zaterdag 17 december 2011
vrijdag 25 november 2011
donderdag 24 november 2011
IM Freddie Mercury 1991-2011
Ik was 11 jaar, najaar 1974, toen ik naar mijn favoriete televisieprogramma Toppop zat te kijken. Bij de tips aan het eind van het programma was daar dat ene shot van dat totaal onbekende Britse bandje. En mijn leven zou nooit meer hetzelfde worden.
Nou was nichterige glamrock hoogmode in die dagen, maar wat deze langharige heren in satijn presteerden in dat fragmentje deed bij mij de bliksem inslaan. Zo jong als ik was wist ik meteen: “Dit is anders!”
Nou was nichterige glamrock hoogmode in die dagen, maar wat deze langharige heren in satijn presteerden in dat fragmentje deed bij mij de bliksem inslaan. Zo jong als ik was wist ik meteen: “Dit is anders!”
Een drummer met lange blonde manen, een slungelige gitarist met een krullenbol die zelfs in 2011 nog aardig overeind staat, al is het wat dunner en grijzer, een bassist die niet bepaald de vlotste uitstraling van de band had, en dan vooral die zanger. Hij deed iets met een gebroken microfoonstandaard (hóórde dat wel?), had ogen die dwars door je heen keken en een gebit waar Mister Ed jaloers op kon zijn. Ook viel meteen op dat hij van slechts één hand (de linker) de nagels had zwartgelakt. Maar die stém…! Moeiteloos ging hij naar een kopstem en weer terug. Ik verstond niks van de tekst, maar muziek is universeel. De lange gitarist haalde opmerkelijk warme klanken uit zijn gitaar die uitstekend pasten bij de unieke stem van die exotische, excentrieke zanger.
Hier moest ik meer van weten! Maar in die tijd was er nog geen internet en ik moest wachten op de gedrukte pers voor meer info. Ik leerde dat het een Britse band was, die in hun vaderland al wat succesjes had gehad. Geen domme jongens, zo was de gitarist een serieus astronoom. De drummer had een tandartsenstudie afgebroken en de bassist was zo’n electronica-talent dat er later apparatuur naar hem is vernoemd.
En de zanger, die luisterde naar de mysterieuze naam Freddie Mercury, was de geheimzinnigheid zelf. Niemand wist zijn eigen naam, maar wel dat hij aan de kunstacademie had gestudeerd en iets deed of had gedaan met een kledingwinkeltje in Londen. En dat was geen verrassing, want die man ádemde kunst en (zijn eigen) mode!
Dit is de Freddie Mercury die me het dierbaarst is. De Freddie van de eerste vijf elpees (Queen, Queen II, Sheer Heart Attack, A Night At The Opera en A Day At The Races). De bijna androgyne zanger met de zijden en satijnen kleding, de kimono’s, de replica’s van de kostuums van de legendarische danser Nijinsky (in de jaren tachtig zou hij de faun-scene uit diens ballet verwerken in I Want To Break Free) en niet te vergeten de zwarte nagels van zijn linkerhand.
Later in de jaren zeventig begon Freddie te veranderen. Het mysterieuze androgyne verdween en langzaam maar zeker verscheen de leernicht met de Turkse snor. De muziek werd minder gecompliceerd en lag makkelijker in het gehoor van de grote massa. Berucht waren de feestjes, als er weer een mijlpaal was gehaald (pas veel later leerden we dat Freddie waarschijnlijk mede door die feestjes zijn eigen doodvonnis tekende). Hun succes groeide, mijn belangstelling nam af, hoewel ik ze zeker niet slecht vond. Maar het was niet meer “mijn” Queen.
Met Live Aid in 1985 wisten ze me voor het eerst sinds een aantal jaar weer te raken. Geleidelijk werd hun muziek weer interessanter, met als hoogtepunt “Innuendo”. Er gingen al geruchten dat Freddie aids had, maar dit werd altijd ontkend. Op videoclips zag hij er mager uit. Had hij zijn macho snorretijd definitief achter zich gelaten, of was er echt iets aan de hand? Pas de dag voor zijn dood werd officieel bekend gemaakt dat het echt waar was.
Op 24 november 1991 stierf één van de opmerkelijkste mensen uit de muziek van de Twintigste eeuw. Een man die werd geïnspireerd door zowel Liza Minelli als Chopin en daar geen geheim van maakte. Een man die tijdens zijn leven de reputatie had arrogant te zijn. Pas na zijn dood ontdekten we dat dit in werkelijkheid heel erg meeviel.
Freddie had een levensstijl die ik liever niet zou zien bij mijn kinderen. Maar iedereen loofde ook zijn gulheid en trouw aan zijn vrienden (o.a. zijn vriendin Mary die hem jarenlang door dik en dun bij bleef staan). Ook bleek hij een uniek gevoel voor humor te hebben. Hij sprak iedereen hardnekkig aan met “dear”.
Er werd vaak spottend gedaan over de muziek van Queen en met name de bijdrage van Freddie Mercury (“bombastisch”), maar toen er tien jaar na zijn dood een opname vrijkwam van zijn repetities met de Spaanse operaster Monserrat Caballier, hoorden we opeens een supertalent, die niet arrogant was, maar veel te bescheiden. Wat hij via Queen heeft laten horen was maar een schijntje van wat hij werkelijk kon!
Daarnaast was hij ook degene die een aantal hoezen (en de voorkant van Roger Taylors basedrum) ontwierp. Het logo op A Night At The Opera is samengesteld uit de sterrenbeelden van de leden (twee leeuwen, een kreeft en een maagd). Na zijn dood zijn er meer schetsen en tekeningen in de openbaarheid gebracht die er absoluut mochten zijn!
Na zijn dood beweerde iedereen al jaren zijn grootste fan te zijn. Dat stak me. Ik herinner me nog al te goed de pesterijen van mijn leeftijdgenoten, in de jaren zeventig, toen iedereen van Abba, Boney M, Smokie en zo hield. Queen was raar, wie hield er nou van Queen…! Ik, toen. En velen ná 1991.
Ach, we hebben het ook gezien bij Michael Jackson, Kurt Cobain en Amy Winehouse. Na de dood van deze sterren die bij leven zo bespot werden (geschifte pedofiel met aap, junkie die alleen maar schreeuwde en crackslet die te dronken was om te zingen) werden ze opeens wereldwijd aanbeden.
Voor mij is Freddie vooral de man uit de jaren zeventig, toen hij, gehuld in satijnen blouses met millefleur, een foute bontjas en op Zweedse klompen (dat dan weer wel!) een haast onbereikbare androgyn leek. Toen hij met Queen muziek als vaudeville, Marlene Dietrich, hartverscheurende ballads, klassieke muziek en snoeiharde rock wist te mengen tot een uniek mengsel waar ik nu nog steeds graag naar luister.
Ik ben inmiddels ouder geworden dan Freddie. Dat voelt raar…
“I want to lead the Victorian life, surrounded by exquisite clutter.”
“I want to lead the Victorian life, surrounded by exquisite clutter.”
Parabel van een eenzame man
Er was eens een man die eenzaam was. Dat was al zo sinds zijn jeugd. Hij werd gelukkig nooit gepest, maar als er een partijtje werd gevierd, was hij altijd degene die geen uitnodiging kreeg. Elke vrijdagmiddag mocht iemand uit zijn klas een tekening op het schoolbord maken, maar om onduidelijke redenen sloeg de meester hem altijd over. En toen er bij het uitdelen van de enveloppen voor de verkoop van de Kinderpostzegels een envelop tekort was, ging men er als vanzelfsprekend vanuit dat hij dan het kind was dat dat jaar niet mocht “Kinderpostzegellopen”.
Toen hij ouder werd, kregen alle jongens verkering, behalve wij. Hij was niet raar of lelijk, maar telkens als hij een meisje leuk vond, en zij hem, dook er een jongen op die net wat leuker en spannender was en stond hij met lege handen. Uiteindelijk trouwde hij toch nog, maar zijn vrouw bleek een akelig sekreet te zijn die alleen maar kon kijven en er na een aantal jaren met haar baas vandoor ging.
Met het alleen leven had hij geen probleem. Hij draaide zijn hand niet om voor het huishouden en zag er ook na de scheiding altijd netjes uit. Maar na een aantal maanden begon het te knagen dat de enige mensen die hij sprak zijn collegae waren en de juffrouw van de supermarktkassa. De man had geen vrienden, want zijn vrouw had nooit goed gevonden dat hij eens lekker ging sporten of naar de kroeg ging. De mensen die tijdens zijn huwelijk over de vloer waren gekomen bleken vooral háár vrienden te zijn geweest. Kortom: de man moest zijn leven weer helemaal opnieuw opbouwen.
Nou was de man niet iemand die zonder enig initiatief in een hoekje kroop om zich daar te beklagen. Hij besefte dat hij toch echt zelf initiatieven moest nemen om wat meer mensen in zijn leven te krijgen dan alleen collegae en een winkelmeisje. En hij ging nadenken: wat wilde hij nou eigenlijk het liefst? Hij nam een stuk papier en dacht na.
Voetbal had hij altijd wel eens willen doen. Vroeger was het er nooit van gekomen, en zijn vrouw had het nooit gewild. Zouden ze hem, op zijn leeftijd, nog wel aannemen? Of moest je daar echt al als jongetje mee begonnen zijn?
Of op muziekles. Hij had altijd al keyboard willen spelen. Daar was je nooit te oud voor!
Ook hield hij van uit eten gaan. Soms deed hij dat al, maar het was eigenlijk weinig aan om dat alleen te doen en je smaakervaring niet te kunnen delen. Zou er zoiets als een eetclub bestaan? Of zou hij dat zelf kunnen oprichten?
En hij wilde absoluut een keer naar Parijs! Zijn vrouw haatte reizen. “Ik slaap niet in een bed waar honderden anderen in hebben gelegen en god-weet-wat hebben uitgevoerd!” Van kamperen hield ze trouwens ook niet, maar dat was niet erg, want dat vond hij ook niet leuk.
Die reis naar Parijs, ja, dat ging hij eerst doen! En dan liefst met een georganiseerde reis, zodat hij mensen om zich heen had! Hij zocht op het internet en vond al snel een aantrekkelijk aanbod. De volgende dag vroeg hij op korte termijn een aantal dagen vrij en boekte hij die reis. Opgewonden als een kind dat op schoolreisje gaat (waar hij altijd het kind was dat nooit aan de beurt kwam bij de leukste attracties, omdat hij niet durfde in te grijpen als anderen voordrongen) wachtte hij op de dag dat hij in de grote touringcar zou stappen.
