En waar komen ze vandaan?
We kennen het allemaal: de Rubrik-kubus, de klikklak-balletjes, Flippo’s, kaarten, jojo’s… Allemaal dingen die opeens overal verschijnen (wie begon ermee?) en opeens weer net zo hard verdwenen zijn. En vaak opeens, na jaren, opnieuw een rage worden…
Ik herinner me het jaar 1978. Zelfs als je geen fan was van Grease, kon je er niet onderuit: de Rock ’n Roll-rage. Brilcream beleefde opeens weer gouden tijden, meisjes liepen in wijde enkellange rokken met sokjes en oh, wat was ik boos dat mijn moeder haar wijde rokken van 20 jaar geleden allang niet meer had!
De pump met naaldhak, waar een generatie vrouwen voor mij al menig voet op had bedorven, kwam ook terug, en mijn moeder was erg blij dat ik er niet op kon lopen en toch maar liever “roots” (een andere rage) droe
Begin jaren 70 had je klikklakballetjes: twee houten of plastic balletjes aan een koord, en dan moest je die tegen elkaar aan laten klikken. Je was een held als je (snel) die balletjes boven en onder je hand kon laten ketsen, en menig kinderhand zat onder de blauwe plakken. Deze rage heb ik later regelmatig terug gezien, al waren de koordjes vervangen door plastic “steeltjes”. Wel wat hand-vriendelijker! Maar niet half zo leuk als de eerste exemplaren.
En natuurlijk de kubus! Volgens mij was het in 1981, en ik heb veel rages zien komen en gaan, maar nooit zo’n succesvolle gekte meegemaakt als de kubusgekte! De kubus is dan ook hèt symbool van de jaren 80 geworden.
Hele volksstammen zaten te draaien en te draaien, tot elk vlak van de kubus dezelfde kleur had. Ik behoorde tot die losers die het echt niet voor elkaar kregen…
De kubus heeft nooit een echte come-back gemaakt, al droeg Kelly Osbourne (dochter van Ozzy) enkele jaren geleden wel oorbellen met miniatuur-exemplaren.
Nog zo’n rage: slijm! Ik zag het voor het eerst halverwege de jaren 70: een dikke felgekleurde gel in een potje. Het was niet vast te houden, het droop door je vingers heen. Je kon ook zelf een variatie maken, met shampoo of zeep en iets water in een plastic boterhamzakje kreeg je een massa dat “eng” aanvoelde en ook wel “smurfensnot” werd genoemd.
Jojo’s: al populair in grootmoeder’s tijd. Door de jaren heen kwamen ze telkens weer terug. Aanvankelijk van hout, later van kunststof. In de jaren 90 kregen ze lichtjes en “glow-in-the-dark”-kleuren (een rage op zich) en beperkte het jojo-en zich niet meer tot omhoog-omlaag, maar stonden er ware jojo-kunstenaars op!
Tamagotchi’s, sleutelhangers, Furby’s, Mon Chichi, Flippo’s, allerlei plaatjes, Beyblade Runners, hoelahoep, ze kwamen en gingen, en soms kwamen ze terug, en weer, en weer.
En nu heb je dan Scoubidou, of Skoebidoe. Nee, dat is niet die hond van de gelijknamige tekenfilm! Scoubidou wordt gepresenteerd als de allernieuwste rage uit Frankrijk. Dit is maar ten dele waar. Ja, het is Frans, maar ik herinner me nog heel goed een Guust Flater uit de jaren 60, waarin de scoubidou-rage ook had toegeslagen. Zelfs het haar van juffrouw Jannie moest het ontgelden (wat zij zelf beschouwde als de ultieme liefdesverklaring). Spijtig, dat ik hier geen enkel plaatje meer van kan vinden.
Zeelieden noemen het een “allemanseindje” en weten er al jaren, zo niet eeuwen, schitterende kunstwerkjes mee te maken en hangen ze vooral aan de klepel van de bel in het cafetaria (of longroom, of korporaalsverblijf) van het schip . En ook scouts kunnen er prima mee uit de voeten, tijdens open dagen verkopen ze graag sleutelhangers e.d. van “scoubidou”. Dit jaar zou de opbrengst ervan wel eens tegen kunnen vallen, want iedereen doet het opeens zelf… Maar een troost voor scoutend Nederland: rages zijn hevig, maar kort…!
Ik ben er ook voor gevallen. Ik val niet voor elke rage, maar vanmiddag, tijdens een braderie, was het opeens gebeurd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten