Groeten uit mooi St. Anthonis

‘n Weekje relaxen in oost Brabant. In het huis van iemand die 2 jaar geleden haar huis ook al aan ons had uitgeleend. Zaterdag aan het eind van de middag kwamen we er aan, na een voorspoedige reis met de nieuwe auto.

Aan die auto moet ik nog wel wennen, hij schakelt toch anders, ligt anders op de weg (met een enorme stuurbekrachtiging) en dat is niet verkeerd, maar ik moet er wel aan wennen. Een rit van Almere naar Sint Anthonis (bij Venray) is een mooie leerschooL!

Oudste had al direct de zolder gekraakt. Dat is een puberhol, waar hij kan gamen en hangen zonder dat we elkaar op de lip zitten. Ik zal eind van de week even checken of hij er geen al te grote bende van heeft gemaakt…!

Rond middernacht kwam hij zich even afmelden. Ik had gezegd dat zijn meegenomen Xbox dan uit moest en dat het dan toch echt bedtijd was. Metéén heb ik hem even toegezongen, want vandaag is het 16 jaar geleden dat mijn spruitje werd geboren. Een volle week te laat, een vol etmaal heel nare weeën, en daar was hij, groot en blond. En nu is hij nog groter, en nog steeds blond…!
Zoonlief wil straks ontbijt. Aanvankelijk liefst op bed, maar hij was opeens even in een milde bui en wilde dat ook wel aan de ontbijttafel als me dat beter uit kwam. Maar niet zo vroeg. Liefst ergens aan het eind van de ochtend…! :D

Op de heenreis zag ik in mijn mooie nieuwe auto opeens een grote vent naast me zitten met dons op zijn bovenlip en ik heb zo tactvol mogelijk gezegd dat hij op korte termijn maar eens met zijn vader moest gaan praten over scheermethodes… “Ik laat ‘m stáán,” antwoordde zoonlief stug, doelend op zijn dons. Ik maakte een opmerking over foute jaren-tachtig-snorren, maar zoonlief liet zich niet uit zijn tent lokken.

Onderweg zagen we verkeersborden naar Keulen en ik rekende snel uit dat dat pakweg anderhalf uur rijden was vanaf ons tijdelijke home. “Daar wil ik heen!” riep zoonlief uit, in een vlaag van ongebruikelijk niet-pubers ethousiasme.
“Doen we,” beloofde ik. (kan ik meteen de auto wat verder inrijden, mjammie, op de Duitse Autobahn!)

Maar straks (want het is inmiddels al zondag de 24e) gaan we eerst naar Kevelaer. Een intens bedevaartsoord, pakweg 30 km verderop. Daar ben ik al eens eerder geweest. Ik ben niet katholiek, maar ik mag graag naar devote mensen kijken die steun halen uit hun geloof. Hoe mijn jongens dit gaan overleven weet ik niet, maar ik heb jongste oude dorpsgezichten beloofd (die zijn er volop) en beiden een originele Deutsche Bratwürst. De heren hebben namelijk amper Duitsland-ervaring en zijn best wel benieuwd…!

Dag Polo, hallo Hyundai!

Mijn eerste auto na de scheiding was een halsoverkop, want acuut nodig, aangeschafte Daihatsu Cuore. Een schat van een autootje, maar eigenlijk al een beetje over de houdbaarheidsdatum. En al snel begon de motor kuren te vertonen.

Het was lastig om met een laag budget een andere auto te vinden, maar gelukkig heb ik een broer met een radar wat dat betreft. En al gauw wist hij een VW Polo die te koop was voor een zeer laag bedrag, omdat er wat schade aan was. Geen ernstige schade die de veiligheid beïnvloedden, maar wat vandalismekrassen en -deuken en zelfs verfsprayspatten.

Nou ben ik iemand voor wie functioneel voor het mooie gaat, en niet alleen omdat mijn budget me daartoe dwingt. Ik ben niet zo van de merken en de status… Dus ik zag die Polo wel zitten.

Ik ploos heel internet af voor meer informatie en reviews over dit toch wel aparte model, dat je niet zo heel vaak ziet, een sedan met een eigenwijs kontje, en na overleg met broer over het onderhandelen over de prijs was ik in het bezit van een niet al te mooie, maar zeer robuuste Duitser die reed als een zonnetje en op een gegeven moment zelfs op de Champs Élyssées terecht kwam, waar de Parijzenaren me respectvol voor lieten gaan: iemand met deuken is immers iemand die doordramt, desnoods ten koste van de lak!

Dat geen enkele deuk van mij afkomstig was, konden ze niet weten…

Gedurende de bijna drie jaar dat de Polo in mijn leven was, heeft hij me zelden laten staan. Ik heb wel enkele pech-gevalletjes gehad, die fout hadden kunnen aflopen, maar dat lag niet aan de Polo. De eerste keer was er bij strenge vorst een propje ijs in het olieslangetje gekomen. Nadat ik de auto startte spoot al snel de olie via het peilstokgaatje door de hele motorkap. Binnen enkele minuten lichtte het olielampje op en ik zocht snel een stopplaats. Nog geen uur later werd ik door een door Routemobiel ingehuurde sleper naar de berging gereden. De man had zijn hoofd geschud: dit soort dingen komen bij dit weer wel vaker voor en meestal was dan de hele motor naar de gallemiezen.

