Mantenha suas mãos do caralho de meu toeter de Heineken! (Blijf met je
poten van mijn Heineken toeter af!)
Agora vai frouxamente! (Jetzt geht's loss!)
Figo! Figo! Quem a foda é Figo? (Figo! Figo! Who the fuck is Figo?)
It's quiet no outro lado! (Het is stil aan de overkant!)
Dez dez dez! (Tien tien tien!)
Portugal infeliz tudo sobre, tudo sobre, tudo sobre. (Schade Portugal alles
is vorbei, alles ist vorbei, alles ist vorbei.)
Eu disse-o que Holland não faltará nenhuma penalidade. (Ik zei toch dat
Holland geen penalty zou missen.)
É você certo que você don't quer qualquer coisa na troca para seu bilhete
para o fósforo final? (Weet je zeker dat je niets voor je kaartje voor de
finale wilt hebben?)
woensdag 30 juni 2004
Mijn prognose...
...is niet zo positief voor vanavond. Zeker als er een verlenging en penalty's komen is dat ongunstig voor Oranje.
De reden?
Hitte. Het is snoeiheet daar. En Portugezen zijn dat gewend. Tel daarbij het psychologisch voordeel van thuis-spelen bij op en ik vrees met grote vreze...
Troost je, ik heb het wel vaker mis qua voetbal!
De reden?
Hitte. Het is snoeiheet daar. En Portugezen zijn dat gewend. Tel daarbij het psychologisch voordeel van thuis-spelen bij op en ik vrees met grote vreze...
Troost je, ik heb het wel vaker mis qua voetbal!
Tot zover het EK. En nu gaat het echt beginnen!
De EK was leuk, maar voor mij gaat de pret zaterdag beginnen...
DE TOUR DE FRANCE 2004!!!
Gaat hij een record breken en voor de 6e keer winnen?
Of wordt het deze Duitser, voor wie men enkele jaren geleden geen cent meer gaf?
Er zijn helaas enkele favorieten niet beschikbaar wegens blessures.
De komende weken ben ik waarschijnlijk zelden thuis, maar ik heb wel een radiootje of walkman mee. Ik heb er zin in!
zondag 27 juni 2004
IJskonijn
Dat is de bijnaam van Van der Sar.
En we weten dat hij af en toe erg "vuil" kan kijken, maar de gezichten die hij gister tijdens de penalty's liet zien, waren zelfs voor zijn doen heftig!
Na afloop... (Telegraaf)
En we weten dat hij af en toe erg "vuil" kan kijken, maar de gezichten die hij gister tijdens de penalty's liet zien, waren zelfs voor zijn doen heftig!
Na afloop... (Telegraaf)donderdag 24 juni 2004
Beroemdheid
Ik stond enkele dagen geleden in de rij in een bekende drogist. Bij de kassa stond een mand vol scoubidou, hele mooie! Er zwermden massa's kinderen omheen en ik graaide vrolijk mee
Opeens riep een kind: "dat is XXX (ben de naam alweer vergeten)!"
Naast me stond dus een bekende meneer die ik niet kende van een televisieprogramma waar ik nog nooit van gehoord had. Meteen waren de scoubidoutouwtjes vergeten en mijnheer die-ik-niet-ken was omringd met minstens 10 kinderen: mag ik een handtekening?
Arme man, die nergens meer rustig kan winkelen, dacht ik, maar hij bleef lachen en riep vriendelijk: "als jullie pen en papier hebben?"
Dat hadden zij niet, maar ik wel en de mijnheer ging aan het handtekeningen zetten.
"U ook eentje, mevrouw?" vroeg hij, voor hij de pen weer teruggaf.
"Tja, heel vriendelijk van u, maar ik moet u eerlijk bekennen dat ik nog nooit van u gehoord heb. Sorry, ik ben niet zo op de hoogte..." zei ik onhandig stuntelend (zou hij zich beledigd voelen of mij dom vinden?).
De man lachte vrolijk. "Dat is heel verfrissend om te horen!" riep hij geamuseerd.
We babbelden nog wat over kinderen en fans (hij vond deze kinderen heel beleefd, vaak ontmoet hij nogal opdringerige exemplaren en was het moeilijk vriendelijk te blijven, zei hij) en zelfs over scoubidou en toen gingen we weer ons eigen weg.
Ik weet nog steeds niet wie hij nou was, maar hij heeft er wel een fan bij... Wát een aardig persoon!!!
Opeens riep een kind: "dat is XXX (ben de naam alweer vergeten)!"
Naast me stond dus een bekende meneer die ik niet kende van een televisieprogramma waar ik nog nooit van gehoord had. Meteen waren de scoubidoutouwtjes vergeten en mijnheer die-ik-niet-ken was omringd met minstens 10 kinderen: mag ik een handtekening?
Arme man, die nergens meer rustig kan winkelen, dacht ik, maar hij bleef lachen en riep vriendelijk: "als jullie pen en papier hebben?"
Dat hadden zij niet, maar ik wel en de mijnheer ging aan het handtekeningen zetten.
"U ook eentje, mevrouw?" vroeg hij, voor hij de pen weer teruggaf.
"Tja, heel vriendelijk van u, maar ik moet u eerlijk bekennen dat ik nog nooit van u gehoord heb. Sorry, ik ben niet zo op de hoogte..." zei ik onhandig stuntelend (zou hij zich beledigd voelen of mij dom vinden?).
De man lachte vrolijk. "Dat is heel verfrissend om te horen!" riep hij geamuseerd.
We babbelden nog wat over kinderen en fans (hij vond deze kinderen heel beleefd, vaak ontmoet hij nogal opdringerige exemplaren en was het moeilijk vriendelijk te blijven, zei hij) en zelfs over scoubidou en toen gingen we weer ons eigen weg.
Ik weet nog steeds niet wie hij nou was, maar hij heeft er wel een fan bij... Wát een aardig persoon!!!
woensdag 23 juni 2004
Verrek... Ze zijn dóór!
Dankzij sterk spel van Tsjechië (tóch weer de Duitsers verslagen, zij het indirect! 😉) is Oranje toch door!
Wie heeft de uitslagen van 1988 nog stevig in de kop? Volgens mij speelden we toen ook een slechte voorronde (verlies tegen Rusland, tegen wie we nota bene in de finale zouden winnen), en gingen we hakken over de sloot, volgens mij ook dankzij verlies van een boven ons geplaatste groep, door... Klopt dat?