Daar ontdekte hij dat zijn reisgenoten vooral oudere echtparen waren. Even was hij teleurgesteld dat hij niemand naast zich in de bus had, maar toen de bus-chauffeur annex reisleider hem joviaal uitnodigde om de reis in de stoel voorin door te brengen, voelde hij zich een bevoorrecht mens. De chauffeur was een gezellige man die heel veel wist te vertellen over zijn ervaring als chauffeur en reisleider en de man luisterde geboeid.
Ze kwamen in een hotel, waar de man 100 euro extra moest betalen omdat hij als alleenstaande reisde. Dat wist hij van tevoren, maar het viel hem tegen dat er in de eetzaal van het hotel, waar ze dagelijks ontbeten en dineerden, steeds werd vergeten dat er nog een alleenstaande in het gezelschap zat. De chauffeur sliep niet in het hotel, maar bij een familielid in een voorstadje en reed elke ochtend na het ontbijt met de touringcar naar het hotel om de mensen op te halen. Zodoende zat de man altijd alleen aan tafel. Dat kon hij nog wel hebben. Maar toen hij regelmatig over het hoofd werd gezien als de bestellingen werden opgenomen of de mandjes met stokbrood werden uitgedeeld, kreeg hij een bittere smaak in de mond.
Hij was geen slachtoffertype. Telkens als hij ontdekte dat hij werd vergeten, wist hij alsnog de aandacht van het personeel te trekken. Ook probeerde hij het personeel over te halen de tafels niet een keer voor een even aantal mensen te dekken, maar ook eens voor een oneven aantal, maar om onduidelijke redenen bleek dat niet mogelijk te zijn. De man haalde tenslotte de schouders maar op en genoot van wat Parijs wél te bieden had.
Terug thuis pakte de man zijn lijstje weer. Een eetclub, muziekles, voetballen, misschien wel een schildercursus, bedacht hij, met Place du Tertre in gedachten. En toen viel zijn oog opeens op dat krantenbericht. Het was heel toevallig dat hij het zag, want hij las de huis-aan-huisbladen eigenlijk nooit, maar hij schilde net een paar aardappels boven de opengeslagen pagina’s. En daar stond het:
“voetbalclub Roodwit ’69 zoekt 35+ beginnende voetballers voor nieuwe club.” Zijn mesje bleef middenin een schil hangen. Dat was bijna te mooi om waar te zijn! De amateurvoetbalclub van zijn stad zocht volwassen mannen die nog nooit op voetballen hadden gezeten, maar alsnog die oude jongensdroom wilden waarmaken! De man schilde zijn aardappels af, zette die op het vuur en pakte zijn telefoon om het nummer te bellen dat onderaan het krantenbericht stond.
“Dat komt goed uit, we hebben nog precies één persoon nodig!” sprak een opgewekte stem aan de andere kant van de lijn. “We willen vanavond al bij elkaar komen, schikt het dan?”
De man moest wel een gezondheidstest doen. Daarvoor slaagde hij met vlag en wimpel. Dat verbaasde hem niet. Hij at gezond, dronk matig en had nooit gerookt. Trots nam hij het voetbaltenue mee naar huis en liep hij naar de sportwinkel om een paar prachtige kicksen te kopen.
De man had het ontzettend naar zijn zin en kon het uitstekend vinden met zijn teamgenoten. Maar tot zijn frustratie moest hij al gauw erkennen dat voetballen er op het scherm toch anders uitzag dan in het echt. Net als Pietertje uit de pindakaasreclame veranderde hij in een stoethaspel als er een bal in de buurt kwam en hij kwam steeds vaker op de reservebank terecht. En op een dag kwam het al verwachte gesprek met de coach, die heel voorzichtig, want “we waarderen jou als persoon enorm”, vertelde dat het misschien een goed idee was als de man een andere hobby ging zoeken. De man begreep het, hij had natuurlijk ook wel gebeld dat hij niet echt voor de voetballerij in de wieg was gelegd en dacht al een tijdje na of hij zijn teammates nog langer moest opzadelen met zijn twee linkerbenen. Hij kreeg als afscheid een ingelijste foto van het team en een dinerbon-voor-twee (ai…!), gaf een rondje in de kantine en dat was dan zijn kortdurende carrière als voetballer.
De man had al zien aankomen dat hij een andere hobby moest gaan zoeken en besloot een eetclubje op te richten. Hij plaatste een advertentie in hetzelfde sufferdje waar hij ooit de voetbaloproep had gelezen. Dat kostte wel wat, maar dat had hij er graag voor over. “Gezocht: culinaire vienden en vriendinnen om samen te koken of uit eten te gaan. Hou je ook van goed en lekker eten, maar ben je het zat dit altijd alleen te moeten doen?” Helaas, tot zijn teleurstelling was er niemand die reageerde op zijn oproep.
Hij vond wel een eetclub op internet, maar die was in een heel andere regio. Toch besloot hij hen te mailen. Tot zijn grote vreugde werd hij uitgenodigd. Hij was welkom, er waren meer singles zoals hij zodat hij nooit het derde wiel aan de wagen zou zijn, hij moest er alleen wel rekening mee houden dat de etentjes altijd in die regio zouden zijn. Maar afstand was voor hem geen bezwaar, hij had een goede auto.
Aanvankelijk had hij het enorm naar zijn zin. Zijn tafelgenoten waren enorm hartelijk en vriendelijk, maar ze kwamen toch duidelijk uit een regio waar hij totaal onbekend was. Hij kon niet meepraten als iemand vertelde over “Jan van Klaas”, die alweer dronken uit de kroeg was gegooid, want hij wist niet wie die Jan was, dat dat café echt niet snel mensen op straat zette en dat Jan uit een familie kwam die een behoorlijk notoire alcoholreputatie had. Ook kon hij moeilijk doen alsof hij ook verontwaardigd was als het gezelschap de lokale politiek hekelde; hij wist niet eens wie de burgemeester was en wat er speelde. Of consternatie over de sloop van de Willem van Oranjeschool, omdat de man als enige niet op die school had gezeten. En op een dag realiseerde de man zich dat er dan wel gezamenlijk gegeten werd, wat hij al zo lang wilde, maar dat hij, weer, een buitenstander was.
Gelukkig had hij nog meer wensen op zijn lijstje! Hij pakte de telefoon en belde de muziekschool. Hij kon meteen terecht! Maar toen hij naar de kennismakingsles ging, gleed hij uit op de stoep van de school (het was die ene sneeuwrijke winter) en brak zijn pols en hand zo lelijk, dat hij al voor de eerste les wist dat hij nooit keyboard zou kunnen spelen.
De man zat enkele weken thuis omdat hij echt niets kon doen met die hand. Hij kreeg thuishulp, een vriendelijke vrouw, hardwerkend, maar ze sprak amper Nederlands. Verder sprak hij de taxichauffeur die hem naar de arboarts bracht. En de jongeman die de boodschappen kwam thuisbrengen. Want hij mocht niet autorijden en kon geen huishoudwerk doen tot hij weer uit het gips was. Hoewel zijn hand minder goed werkte dan voor de valpartij, kon hij uiteindelijk weer aan het werk gaan en ging zijn leventje verder zoals voorheen.
En toen kwam er een buurtfeest. Deze keer hadden ze er zowaar aan gedacht hem uit te nodigen! De man leefde helemaal op en vroeg of hij kon helpen met de organisatie. Nou, nee, ze hadden wel sjouwhulp nodig, maar dat kon hij niet met zijn hand. De rest was al helemaal geregeld. Hoewel, ze hadden nog wel een EHBO-er over, want andere jaren deed Jansen van nummer 8 dat altijd, maar die was verhuisd, en hij had toch ooit samen met de man een opfriscursus gedaan?
Toen het zover was zat de man in een scheefzittend hesje op het buurtfeest tussen de buurtbewoners. Hij wilde graag meepraten, maar ontdekte dat hij eigenlijk niets te zeggen had. Hij luisterde beleefd naar de verhalen over de kinderen en over vakanties op gezinscampings en all inclusive hotels, over leuke aanbiedingen voor Eurodisney en de Duinrell, en het beste model gezinsauto.
Gelukkig waren er ook singles zoals hijzelf. Drie mannen, op de hele buurt, waar vooral gezinnen woonden. Nadat de man een tijdje had geprobeerd contact te krijgen met de vaders, zocht hij die drie single mannen op. Maar daar had hij ook geen enkele kans. De drie mannen bleken fanatiek motorliefhebber te zijn en stonden net een herfsttrip naar de Ardennen te boeken. En de man had helemaal niets met motorrijden.
Als hij geen EHBO-er was geweest die dag, was hij halverwege al terug naar huis gegaan. Ze hadden hem waarschijnlijk toch niet gemist, realiseerde hij zich. En hij verbaasde zich over zijn eigen bitterheid, maar was dat niet de enige reden waarom ze hem hadden uitgenodigd? Het feit dat de man die tot dan toe EHBO-er was, verhuisd was? Hij stond er niet eens meer van te kijken dat ze hem over het hoofd zagen toen de worstjes en hamburgers van de barbecue aan iedereen behalve aan hem waren gegeven en het kostte hem deze keer moeite om zo vrolijk en luchtig mogelijk te roepen: “Hé, ik weet wel: kleintjes zie je over het hoofd, maar ik zou óók graag wat lusten!” (en dat soms twee, drie keer te herhalen).
Toen zijn diensten niet meer nodig waren, trok hij het knalgele hesje uit, smeet het op een leeg biervat en liep naar huis. Als ze dat hesje vonden zouden ze niet eens meer weten wie er in had gezeten. Hij liep naar huis, trok de kastdeur van zijn huisbar open en nam een fles whiskey. Hij deed altijd lang met zijn flessen, niet alleen omdat hij zuinig was en nooit dronken werd, maar ook omdat er niemand was met wie hij die single malt kon delen.
