Raadsel

Hoe krijgen andere fotografen altijd héél georganiseerd een hele klomp cavia's keurig poserend op een rijtje, en is het bij ons altijd een chaos...?

Mooi!

Zo'n sneeuwsituatie maak je maar zelden mee!

Mijn nieuwste werk

Ik ben er wel trots op...!

Cavia-alarm

Hoogtepunt van de dag: een kookprogramma op tv waarin groente werd gesneden. Lekker met een keukenmes, tsjak tsjak tsjak op een snijplankje. Opeens klonk er luchtalarm vanuit de onderste caviakooi...!  

Chica dacht dat IK stond te snijden...!

Nieuw werk

Prietpraat

Jongste zet een kopje senseo voor mamma. "Het schiet al op, mam, hij is al aan het opladen!"

De trut, de lift en het verdriet

De trut, dat is onze 11 jaar oude stokdove boxer. Ik heb al eerder over haar geschreven. Hoe ze afgelopen zomer echt bijna op sterven na dood leek en toch weer opleefde.

De lift. Dat is de lift in ons appartementencomplex, de lift al een tijdje wankel was maar begin oktober definitief overleed. En de liftenfabriek heeft me verteld dat het zeker wel een tijdje (als in: dit jaar waarschijnlijk niet meer) kan duren want de lift moet waarschijnlijk volledig vervangen worden.

De trut heeft moeite met de trap. Stramme botten, rotte gewrichten... Maar met een kontje hulp kwam ze toch telkens weer naar boven.

Het is nacht als ik dit schrijf. Ik sliep al, toen ik werd wakker gemaakt door de trut. Ze liep geagiteerd door de gang, intens hijgend. Niet haar "ik ben benauwd want het is heet/ik ben te druk geweest"-hijgje, maar haar "ik ben in nood en moet er NU uit!"-hijgje. Negeren van die alarmhijg heeft al eens geresulteerd in een volgescheten gang (ze heeft altijd al zwakke darmen gehad), dus ik was meteen wakker!

Wat ik zag, was echter nieuw voor me! Een volkomen gedesoriënteerde trut, die geagiteerd door de woonkamer en de gang stapte, maar het spoor volledig kwijt leek te zijn! Ze botste tegen deurposten, de caviakooi, de stoel, de voordeur... Wat was er in godsnaam aan de hand met onze trut!!! Ik weet het niet, maar ik vermoed wel kortsluiting in de hersenen...

Omdat dit paniekhijgje tot vandaag gerelateerd was aan een darmprobleem, deed ik haar meteen de riem om en ging naar buiten. Galerij over, trap af... Maar het leek alsof haar geheugen gewist was. Ze bleef geagiteerd, reageerde ook niet op de gebarentaal die oudste haar al had geleerd toen die vermoedde dat ze doof was, wilde door de spijlen van de balustrade heenlopen, kon de trap niet vinden, ging daar met moeite vanaf en eenmaal buiten kon ze de weg naar het veldje niet vinden... Kortom, de trut was het helemaal kwijt...!

Eenmaal op het veldje deed ze routinematig een plas, maar ik merkte ik dat ze deze keer geen darmprobleem had. Ze bleef volkomen gedesoriënteerd rondstappen en was het spoor nog steeds volledig bijster... Ik aaide haar (praten heeft toch geen zin met een dove trut), probeerde reiki (ik heb het idee dat ik het niet meer kan - nog een vaardigheid kwijt...), probeerde haar aandacht te trekken (lukte niet), haar gerust te stellen...

Wat was er in godsnaam gebeurd in die drie hersencellen van haar!!! Deze keer was het geen hoge nood maar een soort paniek. Ik nam haar weer mee terug naar huis, maar toen kwam het ergste. Ze kwam de trap niet meer op! Ze wilde de lift in (die al weken werkloos open stond, ik vind dat een akelig gezicht)! De trap was iets niet-bestaand voor haar. En toen brak ik en heb in dat godvergeten galmende trappenhuis de ogen uit mijn kop gejankt.