Wie heeft de uitslagen van 1988 nog stevig in de kop? Volgens mij speelden we toen ook een slechte voorronde (verlies tegen Rusland, tegen wie we nota bene in de finale zouden winnen), en gingen we hakken over de sloot, volgens mij ook dankzij verlies van een boven ons geplaatste groep, door... Klopt dat?
Storm!
UTRECHT - De première van het theaterstuk Tempeest in het tijdelijk met steigerpijpen herbouwde middenschip van de Domkerk in Utrecht gaat woensdagavond wegens de verwachte storm niet door. De spektakelvoorstelling van theatergroep The Lunatics gaat over de zuidwesterstorm, die in 1674 het middenschip van de Gotische Domkerk deed instorten.
Mind you, weet je wat Tempeest betekent? Storm, noodweer😄
Maar even serieus: de bomen staan nu vol in het blad en krijgen de volle laag van die (zeer) zware windstoten. Ze verliezen flinke takken of gaan zelfs helemaal om. Wees voorzichtig en als je er echt niet per sé uit moet, blijf dan vanmiddag en vanavond thuis.
Mind you, weet je wat Tempeest betekent? Storm, noodweer😄
Maar even serieus: de bomen staan nu vol in het blad en krijgen de volle laag van die (zeer) zware windstoten. Ze verliezen flinke takken of gaan zelfs helemaal om. Wees voorzichtig en als je er echt niet per sé uit moet, blijf dan vanmiddag en vanavond thuis.
zaterdag 19 juni 2004
Nederland - Tsjechië... en 16 miljoen bondscoaches
Ik heb écht geen verstand van voetbal, dacht ik.
En als Oranje er volgende week uit ligt, zal ik dat oprecht sneu vinden, maar mijn leven gaat dan wel gewoon door.
Maar als zelfs de Grote Cruyff zegt wat ik denk, wat is dan de conclusie...? Dat Advocaat misschien beter kan worden vervangen door mij? 😊
De Grote Cruyff wil geen bondscoach worden (zonde...), maar tot nu toe hebben hij en ik behoorlijk veel gedachten gemeen!
Maar toch denk ik niet dat ik grote kans heb de nieuwe BondsBobo te worden. Ik heb namelijk het idee dat er nog zo'n 16 miljoen mensen zijn die hetzelfde denken als De Grote Cruyff en er ook nog meer verstand van hebben dan ik.
We zijn het wel met elkaar eens dat die wissel van Robben niet zo slim was, ondanks het feit dat Robben al 3 maanden niet had gespeeld vanwege zijn blessure. Maar Robben had inmiddels toch wel intensief GETRAIND? En daarmee de nodige weerstand opgedaan?
De beste stuurlui staan aan wal, zal Advocaat wel denken (die qua media-contact verdacht veel Vergaal-trekjes begint te krijgen). En dat is zijn goed recht, maar tóch...
"Ga liever maar weer scoubidou-en!" zal Advocaat waarschijnlijk ook denken, als hij dit leest. Ja, en dat zal ik dan ook maar gaan doen! Ik heb vandaag bij een drogistenketen voor een klein bedragje meerkleurige scoubidou-draadjes gekocht, en het resultaat van die stomme draadjes is gegarandeerd mooier dan het resultaat van Oranje op het EK...!
En wat ben ik blij dat ik geen bondscoach ben, maar een thuiswerkende moeder die in verloren minuutjes touwtjes knoopt als ze niks anders te doen heeft!😉
Dick, ik benijd je niet...
En als Oranje er volgende week uit ligt, zal ik dat oprecht sneu vinden, maar mijn leven gaat dan wel gewoon door.
Maar als zelfs de Grote Cruyff zegt wat ik denk, wat is dan de conclusie...? Dat Advocaat misschien beter kan worden vervangen door mij? 😊
De Grote Cruyff wil geen bondscoach worden (zonde...), maar tot nu toe hebben hij en ik behoorlijk veel gedachten gemeen!
Maar toch denk ik niet dat ik grote kans heb de nieuwe BondsBobo te worden. Ik heb namelijk het idee dat er nog zo'n 16 miljoen mensen zijn die hetzelfde denken als De Grote Cruyff en er ook nog meer verstand van hebben dan ik.
We zijn het wel met elkaar eens dat die wissel van Robben niet zo slim was, ondanks het feit dat Robben al 3 maanden niet had gespeeld vanwege zijn blessure. Maar Robben had inmiddels toch wel intensief GETRAIND? En daarmee de nodige weerstand opgedaan?
De beste stuurlui staan aan wal, zal Advocaat wel denken (die qua media-contact verdacht veel Vergaal-trekjes begint te krijgen). En dat is zijn goed recht, maar tóch...
"Ga liever maar weer scoubidou-en!" zal Advocaat waarschijnlijk ook denken, als hij dit leest. Ja, en dat zal ik dan ook maar gaan doen! Ik heb vandaag bij een drogistenketen voor een klein bedragje meerkleurige scoubidou-draadjes gekocht, en het resultaat van die stomme draadjes is gegarandeerd mooier dan het resultaat van Oranje op het EK...!
En wat ben ik blij dat ik geen bondscoach ben, maar een thuiswerkende moeder die in verloren minuutjes touwtjes knoopt als ze niks anders te doen heeft!😉
Dick, ik benijd je niet...
donderdag 17 juni 2004
Wim Rigter geopereerd
En het is gelukt!
Hij is er nog lang niet, maar deze hoge drempel is i.i.g. met succes genomen!
Hij is er nog lang niet, maar deze hoge drempel is i.i.g. met succes genomen!
maandag 14 juni 2004
Rages
Het gebeurt niet vaak want ik ben wat modebewusteloos, maar ik ben nu echt in de ban van een rage. Elk vrij moment (dat zijn er helaas maar weinig) zit ik te scoubidou-en...
Wie het wil leren, moet trouwens deze website eens bekijken.
Enfin, ik heb dus gister 3 zakjes à 40 touwtjes voor 5 euro gescoord op een braderie. Bij de Bruna lagen ze rond de 7 euro per zakje. En drúk dat het er was!
"Ik heb gister 3 zakjes voor 5 euro gescoord!" zei ik tegen 3 jonge meisjes die zich afvroegen of dat niet duur was.
"Dat zijn neppers!"" riepen de meisjes in koor.
"Hmmm, dat zal dan wel, maar ze knopen nét zo lekker." reageerde ik, en ik liet de broddellapjes aan mijn sleutels zien. "Zijn dit neppers? Wat is het verschil?"
