De trut, de lift en het verdriet

De trut, dat is onze 11 jaar oude stokdove boxer. Ik heb al eerder over haar geschreven. Hoe ze afgelopen zomer echt bijna op sterven na dood leek en toch weer opleefde.

De lift. Dat is de lift in ons appartementencomplex, de lift al een tijdje wankel was maar begin oktober definitief overleed. En de liftenfabriek heeft me verteld dat het zeker wel een tijdje (als in: dit jaar waarschijnlijk niet meer) kan duren want de lift moet waarschijnlijk volledig vervangen worden.

De trut heeft moeite met de trap. Stramme botten, rotte gewrichten... Maar met een kontje hulp kwam ze toch telkens weer naar boven.

Het is nacht als ik dit schrijf. Ik sliep al, toen ik werd wakker gemaakt door de trut. Ze liep geagiteerd door de gang, intens hijgend. Niet haar "ik ben benauwd want het is heet/ik ben te druk geweest"-hijgje, maar haar "ik ben in nood en moet er NU uit!"-hijgje. Negeren van die alarmhijg heeft al eens geresulteerd in een volgescheten gang (ze heeft altijd al zwakke darmen gehad), dus ik was meteen wakker!

Wat ik zag, was echter nieuw voor me! Een volkomen gedesoriënteerde trut, die geagiteerd door de woonkamer en de gang stapte, maar het spoor volledig kwijt leek te zijn! Ze botste tegen deurposten, de caviakooi, de stoel, de voordeur... Wat was er in godsnaam aan de hand met onze trut!!! Ik weet het niet, maar ik vermoed wel kortsluiting in de hersenen...

Omdat dit paniekhijgje tot vandaag gerelateerd was aan een darmprobleem, deed ik haar meteen de riem om en ging naar buiten. Galerij over, trap af... Maar het leek alsof haar geheugen gewist was. Ze bleef geagiteerd, reageerde ook niet op de gebarentaal die oudste haar al had geleerd toen die vermoedde dat ze doof was, wilde door de spijlen van de balustrade heenlopen, kon de trap niet vinden, ging daar met moeite vanaf en eenmaal buiten kon ze de weg naar het veldje niet vinden... Kortom, de trut was het helemaal kwijt...!

Eenmaal op het veldje deed ze routinematig een plas, maar ik merkte ik dat ze deze keer geen darmprobleem had. Ze bleef volkomen gedesoriënteerd rondstappen en was het spoor nog steeds volledig bijster... Ik aaide haar (praten heeft toch geen zin met een dove trut), probeerde reiki (ik heb het idee dat ik het niet meer kan - nog een vaardigheid kwijt...), probeerde haar aandacht te trekken (lukte niet), haar gerust te stellen...

Wat was er in godsnaam gebeurd in die drie hersencellen van haar!!! Deze keer was het geen hoge nood maar een soort paniek. Ik nam haar weer mee terug naar huis, maar toen kwam het ergste. Ze kwam de trap niet meer op! Ze wilde de lift in (die al weken werkloos open stond, ik vind dat een akelig gezicht)! De trap was iets niet-bestaand voor haar. En toen brak ik en heb in dat godvergeten galmende trappenhuis de ogen uit mijn kop gejankt.

Het lukt me amper om 25 kilo ouwe boxer op te tillen en de trap op te klimmen. Maar ik MOEST! Mijn meissie, mijn ouwe trut, mijn trouwe hondenmeisje kon het niet meer... Ze was helemaal afhankelijk van mij Vloekend, jankend, tree voor tree hees ik haar omhoog... Met een hond die niet wist wat er met haar gebeurde...

We zijn inmiddels alweer 10 minuten binnen. Ze kalmeert langzaam, schiet dan weer hijgend overeind. Gaat voor de zoveelste keer naar haar drinkbak om te drinken. Hijgt. Ik zit hier, twee uur 's nachts, en jank me leeg. Naast mij ligt mijn hond, de trut, die vannacht iets mee heeft gemaakt waardoor ze zichzelf niet meer is. Ik vermoed kortsluiting in haar oude hondenbrein, de "drie hersencellen" zoals we spottend zeggen. Ze hijgt, snurkt, schiet dan weer overeind, zoekt me... Maar ze lijkt in ieder geval wel de weg in huis weer te weten... Verdomme, meissie, wat moeten we toch met jou... 

Ja, eigenlijk weet ik het wel... Maar het gebeurt steeds weer dat er na een slechte dag weer een boel goede dagen volgen...

De trut

Afgelopen zomer maakte ik me zorgen over De Trut, ofwel onze 11-jarige, stokdove boxer. Ze kon amper op haar poten staan, had het vaak erg benauwd en ik vreesde dat ze met haar laatste stukkie leven was begonnen.

De Trut heeft toch besloten weer een doorstart te maken. Ze is nog maar zelden zo buiten adem (hoe koeler hoe beter), en vanmiddag kwam zoonlief melden dat ze harder rende dan hij...! 

Die haalt de verhuizing naar ons nieuwe huis (hopelijk volgend jaar) nog wel op die manier...!

Hypercavia

Kunnen cavia's ook aan de Ritalin? Chica te pakken krijgen is nog lastiger dan Bin Laden opsporen... En nee, ze is niet bang, want ze lacht me vierkant uit! Verder laat ze een enorme wolk haar los als ik haar eindelijk te pakken heb (wat gelukkig nog niet zo erg is als een kat die ik ooit had, die venijnige scheten liet als ik 'm oppakte)... 