En voor het eerst sinds zijn studententijd dronk hij zich een enorm stuk in de kraag. Als je dronken bent, doen je tranen namelijk een beetje minder pijn…
schrijfoefening
Toen hij ouder werd, kregen alle jongens verkering, behalve wij. Hij was niet raar of lelijk, maar telkens als hij een meisje leuk vond, en zij hem, dook er een jongen op die net wat leuker en spannender was en stond hij met lege handen. Uiteindelijk trouwde hij toch nog, maar zijn vrouw bleek een akelig sekreet te zijn die alleen maar kon kijven en er na een aantal jaren met haar baas vandoor ging.
Met het alleen leven had hij geen probleem. Hij draaide zijn hand niet om voor het huishouden en zag er ook na de scheiding altijd netjes uit. Maar na een aantal maanden begon het te knagen dat de enige mensen die hij sprak zijn collegae waren en de juffrouw van de supermarktkassa. De man had geen vrienden, want zijn vrouw had nooit goed gevonden dat hij eens lekker ging sporten of naar de kroeg ging. De mensen die tijdens zijn huwelijk over de vloer waren gekomen bleken vooral háár vrienden te zijn geweest. Kortom: de man moest zijn leven weer helemaal opnieuw opbouwen.
Nou was de man niet iemand die zonder enig initiatief in een hoekje kroop om zich daar te beklagen. Hij besefte dat hij toch echt zelf initiatieven moest nemen om wat meer mensen in zijn leven te krijgen dan alleen collegae en een winkelmeisje. En hij ging nadenken: wat wilde hij nou eigenlijk het liefst? Hij nam een stuk papier en dacht na.
Voetbal had hij altijd wel eens willen doen. Vroeger was het er nooit van gekomen, en zijn vrouw had het nooit gewild. Zouden ze hem, op zijn leeftijd, nog wel aannemen? Of moest je daar echt al als jongetje mee begonnen zijn?
Of op muziekles. Hij had altijd al keyboard willen spelen. Daar was je nooit te oud voor!
Ook hield hij van uit eten gaan. Soms deed hij dat al, maar het was eigenlijk weinig aan om dat alleen te doen en je smaakervaring niet te kunnen delen. Zou er zoiets als een eetclub bestaan? Of zou hij dat zelf kunnen oprichten?
En hij wilde absoluut een keer naar Parijs! Zijn vrouw haatte reizen. “Ik slaap niet in een bed waar honderden anderen in hebben gelegen en god-weet-wat hebben uitgevoerd!” Van kamperen hield ze trouwens ook niet, maar dat was niet erg, want dat vond hij ook niet leuk.
Die reis naar Parijs, ja, dat ging hij eerst doen! En dan liefst met een georganiseerde reis, zodat hij mensen om zich heen had! Hij zocht op het internet en vond al snel een aantrekkelijk aanbod. De volgende dag vroeg hij op korte termijn een aantal dagen vrij en boekte hij die reis. Opgewonden als een kind dat op schoolreisje gaat (waar hij altijd het kind was dat nooit aan de beurt kwam bij de leukste attracties, omdat hij niet durfde in te grijpen als anderen voordrongen) wachtte hij op de dag dat hij in de grote touringcar zou stappen.
Daar ontdekte hij dat zijn reisgenoten vooral oudere echtparen waren. Even was hij teleurgesteld dat hij niemand naast zich in de bus had, maar toen de bus-chauffeur annex reisleider hem joviaal uitnodigde om de reis in de stoel voorin door te brengen, voelde hij zich een bevoorrecht mens. De chauffeur was een gezellige man die heel veel wist te vertellen over zijn ervaring als chauffeur en reisleider en de man luisterde geboeid.
Ze kwamen in een hotel, waar de man 100 euro extra moest betalen omdat hij als alleenstaande reisde. Dat wist hij van tevoren, maar het viel hem tegen dat er in de eetzaal van het hotel, waar ze dagelijks ontbeten en dineerden, steeds werd vergeten dat er nog een alleenstaande in het gezelschap zat. De chauffeur sliep niet in het hotel, maar bij een familielid in een voorstadje en reed elke ochtend na het ontbijt met de touringcar naar het hotel om de mensen op te halen. Zodoende zat de man altijd alleen aan tafel. Dat kon hij nog wel hebben. Maar toen hij regelmatig over het hoofd werd gezien als de bestellingen werden opgenomen of de mandjes met stokbrood werden uitgedeeld, kreeg hij een bittere smaak in de mond.
Hij was geen slachtoffertype. Telkens als hij ontdekte dat hij werd vergeten, wist hij alsnog de aandacht van het personeel te trekken. Ook probeerde hij het personeel over te halen de tafels niet een keer voor een even aantal mensen te dekken, maar ook eens voor een oneven aantal, maar om onduidelijke redenen bleek dat niet mogelijk te zijn. De man haalde tenslotte de schouders maar op en genoot van wat Parijs wél te bieden had.
Terug thuis pakte de man zijn lijstje weer. Een eetclub, muziekles, voetballen, misschien wel een schildercursus, bedacht hij, met Place du Tertre in gedachten. En toen viel zijn oog opeens op dat krantenbericht. Het was heel toevallig dat hij het zag, want hij las de huis-aan-huisbladen eigenlijk nooit, maar hij schilde net een paar aardappels boven de opengeslagen pagina’s. En daar stond het:
“voetbalclub Roodwit ’69 zoekt 35+ beginnende voetballers voor nieuwe club.” Zijn mesje bleef middenin een schil hangen. Dat was bijna te mooi om waar te zijn! De amateurvoetbalclub van zijn stad zocht volwassen mannen die nog nooit op voetballen hadden gezeten, maar alsnog die oude jongensdroom wilden waarmaken! De man schilde zijn aardappels af, zette die op het vuur en pakte zijn telefoon om het nummer te bellen dat onderaan het krantenbericht stond.
“Dat komt goed uit, we hebben nog precies één persoon nodig!” sprak een opgewekte stem aan de andere kant van de lijn. “We willen vanavond al bij elkaar komen, schikt het dan?”
De man moest wel een gezondheidstest doen. Daarvoor slaagde hij met vlag en wimpel. Dat verbaasde hem niet. Hij at gezond, dronk matig en had nooit gerookt. Trots nam hij het voetbaltenue mee naar huis en liep hij naar de sportwinkel om een paar prachtige kicksen te kopen.
De man had het ontzettend naar zijn zin en kon het uitstekend vinden met zijn teamgenoten. Maar tot zijn frustratie moest hij al gauw erkennen dat voetballen er op het scherm toch anders uitzag dan in het echt. Net als Pietertje uit de pindakaasreclame veranderde hij in een stoethaspel als er een bal in de buurt kwam en hij kwam steeds vaker op de reservebank terecht. En op een dag kwam het al verwachte gesprek met de coach, die heel voorzichtig, want “we waarderen jou als persoon enorm”, vertelde dat het misschien een goed idee was als de man een andere hobby ging zoeken. De man begreep het, hij had natuurlijk ook wel gebeld dat hij niet echt voor de voetballerij in de wieg was gelegd en dacht al een tijdje na of hij zijn teammates nog langer moest opzadelen met zijn twee linkerbenen. Hij kreeg als afscheid een ingelijste foto van het team en een dinerbon-voor-twee (ai…!), gaf een rondje in de kantine en dat was dan zijn kortdurende carrière als voetballer.
De man had al zien aankomen dat hij een andere hobby moest gaan zoeken en besloot een eetclubje op te richten. Hij plaatste een advertentie in hetzelfde sufferdje waar hij ooit de voetbaloproep had gelezen. Dat kostte wel wat, maar dat had hij er graag voor over. “Gezocht: culinaire vienden en vriendinnen om samen te koken of uit eten te gaan. Hou je ook van goed en lekker eten, maar ben je het zat dit altijd alleen te moeten doen?” Helaas, tot zijn teleurstelling was er niemand die reageerde op zijn oproep.
Hij vond wel een eetclub op internet, maar die was in een heel andere regio. Toch besloot hij hen te mailen. Tot zijn grote vreugde werd hij uitgenodigd. Hij was welkom, er waren meer singles zoals hij zodat hij nooit het derde wiel aan de wagen zou zijn, hij moest er alleen wel rekening mee houden dat de etentjes altijd in die regio zouden zijn. Maar afstand was voor hem geen bezwaar, hij had een goede auto.
Aanvankelijk had hij het enorm naar zijn zin. Zijn tafelgenoten waren enorm hartelijk en vriendelijk, maar ze kwamen toch duidelijk uit een regio waar hij totaal onbekend was. Hij kon niet meepraten als iemand vertelde over “Jan van Klaas”, die alweer dronken uit de kroeg was gegooid, want hij wist niet wie die Jan was, dat dat café echt niet snel mensen op straat zette en dat Jan uit een familie kwam die een behoorlijk notoire alcoholreputatie had. Ook kon hij moeilijk doen alsof hij ook verontwaardigd was als het gezelschap de lokale politiek hekelde; hij wist niet eens wie de burgemeester was en wat er speelde. Of consternatie over de sloop van de Willem van Oranjeschool, omdat de man als enige niet op die school had gezeten. En op een dag realiseerde de man zich dat er dan wel gezamenlijk gegeten werd, wat hij al zo lang wilde, maar dat hij, weer, een buitenstander was.
Gelukkig had hij nog meer wensen op zijn lijstje! Hij pakte de telefoon en belde de muziekschool. Hij kon meteen terecht! Maar toen hij naar de kennismakingsles ging, gleed hij uit op de stoep van de school (het was die ene sneeuwrijke winter) en brak zijn pols en hand zo lelijk, dat hij al voor de eerste les wist dat hij nooit keyboard zou kunnen spelen.
De man zat enkele weken thuis omdat hij echt niets kon doen met die hand. Hij kreeg thuishulp, een vriendelijke vrouw, hardwerkend, maar ze sprak amper Nederlands. Verder sprak hij de taxichauffeur die hem naar de arboarts bracht. En de jongeman die de boodschappen kwam thuisbrengen. Want hij mocht niet autorijden en kon geen huishoudwerk doen tot hij weer uit het gips was. Hoewel zijn hand minder goed werkte dan voor de valpartij, kon hij uiteindelijk weer aan het werk gaan en ging zijn leventje verder zoals voorheen.