De meisjes keken eens goed en konden eigenlijk het verschil niet goed zien.
"Het is de kleur..." zei uiteindelijk één van de meisjes. "Dit is een nepperd, échte hebben andere kleuren."
"Oké, bedankt," antwoordde ik. En ik liet de "echte" liggen. Ik ga toch echt niet het driedubbele betalen voor een zakje échte scoubidou's vanwege de kleur! 😉
Inmiddels stond oudste bij de toonbank te kwijlen: échte Yu-Gi-Oh-kaarten!!! Dit zijn ruil- en spelkaarten, gebaseerd op een Animé-serie waaraan ik mijn bloedjes liever niet blootstel omdat ik het nogal agressief vind overkomen.
"OK, maar dan wel van je eigen zakgeld." gaf ik toe. "Ga maar vragen wat een zakje met kaarten kost!"
Oudste ging informeren, en vervolgens ging ik bijna tegen de vlakte: vier euro vijfennegentig voor 9 kaarten... Dat zijn wel even bijna 11 harde ouderwetse Nederlandse guldens voor 9 kaarten, die je op de volgende Koninginnedagmarkt waarschijnlijk voor 10 eurocent de stuk kan kopen!
Naast die dure setjes lag een "starters game", 14,95 euro voor 50 kaarten. Op zich al stukken voordeliger, maar dan nog een mep geld. En liggen deze kaarten volgende Koninginnedag niet náást de 9-voor-4,95-kaarten, voor een dubbeltje per stuk?
Oudste bloedje heeft 10 euro zakgeld gespaard en wil die graag stukslaan. "Iedereen" speelt namelijk met Yu-Gi-Oh-kaarten. Ik heb oudste bloedje een etmaal de tijd gegeven om na te denken of hij 50 kaarten wil kopen (en de rest wil ik dan wel bijpassen als beloning voor het niet te impulsief kopen), en aanvankelijk was het heftig protest, maar vanavond leek hij de peperdure kaarten alweer te zijn vergeten, en zwoegde hij op zijn eigen scoubidou-werkstuk (tevergeefs, maar woensdagmiddag geef ik les voor hem en zijn vriendinnetje, die er ook geen wijs uit wordt).
Wie het wil leren, moet trouwens deze website eens bekijken.
Enfin, ik heb dus gister 3 zakjes à 40 touwtjes voor 5 euro gescoord op een braderie. Bij de Bruna lagen ze rond de 7 euro per zakje. En drúk dat het er was!
"Ik heb gister 3 zakjes voor 5 euro gescoord!" zei ik tegen 3 jonge meisjes die zich afvroegen of dat niet duur was.
"Dat zijn neppers!"" riepen de meisjes in koor.
"Hmmm, dat zal dan wel, maar ze knopen nét zo lekker." reageerde ik, en ik liet de broddellapjes aan mijn sleutels zien. "Zijn dit neppers? Wat is het verschil?"
De meisjes keken eens goed en konden eigenlijk het verschil niet goed zien.
"Het is de kleur..." zei uiteindelijk één van de meisjes. "Dit is een nepperd, échte hebben andere kleuren."
"Oké, bedankt," antwoordde ik. En ik liet de "echte" liggen. Ik ga toch echt niet het driedubbele betalen voor een zakje échte scoubidou's vanwege de kleur! 😉
Inmiddels stond oudste bij de toonbank te kwijlen: échte Yu-Gi-Oh-kaarten!!! Dit zijn ruil- en spelkaarten, gebaseerd op een Animé-serie waaraan ik mijn bloedjes liever niet blootstel omdat ik het nogal agressief vind overkomen.
"OK, maar dan wel van je eigen zakgeld." gaf ik toe. "Ga maar vragen wat een zakje met kaarten kost!"
Oudste ging informeren, en vervolgens ging ik bijna tegen de vlakte: vier euro vijfennegentig voor 9 kaarten... Dat zijn wel even bijna 11 harde ouderwetse Nederlandse guldens voor 9 kaarten, die je op de volgende Koninginnedagmarkt waarschijnlijk voor 10 eurocent de stuk kan kopen!
Naast die dure setjes lag een "starters game", 14,95 euro voor 50 kaarten. Op zich al stukken voordeliger, maar dan nog een mep geld. En liggen deze kaarten volgende Koninginnedag niet náást de 9-voor-4,95-kaarten, voor een dubbeltje per stuk?
Oudste bloedje heeft 10 euro zakgeld gespaard en wil die graag stukslaan. "Iedereen" speelt namelijk met Yu-Gi-Oh-kaarten. Ik heb oudste bloedje een etmaal de tijd gegeven om na te denken of hij 50 kaarten wil kopen (en de rest wil ik dan wel bijpassen als beloning voor het niet te impulsief kopen), en aanvankelijk was het heftig protest, maar vanavond leek hij de peperdure kaarten alweer te zijn vergeten, en zwoegde hij op zijn eigen scoubidou-werkstuk (tevergeefs, maar woensdagmiddag geef ik les voor hem en zijn vriendinnetje, die er ook geen wijs uit wordt).
zondag 13 juni 2004
Column d'Alledaagse - rages
Rages… hoe lang bestaan ze al?
En waar komen ze vandaan?
We kennen het allemaal: de Rubrik-kubus, de klikklak-balletjes, Flippo’s, kaarten, jojo’s… Allemaal dingen die opeens overal verschijnen (wie begon ermee?) en opeens weer net zo hard verdwenen zijn. En vaak opeens, na jaren, opnieuw een rage worden…
Ik herinner me het jaar 1978. Zelfs als je geen fan was van Grease, kon je er niet onderuit: de Rock ’n Roll-rage. Brilcream beleefde opeens weer gouden tijden, meisjes liepen in wijde enkellange rokken met sokjes en oh, wat was ik boos dat mijn moeder haar wijde rokken van 20 jaar geleden allang niet meer had!
De pump met naaldhak, waar een generatie vrouwen voor mij al menig voet op had bedorven, kwam ook terug, en mijn moeder was erg blij dat ik er niet op kon lopen en toch maar liever “roots” (een andere rage) droe
Begin jaren 70 had je klikklakballetjes: twee houten of plastic balletjes aan een koord, en dan moest je die tegen elkaar aan laten klikken. Je was een held als je (snel) die balletjes boven en onder je hand kon laten ketsen, en menig kinderhand zat onder de blauwe plakken. Deze rage heb ik later regelmatig terug gezien, al waren de koordjes vervangen door plastic “steeltjes”. Wel wat hand-vriendelijker! Maar niet half zo leuk als de eerste exemplaren.
