... Jaren geleden zei iemand tegen ons: "Een boxer blijft een pup. Tot hij dood is." En godverdegodver, ik vrees dat onze trut, ons ongeleid projectiel héél dicht tegen de grens van "tot hier en niet verder" is gekomen...
Nu nog even met ex overleggen, maar die wil er nog niet aan... En hoe zeg ik het aan de kinderen? Als ik de 15-jarige puber heel lief tegen haar hoor zeggen "meisje, meisje, word wakker, je moet er even uit..." breekt mijn hart...
Huisdieren zijn gezegend met de mogelijkheid van euthanasie. Waar ligt de grens voor onze trut, die alweer uren ligt te snakken naar lucht, steeds vaker muitende darmen heeft, stokdoof is en niet meer wild kan dartelen, maar tegelijkertijd zo lief kan zijn, echt nog wel haar oplevinkjes heeft en buien heeft waarin ze uren achtereen loopt te flemen en knuffels wil hebben... Wijsheid, ja...
En ja, dat zou kunnen. Allergie is een nare kwaal. Maar mogelijk betrof het hier allergie voor een ongeleid projectiel...?
Want dat was ze, toen ze, negen maanden oud, via het asiel bij ons kwam. Ze was amper zindelijk en luisteren deed ze niet. Het asiel deed er een cursusje bij, zodat we de scherpste kantjes eraf konden vijlen. En dat lukte redelijk, maar ze bleef een dame met een eigen willetje. Dartel als een ADHD-veulen op speed, en iedereen die aardig deed was haar vriendje voor het leven (met als gevolg diverse ontsnappingen als het tuinhek weer eens open stond). Inmiddels is ze tien, en valt ze alweer vijf jaar onder het co-ouderschap. Als de kinderen hier zijn, is de trut hier ook. En als ze bij ex zijn, is de trut ook daar.
Ze is Oostindisch doof geboren, maar enkele jaren geleden werd ze serieus hardhorend (oudste zoon leerde haar toen commando's in gebarentaal, die ze wonderlijk goed oppikte) en sinds enkele maanden hoort ze gewoon geen steek meer.
Ze rammelt wel vaker. Enkele jaren geleden kon ze opeens amper op haar poten staan. Ze kreeg toen sterke pijnstillers, daarmee kon ze weer verder. Haar darmen zijn altijd een heikel punt geweest. Ze liet al vanaf het begin scheten waar niemand om had gevraagd (dank je, Gerard, ik pik 'm even van je) en had af en toe aanvallen van slijm-braken en/of diarree. De dierenarts is er rijk van geworden, want die pompte er graag weer de nodige pillen en spuiten in, en dan ging het weer een tijdje.
Het laatste jaar gebeurt het steeds vaker dat ze me wakker komt maken. Middenin de nacht moet ze dan toch nog even een rondje doen. En dan heeft ze weer spuitpoep (gelukkig kan Imodium het meestal weer bedwingen) of moet ze enorm plassen (en af en toe druppelt ze ook... Gelukkig heb ik zeil!).
Verder is de trut ook kortademig geworden. Ze heeft nooit tegen warmte gekund, maar ze kan nu niks meer zonder benauwd te worden. En dat baart me de meeste zorgen... Ze dartelt niet meer, want dan moet ze hijgen. Ze rent niet meer, want dan moet ze hijgen.
Steeds meer muitende darmen, een steeds slappere blaas, aanvallen van pijn, en boven alles die rot benauwdheid... Begin van de zomer hadden we een serieus gesprek. Het gaat niet goed met de trut. Ex verwacht dat ze de kerst niet meer haalt. Ik vrees dat ze de herfst niet meer haalt. We zijn het over één ding eens: zolang ze nog pret heeft in het leven, mag ze nog doorgaan.
Het leek weer even goed te gaan. Maar zojuist, om 1 uur 's nachts, toen ze weer voor de deur stond vanwege een plas en een stinkend poepje, heb ik haar op het laatste stukje even los gelaten. Even deed ze haar beroemde darteltje. Ze stopte meteen. Zelfs dat darteltje lukt haar niet meer... Jaren geleden zei iemand tegen ons: "Een boxer blijft een pup. Tot hij dood is." En godverdegodver, ik vrees dat onze trut, ons ongeleid projectiel héél dicht tegen de grens van "tot hier en niet verder" is gekomen...
Nu nog even met ex overleggen, maar die wil er nog niet aan... En hoe zeg ik het aan de kinderen? Als ik de 15-jarige puber heel lief tegen haar hoor zeggen "meisje, meisje, word wakker, je moet er even uit..." breekt mijn hart...
Huisdieren zijn gezegend met de mogelijkheid van euthanasie. Waar ligt de grens voor onze trut, die alweer uren ligt te snakken naar lucht, steeds vaker muitende darmen heeft, stokdoof is en niet meer wild kan dartelen, maar tegelijkertijd zo lief kan zijn, echt nog wel haar oplevinkjes heeft en buien heeft waarin ze uren achtereen loopt te flemen en knuffels wil hebben... Wijsheid, ja...
vrijdag 13 augustus 2010
Parijs
De laatste dag gingen we Montmartre in. Veruit mijn favoriete wijk. Ja, je wordt nergens zo platgespamd door hardnekkige souvenirverkopers als daar, en daar vind je ook de meeste toeristen van het stereotiepe foute toeristensoort. Maar je vindt er ook kunstwinkeltjes, het verrukkelijke Place du Tertre (met wannabe-kunstenaars, maar daar zitten ook juweeltjes tussen), de minstens zo kitsjerige Sacre Coeur en straatmuzikanten.
En verder: trappetjes… Bijna niet te doen als je niet zo sterk bent, maar ik ken inmiddels de weggetjes die minder steil oplopen, en naar de Sacre Coeur kan je met een trammetje (kost een metrokaartje à 1,70 de stuk, of 1,20 als je ze met 10 tegelijk koopt in een “carnet”). Ik had nog regelmatig een bijtank-moment nodig, maar Montmartre is het zo waard…!
De Muur der Liefde op de Place des Abbeses (in een achterafhoekje), waar in alle talen “Ik Hou Van Jou” staat, en waar je de namen van je dierbaren mag neerschrijven.
En verder: trappetjes… Bijna niet te doen als je niet zo sterk bent, maar ik ken inmiddels de weggetjes die minder steil oplopen, en naar de Sacre Coeur kan je met een trammetje (kost een metrokaartje à 1,70 de stuk, of 1,20 als je ze met 10 tegelijk koopt in een “carnet”). Ik had nog regelmatig een bijtank-moment nodig, maar Montmartre is het zo waard…!
De Muur der Liefde op de Place des Abbeses (in een achterafhoekje), waar in alle talen “Ik Hou Van Jou” staat, en waar je de namen van je dierbaren mag neerschrijven.
……en dat deden we dan ook…
Op de trappen voor de Sacre Coeur miechelt het van de straatartiesten (niet altijd even goed) en souvenirverkopers (soms intens irritant-opdringerig). Maar deze vier meisjes staken er echt met kop en schouders bovenuit! Drie violen en een cello speelde zowel klassieke als moderne muziek, in hoog tempo, en bijzonder goed van kwaliteit. Studenten, vermoed ik.
Uitzicht over Montmartre vanaf de Sacre Coeur. Kitsj-wijk, waar ik zoveel van hou…!
Met als geweldig hoogtepunt Place du Tertre.
Met als geweldig hoogtepunt Place du Tertre.
Abonneren op:
Posts (Atom)