En toen kwam er een buurtfeest. Deze keer hadden ze er zowaar aan gedacht hem uit te nodigen! De man leefde helemaal op en vroeg of hij kon helpen met de organisatie. Nou, nee, ze hadden wel sjouwhulp nodig, maar dat kon hij niet met zijn hand. De rest was al helemaal geregeld. Hoewel, ze hadden nog wel een EHBO-er over, want andere jaren deed Jansen van nummer 8 dat altijd, maar die was verhuisd, en hij had toch ooit samen met de man een opfriscursus gedaan?
Toen het zover was zat de man in een scheefzittend hesje op het buurtfeest tussen de buurtbewoners. Hij wilde graag meepraten, maar ontdekte dat hij eigenlijk niets te zeggen had. Hij luisterde beleefd naar de verhalen over de kinderen en over vakanties op gezinscampings en all inclusive hotels, over leuke aanbiedingen voor Eurodisney en de Duinrell, en het beste model gezinsauto.
Gelukkig waren er ook singles zoals hijzelf. Drie mannen, op de hele buurt, waar vooral gezinnen woonden. Nadat de man een tijdje had geprobeerd contact te krijgen met de vaders, zocht hij die drie single mannen op. Maar daar had hij ook geen enkele kans. De drie mannen bleken fanatiek motorliefhebber te zijn en stonden net een herfsttrip naar de Ardennen te boeken. En de man had helemaal niets met motorrijden.
Als hij geen EHBO-er was geweest die dag, was hij halverwege al terug naar huis gegaan. Ze hadden hem waarschijnlijk toch niet gemist, realiseerde hij zich. En hij verbaasde zich over zijn eigen bitterheid, maar was dat niet de enige reden waarom ze hem hadden uitgenodigd? Het feit dat de man die tot dan toe EHBO-er was, verhuisd was? Hij stond er niet eens meer van te kijken dat ze hem over het hoofd zagen toen de worstjes en hamburgers van de barbecue aan iedereen behalve aan hem waren gegeven en het kostte hem deze keer moeite om zo vrolijk en luchtig mogelijk te roepen: “Hé, ik weet wel: kleintjes zie je over het hoofd, maar ik zou óók graag wat lusten!” (en dat soms twee, drie keer te herhalen).
Toen zijn diensten niet meer nodig waren, trok hij het knalgele hesje uit, smeet het op een leeg biervat en liep naar huis. Als ze dat hesje vonden zouden ze niet eens meer weten wie er in had gezeten. Hij liep naar huis, trok de kastdeur van zijn huisbar open en nam een fles whiskey. Hij deed altijd lang met zijn flessen, niet alleen omdat hij zuinig was en nooit dronken werd, maar ook omdat er niemand was met wie hij die single malt kon delen.
En voor het eerst sinds zijn studententijd dronk hij zich een enorm stuk in de kraag. Als je dronken bent, doen je tranen namelijk een beetje minder pijn…
schrijfoefening
dinsdag 22 november 2011
Sinterklaasgedicht gelukt!
Ik heb er best tegenop gehikt, maar het is me (ook wel dankzij een online rijmwoordenboek, hihihi) gelukt! Ik heb zojuist eindelijk weer één van mijn beruchte kingsize sinterklaasgedichten af kunnen maken!!! Ik ben net een dieselmotor: ik moet even op gang komen, maar als ik eenmaal op gang ben...
Het gedicht gaat over de krankzinnige "gezinstaal" die de jongens en ik hebben ;-)
En het cadeautje is...: een zakje vol marsepeinen groenten, zoals paprika (waar de caviaatjes dol op zijn)!
Het gedicht gaat over de krankzinnige "gezinstaal" die de jongens en ik hebben ;-)
De Sint gaf vorige week maandag
de Opperpakjespiet ontslag!
De Sint, meestal een gemoedelijk mens,
riep woedend: "Piet ging over mijn grens!
Nooit, nee, werkelijk NOOIT van mijn leven
zal ik verdovende drugs cadeau geven!"
De Dichtpiet snapte hiervan geen reet.
't Is niet te geloven dat een Piet zoiets deed!
Dus ging Dichtpiet naar de Goedheiligman
en vroeg hem hoe dit allemaal kan.
De goede Sint schudde zijn hoofd
en sprak bedroefd: "Ik voel me verdoofd,
ik voel me geschokt, ben zwaar overstuur,
ik schrok me echt het apezuur!"
"Maar Sint dan toch," schrok Dichtpiet toen.
"Hoe kan Opperpakjespiet dat nou doen?
Is het niet één of ander misverstand?
Misschien is er niks aan de hand!
Misschien heeft u het wel verkeerd begrepen!"
"Nee, 't is echt waar," sprak de Sint benepen.
"Toen ik laatst van de trap afliep
hoorde ik net wat Opper riep.
Hij zei, en ik lieg het niet,
iets met *oudste* en een zak met wiet!"
Sint veegde even in zijn vermoeide ogen
en vervolgde: "Dichtpiet, ik voel me zo bedrogen..."
Dichtpiet probeerde de Sint te kalmeren
maar dacht ook: "Ik kan dit niet zomaar accepteren.
Ik geloof nooit dat mijn beste vriend
Opperpakjespiet dit heeft verdiend.
Volgens mij heeft Sint iets niet goed verstaan,
en is het toen vreselijk misgegaan!"
Dichtpiet greep, in aanwezigheid van de Sint,
zijn telefoon, en belde zijn vriend.
"Opperpakjespiet, man, wat is er toch gebeurd!
Waarom is jouw goede naam besmeurd?"
"Ik weet het niet," sprak een stem door de kamer.
"Het voelt alsof ik ben getroffen door een hamer!
Ik zat met de andere Pieten te vergaderen
en door verlanglijstjes heen te bladeren,
die Sint nota bene zelf verzameld heeft!"
Opperpakjespiet sprak met een stem die beeft
en met hier en daar een snik.
Maar Sint keek met een boze blik.
"Opperpakjespiet!" riep hij boos naar Dichtpiets foon.
"Is het tegenwoordig doodgewoon
om kinderen drugs cadeau te geven?
Ik kan me nog zo goed herinneren
dat men al moeilijk deed met snoep voor de kinderen!
dat men al moeilijk deed met snoep voor de kinderen!
Zijn de normen en waarden al zo verschoven
dat ze zich nu gewoon met drugs mogen verdoven?
Sorry, Piet, maar ik weiger absoluut!"
zo sprak de Sint zeer resoluut.
"Maar Sint!" riep Opperpakjespiet door de mobiel.
"Uw woorden snijden me door de ziel!
Waar haalt u in vredesnaam het idee vandaan
dat wij voortaan met drugs strooien gaan!
Ik weet van niks, ik ben geschokt!
Ik heb nog nooit tegen u gejokt!"
"Maar," sprak de Sint, nog steeds vol smart,
"Nu ben ik helemaal verward...
Want echt, Opper, ik heb het werkelijk verstaan,
en ik ben wel oud, maar mankeer niks aan mijn gehoororgaan!
Dat jij, mijn beste Opperpakjespiet,
voor *oudste* zoiets wilde met een zak met wiet!"
Even was het stil. Toen begon Opperpakjespiet te schateren.
"Oh, wat een mop! Ik sta hier haast in mijn broek te wateren!
Dat staat echt niet op zijn lijstje, mijn hemel, wat een mop!
Een zak met tsjif voor de wietjes, serieus, dát stond er op!"
Een zak met tsjif voor de wietjes, serieus, dát stond er op!"
De Sint, leek eerst even opgelucht
maar slaakte toen een sidderende zucht
en keek nog bozer dan daarnet.
"Opperpakjespiet! Het is tegen de wet!
Wiet of hasj of tsjif, hoe het ook heet,
ik doe niks dat de wet overtreedt!
Of de gezondheid erg zal schaden!
Hoe haal je het in je hoofd om dit aan te raden!"
Hier zweeg de Sint even, want Dichtpiet lag
inmiddels te schokken van de slappe lach.
Daarom sprak Sint op boze toon:
"DIT IS NIET LEUK!!! DOE TOCH EENS GEWOON!!!
"DIT IS NIET LEUK!!! DOE TOCH EENS GEWOON!!!
Want anders zal ik jou ook ontslaan!
Die moderne Pieten, wat doen ze me aan..."
"Sint," gniffelde Dichtpiet. "Niks aan de hand!
Ik dacht al: dit is vast een misverstand!
Geen drugs of ander illegaal gedoe,
geen coffeeshops en andere taboe!
Want dit soort wiet en tsjif is heel onschuldig,
en wij Pieten zijn altijd zeer zorgvuldig!
Want *oudste* heeft, zoals u zult weten,
vier caafjes die de oren van zijn hoofd af eten.
Ze willen groente en roepen dan: WIET!!!
Vandaar "de wietjes", zoals u ziet
En krijgen ze die groente, dan zeggen ze TSJIF!
we hebben het dus echt niet over vergif!"
De goede Sint zag inmiddels wat bleek
en mompelde: "What a bad mistake..."
Hij keek vervolgens weer naar de telefoon
Hij keek vervolgens weer naar de telefoon
en zei: "Opper, ik schaam me dood gewoon...
Wat een blunder heb ik begaan...
Opper, wat heb ik je aangedaan!
Kom terug, zo snel als je kan,
dan drinken we samen een bisschopswijntje, man!"
"Het is al goed, Sint," sprak Opper opgelucht.
"Eigenlijk is het wel een malle klucht!
Maar wat doen we voor *oudste*, monsigneur?
Er is nog niks, en da's zo sneu!"
"Geen probleem!" riep de goedheiligman joviaal.
"Maak voor zijn wietjes maar een feestelijk maal!
Een zak vol tsjif, gezond en goed,
mooi gekleurd en lekker zoet!"
En het cadeautje is...: een zakje vol marsepeinen groenten, zoals paprika (waar de caviaatjes dol op zijn)!
dinsdag 15 november 2011
Canto Ostinato
Zijn hier nog fans van de Canto Ostinato? (Simeon ten Holt) De laatste zondag van november is er in Almere een pianomarathon/-estafette van dit geweldige stuk modern klassiek van eigen bodem! Ik wil het echt van begin tot eind meemaken! En nu komt er een marathon! Wie dit ook wil meemaken moet hier even kijken: http://www.vvvalmere.nl/canto-ostinato.aspx
donderdag 20 oktober 2011
Groot verdriet...
Hond net naar ex gebracht waar ze haar laatste etmaal door zal brengen. Ik ben net thuis. Haar kleedjes opruimen (die gaan naar het asiel), de vloer lappen (ze heeft erg lopen kwijlen vanmiddag), haar bakjes goed schoonmaken (bewaar ik voor het nieuwe huis, worden plantenbakjes)...
En dan realiseer ik me dat ze nooit meer bij me zal zijn, nooit meer over de galerij zal huppelen, nooit meer in mijn auto zal zitten, nooit meer.
Het is maar een hond, maar verdomme, het is toch mijn meissie...
En dan realiseer ik me dat ze nooit meer bij me zal zijn, nooit meer over de galerij zal huppelen, nooit meer in mijn auto zal zitten, nooit meer.
Het is maar een hond, maar verdomme, het is toch mijn meissie...
woensdag 19 oktober 2011
Verdrietig nieuws
Na 2 jaar kwakkelen en sinds deze winter ook epileptische insultjes vermoedt de dierenarts dat onze boxer iets in haar hersenen heeft en we hebben besproken of het nog zin heeft om haar nog verder op te lappen, en wanneer we daarmee moeten stoppen.
In overleg met ex (hond valt onder co-ouderschap) besloten het niet verder te rekken. Eind van de week gaan we afscheid nemen van ons vriendinnetje...
Vooral jongste is enorm van slag, maar begrijpt wel dat het het beste is.
In overleg met ex (hond valt onder co-ouderschap) besloten het niet verder te rekken. Eind van de week gaan we afscheid nemen van ons vriendinnetje...
Vooral jongste is enorm van slag, maar begrijpt wel dat het het beste is.
vrijdag 7 oktober 2011
donderdag 6 oktober 2011
Alanya - laatste dag alweer
De laatste dag alweer…
Koffer is zo goed als gepakt en zowaar, ik kreeg ‘m zelfs weer dicht! Alleen mijn nachtgoed en mijn tandenborstel moet er nog in.
Op de satelliet-tv, waarop we alleen NL-1, RTL4 en SBS6 kunnen ontvangen, vertelde Piet over donder en bliksem, en mijn “lijntje” met Meteo Schiphol waarschuwde me ook al voor een pittige landing.
Op de satelliet-tv, waarop we alleen NL-1, RTL4 en SBS6 kunnen ontvangen, vertelde Piet over donder en bliksem, en mijn “lijntje” met Meteo Schiphol waarschuwde me ook al voor een pittige landing.
Morgen om 5.55 AM staat de bus klaar om me naar Antalya te rijden. Het vliegtuig vertrekt om 10:50.
En wat is de week omgevlogen…! Met heerlijk uitrusten en niks doen (gecombineerd met iets teveel eten en drinken… Oeps!), maar ook mooie rondleidingen en nieuwe ervaringen.
En wat is de week omgevlogen…! Met heerlijk uitrusten en niks doen (gecombineerd met iets teveel eten en drinken… Oeps!), maar ook mooie rondleidingen en nieuwe ervaringen.
Zoveel nieuwe indrukken, zoals de gebedsoproepen van de moskeeën die je tot bij het hotel kon horen. Het puffende geluid van de bussen die tot diep in de nacht gasten kwamen halen en brengen. De geur van komijn als je in de buurt van een keuken of een kok stond. Het getoeter van de dolmus, de kleine stadsbusjes waar het geld gewoon in een bak open en bloot lag, dat kon hier blijkbaar. De stranden van fijn grind, en de stenen en rotsen in het water, waardoor erin en eruit gaan niet altijd makkelijk was, maar het water zelf maakte veel goed. De bomen en planten hier, die bij ons een kwijnend bestaan leidden als kamerplant en hier uitgroeiden tot flinke bomen en struiken. Het keihard werkende hotelpersoneel dat in de winter werkeloos is (hoewel sommige hotels hen ‘s winters betrekken bij het onderhoud) en het dan moeten hebben van opgespaarde fooien.
Alanya - morgen weer naar huis
Eind van de middag vertrok ik bijna tegelijk met een andere groep Nederlanders van het strand. Zij vertrekken morgen ook en vonden dat minstens zo spijtig als ik. Maar, zo spraken ze, ik mis de oude kaas ook wel…! 
woensdag 5 oktober 2011
Alanya - zwerven door Alanya
Foto’s uploaden is nog steeds een crime, en ik heb inmiddels al zo’n 500 (!) plaatjes geschoten. De mooiste plaats ik wel als ik weer thuis ben!
Gisteren rondrit door Alanya gehad. Een bus vol Nederlanders en Vlamingen waar, eerlijk gezegd, de levenslust niet altijd vanaf spatte. Zo was er een oudere vrouw, die probeerde enthousiast te zijn tegen haar man: kijk daar eens, ach wat leuk, moet je eens kijken!
Een zuchtend “ja-haaa” was het enige geluid dat haar echtgenoot voortbracht. Sneu…
Een andere man zei herhaaldelijk nogal luid dingen als: “Ach, ‘t is allemaal krek hetzelfde.” Tja, blijf dan liever thuis in Boerenkoolstronkeradiel of zo…
Een zuchtend “ja-haaa” was het enige geluid dat haar echtgenoot voortbracht. Sneu…
Een andere man zei herhaaldelijk nogal luid dingen als: “Ach, ‘t is allemaal krek hetzelfde.” Tja, blijf dan liever thuis in Boerenkoolstronkeradiel of zo…
Maar ik liet mijn lol er verder niet door verstoren. De reisleidster was een vlotte vrouw die al 20 jaar in Alanya woonde, vergezeld door een Turk uit Almelo die na een universitaire studie staatsgids is geworden. Dankzij haar werd ik een stuk wijzer over het daaglijks leven in Alanya. Over de storingen in de elektra, het feit dat er regelmatig stadsdelen worden afgesloten van water, over de moslims, over de liefde van de Turken voor mobieltjes, zo groot dat ze nu bezig zijn overal in de stad oplaadpunten te maken, over de burgemeester die ook heel wat hotels in bezit heeft en de stad flink heeft opgeknapt, over de klif waar juist het historische element goed wordt beschermd tegen het oprukkende moderne leven, over het feit dat Alanya twintig jaar geleden een dorpje was middenin bananenplantages (waar nog wat restantjes van over zijn) en het dorp in heel korte tijd enorm uit zijn voegen is gegroeid, terwijl dorpjes als Oba (waar ik eigenlijk zit) nog niet eens bestonden in die tijd, over de liefde van de Turken voor soepjes, over de Turkse man die zich liever laat scheren en de vrouw die liefst elke dag even naar de kapper gaat… En over de kattenman, die ooit door een kat werd wakker gemaakt toen zijn appartement in brand stond, en die sindsdien elke dag de zwerfkatten te eten gaf als dank. Hij is beroemd geworden in heel Turkije.
Maar ook over de armoede in de winter, als het er nat en verlaten is. Over de afhankelijkheid van het toerisme. Over het sociale vangnet dat je nodig hebt (en er ook is) als je buiten de boot dreigt te vallen.
Over de enorme banden onderling. Nu snap ik opeens beter waarom de chauffeur van de dolmus, waarmee ik een dag eerder naar Alanya was gereden, overal zwaaide en toeterde en tegen mij grijnsde: “Brother, brother!” Die nam me niet in de maling, leerde ik. Want hier sprak je iemand niet aan bij de naam, maar met “mijn broer, zus, oom, tante, vader, moeder”.
Ook reden we even de bergen in voor een mooi vergezicht. We werden gewaarschuwd dat er twee Turken rondliepen met een ezeltje en een kameel en dat zelfs een foto maken al geld kost. En ja, hoor, we waren nog niet uit de bus of ze begonnen al: foto 2 euro! De kamelenman nam al snel gas terug naar 1 euro. Ik bood hem 50 cent en hij hapte meteen, want de rest van de groep had geen zin in een foto. Maar het was me die 50 cent wel waard. Zo heb ik ook ezelman kunnen strikken. En misschien ben ik hartstikke gek, maar ik ben maar wat blij met die malle foto’s! Zodra ik ze eindelijk online heb (nog 250 te gaan…) zal ik ze hier plaatsen, desnoods doe ik dat thuis!
Na afloop werden we in een juwelier losgelaten (goud is al heel lang een spaarbank, de Turken hebben hier hun spaargeld om de nek, polsen en vingers zitten) alvorens we weer naar de hotels werden gebracht. Dat had ik al gauw bekeken. Ik nam afscheid van de groep (geen probleem) en stapte dwars door de toeristische bazar naar het Turkse winkelgedeelte waar we eerder doorheen waren gereden. En heb overal rondgekeken. In kruidenwinkeltjes, waar ik een struikje lokale thee kocht en gedroogde johanniskruidpeulen moest proeven. In hoofddoekenwinkeltjes, waar ik maar geen keuze kon maken uit de vele sjaals en geholpen werd door een vrouw die geen woord over de grens sprak, maar we begrepen elkaar uitstekend en ze slaagde er zelfs in een passende sjaal bij mijn nogal bonte rok te vinden! De sjaals kostten 1,50 euro, maar één was duurder, gebaarde ze, vanwege de gehaakte rand. Met behulp van een rekenmachine maakte ze me duidelijk dat de prijs van die sjaal maar liefst 20 cent hoger was…!
Ik ging in een soort snackbarretje zitten voor de lunch. Gegrillde kip met wat groenvoer, een groot plat brood en een handje frietjes, plus een blikje cola light, voor maar een paar euro. Ik zag een zwerfkat die midden op de stoep wilde rusten, waarna kort achter elkaar drie mensen hun nek braken over het sissende en krijsende beest. Tenslotte ging hij maar binnenin een uitgeklapt reclamebord liggen.
Het was net schoolpauze. Hier draagt men uniformen. Vaak met wit, blauw en grijs. Sommige meisjes met grijze sportieve broeken en een wit shirt, anderen met korte rokjes. Soms deed het me enigszins denken aan een Japanse animéfilm zoals Sakura of Sailor Moon. Een groep meisjes van een conservatievere school met knielange rokken, hoge kousen en hoofddoekjes.
Ik ging op mijn gemak naar de hotelbus bij de haven en deelde het bushokje met een vrouw van de stad, een oudere vrouw in ouderwetse kleding (vest, shirt vormloze rok, hoofddoek). Ze begon een gesprek en gek genoeg zag ik aan haar gebaren dat het over de bus en de warmte ging. Toen er een dolmus kwam wees ze ernaar, ik schudde mijn hoofd en zei: “Hotelbus”. Dat leek ze te begrijpen. Toen mijn bus kwam, zwaaide ze me uit.