Het lukt me amper om 25 kilo ouwe boxer op te tillen en de trap op te klimmen. Maar ik MOEST! Mijn meissie, mijn ouwe trut, mijn trouwe hondenmeisje kon het niet meer... Ze was helemaal afhankelijk van mij Vloekend, jankend, tree voor tree hees ik haar omhoog... Met een hond die niet wist wat er met haar gebeurde...

We zijn inmiddels alweer 10 minuten binnen. Ze kalmeert langzaam, schiet dan weer hijgend overeind. Gaat voor de zoveelste keer naar haar drinkbak om te drinken. Hijgt. Ik zit hier, twee uur 's nachts, en jank me leeg. Naast mij ligt mijn hond, de trut, die vannacht iets mee heeft gemaakt waardoor ze zichzelf niet meer is. Ik vermoed kortsluiting in haar oude hondenbrein, de "drie hersencellen" zoals we spottend zeggen. Ze hijgt, snurkt, schiet dan weer overeind, zoekt me... Maar ze lijkt in ieder geval wel de weg in huis weer te weten... Verdomme, meissie, wat moeten we toch met jou... 

Ja, eigenlijk weet ik het wel... Maar het gebeurt steeds weer dat er na een slechte dag weer een boel goede dagen volgen...

De trut

Afgelopen zomer maakte ik me zorgen over De Trut, ofwel onze 11-jarige, stokdove boxer. Ze kon amper op haar poten staan, had het vaak erg benauwd en ik vreesde dat ze met haar laatste stukkie leven was begonnen.

De Trut heeft toch besloten weer een doorstart te maken. Ze is nog maar zelden zo buiten adem (hoe koeler hoe beter), en vanmiddag kwam zoonlief melden dat ze harder rende dan hij...! 

Die haalt de verhuizing naar ons nieuwe huis (hopelijk volgend jaar) nog wel op die manier...!

Hypercavia

Kunnen cavia's ook aan de Ritalin? Chica te pakken krijgen is nog lastiger dan Bin Laden opsporen... En nee, ze is niet bang, want ze lacht me vierkant uit! Verder laat ze een enorme wolk haar los als ik haar eindelijk te pakken heb (wat gelukkig nog niet zo erg is als een kat die ik ooit had, die venijnige scheten liet als ik 'm oppakte)... 

Volgende keer maar even een beetje valium door het drinkwater mengen...!

Mijnwerkers

Pfff. Ik zit de hele dag, tussen de dutjes door, al CNN te kijken, de miners die boven komen... Ze geven ook achtergrondinformatie over de miners.

Over die ene man, die geen woord Engels spreekt, maar accentloos alle liedjes van Elvis kan zingen.

Over de oudste kompel, die op de dag van het ongeluk zijn pensioenpapieren zou gaan invullen maar er voor koos een nieuwe machine uit te proberen.

Ik zag de moeder van een 27-jarige kompel, Lily. Stevige, mooie vrouw, zwart haar. Wereldwijd op tv. En dan komt na al die tijd je zoon boven de grond. Moet als een tweede geboorte voelen...

Schetsjes

Ik heb twee kleine tekeningetjes gemaakt van de hond en Brownie.

Eindelijk weer een langere blog

Het wordt weer eens tijd voor een update...!

Begin september heb ik meegedaan met "Atelierplein". Exposeren in de Net als op Place du Tertre, zitten onder een parasol, schilderen en exposeren! Tot mijn verrassing verkocht ik enkele boeddha's, waaronder deze, die ik ter plekke had geschilderd en nog maar net droog was...!

Ik ben inmiddels ook met modeltekenen geworden.

Afgelopen week poseerde er een naaktmodel, dat was een heel nieuwe uitdaging en erg mooi om te doen. Ik heb hiervoor acrylverf gebruikt, maar laat het niet zien, het model heeft gevraagd om niets online te zetten, en dat respecteer ik.

Verder heb ik een tweede relaxweekend in Drenthe gehad. Elektrische fiets gehuurd en de Dwingelose heide afgefietst. Toppunt van Zen...!!!

En tenslotte onze vriendjes, de cavia's...! We hadden Blackie en Brownie al een tijdje, maar die vochten elkaar opeens de kooi uit...! Dat werd dus een scheiding. Maar cavia's hebben echt gezelschap nodig. Al geef je ze nog zoveel aandacht (en dat komen ze hier niet tekort), het zijn groepsdieren. En de heren werden echt apatisch... Na lang nadenken (een huisdier is geen speeltje) heb ik besloten de heren gezelschap te geven. Eerst heb ik ze laten castreren, en ruim een week geleden kwam de kleine bruine hittepetit Chica erbij. Ik vond haar via Marktplaats bij een Almeerse fokster. Chica is een verrukkelijk opdondertje, roodbruin (rood, heet dat officieel) met een wit plukje op de kop, ze zit continu zachtjes te kwetteren en is enorm energiek!

Ik zette haar bij Blackie in de kooi, die meteen op vrijersvoeten ging...! Dat wordt nog even spannend, want er kan nog een enkel caviazaadcelletje bij hem rondzwemmen, maar Chica speelt tot nu toe hard to get...!

Ondertussen besloot Brownie nog erger in te kakken. Voor hem heb ik nog geen vrouwtje gevonden. Hij róók en hóórde Chica, maar had zelf niks...! Het was echt zielig. Hij hing maar een beetje in zijn kooi, snákte naar aandacht, gilde de boel bij elkaar als ik hem weer in de kooi zette... Maar ik wilde toch écht niet de eerste de beste damescaaf in huis halen. En de opvangcentra in de omgeving hadden geen eens zeugjes, alleen beertjes.

Ik kreeg via-via de tip om naar de European Cavy Club show te gaan, die vandaag in Harderwijk werd gehouden. Ik kwam terecht in een warm, benauwd buurthuis waar de baasjes volgens mij meer plezier hadden dan de cavia's. Waar echt de meest extreme cavia's voorkwamen: Texelaars met haar van >20 cm lang (voor mensen die niks anders te doen hebben dan caaf kammen... Mooie beesten maar niks voor mij), naaktcavia's (net een miniatuurnijlpaardje, heel grappig, maar niet mijn ding), cavia's die eruit zien alsof ze ontplofd waren, en de teddies, die momenteel heel erg in de mode zijn maar die ik niet zo mooi vind. Maar er waren gelukkig ook erg veel "traditionele" caven.

In een apart kamertje werden cavia's verkocht. Vaak van fokkers, die niet meer verder wilden fokken met die "lijn"... Veel teddies, enkele prachtige ouderwetse gladharen (helaas iets te jong)... en opeens zag ik Haar. Ze heette Silverstar, had een mooie gemeleerd grijswitte vacht (zilveragouti, heet dat in vaktermen... Vergelijk het qua kleur met een geitenharenwollensok!), was weliswaar langharig, maar zag er toch verzorgd uit. Silverstar werd in mijn handen gelegd, en het meiske liet zich lief aanhalen. En nou zit ze bij Brownie in de kooi. Toen we binnen kwamen met het reismandje schoot Brownie uit zijn halfcoma en gilde alles bij elkaar. Silverstar, die ik direct na aankoop omdoopte in Poes, kroop dicht tegen hem aan.

Ze is wel erg schichtig. Veel stress gehad vandaag. Vervoer naar de show, al die mensen, de drukte, de warmte, de benauwdheid... Op de terugreis was ze doodstil, maar opeens werd ze wat actiever en begon als een gek te eten van wat we in het transportbakje hadden gelegd. Met Brownie kan ze het prima vinden, maar ze heeft nog wel even tijd nodig om te acclimatiseren en te ontstressen.  

Blackie en Chica

Poes (voorheen Silverstar)

Brownie en Poes

Tekenles

Vandaag mijn eerste modeltekenles gehad. De eerste twee schetsen waren niet bepaald een succes, maar toen viel het kwartje. En ik ben heel trots op het derde exemplaar, al valt er technisch nog wel wat bij te schaven!

...oeps...!

...en dan blijkt je wekker niet te willen werken... Op de eerste schooldag...