En natuurlijk de kubus! Volgens mij was het in 1981, en ik heb veel rages zien komen en gaan, maar nooit zo’n succesvolle gekte meegemaakt als de kubusgekte! De kubus is dan ook hèt symbool van de jaren 80 geworden.
Hele volksstammen zaten te draaien en te draaien, tot elk vlak van de kubus dezelfde kleur had. Ik behoorde tot die losers die het echt niet voor elkaar kregen…
De kubus heeft nooit een echte come-back gemaakt, al droeg Kelly Osbourne (dochter van Ozzy) enkele jaren geleden wel oorbellen met miniatuur-exemplaren.
Nog zo’n rage: slijm! Ik zag het voor het eerst halverwege de jaren 70: een dikke felgekleurde gel in een potje. Het was niet vast te houden, het droop door je vingers heen. Je kon ook zelf een variatie maken, met shampoo of zeep en iets water in een plastic boterhamzakje kreeg je een massa dat “eng” aanvoelde en ook wel “smurfensnot” werd genoemd.
Jojo’s: al populair in grootmoeder’s tijd. Door de jaren heen kwamen ze telkens weer terug. Aanvankelijk van hout, later van kunststof. In de jaren 90 kregen ze lichtjes en “glow-in-the-dark”-kleuren (een rage op zich) en beperkte het jojo-en zich niet meer tot omhoog-omlaag, maar stonden er ware jojo-kunstenaars op!
Tamagotchi’s, sleutelhangers, Furby’s, Mon Chichi, Flippo’s, allerlei plaatjes, Beyblade Runners, hoelahoep, ze kwamen en gingen, en soms kwamen ze terug, en weer, en weer.
En nu heb je dan Scoubidou, of Skoebidoe. Nee, dat is niet die hond van de gelijknamige tekenfilm! Scoubidou wordt gepresenteerd als de allernieuwste rage uit Frankrijk. Dit is maar ten dele waar. Ja, het is Frans, maar ik herinner me nog heel goed een Guust Flater uit de jaren 60, waarin de scoubidou-rage ook had toegeslagen. Zelfs het haar van juffrouw Jannie moest het ontgelden (wat zij zelf beschouwde als de ultieme liefdesverklaring). Spijtig, dat ik hier geen enkel plaatje meer van kan vinden.
Zeelieden noemen het een “allemanseindje” en weten er al jaren, zo niet eeuwen, schitterende kunstwerkjes mee te maken en hangen ze vooral aan de klepel van de bel in het cafetaria (of longroom, of korporaalsverblijf) van het schip . En ook scouts kunnen er prima mee uit de voeten, tijdens open dagen verkopen ze graag sleutelhangers e.d. van “scoubidou”. Dit jaar zou de opbrengst ervan wel eens tegen kunnen vallen, want iedereen doet het opeens zelf… Maar een troost voor scoutend Nederland: rages zijn hevig, maar kort…!
Ik ben er ook voor gevallen. Ik val niet voor elke rage, maar vanmiddag, tijdens een braderie, was het opeens gebeurd...
En waar komen ze vandaan?
We kennen het allemaal: de Rubrik-kubus, de klikklak-balletjes, Flippo’s, kaarten, jojo’s… Allemaal dingen die opeens overal verschijnen (wie begon ermee?) en opeens weer net zo hard verdwenen zijn. En vaak opeens, na jaren, opnieuw een rage worden…
Ik herinner me het jaar 1978. Zelfs als je geen fan was van Grease, kon je er niet onderuit: de Rock ’n Roll-rage. Brilcream beleefde opeens weer gouden tijden, meisjes liepen in wijde enkellange rokken met sokjes en oh, wat was ik boos dat mijn moeder haar wijde rokken van 20 jaar geleden allang niet meer had!
De pump met naaldhak, waar een generatie vrouwen voor mij al menig voet op had bedorven, kwam ook terug, en mijn moeder was erg blij dat ik er niet op kon lopen en toch maar liever “roots” (een andere rage) droe
Begin jaren 70 had je klikklakballetjes: twee houten of plastic balletjes aan een koord, en dan moest je die tegen elkaar aan laten klikken. Je was een held als je (snel) die balletjes boven en onder je hand kon laten ketsen, en menig kinderhand zat onder de blauwe plakken. Deze rage heb ik later regelmatig terug gezien, al waren de koordjes vervangen door plastic “steeltjes”. Wel wat hand-vriendelijker! Maar niet half zo leuk als de eerste exemplaren.
En natuurlijk de kubus! Volgens mij was het in 1981, en ik heb veel rages zien komen en gaan, maar nooit zo’n succesvolle gekte meegemaakt als de kubusgekte! De kubus is dan ook hèt symbool van de jaren 80 geworden.
Hele volksstammen zaten te draaien en te draaien, tot elk vlak van de kubus dezelfde kleur had. Ik behoorde tot die losers die het echt niet voor elkaar kregen…
De kubus heeft nooit een echte come-back gemaakt, al droeg Kelly Osbourne (dochter van Ozzy) enkele jaren geleden wel oorbellen met miniatuur-exemplaren.
Nog zo’n rage: slijm! Ik zag het voor het eerst halverwege de jaren 70: een dikke felgekleurde gel in een potje. Het was niet vast te houden, het droop door je vingers heen. Je kon ook zelf een variatie maken, met shampoo of zeep en iets water in een plastic boterhamzakje kreeg je een massa dat “eng” aanvoelde en ook wel “smurfensnot” werd genoemd.
Jojo’s: al populair in grootmoeder’s tijd. Door de jaren heen kwamen ze telkens weer terug. Aanvankelijk van hout, later van kunststof. In de jaren 90 kregen ze lichtjes en “glow-in-the-dark”-kleuren (een rage op zich) en beperkte het jojo-en zich niet meer tot omhoog-omlaag, maar stonden er ware jojo-kunstenaars op!
Tamagotchi’s, sleutelhangers, Furby’s, Mon Chichi, Flippo’s, allerlei plaatjes, Beyblade Runners, hoelahoep, ze kwamen en gingen, en soms kwamen ze terug, en weer, en weer.
