maar Chico is niet bang en vindt alles leuk hier! Tweede schaal oliebollen is net opgeleverd, beslag voor de derde portie staat te rijzen. Daarna me voorbereiden op het oudjaarsbuffet #voortienman
dinsdag 31 december 2013
Gezellig!
Radio op top 2000. Buiten lijkt het wel oorlog met die knallen maar Chico is niet bang en vindt alles leuk hier! Tweede schaal oliebollen is net opgeleverd, beslag voor de derde portie staat te rijzen. Daarna me voorbereiden op het oudjaarsbuffet #voortienman
maar Chico is niet bang en vindt alles leuk hier! Tweede schaal oliebollen is net opgeleverd, beslag voor de derde portie staat te rijzen. Daarna me voorbereiden op het oudjaarsbuffet #voortienman
De laatste dag van het jaar
Gisteren goed aangekomen in Zeewolde. Heb helaas een zeer brakke internet- en telefoonverbinding. Het is de vraag of dit berichtje wel aankomt 
gelukkig voel ik me stukken beter dan gisteren
gelukkig voel ik me stukken beter dan gisteren
maandag 30 december 2013
Klopt wel!
A young couple moves into a new neighborhood. The next morning while they are eating breakfast, the young woman sees her neighbor hanging the wash outside.
"That laundry is not very clean; she doesn't know how to wash correctly. Perhaps she needs better laundry soap."
Her husband looks on, remaining silent.
Every time her neighbor hangs her wash to dry, the young woman makes the same comments.
A month later, the woman is surprised to see a nice clean wash on the line and says to her husband: "Look, she's finally learned how to wash correctly. I wonder who taught her this? "
The husband replies, "I got up early this morning and cleaned our windows."
And so it is with life... What we see when watching others depends on the clarity of the window through which we look!
"That laundry is not very clean; she doesn't know how to wash correctly. Perhaps she needs better laundry soap."
Her husband looks on, remaining silent.
Every time her neighbor hangs her wash to dry, the young woman makes the same comments.
A month later, the woman is surprised to see a nice clean wash on the line and says to her husband: "Look, she's finally learned how to wash correctly. I wonder who taught her this? "
The husband replies, "I got up early this morning and cleaned our windows."
And so it is with life... What we see when watching others depends on the clarity of the window through which we look!
zaterdag 28 december 2013
Carpe diem...
Zojuist hoor ik het bericht van iemand die volkomen onverwacht aan een hartstilstand is overleden. Ik kende haar via een mailgroep. Zoiets hakt er altijd behoorlijk in. Zo jong nog, zomaar opeens, whám, wég...
En alweer worden we met onze neus keihard op de feiten gedwongen: pluk de dag want het kan zomaar opeens voorbij zijn... 
Nunspeet
10:20 - Wandelspullen bij elkaar aan het zoeken. Dadelijk even naar de supermarkt voor drinken en krentenbollen. Ik ga de route Nunspeet-Doornspijk lopen. Ook al trekt de lucht nu weer donker, ik heb er wel vertrouwen in...!
Nog even een bak koffie, en dan ga ik
Chico gaat niet mee, ik wil even goed door kunnen lopen. Maar dat maak ik binnenkort wel weer goed met hem
Ik kan alleen mijn pet nergens vinden...! Heb nog wel een alternatieve pet, maar mijn ouwe trouwe tweed-pet is me erg dierbaar...!
13:34 -
Prima wandelweer! Ik ben nu halverwege Nunspeet en Elburg. Even lunchpauze nu. De Top 2000 loopt met me mee. — bij De Scheepsbel.15:25 - Doornspijk gehaald! Nu met de bus terug naar Nunspeet. Prachtig onderweg!
15:54: verdiend!
Is 32 uur nietjes tellen echt de kortste weg naar werk?
'Is 32 uur per week nietjes tellen echt de kortste weg naar werk?'
Niemand kan nu nog ontkennen dat vernedering tot de kern van de sociale zekerheid is gaan behoren, vindt columnist Rutger Bregman.