Inmiddels heb ik in het hotel ook al heel leuke ontmoetingen gehad. Een Duits en een Zwitsers stel. Vooral met de Zwitserse (die perfect Cockney-Engels sprak) had ik meteen een klik en al gauw ontdekten we dat we veel dezelfde dingen hadden meegemaakt in het leven. Helaas is ze vanmorgen vertrokken, maar ik heb haar mailadres.
Ook Nederlanders, met wie ik al verschillende keren een afzakkertje heb gedronken voor het slapen gaan.
En inmiddels ook de ober van het strand, die heeft ontdekt dat ik single ben en zich uiterst charmant loopt uit te sloven met knipoogjes, af en toe een klopje op de schouder of mijn hand en dat soort dingen. Niks aan de hand, gewoon leuk, meer niet
Morgen hem maar even op de foto zetten!
Ook Nederlanders, met wie ik al verschillende keren een afzakkertje heb gedronken voor het slapen gaan.
En inmiddels ook de ober van het strand, die heeft ontdekt dat ik single ben en zich uiterst charmant loopt uit te sloven met knipoogjes, af en toe een klopje op de schouder of mijn hand en dat soort dingen. Niks aan de hand, gewoon leuk, meer niet
Morgen hem maar even op de foto zetten!maandag 3 oktober 2011
Alanya - druk dagje!
Helaas geen foto’s vandaag. Ik heb er bijna 200 gemaakt, daar ligt het niet aan, maar de uploadsnelheid is vandaag als van een slak die afremt in de bocht…
Vandaag de dag van de jeeptocht. En het was verschrikkelijk de moeite waard!
Het begon wel traag. Ik werd (per jeep) opgehaald en naar een verzamelpunt gebracht waar tientallen toeristen wachtten op bus- en jeepexcursies. Daar heb ik toch wel een dik uur moeten wachten. Vervolgens was de Nederlanders-jeep te klein en moest ik tussen de Denen zitten. Daarna vertrokken we, Alanya uit, de berg op, waar we eerst stopten voor een mooie panorama-scene.
Het begon wel traag. Ik werd (per jeep) opgehaald en naar een verzamelpunt gebracht waar tientallen toeristen wachtten op bus- en jeepexcursies. Daar heb ik toch wel een dik uur moeten wachten. Vervolgens was de Nederlanders-jeep te klein en moest ik tussen de Denen zitten. Daarna vertrokken we, Alanya uit, de berg op, waar we eerst stopten voor een mooie panorama-scene.
Daarna reden we verder de bergen in, waar het allemaal wat traditioneler was, of, zoals de Nederlands-Duitse gids van Turkse afkomst zei: “Aan de kust is het Turkse reclameplaatje, in de bergen begint het echte Turkije.” Hierbij doelde hij ook op de armoede en de algemene achterstand. De gids vertelde ook wat actuele politieke feiten en schuwde het niet om daarbij kritisch te zijn. Heel interessant!
Het gehele landschap deed me in de verte aan de Italiaanse Alpen van 30-40 jaar geleden denken, zoals ik het me herinner. Rommelig, maar niet verwaarloosd. Eerder rommelig als in: “Hier wordt gewerkt.”
Er waren vooral erg veel oude Renault-auto’s van pakweg 30 jaar geleden. Heel opmerkelijk, alsof Renault destijds alle afdankertjes hier in de regio heeft gedumpt! Ook wel veel oude Fiats, maar vooral Renaults (t12, kan dat?). Verder scholen, sommige met uniform. Jongetjes die zwaaiden naar de jeeps. Vrouwen met hoofddoeken en die typisch Turkse kleding met kleurige hoofddoekjes en een vermoeide uitstraling.
Er waren vooral erg veel oude Renault-auto’s van pakweg 30 jaar geleden. Heel opmerkelijk, alsof Renault destijds alle afdankertjes hier in de regio heeft gedumpt! Ook wel veel oude Fiats, maar vooral Renaults (t12, kan dat?). Verder scholen, sommige met uniform. Jongetjes die zwaaiden naar de jeeps. Vrouwen met hoofddoeken en die typisch Turkse kleding met kleurige hoofddoekjes en een vermoeide uitstraling.
We bezochten verder een moskee. Het berglandschap staat vol minaretten, zoals de Alpen vol met dorpskerkjes staan. We moesten onze schoenen uitdoen en ik maakte een goede beurt door al van te voren mijn kleding aangepast te hebben (rok ipc legging of korte broek) en een eigen hoofddoek mee te hebben. Binnen kregen we op een geweldige manier uitleg over de islam, de scheiding van kerk en staat door Atatürk en de huidige houding van Turkije, dankzij onze in Duitsland geboren en in Nederland werkzaam geweest zijnde Turk. De moskee zelf was mooi beschilderd.
Eenmaal buiten begon er een watergevecht tussen de Nederduitse Turk en enkele andere medewerkers. Later nam dat nog veel grotere vormen aan en ik was blij een strandtas bij me te hebben, want wat een keet werd het, we dropen allemaal! Bij een tussenstop werden we onder vuur, nee, water genomen door andere passerende jeeps. Blijkbaar de practical joke hier, of een end of season lolletje. We konden het wel waarderen!
Eenmaal buiten begon er een watergevecht tussen de Nederduitse Turk en enkele andere medewerkers. Later nam dat nog veel grotere vormen aan en ik was blij een strandtas bij me te hebben, want wat een keet werd het, we dropen allemaal! Bij een tussenstop werden we onder vuur, nee, water genomen door andere passerende jeeps. Blijkbaar de practical joke hier, of een end of season lolletje. We konden het wel waarderen!
De route was soms zéér ruig, steil op en af, onverharde bergwegen, zelfs dwars door een riviertje, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld.
Het landschap stond vol fruitbomen: sinaasappels, citroenen, granaatappels, avocadobomen, wilde appels en peren, vijgen… Ik leerde er e.e.a. over de planten, o.a. een kruising tussen een meloen en een komkommer, die je ongeschild kon eten als een komkommer, smaakte als meloen en de nasmaak had van komkommer. Helaas was dit typische seizoensproduct niet meer te krijgen in oktober. verder zag ik hier en daar zomaar pompoenen groeien, er waren ook schijfcactussen en enkele olijven. We reden in de buurt van een olijfperserij en dat rook je! Verder nog een andere sterke geur, het leek op hasj maar dat was het vast niet. Ik vermoed één van de vele dennen, die opmerkelijk lichtgroen van kleur waren.
We bezochten ook een lokale familie die de kost verdienden met het laten bezichtigen van hun huis (de trapjes waren me net even te stijl), schenken van kruidenthee en het kopen van huisvlijt (ik kocht een mooie hoofddoek met gehaakt randje).
We bezochten ook het stuwmeer uit 2008 en aten een Turkse pannenkoek, gebakken door drie zwijgende vrouwen in typisch Turkse huisdracht, terwijl een oudere man ze verkocht. Hier maakten we kennis met de Turkse theehoekjes: metalen skeletbouw met zeildak en houten vloeren, bedekt met vloerbedekking en allerlei kussens in nogal stoffig ruikende Perzisch-tapijt-achtige hoezen.
Die vonden we later ook in het restaurant waar we om 3 uur gingen eten, sommige van die bouwwerkjes dreven op grote tonnen. Dat was onder de stuwdam, in het helderblauwe water. Ze serveerden daar krakend verse forellen. Daar konden we uitgebreid bijkomen van de wilde rit.
Toevallig ging de bus met Denen langs mijn hotel terug dus ik hoefde niet naar het verzamelpunt. Ik nam bij het restaurant afscheid van de uitstekende Turksduitsnederlandse gids en ik was nog voor zessen terug.
Het was al donker toen ik in Alanya kwam. Wat een kippenhok!!! Allemaal winkels, de ene met merkkleding, de ander met merktassen, de derde met souvenirs en verder café’s en restaurants. Je werd op grandioze wijze naar binnen geslijmd door uiterst charmante Turken.
Ik wist wat ik wilde (een neppe Louis Vuitton-tas) maar het model dat ik wilde, had niemand. Daarna heb ik toch een andere gekocht. Nou, meneer zou me matsen, hoor! En toen begon het loven en bieden, een toneelspel dat even leuk is maar me na enkele winkels toch wel begon te vervelen. Anyway, ik heb in veel gevallen de helft van de prijs afgekletst (met de wetenschap dat ze momenteel liever Lira’s dan Euro’s hebben, en laat ik die nou net hebben…!), en was tevreden, maar ben waarschijnlijk alsnog genaaid
Ik wist wat ik wilde (een neppe Louis Vuitton-tas) maar het model dat ik wilde, had niemand. Daarna heb ik toch een andere gekocht. Nou, meneer zou me matsen, hoor! En toen begon het loven en bieden, een toneelspel dat even leuk is maar me na enkele winkels toch wel begon te vervelen. Anyway, ik heb in veel gevallen de helft van de prijs afgekletst (met de wetenschap dat ze momenteel liever Lira’s dan Euro’s hebben, en laat ik die nou net hebben…!), en was tevreden, maar ben waarschijnlijk alsnog genaaid
Nog wat souvenirs aangeschaft en een hapje gegeten. En daarna op mijn tandvlees via de hotelbus, die net aan kwam rijden, terug.
Ik heb me afgevraagd of ik me als vrouw-alleen niet onveilig zou voelen of zorgen moest maken daarover in downtown Alanya. Nou, dat is gelukkig niet zo. Ook bij het water, waar het stukken stiller en donkerder is, voelde ik me op geen enkele manier onveilig, zelfs geen mannen die me “vaag” aankeken of moeilijk deden. Terwijl je als toerist (te herkennen aan dat verdomde hotel-armbandje dat je niet af kan doen) en vrouw alleen toch wel op moet vallen. Niet dus. Ik begin Turkije steeds leuker te vinden, al moet je héél sterk in je schoenen staan om de winkels te weerstaan, want het zijn komedianten daar!
Morgen rondleiding Alanya. Daarna nog 2 1/2 dag niks doen. Genieten van mijn neppe Louis Vuittonnetjes (heb ook een klein tasje met portemonnee) en souvenirtjes.