En nu heb je dan Scoubidou, of Skoebidoe. Nee, dat is niet die hond van de gelijknamige tekenfilm! Scoubidou wordt gepresenteerd als de allernieuwste rage uit Frankrijk. Dit is maar ten dele waar. Ja, het is Frans, maar ik herinner me nog heel goed een Guust Flater uit de jaren 60, waarin de scoubidou-rage ook had toegeslagen. Zelfs het haar van juffrouw Jannie moest het ontgelden (wat zij zelf beschouwde als de ultieme liefdesverklaring). Spijtig, dat ik hier geen enkel plaatje meer van kan vinden.
Zeelieden noemen het een “allemanseindje” en weten er al jaren, zo niet eeuwen, schitterende kunstwerkjes mee te maken en hangen ze vooral aan de klepel van de bel in het cafetaria (of longroom, of korporaalsverblijf) van het schip . En ook scouts kunnen er prima mee uit de voeten, tijdens open dagen verkopen ze graag sleutelhangers e.d. van “scoubidou”. Dit jaar zou de opbrengst ervan wel eens tegen kunnen vallen, want iedereen doet het opeens zelf… Maar een troost voor scoutend Nederland: rages zijn hevig, maar kort…!
Ik ben er ook voor gevallen. Ik val niet voor elke rage, maar vanmiddag, tijdens een braderie, was het opeens gebeurd...
zaterdag 12 juni 2004
"Opa" is niet meer
Vannacht is Willem Duyn overleden. Beter bekend als "(Big) Mouth" van Mouth & McNeal, of Big Mouth and Little Eve (en Little Eve werd zijn vrouw, nadat McNeal, beter bekend als Sjoukje Spijker/Maggie Mcneal, hardgillend was weggelopen).
Willem Duyn, ook bekend als Opa Duyn, stond vooral bekend om zijn enorme, harige, uiterlijk, en zijn harde, ruwe stem en scoorde vooral in de jaren 70 hit na hit. Het succes groeide hem boven het hoofd, hij speelde uitgebreid sinterklaas met zijn geld en raakte flink aan de drank, tot het succes uitbleef en hij met lege handen achterbleef (zijn vrouw Little Eve/Ingrid Kup bleef hem echter trouw).
Hij scoorde toen solo enkele flinke hits met opmerkelijk eerlijke, autobiografische nummers, waarvan "Willem" (1979) de bekendste was.
Enkele weken geleden was hij nog te gast in een tv-programma met Frits Spits (Theater van het Sentiment). Het was een kort programma, dus geen diepte-interview, maar zijn woelige verleden en zijn actuele leven kwam wel aan de orde. Hier sprak een man die nog volop zin had in het leven, Opa Duyn was tevreden en kon nog wel jaren zo doorgaan!
Het lot besliste anders. In de nacht van vrijdag op zaterdag kreeg hij een hartaanval en op weg naar het ziekenhuis overleed hij.
Willem Duyn kwam amper nog in de media, en dat vond hij wel best (het optreden bij Frits Spits was volgens mij een uitzondering). Hij scharrelde lekker rond in het schnabbel-circuit en ging zijn eigen gang.
Helaas is de dood onverbiddelijk...
Ik wens zijn familie, vrienden en fans veel sterkte toe...
Willem Duyn, ook bekend als Opa Duyn, stond vooral bekend om zijn enorme, harige, uiterlijk, en zijn harde, ruwe stem en scoorde vooral in de jaren 70 hit na hit. Het succes groeide hem boven het hoofd, hij speelde uitgebreid sinterklaas met zijn geld en raakte flink aan de drank, tot het succes uitbleef en hij met lege handen achterbleef (zijn vrouw Little Eve/Ingrid Kup bleef hem echter trouw).
Hij scoorde toen solo enkele flinke hits met opmerkelijk eerlijke, autobiografische nummers, waarvan "Willem" (1979) de bekendste was.
Enkele weken geleden was hij nog te gast in een tv-programma met Frits Spits (Theater van het Sentiment). Het was een kort programma, dus geen diepte-interview, maar zijn woelige verleden en zijn actuele leven kwam wel aan de orde. Hier sprak een man die nog volop zin had in het leven, Opa Duyn was tevreden en kon nog wel jaren zo doorgaan!
Het lot besliste anders. In de nacht van vrijdag op zaterdag kreeg hij een hartaanval en op weg naar het ziekenhuis overleed hij.
Willem Duyn kwam amper nog in de media, en dat vond hij wel best (het optreden bij Frits Spits was volgens mij een uitzondering). Hij scharrelde lekker rond in het schnabbel-circuit en ging zijn eigen gang.
Helaas is de dood onverbiddelijk...
Ik wens zijn familie, vrienden en fans veel sterkte toe...
woensdag 9 juni 2004
Paspoort
...en zoals ik al schreef, moesten de bloedjes mee. Die al in een behoorlijk klierige bui zijn de laatste dagen, dus ik zag de bui al hangen.
Eerst een pasfoto maken in de automaat die ook in het gemeentehuis staat. Van tevoren werd al gewaarschuwd dat kinderen beneden de 4 jaar wellicht te klein (lees: te kort) zouden zijn, maar mijn jongste is 6 en behoorlijk lang. Helaas bleek het bankje in het hokje zelfs voor oudste van bijna 9 écht laag!
Met kunst- en vliegwerk hebben we de jongste op de foto gezet. Op zijn knieën op het krukje, rechtop, en dan zodanig draaien dat zijn gezicht er van voren opkomt... Het ging nét... zijn schouders staan amper op de foto en hij kijkt erg benauwd vanwege zijn slangemenshouding.
De oudste hoefde zich niet zo uit te rekken, maar zat ook niet zo comfortabel, op zijn knieën op een smal bankje, bovenlijf kwartslag gedraaid... Ook dát zie je aan zijn vereeuwigde gezicht.
Daarna naar de balie. Echtgenoot was ook mee, vanwege toestemming bijschrijven kinderen in mijn paspoort. Vanwege het gedoe met de foto's en de drukte bij Burgerzaken begonnen de kinderen inmiddels vervelend te worden, maar met een paar vermanende woorden en strenge blikken kon ik overlast voor anderen voorkomen.
De jongens werden ondervraagd: hoe is je doopnaam? (laten ze dat nou opeens vergeten zijn), je geboortedatum? (de jongste had opeens ook een aanval van vergeetachtigheid), etcetera. De oudste zei vervolgens met een stalen gezicht: "Dit zijn mijn vader en moeder niet, dit zijn vreemden die me in een auto hebben meegesleept." Vervolgens weigerden ze zich nog verder rustig te gedragen en hielpen ook vermanende woorden en blikken niet meer (wat galmt zo'n afdeling burgerzaken 😟😳). Gelukkig waren we snel klaar en ik kan volgende week mijn paspoort ophalen... Alléén!