Wijster

De bejaarde man liet zijn grasmaaier in de steek, liep rechtstreeks op mij af en zei: “Ik zag u wel, hoor, gisteren!”
Mijn hart bonsde opeens. Ja, ik had een dag eerder, kort na aankomst in de gehuurde stacaravan, een stuk gewandeld, fotocamera in de hand, en was als een blok gevallen voor de compositie “Parasol Tegen Boerenhuis” dat daar in de zon kleurig stond te zijn. Zou misschien wel eens gebruikt kunnen worden voor een schilderijtje. Snel had ik scherp gesteld en afgedrukt (die Canon Ixus 95 is werkelijk één van de beste aankopen die ik ooit heb gedaan), want ja, het is toch een beetje brutaal om zomaar een particulier huis te fotograferen.
En deze meneer had me dus gezien… Betrapt!

“Ik heb de parasol nu weggehaald omdat er nu geen zon is,” vervolgde de man. Ik haalde opgelucht adem. Mijn angst voor autochtone boeren die me achterna zaten met de hooivork (of op een grasmaaier in dit geval) wegens schending van de privacy en huisvredebreuk was ongegrond.
“Ik vond het zo mooi, de kleuren van die parasol zo tegen die muur!” legde ik uit, toch nog een beetje nerveus of hij me niet zou zien als maffe Randstedeling. Maar ach, besloot ik… En wat dan nog, als dat zo zou zijn?

Een half uur (!) later vervolgde ik mijn weg. We hadden uitgebreid staan praten. De man had gevraagd waar ik vandaan kwam. Oei, Almére? Hij trok een gezicht alsof ik van Jupiter kwam toen ik mijn woonplaats noemde. En was ik hier in mijn eentje? Gek genoeg reageerde hij weer minder geschokt toen ik dat beaamde. Ik werd door anderen snel “stoer” gevonden omdat ik wel eens alleen de hort op ga, en het verbaasde mij dat deze man erop reageerde alsof er dagelijks hordes single vrouwen op vakantie voor zijn woning liepen.
Hij vertelde me van het dorp, de omgeving, de treinkaping die ik zelf als meisje van 12 op de radio en tv had gevolgd (ik zat in Wijster), wat ik vooral nog moest zien (daarvoor had ik minstens 4 weken extra vakantie nodig), dat hij in dit huis was geboren en dat zijn vader het had gebouwd (mijn schatting is dat het huis van begin 20e eeuw is), etcetera. Noorderlingen stug? Dacht het niet…!

Ik liep door naar de fietsenwinkel, waar ook fietsen werden verhuurd, maar ontdekte dat de mensen op vakantie waren. Pardón? Middenin het hoogseizoen, in de provincie die bekend is om de fietsvierdaagse? Gelukkig had ik zelfs hier nog redelijk bereik met mijn smartphone en ik googlede snel een alternatief: een verhuurder in Spier. Maar hoe kwam ik in Spier? Ja, met de auto, maar die is niet geschikt om een fiets in te laden. Misschien wist de verhuurder iets?

Ja, dat wist hij. “Ik moet straks in Wijster zijn, dan breng ik ‘m wel even. Waar zit u? Oh, ja, dat is die-en-die. Ik ben er tegen twaalven, doe maar rustig aan. En nee, het kost u niets extra’s.”
Ik was dolblij! Dát ging ongelooflijk soepel!

Volgende stap. Fourageren in de buurtsuper. Veel had ik niet nodig voor mezelf, en een lekker wijntje vanavond zou ook niet verkeerd zijn. De supermarkt lag zo’n honderd meter verderop. Halverwege mijn tocht daarheen liep er vlak voor me een oude herdershond vanuit een andere boerentuin de straat op. Ik aarzelde even. Zou dat beest erg waaks zijn? Zo’n boerenhond is toch wat anders dan die ouwe boxer die ik thuis heb… Voorzichtig maakte ik lokkende geluiden: “Tjk tjk tjk, kom maar, Fikkie, hij is bráááááfffff!” Zijn houding veranderde van passief-afwachtend in uitnodigend-vriendelijk. Kwispelend staartje, kop omhoog, ik mocht hem zelfs even over de kop aaien. Na deze korte kennismaking liep hij weer terug de tuin in.

