Column d'Alledaagse - in de ban van Nico

Weet je wat irritante mensen zijn? Ex-rokers!

Volgens mij geldt: hoe zwaarder ze gerookt hebben, liefst met bijhorend asociaal rokersgedrag (nooit vragen of het mag, antirokers uitlachen etc), hoe irritanter ze zijn als ze gestopt zijn. Dát soort mensen schrijven/bellen meteen naar pagina 316 van teletekst als er een roker op TV is geweest. Gaan overdreven lopen kuchen als ze een zweem sigarettenrook ruiken. Houden hele discussies met rokers tijdens verjaarsfeestjes en trekken de kromste argumenten uit de kast om hun gelijk te krijgen. Maken opmerkingen over hun goede reuk en smaak nadat je je heel bescheiden zonder te mopperen terugtrekt in de tuin voor je nicotineshot. Pronken opzichtig met hun dure spulletjes die ze hebben kunnen kopen door niet meer te gaan roken. En vertellen voorál tè vaak hoe ze cold turkey, zonder pleisters en kauwgom, in één klap van 3 pakjes per dag naar nul gingen, zelden afkickverschijnselen hadden, en zich héél gelukkig over waren gaan voelen!

Ik ben een week geleden letterlijk gedwongen tot stoppen met roken. Ik kon er niet meer tegen en moest wel, tegen wil en dank. En ik heb besloten daar nu éénmalig iets over te schrijven. En daarna nooit meer. Hoop ik :)

Tot mijn verrassing vind ik roken opeens ook vies, en toch snak ik elke avond weer naar dat ding. Overdag niet. Overdag nooit. Maar ’s avonds, als de kinderen in bed liggen, dan slaat Nico Tien toe. Begint te zeuren, te slijmen, eerst vriendelijk, daarna dringender, echt op een heel nare manier.

De eerste avond ben ik gezwicht. Stak er eentje op en had vervolgens bijna zuurstof nodig. Ik hoefde niet eens te inhaleren, de geur was al erg genoeg.

Géén peuk dus meer in huis. Bah! Wat heeft me al die jaren bezield!!!

En toch komt elke avond Nico weer op mijn schouder tikken. Al word ik al onpasselijk van het idee van zijn stank, zijn mooie woorden klinken als honing voor de ziel. Nico houdt van me, Nico geeft om me, Nico weet wat ik nodig heb. zegt hij!

Nu pas valt me op hoe erg iemand stinkt na enkele trekjes. Mijn God, heb ik 26 jaar zo gestonken na elke peuk? En heb ik destijds mijn ouders ervan kunnen overtuigen dat ik werkelijk niet rookte?

Bij de kassa haalde ik de rokers er zo uit. Getver, wat een ruft… Stonk ik ook zo?

Mijn ouders rookten nooit, mijn ooms en opa wel. Ik vond het een lekkere lucht (als kind), rooklucht associeerde ik met gezellig. Die associatie is weg. Het stinkt. en pas na 26 jaar actief dampen moet ik daarachter komen en schaam ik me met terugwerkende kracht voor de indruk die ik heb nagelaten…

En toch tikt telkens weer dat nicotinespook op mijn schouder! “Neem me, je hebt me nodig!” slijmt hij. “Je rookt al meer dan de helft van je leven, je kan niet meer zonder me! Denk aan alle stress die je gaat krijgen, aan alle ellende die er op je te wachten staat, aan de best wel lastige tijd die je tegemoet gaat. Dan mag je toch wel een pleziertje erbij hebben?”

Maar ik probeer te denken aan de onvermijdelijke toekomst. Elke cent is meegenomen en mijn 2 pakjes shag met hulzen per week kan ik me echt niet meer veroorloven. Van dat geld, daar kunnen we een dag van eten! En het idee dat mijn toekomstige nieuwe huisje straks rookvrij en fris is, spreekt me ook wel aan! Of ik mijn door roken geschade gezondheid weer terugkrijg is twijfelachtig. Maar ik zal er vast niet slechter van worden, op het gestalk van Nico Tien na.