Volgende keer maar even een beetje valium door het drinkwater mengen...!

Mijnwerkers

Pfff. Ik zit de hele dag, tussen de dutjes door, al CNN te kijken, de miners die boven komen... Ze geven ook achtergrondinformatie over de miners.

Over die ene man, die geen woord Engels spreekt, maar accentloos alle liedjes van Elvis kan zingen.

Over de oudste kompel, die op de dag van het ongeluk zijn pensioenpapieren zou gaan invullen maar er voor koos een nieuwe machine uit te proberen.

Ik zag de moeder van een 27-jarige kompel, Lily. Stevige, mooie vrouw, zwart haar. Wereldwijd op tv. En dan komt na al die tijd je zoon boven de grond. Moet als een tweede geboorte voelen...

Schetsjes

Ik heb twee kleine tekeningetjes gemaakt van de hond en Brownie.

Eindelijk weer een langere blog

Het wordt weer eens tijd voor een update...!

Begin september heb ik meegedaan met "Atelierplein". Exposeren in de Net als op Place du Tertre, zitten onder een parasol, schilderen en exposeren! Tot mijn verrassing verkocht ik enkele boeddha's, waaronder deze, die ik ter plekke had geschilderd en nog maar net droog was...!

Ik ben inmiddels ook met modeltekenen geworden.

Afgelopen week poseerde er een naaktmodel, dat was een heel nieuwe uitdaging en erg mooi om te doen. Ik heb hiervoor acrylverf gebruikt, maar laat het niet zien, het model heeft gevraagd om niets online te zetten, en dat respecteer ik.

Verder heb ik een tweede relaxweekend in Drenthe gehad. Elektrische fiets gehuurd en de Dwingelose heide afgefietst. Toppunt van Zen...!!!

En tenslotte onze vriendjes, de cavia's...! We hadden Blackie en Brownie al een tijdje, maar die vochten elkaar opeens de kooi uit...! Dat werd dus een scheiding. Maar cavia's hebben echt gezelschap nodig. Al geef je ze nog zoveel aandacht (en dat komen ze hier niet tekort), het zijn groepsdieren. En de heren werden echt apatisch... Na lang nadenken (een huisdier is geen speeltje) heb ik besloten de heren gezelschap te geven. Eerst heb ik ze laten castreren, en ruim een week geleden kwam de kleine bruine hittepetit Chica erbij. Ik vond haar via Marktplaats bij een Almeerse fokster. Chica is een verrukkelijk opdondertje, roodbruin (rood, heet dat officieel) met een wit plukje op de kop, ze zit continu zachtjes te kwetteren en is enorm energiek!

Ik zette haar bij Blackie in de kooi, die meteen op vrijersvoeten ging...! Dat wordt nog even spannend, want er kan nog een enkel caviazaadcelletje bij hem rondzwemmen, maar Chica speelt tot nu toe hard to get...!

Ondertussen besloot Brownie nog erger in te kakken. Voor hem heb ik nog geen vrouwtje gevonden. Hij róók en hóórde Chica, maar had zelf niks...! Het was echt zielig. Hij hing maar een beetje in zijn kooi, snákte naar aandacht, gilde de boel bij elkaar als ik hem weer in de kooi zette... Maar ik wilde toch écht niet de eerste de beste damescaaf in huis halen. En de opvangcentra in de omgeving hadden geen eens zeugjes, alleen beertjes.

Ik kreeg via-via de tip om naar de European Cavy Club show te gaan, die vandaag in Harderwijk werd gehouden. Ik kwam terecht in een warm, benauwd buurthuis waar de baasjes volgens mij meer plezier hadden dan de cavia's. Waar echt de meest extreme cavia's voorkwamen: Texelaars met haar van >20 cm lang (voor mensen die niks anders te doen hebben dan caaf kammen... Mooie beesten maar niks voor mij), naaktcavia's (net een miniatuurnijlpaardje, heel grappig, maar niet mijn ding), cavia's die eruit zien alsof ze ontplofd waren, en de teddies, die momenteel heel erg in de mode zijn maar die ik niet zo mooi vind. Maar er waren gelukkig ook erg veel "traditionele" caven.

In een apart kamertje werden cavia's verkocht. Vaak van fokkers, die niet meer verder wilden fokken met die "lijn"... Veel teddies, enkele prachtige ouderwetse gladharen (helaas iets te jong)... en opeens zag ik Haar. Ze heette Silverstar, had een mooie gemeleerd grijswitte vacht (zilveragouti, heet dat in vaktermen... Vergelijk het qua kleur met een geitenharenwollensok!), was weliswaar langharig, maar zag er toch verzorgd uit. Silverstar werd in mijn handen gelegd, en het meiske liet zich lief aanhalen. En nou zit ze bij Brownie in de kooi. Toen we binnen kwamen met het reismandje schoot Brownie uit zijn halfcoma en gilde alles bij elkaar. Silverstar, die ik direct na aankoop omdoopte in Poes, kroop dicht tegen hem aan.

Ze is wel erg schichtig. Veel stress gehad vandaag. Vervoer naar de show, al die mensen, de drukte, de warmte, de benauwdheid... Op de terugreis was ze doodstil, maar opeens werd ze wat actiever en begon als een gek te eten van wat we in het transportbakje hadden gelegd. Met Brownie kan ze het prima vinden, maar ze heeft nog wel even tijd nodig om te acclimatiseren en te ontstressen.  

Blackie en Chica

Poes (voorheen Silverstar)

Brownie en Poes