Dit is de tijd om Orwell te lezen. Natuurlijk, omdat privacy is gereduceerd tot een historische relikwie. Maar ook om een andere, misschien nog belangrijkere reden. Afgelopen dinsdag stond ze nog op de voorpagina van de Volkskrant: de opkomst van de participatiedictatuur.
George Orwell, een van de grootste schrijvers van de twintigste eeuw, leefde jaren in armoede. Hij schreef er een schitterend boek over: Down and Out in Paris and London (1933). 'Het eerste wat je ontdekt is de eigenaardige laagheid van armoede', schreef hij. 'Je dacht dat het simpel zou zijn, maar het is extreem complex. Je dacht dat het verschrikkelijk zou zijn, maar het is slechts miserabel en saai.'
Orwell vertelde over de talloze fouten die hij maakte in zijn geldstress. Hij beschreef de dagen dat hij maar gewoon in bed bleef liggen, omdat hij nergens zin in had. Hij wees op de essentie van armoede: 'het vernietigt de toekomst', omdat alleen het overleven in het hier en nu nog rest. En hij verwonderde zich erover hoe 'mensen aannemen dat ze het recht hebben tegen je te preken zodra je inkomen onder een bepaald niveau is beland.'
Gepest
Het is weer zover. Dat mensen in de bijstand systematisch worden gepest door de gemeente wisten we wel. Dat het kabinet niets begrijpt van de oorzaken en remedies van armoede - ook dat was bekend. Maar dat de obsessie met werk tot communistische taferelen leidt waarin bijstandsgerechtigden worden gedwongen nietjes uit paperassen te halen, het aantal bladzijden te tellen en dat nog eens drie keer te controleren? Niemand kan nu nog ontkennen dat vernedering tot de kern van de sociale zekerheid is gaan behoren.
We lazen dinsdag over de Amsterdamse Dienst Werk en Inkomen (DWI), die uitkeringsgerechtigden dwingt water naar de zee te dragen. Correctie: naar de plantenbakken. 'De planten verzopen, letterlijk, zo veel water moesten we ze geven', vertelde Benjamin van Crevel (53). 'Elke week waren er plantenbakken leeg omdat de vorige planten dood waren.' Zulke taferelen zouden leiden tot 'werknemersvaardigheden' zoals 'gezag aanvaarden' en 'je aan afspraken houden'. Sterker nog, volgens DWI is dit 'een opstap naar een (droom)baan'.
George Orwell, een van de grootste schrijvers van de twintigste eeuw, leefde jaren in armoede. Hij schreef er een schitterend boek over: Down and Out in Paris and London (1933). 'Het eerste wat je ontdekt is de eigenaardige laagheid van armoede', schreef hij. 'Je dacht dat het simpel zou zijn, maar het is extreem complex. Je dacht dat het verschrikkelijk zou zijn, maar het is slechts miserabel en saai.'
Orwell vertelde over de talloze fouten die hij maakte in zijn geldstress. Hij beschreef de dagen dat hij maar gewoon in bed bleef liggen, omdat hij nergens zin in had. Hij wees op de essentie van armoede: 'het vernietigt de toekomst', omdat alleen het overleven in het hier en nu nog rest. En hij verwonderde zich erover hoe 'mensen aannemen dat ze het recht hebben tegen je te preken zodra je inkomen onder een bepaald niveau is beland.'
Gepest
Het is weer zover. Dat mensen in de bijstand systematisch worden gepest door de gemeente wisten we wel. Dat het kabinet niets begrijpt van de oorzaken en remedies van armoede - ook dat was bekend. Maar dat de obsessie met werk tot communistische taferelen leidt waarin bijstandsgerechtigden worden gedwongen nietjes uit paperassen te halen, het aantal bladzijden te tellen en dat nog eens drie keer te controleren? Niemand kan nu nog ontkennen dat vernedering tot de kern van de sociale zekerheid is gaan behoren.
We lazen dinsdag over de Amsterdamse Dienst Werk en Inkomen (DWI), die uitkeringsgerechtigden dwingt water naar de zee te dragen. Correctie: naar de plantenbakken. 'De planten verzopen, letterlijk, zo veel water moesten we ze geven', vertelde Benjamin van Crevel (53). 'Elke week waren er plantenbakken leeg omdat de vorige planten dood waren.' Zulke taferelen zouden leiden tot 'werknemersvaardigheden' zoals 'gezag aanvaarden' en 'je aan afspraken houden'. Sterker nog, volgens DWI is dit 'een opstap naar een (droom)baan'.
Maar dat de obsessie met werk tot communistische taferelen leidt waarin bijstandsgerechtigden worden gedwongen nietjes uit paperassen te halen, het aantal bladzijden te tellen en dat nog eens drie keer te controleren?
Waar we in werkelijkheid mee te maken hebben, is de criminalisering van de bijstand. 'Het onderscheid tussen criminelen met een taakstraf en bijstandsgerechtigden dreigt te vervagen', reageerde hoogleraar sociale zekerheid Gijsbert Vonk. Vanaf 1 juli worden alle bijstandsgerechtigden gedwongen een 'tegenprestatie' te leveren voor hun uitkering. Ook interactie met collega's is verplicht. Een vrouw at haar boterhammen liever alleen in de pauze en kreeg bijna een strafkorting van 30 procent.
Dwangprogramma's
In de eerste negen maanden van 2013 legde DWI al 1.274 strafkortingen op. Allemaal voor de eigen bestwil, zegt de dienst, want 32 uur per week schoenen poetsen, planten verzuipen of nietjes tellen zou 'de kortst mogelijke weg' naar werk zijn. De wetenschap zegt het tegenovergestelde. Onlangs verscheen er nog een metastudie naar het effect van honderdtwintig van dit soort dwangprogramma's. Wat blijkt: ze hebben geen enkel effect. Sterker nog, wie bijna fulltime blaadjes moet blazen, heeft minder tijd voor opvoeding, zelfzorg, opleiding, de boekhouding en het zoeken naar echt werk. Onder het bijstandsregime van Jetta Klijnsma wordt de armoede nog dieper.
Helaas was het geen Kafka, dinsdag op de voorpagina, maar uitstekende journalistiek over een bittere realiteit. Peuken oprapen die je werkmeesters net voor je hebben neergegooid, het kantoor poetsen van je chef, ook al is het gisteren nog gedaan, een verzuimbriefje halen als je te laat bent - alsof je in de brugklas zit. DWI wil zo een 'werksfeer' simuleren. Nuttig werk is verboden, want dat leidt tot verdringing van betaalde werknemers. De bijstandsgerechtigden wordt gevraagd te doen alsof ze echt werk hebben. Wie daar niet in gelooft, kan rekenen op een strafkorting.
Dan denk ik aan dat andere boek van Orwell: Nineteen Eighty-Four. 'We zijn niet tevreden met gehoorzaamheid alleen, zelfs niet met totale onderwerping', sneert O'Brien, een ambtenaar van de Gedachtenpolitie. 'Als je je eindelijk aan ons overgeeft, dan moet dat uit vrije wil zijn.' Het gaat er niet om dat bijstandsgerechtigden worden gestraft, het gaat erom dat ze geloven in de rechtvaardigheid van die straf. Dat het goed is voor hun eigenwaarde. Dat twee plus twee vijf is.
Rutger Bregman is historicus en columnist voor de Volkskrant.
Dwangprogramma's
In de eerste negen maanden van 2013 legde DWI al 1.274 strafkortingen op. Allemaal voor de eigen bestwil, zegt de dienst, want 32 uur per week schoenen poetsen, planten verzuipen of nietjes tellen zou 'de kortst mogelijke weg' naar werk zijn. De wetenschap zegt het tegenovergestelde. Onlangs verscheen er nog een metastudie naar het effect van honderdtwintig van dit soort dwangprogramma's. Wat blijkt: ze hebben geen enkel effect. Sterker nog, wie bijna fulltime blaadjes moet blazen, heeft minder tijd voor opvoeding, zelfzorg, opleiding, de boekhouding en het zoeken naar echt werk. Onder het bijstandsregime van Jetta Klijnsma wordt de armoede nog dieper.
Helaas was het geen Kafka, dinsdag op de voorpagina, maar uitstekende journalistiek over een bittere realiteit. Peuken oprapen die je werkmeesters net voor je hebben neergegooid, het kantoor poetsen van je chef, ook al is het gisteren nog gedaan, een verzuimbriefje halen als je te laat bent - alsof je in de brugklas zit. DWI wil zo een 'werksfeer' simuleren. Nuttig werk is verboden, want dat leidt tot verdringing van betaalde werknemers. De bijstandsgerechtigden wordt gevraagd te doen alsof ze echt werk hebben. Wie daar niet in gelooft, kan rekenen op een strafkorting.
Dan denk ik aan dat andere boek van Orwell: Nineteen Eighty-Four. 'We zijn niet tevreden met gehoorzaamheid alleen, zelfs niet met totale onderwerping', sneert O'Brien, een ambtenaar van de Gedachtenpolitie. 'Als je je eindelijk aan ons overgeeft, dan moet dat uit vrije wil zijn.' Het gaat er niet om dat bijstandsgerechtigden worden gestraft, het gaat erom dat ze geloven in de rechtvaardigheid van die straf. Dat het goed is voor hun eigenwaarde. Dat twee plus twee vijf is.
Rutger Bregman is historicus en columnist voor de Volkskrant.
vrijdag 27 december 2013
Zanger die zijn vriendin doodsloeg maakt een mooie plaat: wat nu?
De Franse zanger Bertrand Cantat werd in 2004 veroordeeld voor het doodslaan van zijn vriendin. Na zijn vrijlating mocht niet zingen over deze …
Gewetensvraagje: wat zou jij doen als een artiest die jij erg bewondert om zijn of haar werk, een gestoorde moordenaar blijkt te zijn?
In de Volkskrant staat daar een stukje over. Heel herkenbaar, want ik was ook fan van Noir Désir, waar de zanger Bertrand Cantat deel van uitmaakte. Bekend van “Le vent nous portera”, maar bijvoorbeeld ook een paar huiveringwekkend mooie Brel-covers.
Cantat is terug, met een mooie plaat. “Wat nu?” schrijft Robert van Gijssel in de Volkskrant. Aan de ene kant die geweldige zanger van Noir Désir die zelfs in het Frans dat ik maar matig machtig ben me hoogpolig kippenvel bezorgden. Aan de andere kant die vent die zijn vriendin de dood in joeg en een andere vrouw tot zelfmoord dreef.
In de Volkskrant staat daar een stukje over. Heel herkenbaar, want ik was ook fan van Noir Désir, waar de zanger Bertrand Cantat deel van uitmaakte. Bekend van “Le vent nous portera”, maar bijvoorbeeld ook een paar huiveringwekkend mooie Brel-covers.
Cantat is terug, met een mooie plaat. “Wat nu?” schrijft Robert van Gijssel in de Volkskrant. Aan de ene kant die geweldige zanger van Noir Désir die zelfs in het Frans dat ik maar matig machtig ben me hoogpolig kippenvel bezorgden. Aan de andere kant die vent die zijn vriendin de dood in joeg en een andere vrouw tot zelfmoord dreef.
En hij heeft zijn straf uitgezeten. En het goedkeuren van zijn muziek betekent niet dat je die moord goedkeurt. Maar…
Van Gijssel weet het in één woord goed samen te vatten: “Ongemakkelijk.”
Zanger die zijn vriendin doodsloeg maakt een mooie plaat: wat nu?
De Franse zanger Bertrand Cantat werd in 2004 veroordeeld voor het doodslaan van zijn vriendin. Na zijn vrijlating mocht niet zingen over deze gebeurtenis. Nu heeft hij een nieuwe - uitstekende - plaat gemaakt. De vraag is: Wat moeten we ermee? 'De muziek van Cantat is besmet en heeft een heel morbide randje gekregen.'
'Bertrand Cantat is gestoord.' Woorden van die strekking liet echtgenote Kristina Rády van de Franse zanger Bertrand Cantat achter op verschillende voicemails alvorens zichzelf te verhangen in 2010. Weer een vrouw wreed uit het leven van de chansonnier gerukt.
Zeven jaar eerder had Cantat zich nog eigenhandig ontdaan van zijn toenmalige vriendin Marie Trintignant, gevierd actrice en dochter van het acteurspaar Jean-Louis Trintignant en Nadine Marquand. Hij sloeg haar dood in een hotelkamer in Vilnius, Litouwen. Met negentien vuistslagen, volgens het Litouwse openbaar ministerie dat de zaak had onderzocht. Cantat werd in 2004 veroordeeld tot een gevangenisstraf van acht jaar maar kwam in 2007 voorwaardelijk vrij wegens goed gedrag.
Niet zingen over moord
Nu heeft Bertrand Cantat (49), 'de Franse Jim Morrison' of volgens sommigen 'de Franse Nick Cave', een nieuwe plaat. Niet zomaar een plaat die je na één keer draaien opgelucht kunt negeren, maar een uitstekende plaat. Cantat, die in de jaren tachtig en negentig met zijn band Noir Désir een grootheid was van de Franse alternatieve rock, is terug onder een nieuw pseudoniem: Détroit, een samenwerking met de bassist Pascal Humbert. Het album Horizons, dat enkele weken geleden vrij geruisloos en enigszins onder de radar van de internationale muziekpers verscheen, is een zinderende plaat vol geconcentreerd uitgevoerde rockliedjes: donker, poëtisch en bij vlagen nogal macaber.
Bij zijn veroordeling in 2004 had de rechter verordonneerd dat Bertrand Cantat na zijn vrijlating en eventuele hervatting van zijn muzikale carrière nooit een toespeling mocht maken op de zaak-Trintignant. Cantat mocht niet zingen over de moord op zijn vriendin om de nabestaanden, of eigenlijk alle vrouwelijke slachtoffers van beestachtig mannelijk geweld, niet nog dieper te grieven.
Lezen we nu de teksten van liedjes als Ange de désolation of Le creux de ta main mee in het cd-boekje dan kunnen we constateren dat Cantat het dan misschien niet letterlijk over zijn ex-geliefden heeft, of over de wandaden die hij heeft begaan, maar enigszins ongemakkelijk voelt zijn poëzie toch wel. Wat te denken van zinsneden als: 'Slaap, mijn engel van de droefheid, de eeuwigheid is van ons.' Waar zat Cantat met zijn gedachten toen hij dichtregels schreef over 'de scherven van het leven die als dolken in je oog worden gestoken'.
Zeven jaar eerder had Cantat zich nog eigenhandig ontdaan van zijn toenmalige vriendin Marie Trintignant, gevierd actrice en dochter van het acteurspaar Jean-Louis Trintignant en Nadine Marquand. Hij sloeg haar dood in een hotelkamer in Vilnius, Litouwen. Met negentien vuistslagen, volgens het Litouwse openbaar ministerie dat de zaak had onderzocht. Cantat werd in 2004 veroordeeld tot een gevangenisstraf van acht jaar maar kwam in 2007 voorwaardelijk vrij wegens goed gedrag.
Niet zingen over moord
Nu heeft Bertrand Cantat (49), 'de Franse Jim Morrison' of volgens sommigen 'de Franse Nick Cave', een nieuwe plaat. Niet zomaar een plaat die je na één keer draaien opgelucht kunt negeren, maar een uitstekende plaat. Cantat, die in de jaren tachtig en negentig met zijn band Noir Désir een grootheid was van de Franse alternatieve rock, is terug onder een nieuw pseudoniem: Détroit, een samenwerking met de bassist Pascal Humbert. Het album Horizons, dat enkele weken geleden vrij geruisloos en enigszins onder de radar van de internationale muziekpers verscheen, is een zinderende plaat vol geconcentreerd uitgevoerde rockliedjes: donker, poëtisch en bij vlagen nogal macaber.
Bij zijn veroordeling in 2004 had de rechter verordonneerd dat Bertrand Cantat na zijn vrijlating en eventuele hervatting van zijn muzikale carrière nooit een toespeling mocht maken op de zaak-Trintignant. Cantat mocht niet zingen over de moord op zijn vriendin om de nabestaanden, of eigenlijk alle vrouwelijke slachtoffers van beestachtig mannelijk geweld, niet nog dieper te grieven.
Lezen we nu de teksten van liedjes als Ange de désolation of Le creux de ta main mee in het cd-boekje dan kunnen we constateren dat Cantat het dan misschien niet letterlijk over zijn ex-geliefden heeft, of over de wandaden die hij heeft begaan, maar enigszins ongemakkelijk voelt zijn poëzie toch wel. Wat te denken van zinsneden als: 'Slaap, mijn engel van de droefheid, de eeuwigheid is van ons.' Waar zat Cantat met zijn gedachten toen hij dichtregels schreef over 'de scherven van het leven die als dolken in je oog worden gestoken'.
Morbide randje
Als Cantat in het slotlied van zijn plaat - een cover van het beroemde chanson Avec le temps van Léo Ferré - zingt dat na het verstrijken van de tijd de herinnering aan iemands gezicht en stem vervaagt, slik je toch even. De muziek van Cantat is besmet en heeft een heel morbide randje gekregen. En een authenticiteit die hij als zanger van de band Noir Désir (duister verlangen) had gezocht, maar nu dan eindelijk heeft gevonden. Het maakt zijn muziek aan de ene kant te vies om aan te pakken en anderzijds beklemmend en uitermate intrigerend.
De Franse pers heeft het ook moeilijk met de beoordeling van het nieuwe werk van de ooit zo geliefde zanger. Veel kranten en muziekbladen lijken te hebben besloten maar helemaal niets te doen aan de nieuwe Cantat. Andere Franse popmedia plaatsen een (laaiende) recensie, waar in grote letters boven staat: 'Let op: dit is een recensie van een popalbum.' Om maar duidelijk te maken dat in het geval Cantat het oeuvre maar even wordt gescheiden van de persoon. En dat in een recensie dus niet en passant ook het strafblad van de kunstenaar wordt besproken.
'Un album inconfortable'
Toch lijken veel recensenten te worstelen met het eigen beoordelingsvermogen, en met een zuivere waardering van de liedjes van Détroit. De Franse krant Le Figaro oordeelt: 'Un album inconfortable.' De reacties van lezers onder de recensies op bijvoorbeeld Lesinrocks.fr zijn verdeeld. De een vindt dat iedereen die zijn straf heeft uitgezeten opnieuw mag beginnen. De ander voelt zich uitermate ongemakkelijk bij zijn muziek: mooi of niet.
Als Cantat in het slotlied van zijn plaat - een cover van het beroemde chanson Avec le temps van Léo Ferré - zingt dat na het verstrijken van de tijd de herinnering aan iemands gezicht en stem vervaagt, slik je toch even. De muziek van Cantat is besmet en heeft een heel morbide randje gekregen. En een authenticiteit die hij als zanger van de band Noir Désir (duister verlangen) had gezocht, maar nu dan eindelijk heeft gevonden. Het maakt zijn muziek aan de ene kant te vies om aan te pakken en anderzijds beklemmend en uitermate intrigerend.
De Franse pers heeft het ook moeilijk met de beoordeling van het nieuwe werk van de ooit zo geliefde zanger. Veel kranten en muziekbladen lijken te hebben besloten maar helemaal niets te doen aan de nieuwe Cantat. Andere Franse popmedia plaatsen een (laaiende) recensie, waar in grote letters boven staat: 'Let op: dit is een recensie van een popalbum.' Om maar duidelijk te maken dat in het geval Cantat het oeuvre maar even wordt gescheiden van de persoon. En dat in een recensie dus niet en passant ook het strafblad van de kunstenaar wordt besproken.
'Un album inconfortable'
Toch lijken veel recensenten te worstelen met het eigen beoordelingsvermogen, en met een zuivere waardering van de liedjes van Détroit. De Franse krant Le Figaro oordeelt: 'Un album inconfortable.' De reacties van lezers onder de recensies op bijvoorbeeld Lesinrocks.fr zijn verdeeld. De een vindt dat iedereen die zijn straf heeft uitgezeten opnieuw mag beginnen. De ander voelt zich uitermate ongemakkelijk bij zijn muziek: mooi of niet.
De Franse politiek mengde zich al vroeg in het debat. De socialistische politicus en minister Arnaud Montebourg verklaarde in 2010 dat Bertrand Cantat wat hem betreft weer het podium op kon en platen mocht maken. Zijn straf zat er immers op. 'En Cantat is een groot zanger en een groot dichter, die ik ten zeerste bewonder', aldus de minister.
De kunst is heilig in Frankrijk en dat treft, voor Cantat. Célines Reis naar het einde van de nacht wordt gezien als een van de grote meesterwerken van de Franse literatuur, terwijl de schrijver toch een rabiate antisemiet was, die zich in pamfletten uitsprak voor een grondige jodenvervolging. En wie de Bekentenissen van de Franse literaire volksheld Jean-Jacques Rousseau heeft gelezen, weet dat er aan die auteur ook een smetje kleeft. Het doet niets af aan de beoordeling van zijn literaire werk.
Eerlijke kans
Eenzelfde eerlijke kans zou Cantat volgens sommige critici moeten krijgen. Anderen verwijten de zanger met zijn opmerkelijke comeback toch weer de publiciteit te zoeken en oude wonden open te rijten. Cantat zou er goed aan doen te verdwijnen uit de openbaarheid. Het zou het leven van de nabestaanden van zowel Marie Trintignant als Kristina Rády er misschien iets draaglijker op maken.
Het laatste woord is aan de niet-opiniërende luisteraar. Voor sommigen kan de muziek als schokkend worden ervaren. Eind vorige maand werd bekend dat een aangekondigde serie van drie concerten van Cantat in de grote Parijse concertzaal La Cigale in vijf minuten was uitverkocht.
De kunst is heilig in Frankrijk en dat treft, voor Cantat. Célines Reis naar het einde van de nacht wordt gezien als een van de grote meesterwerken van de Franse literatuur, terwijl de schrijver toch een rabiate antisemiet was, die zich in pamfletten uitsprak voor een grondige jodenvervolging. En wie de Bekentenissen van de Franse literaire volksheld Jean-Jacques Rousseau heeft gelezen, weet dat er aan die auteur ook een smetje kleeft. Het doet niets af aan de beoordeling van zijn literaire werk.
Eerlijke kans
Eenzelfde eerlijke kans zou Cantat volgens sommige critici moeten krijgen. Anderen verwijten de zanger met zijn opmerkelijke comeback toch weer de publiciteit te zoeken en oude wonden open te rijten. Cantat zou er goed aan doen te verdwijnen uit de openbaarheid. Het zou het leven van de nabestaanden van zowel Marie Trintignant als Kristina Rády er misschien iets draaglijker op maken.
Het laatste woord is aan de niet-opiniërende luisteraar. Voor sommigen kan de muziek als schokkend worden ervaren. Eind vorige maand werd bekend dat een aangekondigde serie van drie concerten van Cantat in de grote Parijse concertzaal La Cigale in vijf minuten was uitverkocht.
Tevreden
Tweede kerstdag ook met een goed gevoel afgesloten
Bij mijn ouders, jongste mee in het strakke pak (kattenhaar viel mee ), oudste vanuit Almere met het OV (want werkende jongere . Broer met gezin ook aanwezig.
), oudste vanuit Almere met het OV (want werkende jongere . Broer met gezin ook aanwezig.En net zoals altijd weer leuk! Jongste en neefje die eigenlijk beter broertjes hadden kunnen zijn , lekker eten, herinneringen ophalen, soms een pittige discussie maar altijd met respect.
, lekker eten, herinneringen ophalen, soms een pittige discussie maar altijd met respect.En met dankbaarheid weer de auto ingestapt richting polder.
donderdag 26 december 2013
woensdag 25 december 2013
Vreten op aarde en in de pensen een welbehagen
Stukjes van het kerstbuffet. Smeerseltje van Griekse yoghurt en schapenkaas, champignons, salade en gehaktballetjes. Ik had ook knoflookstokbrood met serranoham, kipkluiven, miniloempia (niet echt mediterraans, maar jongste wilde het), garnalenpannetje en grand dessert...