Pfff, het was weer een hele onderneming. Maar gelukkig hoef ik tot 2009 geen nieuw paspoort meer!
Eerst een pasfoto maken in de automaat die ook in het gemeentehuis staat. Van tevoren werd al gewaarschuwd dat kinderen beneden de 4 jaar wellicht te klein (lees: te kort) zouden zijn, maar mijn jongste is 6 en behoorlijk lang. Helaas bleek het bankje in het hokje zelfs voor oudste van bijna 9 écht laag!
Met kunst- en vliegwerk hebben we de jongste op de foto gezet. Op zijn knieën op het krukje, rechtop, en dan zodanig draaien dat zijn gezicht er van voren opkomt... Het ging nét... zijn schouders staan amper op de foto en hij kijkt erg benauwd vanwege zijn slangemenshouding.
De oudste hoefde zich niet zo uit te rekken, maar zat ook niet zo comfortabel, op zijn knieën op een smal bankje, bovenlijf kwartslag gedraaid... Ook dát zie je aan zijn vereeuwigde gezicht.
Daarna naar de balie. Echtgenoot was ook mee, vanwege toestemming bijschrijven kinderen in mijn paspoort. Vanwege het gedoe met de foto's en de drukte bij Burgerzaken begonnen de kinderen inmiddels vervelend te worden, maar met een paar vermanende woorden en strenge blikken kon ik overlast voor anderen voorkomen.
De jongens werden ondervraagd: hoe is je doopnaam? (laten ze dat nou opeens vergeten zijn), je geboortedatum? (de jongste had opeens ook een aanval van vergeetachtigheid), etcetera. De oudste zei vervolgens met een stalen gezicht: "Dit zijn mijn vader en moeder niet, dit zijn vreemden die me in een auto hebben meegesleept." Vervolgens weigerden ze zich nog verder rustig te gedragen en hielpen ook vermanende woorden en blikken niet meer (wat galmt zo'n afdeling burgerzaken 😟😳). Gelukkig waren we snel klaar en ik kan volgende week mijn paspoort ophalen... Alléén!
Pfff, het was weer een hele onderneming. Maar gelukkig hoef ik tot 2009 geen nieuw paspoort meer!
dinsdag 8 juni 2004
Prietpraat
Jongste (6) en ik kijken graag ER op Net5.
Die heeft de "gekuiste" versie, daaruit zijn de bloederigste scenes
geknipt. Jongste is dol op ER, ook op real
life-ziekenhuisreportages, hij vindt het niet eng, maar juist interessant. Bij ER geniet hij vooral van de "spoedopname"-scenes.
Vanavond lag er weer een slachtoffer te zieltogen op de behandeltafel
en jongste riep: "Mamma, hij is aan het crashen!"
Dát heeft hij uit het Engels ("Nurse Hathaway, crashcar!"), dacht ik, maar toen vervolgde hij: "Net een computer, als die stuk gaat... Die
crasht óók!"''
Hmmm, zo had ik het nog niet
bekeken...!
zaterdag 5 juni 2004
Wim Rigter
Wie is Wim Rigter? Wim was begin jaren 90 DJ op de vroege dinsdagochtend bij de VARA. Later werd hij dè presentator van de Arbeidsvitaminen. En daarna presenteerde hij het nachtprogramma van de AVRO.
Het gaat niet goed met Wim Rigter. Een aantal jaar geleden heeft hij een hersentumor met succes verslagen. Het moet heel confronterend voor hem zijn geweest, toen collega Jetste van Staa enkele jaren later overleed aan een hersentumor.
Maar dit jaar sloeg de tumor opnieuw toe. Nu in zijn slokdarm.
Via een weblog werd iedereen op de hoogte gehouden. En enkele dagen geleden kwam er verschrikkelijk slecht nieuws binnen. Maar er blijft hoop! Ook al is die hoop erg klein, er is nog steeds hoop!
Ik ken Wim alleen via de telefoon, en ook nog van jaren geleden, toen ik freelancede voor de VARA. Binnen het kille omroepland was Wim me al snel erg dierbaar. Mens, we hebben wat afgeouwebept aan die telefoon!!! En als hij belde omdat ik weer wat voor zijn programma moest doen, en hij trof mijn echtgenoot, dan zat hij gerust een tijd met hem aan de telefoon...
Na al die jaren herinnert hij ons misschien niet eens, meer maar ik herinner me hem nog wel. Er ligt een kaart voor hem klaar. Voor hem en zijn gezinnetje. Uit het diepst van ons hart.
Wat voel je je machteloos, als zo'n jong iemand, vader en echtgenoot, altijd begaan en geïnteresseerd in zijn omgeving, zo'n kloteziekte krijgt (voor de 2e keer, mind you), en half juni een zeer risicovolle operatie moet doorstaan!
Kaartje sturen naar Wim?
AVRO Nachtdienst
t.a.v. Wim Rigter
Postbus 2
1200 AJ HILVERSUM
Het gaat niet goed met Wim Rigter. Een aantal jaar geleden heeft hij een hersentumor met succes verslagen. Het moet heel confronterend voor hem zijn geweest, toen collega Jetste van Staa enkele jaren later overleed aan een hersentumor.
Maar dit jaar sloeg de tumor opnieuw toe. Nu in zijn slokdarm.
Via een weblog werd iedereen op de hoogte gehouden. En enkele dagen geleden kwam er verschrikkelijk slecht nieuws binnen. Maar er blijft hoop! Ook al is die hoop erg klein, er is nog steeds hoop!
Ik ken Wim alleen via de telefoon, en ook nog van jaren geleden, toen ik freelancede voor de VARA. Binnen het kille omroepland was Wim me al snel erg dierbaar. Mens, we hebben wat afgeouwebept aan die telefoon!!! En als hij belde omdat ik weer wat voor zijn programma moest doen, en hij trof mijn echtgenoot, dan zat hij gerust een tijd met hem aan de telefoon...
Na al die jaren herinnert hij ons misschien niet eens, meer maar ik herinner me hem nog wel. Er ligt een kaart voor hem klaar. Voor hem en zijn gezinnetje. Uit het diepst van ons hart.
Wat voel je je machteloos, als zo'n jong iemand, vader en echtgenoot, altijd begaan en geïnteresseerd in zijn omgeving, zo'n kloteziekte krijgt (voor de 2e keer, mind you), en half juni een zeer risicovolle operatie moet doorstaan!