En nu mijn verhaaltje uploaden en óp naar de rum-cola!!!
zondag 2 oktober 2011
Alanya - vandaag
Tegen zonsondergang zijn er bijna geen toeristen meer en komen de échte Turken op het strand. Wandelen, vissen…
Heb nog wat gepraat met de man van het hotelwinkeltje over zijn werk hier en het verschil tussen Turks en West-Europees (Turkse taal kent heel veel vervoegingen). Op het strand, waar je ook kon lunchen, een heel gesprek gehad met de neef van de baas (beide zijn Koerden, zei hij). Het ging wat moeizaam omdat zijn Duits en Engels wat rammelde, maar het werd toch best een leuk gesprek. Ze werken heel hard, doen meerdere taken in het hotel en maken heel lange dagen, merkte ik. Je ziet ook telkens dezelfde gezichten.
Het was geen “opdringerig slijm-praatje” maar echt een serieus gesprek. Heel boeiend!
Bij het diner werd ik geadopteerd door een vrolijke Poolse (haar man, die alleen Pools sprak, vond het maar zozo, denk ik) die me meteen claimde voor de rest van de diners. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat ik niet aan vaste eettijden doe, maar daar wou ze niks van weten.
Alanya - prachtig!
Ik kan met een gerust hart zeggen dat het hier prachtig mooi is meer perfect weer, want zo te lezen hebben jullie qua weer ook geen klagen! Behalve dan, daar jullie geen uitgebreid ontbijt-, lunch- en dinerbuffet hebben en geen rode wijn, raki, blauwe zee, verrukkelijke rommelwinkeltjes, dadelpalmen in het wild...
zaterdag 1 oktober 2011
Alanya - hamam
Helaas is mijn SD-kaart gecrasht zodat alle foto’s van vandaag zijn verdwenen. Maar dan ook echt helemaal weg, ook een recover-programma haalt niks meer uit.
Gelukkig heb ik de vliegfoto’s kunnen redden. Alleen de foto’s van vandaag zijn weg en die zijn allemaal in en om het hotel, dus vervangbaar. Ik heb meer SD-kaarten bij me. Op foto’s moeten jullie dus nog even wachten.
Vanmorgen zag ik een enorm ontbijtbuffet waar ik maar met moeite uit kon kiezen. Veel gerechtjes waarvan ik geen idee had wat het was, en dat gold ook voor de lunch en het diner. Maar véél salades en groenten, dus niemand hoeft te miepen dat het niet gezond is!
Ik heb wat rondgewandeld vanmorgen, en dan zit je toch midden tussen de Turken. Men relaxt wat op een uitgewoond bankstel voor het huis of de winkel, de kippen lopen op straat (pal langs de drukke doorgaande weg!), er lopen bontgevlekte konijnen en allerlei katten rond.
De huizen zijn meest geel, oranje of terra. Tegen de strakblauwe lucht staat dat prachtig! Jammer van de foto’s, maar er komen nog meer mooie dagen en ik vind het helemaal niet erg om in de herkansing te gaan ;-)
Na de info-babbel van de reisagente (waarbij ik voor vanavond een hamam boekte, voor maandag een dagtrip in de Turkse binnenlanden en voor dinsdag een ochtendje touren door Alanya) ben ik naar het strand gegaan. Er werd direct een parasol voor me neergeplant en daarna was het héérlijk relaxen! Het was zeer zonnig, maar door de wind toch een beetje fris als je uit het water kwam, maar niet hinderlijk.
De Mediterranee is, zoals altijd, zo blauw, zo blauw. De bodem is wat stenerig, maar het is het waard want het water is absoluut perfect van temperatuur!
Dit, en het heldere zicht over de baai, hmmm, ja, hier kan ik wel mee leven…!
Ik heb ook nog wat langs het zwembad gehangen.
Om half 6 werd ik opgehaald om naar de sauna te gaan. Dat was via het reisbureau geregeld maar er kwam dus een autochtoon (bij ons heet dat een allochtoon ) met een busje en die reed in kamikazestijl naar de nabij gelegen hammam.
Ik snap werkelijk niks van de Turkse verkeersregels en -gewoontes, en liet de rit over me heen komen. Wijlen Hunter S. Thompson schreef ooit “buy the ticket, take the ride” en dat deed ik dan maar.
Zo’n hamam is een ervaring op zich. Ik had een complete behandeling besteld en dat heb ik geweten…! De volgorde is: douche, zout (een warme ruimte vol zout, als balletjes, als aanslag op de muren en het plafond en als losse korrels, en dan goed ademen), sauna (niet al te heet), douche, Turks stoombad (rook naar vissershaven), douche, koud bad *IEKS*, douche, en dan het modderbad. De jonge Poolse vrouw met wie ik inmiddels aan de babbel was geraakt haakte daar af, maar ik dacht: ik heb voor alles betaald dus ik zal potdorie alles doen ook…! Dus stapte ik stoer het niet diepe, maar zéér modderige bad in. Op de grond was klei afgezet en het was de bedoeling dat ik mezelf daarmee een soort lichaamsmaskertje zou geven.
Inmiddels had ik gezegdschap gekregen van drie Noorse vrouwen, die unaniem de slappe lach kregen maar zich niet wilde laten kennen toen ze mij zagen. Er was ook een fotograaf in de hamam die (met toestemming) foto’s maakte die je op cd kon kopen. Die had minstens zoveel lol als wij :)
Na het modderbad (en natuurlijk de douche) werd ik begeleid naar The Real Thing: de wasruimte. Op een grote marmeren plaat lagen een man en de Poolse vrouw die ik eerder heb ontmoet. Beiden werden onder handen genomen door een niet onaantrekkelijke Turkse heer.
Maar nee, voor mij hadden ze wat anders in petto. Ik werd overdonderd door een enorme, blonde reuzin, minstens 1 meter 95, zeer stevig gebouwd, ik gok minstens 100 kilo, maar er zat geen gram vet aan. Vluchten kon niet meer, dus ging ik braaf op de marmeren plaat liggen.
Eerst werd ik overgoten met warm water en werd ik van top tot teen stevig afgeschrobd met een ruw washandje of spons (kan ook een staalborstel zijn geweest). vervolgens werd er een wolk van schuim om en over me heen gemaakt en werd ik opnieuw gewassen en zéér intens gemasseerd.
Mozeskriebel, dit was geen relaxmassage meer, dit was een strafexpeditie, ooit door de Osmanen gebruikt om de vijanden mores te leren. Het Osmaanse Rijk heeft het niet voor niks eeuwen volgehouden, en deze blonde reuzin was daar absoluut zeker weten een achterkleinkind van!
Hoewel ik zo ongeveer elke spier in mijn lijf heb voelen springen en ze zelfs mijn dikke buik onder handen nam alsof ik brooddeeg was dat ambachtelijk met de hand gekneed moest worden, was het eigenlijk stiekem best wel lekker.
Daarna weer douchen en vervolgens een oliemasage. Dit werd gedaan door een klein, tenger Turks vrouwtje en ik haalde al opgelucht adem, maar zij was zo ongeveer nog meedogenlozer dan haar kingsize collega. Ik was te trots om om genade te smeken, maar ze zou me waarschijnlijk toch niet verstaan hebben…
Geurend naar jasmijn en munt en zout en olie en tollend op mijn benen, maar wel volkomen ontspannen verliet ik na afloop het pand. Morgen moet ik waarschijnlijk in een burka naar het strand vanwege de vele blauwe plekken die ik nu op voel komen, maar ik voel me er wonderlijk goed bij!
Gelukkig heb ik de vliegfoto’s kunnen redden. Alleen de foto’s van vandaag zijn weg en die zijn allemaal in en om het hotel, dus vervangbaar. Ik heb meer SD-kaarten bij me. Op foto’s moeten jullie dus nog even wachten.
Vanmorgen zag ik een enorm ontbijtbuffet waar ik maar met moeite uit kon kiezen. Veel gerechtjes waarvan ik geen idee had wat het was, en dat gold ook voor de lunch en het diner. Maar véél salades en groenten, dus niemand hoeft te miepen dat het niet gezond is!
Ik heb wat rondgewandeld vanmorgen, en dan zit je toch midden tussen de Turken. Men relaxt wat op een uitgewoond bankstel voor het huis of de winkel, de kippen lopen op straat (pal langs de drukke doorgaande weg!), er lopen bontgevlekte konijnen en allerlei katten rond.
De huizen zijn meest geel, oranje of terra. Tegen de strakblauwe lucht staat dat prachtig! Jammer van de foto’s, maar er komen nog meer mooie dagen en ik vind het helemaal niet erg om in de herkansing te gaan ;-)
Na de info-babbel van de reisagente (waarbij ik voor vanavond een hamam boekte, voor maandag een dagtrip in de Turkse binnenlanden en voor dinsdag een ochtendje touren door Alanya) ben ik naar het strand gegaan. Er werd direct een parasol voor me neergeplant en daarna was het héérlijk relaxen! Het was zeer zonnig, maar door de wind toch een beetje fris als je uit het water kwam, maar niet hinderlijk.
De Mediterranee is, zoals altijd, zo blauw, zo blauw. De bodem is wat stenerig, maar het is het waard want het water is absoluut perfect van temperatuur!
Dit, en het heldere zicht over de baai, hmmm, ja, hier kan ik wel mee leven…!
Ik heb ook nog wat langs het zwembad gehangen.
Om half 6 werd ik opgehaald om naar de sauna te gaan. Dat was via het reisbureau geregeld maar er kwam dus een autochtoon (bij ons heet dat een allochtoon ) met een busje en die reed in kamikazestijl naar de nabij gelegen hammam.
Ik snap werkelijk niks van de Turkse verkeersregels en -gewoontes, en liet de rit over me heen komen. Wijlen Hunter S. Thompson schreef ooit “buy the ticket, take the ride” en dat deed ik dan maar.
Zo’n hamam is een ervaring op zich. Ik had een complete behandeling besteld en dat heb ik geweten…! De volgorde is: douche, zout (een warme ruimte vol zout, als balletjes, als aanslag op de muren en het plafond en als losse korrels, en dan goed ademen), sauna (niet al te heet), douche, Turks stoombad (rook naar vissershaven), douche, koud bad *IEKS*, douche, en dan het modderbad. De jonge Poolse vrouw met wie ik inmiddels aan de babbel was geraakt haakte daar af, maar ik dacht: ik heb voor alles betaald dus ik zal potdorie alles doen ook…! Dus stapte ik stoer het niet diepe, maar zéér modderige bad in. Op de grond was klei afgezet en het was de bedoeling dat ik mezelf daarmee een soort lichaamsmaskertje zou geven.
Inmiddels had ik gezegdschap gekregen van drie Noorse vrouwen, die unaniem de slappe lach kregen maar zich niet wilde laten kennen toen ze mij zagen. Er was ook een fotograaf in de hamam die (met toestemming) foto’s maakte die je op cd kon kopen. Die had minstens zoveel lol als wij :)
Na het modderbad (en natuurlijk de douche) werd ik begeleid naar The Real Thing: de wasruimte. Op een grote marmeren plaat lagen een man en de Poolse vrouw die ik eerder heb ontmoet. Beiden werden onder handen genomen door een niet onaantrekkelijke Turkse heer.
Maar nee, voor mij hadden ze wat anders in petto. Ik werd overdonderd door een enorme, blonde reuzin, minstens 1 meter 95, zeer stevig gebouwd, ik gok minstens 100 kilo, maar er zat geen gram vet aan. Vluchten kon niet meer, dus ging ik braaf op de marmeren plaat liggen.
Mozeskriebel, dit was geen relaxmassage meer, dit was een strafexpeditie, ooit door de Osmanen gebruikt om de vijanden mores te leren. Het Osmaanse Rijk heeft het niet voor niks eeuwen volgehouden, en deze blonde reuzin was daar absoluut zeker weten een achterkleinkind van!
Hoewel ik zo ongeveer elke spier in mijn lijf heb voelen springen en ze zelfs mijn dikke buik onder handen nam alsof ik brooddeeg was dat ambachtelijk met de hand gekneed moest worden, was het eigenlijk stiekem best wel lekker.
Daarna weer douchen en vervolgens een oliemasage. Dit werd gedaan door een klein, tenger Turks vrouwtje en ik haalde al opgelucht adem, maar zij was zo ongeveer nog meedogenlozer dan haar kingsize collega. Ik was te trots om om genade te smeken, maar ze zou me waarschijnlijk toch niet verstaan hebben…
Geurend naar jasmijn en munt en zout en olie en tollend op mijn benen, maar wel volkomen ontspannen verliet ik na afloop het pand. Morgen moet ik waarschijnlijk in een burka naar het strand vanwege de vele blauwe plekken die ik nu op voel komen, maar ik voel me er wonderlijk goed bij!
Alanya - ik ben er!
Na bijna 4 uur vliegen en bijna 3 uur bussen ben ik er…! Doodmoe, en dan blijkt de LAN-kabel (voor internet) stuk te zijn, dus maar even heel snel een kattebelletje vanuit de lounge waar wifi is.
Ik ga me zo opfrissen, even een borrel halen in de bar, en dan verschrikkelijk slapen…!
Ik ga me zo opfrissen, even een borrel halen in de bar, en dan verschrikkelijk slapen…!
Binnenkort meer…!
Alanya - de heenreis
Dit verslag, en de volgende misschien ook, schrijf ik offline en voeg ik later toe aan mijn blog. Toen ik in mijn hotel arriveerde kon ik alleen internetten in de lobby, maar er wordt aan gewerkt, werd me bij aankomst beloofd.
De reis ging voorspoedig, al was het een hele trip. Ik heb ruim de tijd genomen om naar Schiphol te gaan en daar ook op mijn gemak de koffer gedumpt en daarna ergens een sloot cola light gehaald om eens lekker op mijn gemak “mensen te kijken”. Broodjes had ik mee in mijn oude rugzak, die weer uitstekend voldeed met al zijn vakjes.
Toch nog tot mijn verrassing was het vliegtuig voor 99,9% vol. Ik kreeg zonder problemen het plekje bij de nooduitgang, wel met een speciale instructie hoe ik de deur moest openen in geval van nood. Wat mijn reis toch weer iets spannends gaf: dat hendeltje dáár, dat was opeens soort-van mijn verantwoordelijkheid…! ;-)
Het weer was tot ver in Europa zonnig, maar wel erg heiig. Fotograferen ging niet zo heel goed, dat was jammer, want de tocht was boeiend. De reis ging, als ik het goed heb onthouden, pal over Hilversum (!) en de Veluwe over Duitsland, via Leipzig en Brno naar Roemenië, Bulgarije, Griekenland/Aegeïsche Zee naar Turkije. Een aantal keren zag ik rook van groepjes vuur (van boeren?). In Griekenland veroorzaakten die vuurtjes zelfs een flinke smog, het was goed te zien hoe er een vieze laag ontstond in de hogere luchtlagen.
Ook zagen we andere vliegtuigen onder en naast ons. Dit heb ik nog nooit eerder gezien en is best spektakulair!
Helaas had ik geen plattegrond bij de hand. Tussen Southampton en Amsterdam heb ik ooit een schermpje met de route en diverse gegevens gehad, wat ik erg prettig vond, maar Transavia gebruikte de schermpjes voor een wel-aardige-film, wat eigen roem en een aflevering van Friends.
Ik vermoed wel dat ik in de verte de Alpen heb gezien. Daar hing veel bewolking.
Ik vermoed wel dat ik in de verte de Alpen heb gezien. Daar hing veel bewolking.
Bij Bulgarije en Griekenland was meer bewolking. En vlak voor de landing kregen we een mooie zonsondergang, toen kon ik nog een aantal leuke plaatjes schieten!
De landing in Antalya was best pittig (vanaf hoge bergen flink dalen, een scherpe lus boven zee, en dan landen), maar mijn oren hielden het redelijk goed! Mijn ene oor is nog steeds dicht, is in ieder geval niet slechter geworden, en de oordruppels deden goed werk. de vlucht duurde 3 uur en 3 kwartier.
Het was al flink aan het schemeren toen ik na de pascontrole mijn koffer had opgehaald en weer buiten stond. Er stond een drom mensen, reizigers, reisagenten en vervoerders. Ik kon die van mij niet vinden, maar ik heb een goede mond en in een mengseltje van Engels en Duits werd ik heel vriendelijk verder gewezen naar de juiste plek. Daar werd me verteld dat de bus “links daar, achter de ijswinkel” stond, en nummer 702 had. Achter de ijswinkel vond ik een enorme massa bussen, variërend van het soort dat ik met mijn rijbewijs B ook nog wel mag rijden in Nederland tot echte toerbussen. “Mijn” bus was een enigszins aggenebbish exemplaar, maar hij reed uitstekend. Sommige lezers zullen meteen weten wat ik bedoel als ik een vergelijk maak met Keessen in een grijs verleden…! ;-)
Zowel de chauffeur als zijn assistent waren Turks, maar voor vertrek werden we in het Hollands toegeproken en ingelicht. Onderweg kregen we een envelop met een uitnodiging voor een info-ochtend morgenochtend van het reisbureau.
Helaas was het al donker, maar mijn eerste kennismaking met Turkije was al overdonderend genoeg voor een mens als ik, die als een spons alle nieuwe indrukken wil opzuigen. Al bij de douane viel me op hoe creatief de Turken met de Engelse taal omgaan! Direct daarna vielen me de cyrillische reclames op.
En dan de wegen. Ik zal géén auto huren, heb ik besloten. Ooit heb ik schaterlachend de Champs Élysées inclusief Arc de Triomphe overwonnen per auto, maar Turkije ligt buiten mijn rijvermogen, vermoed ik. Tenminste, de bus-chauffeur reed op een manier waar ik regelmatig weinig van begreep. Doorgetrokken strepen zullen een héél andere taak hebben dan bij ons, bumperkleven en lichtsignalen geven was hier de nationale sport en niet elk rood licht werd gerespecteerd. Enfin, we leven nog ;)
Het was best nog wel een rot end rijden naar Alanya. Wat ik onderweg vooral zag waren véél autoverkopers (liefhebbers van jaren-80-auto’s gaan het hier helemaal leuk vinden!) en ” market”, ofwel winkeltjes met vanallesennogwat die tot ver in de avond open waren. In Alanya zelf viel me op dat krotten van huizen tussen luxe appartementen stonden. Halverwege de rit maakten we een pies- en rookpauze, en daar viel ik al als een blok voor allerlei sjaaltjes en koelkastmagneten (die neem ik elke vakantie mee) en tasjes en bling, maar ik heb me ingehouden… Dát ga ik hier in de buurt wel bekijken!
De aankomst in het hotel viel wat tegen, hoewel we keurig direct voor de deur werden afgeleverd. De liften werken niet goed (1 van de 3 is out of order, 1 mist knoppen zodat je alsnog kan traplopen), de magneetsleutel van de kluis miste (komt eraan… morgen… zucht…) en mijn internetverbinding (via een kabeltje) doet het niet omdat het stopcontact daarvoor naar de gallemiezen is… Ik heb inmiddels een klacht ingediend en doe dat morgen ook bij de bijeenkomst van het reisbureau.
Het was al laat, en ik was moe. Laat ik niet kniezend eindigen, want verder zijn ze heel aardig! Ik kon in het restaurant nog soep en een broodje krijgen, en de raki “mit Eiswasser” valt binnen de all-inclusive-formule, en had ik echt even nodig om bij te komen.
Mijn kamer heeft geen zeezicht, maar dat is niet erg. Volgens mij heb ik wel bergzicht, en dat is ook wat waard! Ik ga nu (nacht van vrijdag op zaterdag, 1 uur NL tijd, 2 uur Turkse tijd) slapen, morgenochtend op tijd opstaan, ontbijten, naar de bijeenkomst van het reisbureau en daarna eens kijken naar het strand, want daar ben ik echt superbenieuwd naar…!
Mijn kamer heeft geen zeezicht, maar dat is niet erg. Volgens mij heb ik wel bergzicht, en dat is ook wat waard! Ik ga nu (nacht van vrijdag op zaterdag, 1 uur NL tijd, 2 uur Turkse tijd) slapen, morgenochtend op tijd opstaan, ontbijten, naar de bijeenkomst van het reisbureau en daarna eens kijken naar het strand, want daar ben ik echt superbenieuwd naar…!
Abonneren op:
Posts (Atom)