Stoppen met roken loont. Maar... het is best moeilijk. Stopcursussen zijn alleen voor mensen die bij de juiste verzekering zitten en kosten anders 200-300 euro, nicotinepleisters en zo wil ik niet (ik wil juist van die nicotine af), ik moet het dus echt helemaal alleen doen.

Ik hoef niet te roken. Van niemand. Alleen maar van Nico Tien, die hufter. Helaas is deze loverboy zo overtuigend, maar ik heb teveel te verliezen als ik hem weer in de armen sluit. Mijn laatste beetje gezondheid bijvoorbeeld, want het oordeel is hard: ik blijk COPD te hebben.

Ik beloof jullie: ik zal jullie niet te vaak lastig vallen met mijn stoppogingen. Niks erger dan een anti-rook-weblog. En ik zal jullie ook niet proberen te bekeren als het gaat lukken. Niks irritanter dan een bekeerde roker.

Maar voor deze ene keer wil ik er toch even een paar woorden aan besteden. Eén keer maar! Want… het is en blijft toch zo verrekte lastig om los te komen van loverboy Nico Tien. Zouden die zeurende antirokers die de hele dag hun evangelie preken, nou nooit te maken hebben gehad met Nico? Of ben ik gewoon een zwakkeling die continu moet oppassen niet in de armen te vallen van deze loverboy?

Om te besluiten even mezelf moed inspreken:

Ik ben 1 week 2 uur 57 minuten 11 seconden gestopt met roken en dat is totaal 7 dagen en 142 sigaretten en E 8,94.

Lieve Grote Rooie,
Ik stel cadeautjes altijd enorm op prijs. Hoe goedkoop, knullig of afgezaagd ook, het is de intentie die telt, en ik ben heel snel erg blij te maken met de ongelooflijkste troep, als de liefde van de gever er maar uit blijkt.

Ik heb de foeilelijkste vaasjes in oprechte dank aanvaard, monsterlijke pannenlappen hebben jarenlang dienst gedaan in de keuken omdat de liefde van de maakster er vanaf spatte, het gruwelijk kriebelende en scheeftrekkende vestje dat ik eens kreeg omdat de gever zo trots was omdat ze iets in mijn maat kon scoren heb ik ook aangehad, en met alle goedbedoelde cadeaus was ik nog blijer dan met dure, maar zonder liefde gegeven presentjes.

Ik weet dat de liefde van een kat anders in elkaar zit dan de liefde van de mens. Ik heb je liefdesbeetjes in mijn nek geduldig gedragen, je geklauw in mijn goeie broek geaccepteerd, en je haarballen met liefde opgeruimd.

Maar die dode muis die je zojuist met veel moeite voor me hebt gevangen en naast me neerlegde toen ik je binnen liet. Het doet me pijn om te zeggen, maar...

Dát had toch ècht niet gehoeven...

Send in the clowns

Afgelopen week kregen de bloedjes en ik een leuk kerstcadeau: samen met oma en opa bezochten we Circus Moskou, beter bekend als het Kerstcircus van Hilversum!

Ooit is dit circus nogal negatief in het nieuws gekomen. De show werd nogal zwartgemaakt door een circus waarmee ze vroeger samenwerkten. Het circus zou klein zijn en een slechte show brengen. Na een bezoek aan de Rijdende Rechter werden aan deze uitspraken een eind gemaakt. Terecht, want wat wij zagen, was iets, dat zéér veel respect verdient! Al ben je nog zo klein, en al ben je niet de beste, als je inzet wat je in huis hebt, kan je heel veel waarmaken!

Het Circus Moskou is géén groot Circus, en verwacht ook geen hoogstaande kunsten zoals het Circus Monte Carlo (deze dagen op tv geweest!). Het bestaat uit artiesten die zeker niet slecht waren, maar ook niet "de top". Ik vermoed dat het circus hard moet bezuinigen, en gebruik maakt van beginnend talent, maar dat zag je alleen als je heel goed keek. De kleding was piekfijn in orde, maar bijvoorbeeld sommige requisieten waren wat aftands en de spreekstalmeesteres herself liep voor de show rond om foto's te maken en te verkopen (dat zie ik bij Circus Renz niet snel gebeuren...!).

