Wijster

De bejaarde man liet zijn grasmaaier in de steek, liep rechtstreeks op mij af en zei: “Ik zag u wel, hoor, gisteren!”
Mijn hart bonsde opeens. Ja, ik had een dag eerder, kort na aankomst in de gehuurde stacaravan, een stuk gewandeld, fotocamera in de hand, en was als een blok gevallen voor de compositie “Parasol Tegen Boerenhuis” dat daar in de zon kleurig stond te zijn. Zou misschien wel eens gebruikt kunnen worden voor een schilderijtje. Snel had ik scherp gesteld en afgedrukt (die Canon Ixus 95 is werkelijk één van de beste aankopen die ik ooit heb gedaan), want ja, het is toch een beetje brutaal om zomaar een particulier huis te fotograferen.
En deze meneer had me dus gezien… Betrapt!

“Ik heb de parasol nu weggehaald omdat er nu geen zon is,” vervolgde de man. Ik haalde opgelucht adem. Mijn angst voor autochtone boeren die me achterna zaten met de hooivork (of op een grasmaaier in dit geval) wegens schending van de privacy en huisvredebreuk was ongegrond.
“Ik vond het zo mooi, de kleuren van die parasol zo tegen die muur!” legde ik uit, toch nog een beetje nerveus of hij me niet zou zien als maffe Randstedeling. Maar ach, besloot ik… En wat dan nog, als dat zo zou zijn?

Een half uur (!) later vervolgde ik mijn weg. We hadden uitgebreid staan praten. De man had gevraagd waar ik vandaan kwam. Oei, Almére? Hij trok een gezicht alsof ik van Jupiter kwam toen ik mijn woonplaats noemde. En was ik hier in mijn eentje? Gek genoeg reageerde hij weer minder geschokt toen ik dat beaamde. Ik werd door anderen snel “stoer” gevonden omdat ik wel eens alleen de hort op ga, en het verbaasde mij dat deze man erop reageerde alsof er dagelijks hordes single vrouwen op vakantie voor zijn woning liepen.
Hij vertelde me van het dorp, de omgeving, de treinkaping die ik zelf als meisje van 12 op de radio en tv had gevolgd (ik zat in Wijster), wat ik vooral nog moest zien (daarvoor had ik minstens 4 weken extra vakantie nodig), dat hij in dit huis was geboren en dat zijn vader het had gebouwd (mijn schatting is dat het huis van begin 20e eeuw is), etcetera. Noorderlingen stug? Dacht het niet…!

Ik liep door naar de fietsenwinkel, waar ook fietsen werden verhuurd, maar ontdekte dat de mensen op vakantie waren. Pardón? Middenin het hoogseizoen, in de provincie die bekend is om de fietsvierdaagse? Gelukkig had ik zelfs hier nog redelijk bereik met mijn smartphone en ik googlede snel een alternatief: een verhuurder in Spier. Maar hoe kwam ik in Spier? Ja, met de auto, maar die is niet geschikt om een fiets in te laden. Misschien wist de verhuurder iets?

Ja, dat wist hij. “Ik moet straks in Wijster zijn, dan breng ik ‘m wel even. Waar zit u? Oh, ja, dat is die-en-die. Ik ben er tegen twaalven, doe maar rustig aan. En nee, het kost u niets extra’s.”
Ik was dolblij! Dát ging ongelooflijk soepel!

Volgende stap. Fourageren in de buurtsuper. Veel had ik niet nodig voor mezelf, en een lekker wijntje vanavond zou ook niet verkeerd zijn. De supermarkt lag zo’n honderd meter verderop. Halverwege mijn tocht daarheen liep er vlak voor me een oude herdershond vanuit een andere boerentuin de straat op. Ik aarzelde even. Zou dat beest erg waaks zijn? Zo’n boerenhond is toch wat anders dan die ouwe boxer die ik thuis heb… Voorzichtig maakte ik lokkende geluiden: “Tjk tjk tjk, kom maar, Fikkie, hij is bráááááfffff!” Zijn houding veranderde van passief-afwachtend in uitnodigend-vriendelijk. Kwispelend staartje, kop omhoog, ik mocht hem zelfs even over de kop aaien. Na deze korte kennismaking liep hij weer terug de tuin in.

Ik was net op tijd terug in de caravan, want de fietsenverhuurder stond al kort voor elven op de stoep. De boerin van de camping waar ik de stacaravan huurde keek verrast toe. “Ik wist niet dat jij ook fietsen afleverde?” zei ze tegen de man.
Toen mijn fiets op de juiste hoogte was afgesteld, overlaadde de boerin me met tips voor een leuke fietstoer. Ik kon de fietsnetwerken volgen, maar als ik dáár links ging in plaats van rechts, en dan vervolgens zús en zó…

Een uur later zat ik op de fiets en deed wat de boerin had aanbevolen: rechtsaf, en na het bruggetje linksaf, het kanaal volgen, en dan… Ik zou verder wel zien waar ik terecht zou komen. Met zowel een tomtom als de allernieuwste google navigator in mijn handtas plus reserve-accus zou ik echt niet kunnen verdwalen. Maar toen ik halverwege, middenin de weilanden op een fietspad waar ik regelmatig moest uitwijken voor schapen (wat voelt zo’n vacht toch apart!), even op het paneel van het fietsnetwerk keek waar ik zat, kwam er uit de boerderij achter me een boerin op leeftijd. “Kunt u het vinden, mevrouw?”
“Ja, hoor, ik kijk alleen even hoe ver ik al ben, maar bedankt!” riep ik vrolijk terug. De boerin knoopte ook al een praatje aan. “De plattegrond zegt daar rechts, maar links is ook ontzettend mooi, en dan ben je eerder in Beilen,” zei ze. “Daar kan je ook leuk winkelen en goed eten en drinken.”

Lang verhaal kort: half september ga ik weer een weekendje naar de caravan…!