Ik was net op tijd terug in de caravan, want de fietsenverhuurder stond al kort voor elven op de stoep. De boerin van de camping waar ik de stacaravan huurde keek verrast toe. “Ik wist niet dat jij ook fietsen afleverde?” zei ze tegen de man.
Toen mijn fiets op de juiste hoogte was afgesteld, overlaadde de boerin me met tips voor een leuke fietstoer. Ik kon de fietsnetwerken volgen, maar als ik dáár links ging in plaats van rechts, en dan vervolgens zús en zó…

Een uur later zat ik op de fiets en deed wat de boerin had aanbevolen: rechtsaf, en na het bruggetje linksaf, het kanaal volgen, en dan… Ik zou verder wel zien waar ik terecht zou komen. Met zowel een tomtom als de allernieuwste google navigator in mijn handtas plus reserve-accus zou ik echt niet kunnen verdwalen. Maar toen ik halverwege, middenin de weilanden op een fietspad waar ik regelmatig moest uitwijken voor schapen (wat voelt zo’n vacht toch apart!), even op het paneel van het fietsnetwerk keek waar ik zat, kwam er uit de boerderij achter me een boerin op leeftijd. “Kunt u het vinden, mevrouw?”
“Ja, hoor, ik kijk alleen even hoe ver ik al ben, maar bedankt!” riep ik vrolijk terug. De boerin knoopte ook al een praatje aan. “De plattegrond zegt daar rechts, maar links is ook ontzettend mooi, en dan ben je eerder in Beilen,” zei ze. “Daar kan je ook leuk winkelen en goed eten en drinken.”

Lang verhaal kort: half september ga ik weer een weekendje naar de caravan…!

Montmartre in de polder

http://www.atelierplein.nl  Montmartre in Almere Buiten, elke zondag t/m 3 oktober. Op 5 september zit ik er zelf, met de schilderijen die je ook op de foto's kan zien op deze hyves! En 1 september begin ik met een cursus "modeltekenen"...

Onze trut

We noemen haar al jaren "de trut". De trut is een wat klein uitgevallen boxer-teef die op 15 september 1999 is geboren in de Belgische Kempen en daarna in onze stad terecht kwam. Eerst bij een jong gezin, dat haar echter al gauw naar het asiel bracht wegens "allergie".

En ja, dat zou kunnen. Allergie is een nare kwaal. Maar mogelijk betrof het hier allergie voor een ongeleid projectiel...?  

Want dat was ze, toen ze, negen maanden oud, via het asiel bij ons kwam. Ze was amper zindelijk en luisteren deed ze niet. Het asiel deed er een cursusje bij, zodat we de scherpste kantjes eraf konden vijlen. En dat lukte redelijk, maar ze bleef een dame met een eigen willetje. Dartel als een ADHD-veulen op speed, en iedereen die aardig deed was haar vriendje voor het leven (met als gevolg diverse ontsnappingen als het tuinhek weer eens open stond). Inmiddels is ze tien, en valt ze alweer vijf jaar onder het co-ouderschap. Als de kinderen hier zijn, is de trut hier ook. En als ze bij ex zijn, is de trut ook daar. 

Ze is Oostindisch doof geboren, maar enkele jaren geleden werd ze serieus hardhorend (oudste zoon leerde haar toen commando's in gebarentaal, die ze wonderlijk goed oppikte) en sinds enkele maanden hoort ze gewoon geen steek meer.

Ze rammelt wel vaker. Enkele jaren geleden kon ze opeens amper op haar poten staan. Ze kreeg toen sterke pijnstillers, daarmee kon ze weer verder. Haar darmen zijn altijd een heikel punt geweest. Ze liet al vanaf het begin scheten waar niemand om had gevraagd (dank je, Gerard, ik pik 'm even van je) en had af en toe aanvallen van slijm-braken en/of diarree. De dierenarts is er rijk van geworden, want die pompte er graag weer de nodige pillen en spuiten in, en dan ging het weer een tijdje.