Hoewel ze het (redelijk succesvol) wisten te verbergen, leek hier toch iets van vergane glorie te zijn (ook voor circusartiesten worden de kosten hoger en de inkomsten waarschijnlijk kleiner, het is een hard leven).

Het klinkt, zoals ik dit schrijf, alsof het tóch een middelmatig verlopen circusje is. Misschien was dat ook wel zo, maar zo zag ik het niet. Eigenlijk was het een lesje in "roeien met de riemen die je hebt". Ik voelde de kracht van dit circus, hoe men keihard werkte om hun brood te verdienen, het straalde een positiefheid (is dat een Nederlands woord?) uit waar ik erg blij van werd!

De artiesten werkten zich werkelijk uit de naad. Hier waren geen hordes opbouwers en afbrekers tussen elke act, nee, ze moesten meehelpen. Zwaar werk soms, niet alleen voor hun eigen act maar ook voor anderen, en dan nog eens zelf een zware act neerzetten. En wat ze deden, dat doe ik ze echt niet na.

Vooral de ladderkunstenaar en de illusionist waren erg goed! De illusionist deed de bekende kunstjes met (hoogstwaarschijnlijk) dubbele bodems. Maar het was wel heel mooi gebracht! Aan het slot van zijn act, leek die dubbele bodem zó zichtbaar, dat er een toch een flink geroezemoes door het publiek ging... Maar toen kwam de illusionist met een héél verrassend einde, dat iedereen de mond snoerde! :)

Rode draad in de hele show (die inclusief 20 minuten pauze 3 uur duurde) waren de 2 clowns Dennis & Vladimir Stoliarov. Zij verschenen zeer regelmatig in de piste en waren niet alleen ontzettend grappig (ik lach niet snel om clowns, maar zij waren echt leuk!) maar ook nog eens heel goede acrobaten! Er werden acts vertoond waarmee ze laten zien dat zij de sterren zijn van het circus en zowel qua charisma als qua talent ver boven de rest uitstaken (en echt, de rest was dan wel geen top, maar zeker niet slecht)!

Ik hou niet zo van clowns. Ik vind het vaak schreeuwerige uitslovers, en kan er absoluut niet om lachen. Als iemand me van tevoren had verteld dat het hele programma vooral om de clowns zou draaien, was ik zeer sceptisch naar de show gegaan. Maar hier waren niet zomaar clowns bezig. Zij waren misschien wel (technisch) beter dan de anderen. En daarom waren zij misschien ook wel zo prominent aanwezig in de acrobaten- en trapezenummers. Wat een "middelmatig maar toch wel aardig" optreden zou kunnen zijn geworden, werd nu zeer komische en knappe waaghalzerij die me eerlijk gezegd meer boeide dan de (voortreffelijke) show die ik vorig jaar bij Renz zag!

Misschien wel een lesje... Als je niet alle middelen in huis hebt, "send in the clowns". Aan de oppervlakte zijn het malle paljassen, leuk en aardig, meer niet, maar onverwacht blijken zij meer in huis te hebben dan je denkt!

Maar zonder samenwerking gaat het niet. Al heb je nog zulke goede clowns, we moeten met ons allen de kar trekken. Misschien vinden de topartiesten onder de acrobaten het een schande om clowns in je nummer te betrekken. So what? En misschien vinden "grote" circus-artiesten het "not done" om mee te helpen de piste voor te bereiden voor hun show. Daar hebben ze toch andere mensen voor? Maar als het niet anders kan, wat doe je dan? Ga je zitten morren, of gá je ervoor?

Zelfs met weinig mensen en middelen kan je heel wat presteren, en je publiek gaat met een brede glimlach en een goed gevoel naar huis!