Ook de garage waar ik later kwam was niet optimistisch: toevallig diezelfde week was er een zelfde pechgeval, waarbij olie de uitlaat had geraakt en de auto was uitgefikt! 

Tot hun stomme verbazing was alles nog perfect in tact! De ongelooflijke baggerzooi werd keurig schoongemaakt, mij werd verteld dat ik voorlopig voor roest onder de motorkap niet bang hoefde te zijn, en ik kon weer verder!

Ook was de accu eens leeg. Een goed bedoelende buurman heeft hem willen opladen, maar sloot de kabels verkeerd aan. Het plastic droop smeltend van de klemmen, en de straat stond meteen blauw van de rook! Nog ruim 24 uur later deden de metertjes op mijn dashboard een wilde dans en opnieuw was de garage somber: kortsluiting, de hele boel mogelijk naar de gallemiezen, hou rekening met het ergste. Maar broerlief (daar is hij weer) kwam langs, deed er een andere accu in en constateerde dat er niks mis was met de auto, behalve dan een dode accu.

Begin dit jaar begon het serieuzer mis te gaan. De voorveren braken en moesten vervangen worden. Maar sindsdien was de Polo als een oud mannetje dat zijn heup had gebroken. Bij bejaarden zie je na zoiets vaak dat ze af gaan takelen. Bij een Polo van ruim 14 jaar oud en dik 170.000 op de teller leek dit nu ook te gebeuren. Grote en kleine mankementjes volgden elkaar op en vlak voor de APK-keuring stond ik voor het dilemma: lappen we je nog één maal op, of moet ik verstandig zijn en een jonger exemplaar nemen?

Tja, misschien is het typisch vrouwelijk, maar zoiets voelt toch stiekem als vreemdgaan…

Toen kreeg ik een brief van de belastingdienst. Dat ik nog een flink bedrag van ze te goed had! Kijk, dat zijn leuke brieven! En opeens was de keuze wat minder moeilijk, want nu zou ik makkelijker een nieuwer model kunnen kopen! Liefst weer met een deukje, want dat scheelde toch aanmerkelijk in de prijs, wist ik.

Ik was al een tijdje aan het zoeken, maar dat zoeken werd nu serieuzer. Ik ging om me heen vragen of iemand wat wist, kreeg veel tips en opeens was daar De Koreaan: exact dezelfde kleur als de Polo, en zelfs qua uiterlijk waren er overeenkomsten! De leeftijd was behoorlijk jong, de prijs veel lager dan zijn generatiegenootjes uit dezelfde reeks. Zelfs het eigenwijze kontje had de Koreaan gemeen, al was het geen sedan maar een hatchback.

Dat de prijs lager was lag aan wat deuken in twee deuren. De lak was gelukkig nog goed in tact, maar zulke blutsen drukken de prijs behoorlijk…! Ik boekte meteen een proefrit en schakelde broer in, die alles uit zijn handen liet vallen en graag de tweede proefrit deed en de auto van binnen en buiten bekeek. Zelf boekte ik brutaal nog een second opinion bij een garage in de buurt.

Er was wat onduidelijkheid over de distributieriem en dat was het enige breekpunt, want verder zag de auto er aan alle kanten goed uit. Gebruikt, maar goed, en goed onderhouden. Uiteindelijk kwamen we tot een mooi compromis en vanmorgen hebben we elkaar de hand geschud.

Morgen ben ik de nieuwe eigenaresse van een nog vrij jeugdige Koreaan, net zo blauw als de oude Polo, qua vorm ook niet zoveel anders. Het voelde vertrouwd, ook al had de Koreaan een ventilator die wél werkte, ramen die niet langs de loslatende rubbers krijsten als het droog weer was, géén tik in de wielen, géén kraak als je in- en uitstapte, géén uitlaat die klonk als een oud viswijf op zware shag, en wél een, oh luxe, airco.

En de Polo? Broer weet nog een adresje waar ze oude autootjes een goed tehuis willen geven. Polo zal naar het buitenland gaan, waar oude rammelbakken nog met elastiek en ducttape bij elkaar gehouden mogen worden, en daar een tweede leven beginnen als, bijvoorbeeld, taxi. En dan tenslotte waarschijnlijk eindigen als kippenhok of werpkist voor een wilde kat of zo. Een mooi einde voor een auto die altijd braaf zijn werk deed en de vreemdste pechgevallen overleefde.

Bedankt voor alles, ouwe blauwe Polo…

Welkom, mooie blauwe Koreaan!

Radiostilte

Vandaag een middag/avond sauna (Zwaluwhoeve) met een paar vrienden (m/v). Mooie gesprekken, heerlijk relaxed, zowaar de opgiet plus koude douche en dompels gedaan, ik vind mezelf stoerrrr!

Op de terugweg deed de autoradio raar... Eenmaal thuis ontdekte ik waarom: brand in de masten van Lopik en Hoogersmilde