Het laatste jaar gebeurt het steeds vaker dat ze me wakker komt maken. Middenin de nacht moet ze dan toch nog even een rondje doen. En dan heeft ze weer spuitpoep (gelukkig kan Imodium het meestal weer bedwingen) of moet ze enorm plassen (en af en toe druppelt ze ook... Gelukkig heb ik zeil!).

Verder is de trut ook kortademig geworden. Ze heeft nooit tegen warmte gekund, maar ze kan nu niks meer zonder benauwd te worden. En dat baart me de meeste zorgen... Ze dartelt niet meer, want dan moet ze hijgen. Ze rent niet meer, want dan moet ze hijgen.

Steeds meer muitende darmen, een steeds slappere blaas, aanvallen van pijn, en boven alles die rot benauwdheid... Begin van de zomer hadden we een serieus gesprek. Het gaat niet goed met de trut. Ex verwacht dat ze de kerst niet meer haalt. Ik vrees dat ze de herfst niet meer haalt. We zijn het over één ding eens: zolang ze nog pret heeft in het leven, mag ze nog doorgaan.

Het leek weer even goed te gaan. Maar zojuist, om 1 uur 's nachts, toen ze weer voor de deur stond vanwege een plas en een stinkend poepje, heb ik haar op het laatste stukje even los gelaten. Even deed ze haar beroemde darteltje. Ze stopte meteen. Zelfs dat darteltje lukt haar niet meer... Jaren geleden zei iemand tegen ons: "Een boxer blijft een pup. Tot hij dood is." En godverdegodver, ik vrees dat onze trut, ons ongeleid projectiel héél dicht tegen de grens van "tot hier en niet verder" is gekomen...

Nu nog even met ex overleggen, maar die wil er nog niet aan... En hoe zeg ik het aan de kinderen? Als ik de 15-jarige puber heel lief tegen haar hoor zeggen "meisje, meisje, word wakker, je moet er even uit..." breekt mijn hart...

Huisdieren zijn gezegend met de mogelijkheid van euthanasie. Waar ligt de grens voor onze trut, die alweer uren ligt te snakken naar lucht, steeds vaker muitende darmen heeft, stokdoof is en niet meer wild kan dartelen, maar tegelijkertijd zo lief kan zijn, echt nog wel haar oplevinkjes heeft en buien heeft waarin ze uren achtereen loopt te flemen en knuffels wil hebben... Wijsheid, ja...

Parijs

De laatste dag gingen we Montmartre in. Veruit mijn favoriete wijk. Ja, je wordt nergens zo platgespamd door hardnekkige souvenirverkopers als daar, en daar vind je ook de meeste toeristen van het stereotiepe foute toeristensoort. Maar je vindt er ook kunstwinkeltjes, het verrukkelijke Place du Tertre (met wannabe-kunstenaars, maar daar zitten ook juweeltjes tussen), de minstens zo kitsjerige Sacre Coeur en straatmuzikanten.

En verder: trappetjes… Bijna niet te doen als je niet zo sterk bent, maar ik ken inmiddels de weggetjes die minder steil oplopen, en naar de Sacre Coeur kan je met een trammetje (kost een metrokaartje à 1,70 de stuk, of 1,20 als je ze met 10 tegelijk koopt in een “carnet”). Ik had nog regelmatig een bijtank-moment nodig, maar Montmartre is het zo waard…!

De Muur der Liefde op de Place des Abbeses (in een achterafhoekje), waar in alle talen “Ik Hou Van Jou” staat, en waar je de namen van je dierbaren mag neerschrijven.

…
…en dat deden we dan ook…

Op de trappen voor de Sacre Coeur miechelt het van de straatartiesten (niet altijd even goed) en souvenirverkopers (soms intens irritant-opdringerig). Maar deze vier meisjes staken er echt met kop en schouders bovenuit! Drie violen en een cello speelde zowel klassieke als moderne muziek, in hoog tempo, en bijzonder goed van kwaliteit. Studenten, vermoed ik.

 

Uitzicht over Montmartre vanaf de Sacre Coeur. Kitsj-wijk, waar ik zoveel van hou…!

Met als geweldig hoogtepunt Place du Tertre.