Kaartje sturen naar Wim?
AVRO Nachtdienst
t.a.v. Wim Rigter
Postbus 2
1200 AJ HILVERSUM
Reagan overleden
Op Nu.nl staat nog dat hij hoogstens enkele maanden te leven heeft, maar zojuist hoorde ik op de televisie dat Ronald Reagan vanavond is overleden.
Hij is (op het nippertje, geloof ik) de oudste (ex-)USA-president geworden, hij werd 93 jaar. De laatste 10 jaar leed hij aan Alzheimer.
Hij is (op het nippertje, geloof ik) de oudste (ex-)USA-president geworden, hij werd 93 jaar. De laatste 10 jaar leed hij aan Alzheimer.
vrijdag 4 juni 2004
Tuinblog - gemold!
Sinds gisteren waren de katten fanatiek aan het graven in onze prachtige rand rond de vijver... Het was een chaos! Met de tuinslang heb ik ze verjaagd.
Stom... want niet de katten, maar een heuse mol (op heterdaad betrapt!) bleek de schuldige en de katten wilden die vangen...
Nee, ik wil absoluut geen klem plaatsen, maar hoe krijg ik die mol weg!
Stom... want niet de katten, maar een heuse mol (op heterdaad betrapt!) bleek de schuldige en de katten wilden die vangen...
Nee, ik wil absoluut geen klem plaatsen, maar hoe krijg ik die mol weg!
donderdag 3 juni 2004
Bij de konijnen af...
Een bekende rabbi uit Jeruzalem heeft gezegd dat homoseksuelen reïncarneren als konijn omdat konijnen biseksueel zijn.
Van alle onzin over homo's vind ik deze werkelijk de creatiefste!
Triester is dat deze rabbi tamelijk bekend is en dus behoorlijk wat volgelingen zal hebben, die zulke waanzin waarschijnlijk klakkeloos overnemen...
Van alle onzin over homo's vind ik deze werkelijk de creatiefste!
Triester is dat deze rabbi tamelijk bekend is en dus behoorlijk wat volgelingen zal hebben, die zulke waanzin waarschijnlijk klakkeloos overnemen...
Een ogenblikje geduld...
Mijn paspoort is verlopen en moet verlengd worden. Mensenkinderen, wat heeft dát een voeten in de aarde...!
Je kunt een afspraak maken, dat leek me wel zo handig vanwege de wachttijden aan de balie. En 5 dagen na aanvraag kan je je paspoort op komen halen. Maar eerst een afspraak maken dus...
Na 10 minuten in de wachtstand kreeg ik een mevrouw die me allerlei vragen begon te stellen. Of ik kinderen had en zo. Ja, en die moeten nu ook weer worden bijgeschreven.
Nou is er in een paar jaar tijd veel veranderd (en terecht, omdat er nou eenmaal ouders zijn die kinderen bijvoorbeeld ontvoeren van hun ex). Zo moet de andere ouder een verklaring ondertekenen dat de kinderen in mijn paspoort komen te staan. Die verklaring moet ik laten zien, inclusief zijn legitimatie. Tot zover geen probleem.
Nieuw is, dat er nu ook pasfoto's van de bloedjes moeten worden gemaakt. Een set pasfoto's is 4 euro, maal 3 is 12 euro... Ka-cheng! (een paspoort is 5 jaar geldig, de foto's van de bloedjes kloppen over een jaar al niet meer!)
Als klap op de vuurpijl moet ik de kinderen meenemen als ik mijn paspoort ga aanvragen, om te tonen dat ze in real life dezelfde kinderen zijn als op de foto. Even het paspoort op mijn gemakkie tijdens de rustige schooluren aanvragen is er dus niet bij. Drukte vermijden wordt dus een uitdaging, afspraak of niet. En ik weet nu al dat beide bloedjes in dergelijke omstandigheden wel eens problemen hebben met rustig blijven wachten (ja, ik voed ze echt wel op).
En dan de kosten: 3x pasfoto's = 12 euro plus paspoort = 36,70 plus 2 bloedjes bijschrijven is 2 x 7.15. Maakt 63 euro. Ka-cheng ka-cheng!
Oké, de informatie heb ik, dus nu er kan een afspraak worden gemaakt. Ik word doorverbonden... wacht nog eens 10 minuten en moet dan echt de deur uit (bloedjes naar school brengen). Straks maar weer proberen.
Een uur later probeer ik het opnieuw. Eerst weer 10 minuten in de wacht voor ik iemand te spreken krijg. Een vriendelijke juffrouw die de riedel van haar collega gaat herhalen.
"Heeft u kinderen?"
Ik wil de juffrouw aan de telefoon duidelijk maken dat ik hier al van op de hoogte ben. "Ja, ik..."
"En bent u getrouwd?" onderbreekt ze me.
"Ja, uw collega...," probeer ik weer duidelijk te maken. Maar de juffrouw ratelt het informatieverhaaltje dat ik een uur eerder had gehoord, opnieuw af, ik krijg er geen speld tussen! Luisteren is zooo moeilijk.
"Ik weet het al van uw collega!" riep ik zo beleefd maar doordringend mogelijk.
"En u weet dat er van de kinderen ook een pasfoto..." ging mevrouw ijzerenheinig door.
"JA!"
"En dat uw man toestemming..."
"JA!!! Ik heb uw collega al gesproken, die heeft alles al uitgelegd en ik wil nu graag een afspraak maken!!"
"En dat u zijn legiti..."
"IK WIL EEN AFSPRAAK MAKEN, NU SVP!!!" (en dan probeer ik het nog zo beleefd mogelijk te zeggen, de juffrouw doet ook maar gewoon haar werk, maar dit houdt zo op allemaal!)
"OK, ik verbind u door..."
Ik wacht 5 minuten. Er wordt opgenomen. "Er is nog een gesprek voor u, ik zet u in de wacht".
Tien minuten later ben ik dan eindelijk aan de beurt...
"Heeft u kinderen?"
{ZUCHT}
"Ja, en die neem ik meteen mee, met pasfoto's, toestemming van hun pappa en 63 euro..." Het lukt me zowaar deze zin te zeggen zonder onderbreking!
Je kunt een afspraak maken, dat leek me wel zo handig vanwege de wachttijden aan de balie. En 5 dagen na aanvraag kan je je paspoort op komen halen. Maar eerst een afspraak maken dus...
Na 10 minuten in de wachtstand kreeg ik een mevrouw die me allerlei vragen begon te stellen. Of ik kinderen had en zo. Ja, en die moeten nu ook weer worden bijgeschreven.
Nou is er in een paar jaar tijd veel veranderd (en terecht, omdat er nou eenmaal ouders zijn die kinderen bijvoorbeeld ontvoeren van hun ex). Zo moet de andere ouder een verklaring ondertekenen dat de kinderen in mijn paspoort komen te staan. Die verklaring moet ik laten zien, inclusief zijn legitimatie. Tot zover geen probleem.
Nieuw is, dat er nu ook pasfoto's van de bloedjes moeten worden gemaakt. Een set pasfoto's is 4 euro, maal 3 is 12 euro... Ka-cheng! (een paspoort is 5 jaar geldig, de foto's van de bloedjes kloppen over een jaar al niet meer!)
Als klap op de vuurpijl moet ik de kinderen meenemen als ik mijn paspoort ga aanvragen, om te tonen dat ze in real life dezelfde kinderen zijn als op de foto. Even het paspoort op mijn gemakkie tijdens de rustige schooluren aanvragen is er dus niet bij. Drukte vermijden wordt dus een uitdaging, afspraak of niet. En ik weet nu al dat beide bloedjes in dergelijke omstandigheden wel eens problemen hebben met rustig blijven wachten (ja, ik voed ze echt wel op).
En dan de kosten: 3x pasfoto's = 12 euro plus paspoort = 36,70 plus 2 bloedjes bijschrijven is 2 x 7.15. Maakt 63 euro. Ka-cheng ka-cheng!
Oké, de informatie heb ik, dus nu er kan een afspraak worden gemaakt. Ik word doorverbonden... wacht nog eens 10 minuten en moet dan echt de deur uit (bloedjes naar school brengen). Straks maar weer proberen.
Een uur later probeer ik het opnieuw. Eerst weer 10 minuten in de wacht voor ik iemand te spreken krijg. Een vriendelijke juffrouw die de riedel van haar collega gaat herhalen.
"Heeft u kinderen?"
Ik wil de juffrouw aan de telefoon duidelijk maken dat ik hier al van op de hoogte ben. "Ja, ik..."
"En bent u getrouwd?" onderbreekt ze me.
"Ja, uw collega...," probeer ik weer duidelijk te maken. Maar de juffrouw ratelt het informatieverhaaltje dat ik een uur eerder had gehoord, opnieuw af, ik krijg er geen speld tussen! Luisteren is zooo moeilijk.
"Ik weet het al van uw collega!" riep ik zo beleefd maar doordringend mogelijk.
"En u weet dat er van de kinderen ook een pasfoto..." ging mevrouw ijzerenheinig door.
"JA!"
"En dat uw man toestemming..."
"JA!!! Ik heb uw collega al gesproken, die heeft alles al uitgelegd en ik wil nu graag een afspraak maken!!"
"En dat u zijn legiti..."
"IK WIL EEN AFSPRAAK MAKEN, NU SVP!!!" (en dan probeer ik het nog zo beleefd mogelijk te zeggen, de juffrouw doet ook maar gewoon haar werk, maar dit houdt zo op allemaal!)
"OK, ik verbind u door..."
Ik wacht 5 minuten. Er wordt opgenomen. "Er is nog een gesprek voor u, ik zet u in de wacht".
Tien minuten later ben ik dan eindelijk aan de beurt...
"Heeft u kinderen?"
{ZUCHT}
"Ja, en die neem ik meteen mee, met pasfoto's, toestemming van hun pappa en 63 euro..." Het lukt me zowaar deze zin te zeggen zonder onderbreking!
woensdag 2 juni 2004
Valensia
In 1993 hoorde ik een song waar ik stijl van achterover sloeg: het was "Gaia" van ene Valensia.
Ik was helemaal verbijsterd toen ik hoorde dat Valensia een jongeman was van (toen) 22 jaar... Dat zoiets bestond in Nederland!
"Gaia" werd een enorme hit, daarna kreeg Valensia in eigen land geen poot meer aan de grond. In Japan werd hij wel zeer beroemd en hij bracht vooral daar enkele cd's uit, waarop vaak zeer ingewikkelde, soms behoorlijk bombastische muziek stond. Valens houdt van Queen en Kate Bush, dat verbergt hij niet!
Vorig jaar heeft Valensia in Japan (eindelijk) een cd uitgebracht met Queen-covers en het lijkt erop dat Nederland nu ook weer wakker wordt. Op radio 2 worden de covers regelmatig gedraaid en ik moet zeggen: ik ben (opnieuw) onder de indruk!
Vanmorgen was Valensia op Ontbijt TV. Een zéér Nederlandse jongeman die jonger leek dan 33, een nuchtere en vooral bescheiden muzikant! Ik genoot ervan hoe hij vertelde hoe hij de Tribute-CD (met Queencovers) heeft opgenomen: hij deed 2 maanden over Bohemian Rhapsody, en 1 maand over de rest van de CD.
Hopelijk wordt "Valens" weer net zo beroemd als in 1993, hij verdient het!
Ik was helemaal verbijsterd toen ik hoorde dat Valensia een jongeman was van (toen) 22 jaar... Dat zoiets bestond in Nederland!
"Gaia" werd een enorme hit, daarna kreeg Valensia in eigen land geen poot meer aan de grond. In Japan werd hij wel zeer beroemd en hij bracht vooral daar enkele cd's uit, waarop vaak zeer ingewikkelde, soms behoorlijk bombastische muziek stond. Valens houdt van Queen en Kate Bush, dat verbergt hij niet!
Vorig jaar heeft Valensia in Japan (eindelijk) een cd uitgebracht met Queen-covers en het lijkt erop dat Nederland nu ook weer wakker wordt. Op radio 2 worden de covers regelmatig gedraaid en ik moet zeggen: ik ben (opnieuw) onder de indruk!
Vanmorgen was Valensia op Ontbijt TV. Een zéér Nederlandse jongeman die jonger leek dan 33, een nuchtere en vooral bescheiden muzikant! Ik genoot ervan hoe hij vertelde hoe hij de Tribute-CD (met Queencovers) heeft opgenomen: hij deed 2 maanden over Bohemian Rhapsody, en 1 maand over de rest van de CD.
Hopelijk wordt "Valens" weer net zo beroemd als in 1993, hij verdient het!
Abonneren op:
Posts (Atom)