De Top 2000 is bekend
Volgens mij is dit mede dankzij de kracht van social media: Maarten van Roozendaal komt in de Top 2000 binnen op 1521 met "Red Mij Niet"!
Zelf had ik voor "Mooi" gekozen, maar dit is ook een goeie.
Sjimmie als een kind zo blij met zijn speelgoedmuis!
Een kat van 12 (twaalf!) die als een kitten door de kamer rauscht met zijn speelgoedmuis :D Op dit moment ligt hij weer bij jongste op schoot :D 't Is een prachtkat! <3 Past perfect in ons huishouden met ons stuiterhondje en de caafjes ;-)
Zoiets is toch vanzelfsprekend, of ben ik zo wereldvreemd?
"Zeg daklozenkrantverkoper gedag"
Daklozenkrantverkopers moeten vaker begroet worden. Dat vindt de Amsterdamse daklozenkrant Z!. De krant is een campagne begonnen met de slogan 'zeg een dakloze gerust eens gedag'.
"Iedereen kent hem wel, de daklozenkrantverkoper bij de supermarkt. Hij groet de mensen die binnenkomen, maar bijna niemand zegt wat terug. Terwijl hij daar juist staat om een praatje te maken", staat in een persbericht van de gemeente Amsterdam, die de actie steunt.
Spotje
Daklozenkrant Z! heeft een spotje laten maken waarin een onzichtbare man te zien is die dakloos blijkt te zijn en wordt weggestuurd uit een winkel. De boodschap: zeg een dakloze eens gedag.
"Als we bereiken dat mensen, ook als ze geen krantje kopen, de daklozen even begroeten of een praatje maken, dan maken we een enorme stap vooruit", zegt hoofdredacteur Hans van Dalfsen van de Z!-krant.
Het aantal daklozen stijgt al een paar jaar, blijkt uit cijfers van het CBS. De gemeente Amsterdam verwijst ook naar een Amerikaans onderzoek. Daaruit blijkt dat mensen in kapitalistische landen dakloze mensen vaker zien als mislukkelingen. Ook zouden ze volgens de respondenten zelf verantwoordelijk zijn voor het feit dat ze dakloos zijn.
Daklozenkrantverkopers moeten vaker begroet worden. Dat vindt de Amsterdamse daklozenkrant Z!. De krant is een campagne begonnen met de slogan 'zeg een dakloze gerust eens gedag'.
"Iedereen kent hem wel, de daklozenkrantverkoper bij de supermarkt. Hij groet de mensen die binnenkomen, maar bijna niemand zegt wat terug. Terwijl hij daar juist staat om een praatje te maken", staat in een persbericht van de gemeente Amsterdam, die de actie steunt.
Spotje
Daklozenkrant Z! heeft een spotje laten maken waarin een onzichtbare man te zien is die dakloos blijkt te zijn en wordt weggestuurd uit een winkel. De boodschap: zeg een dakloze eens gedag.
"Als we bereiken dat mensen, ook als ze geen krantje kopen, de daklozen even begroeten of een praatje maken, dan maken we een enorme stap vooruit", zegt hoofdredacteur Hans van Dalfsen van de Z!-krant.
Het aantal daklozen stijgt al een paar jaar, blijkt uit cijfers van het CBS. De gemeente Amsterdam verwijst ook naar een Amerikaans onderzoek. Daaruit blijkt dat mensen in kapitalistische landen dakloze mensen vaker zien als mislukkelingen. Ook zouden ze volgens de respondenten zelf verantwoordelijk zijn voor het feit dat ze dakloos zijn.
dinsdag 24 december 2013
Kerstwens
Ik wil jullie bedanken voor jullie luisterend oor en lezend oog, de humor, de steun, de peper in de kont, de inspiratie, het lachen en soms ook het huilen, de heerlijke recepten, de knutselideeën, het lief en leed, de vertrouwelijkheden.... Kortom alles dat we dit jaar met elkaar hebben gedeeld!
Ik wens iedereen fijne feestdagen toe. De mensen voor wie de kerst een rauw randje heeft wens ik veel sterkte toe met hopelijk toch nog een zonnestraaltje om je erdoor te slepen. De mensen voor wie kerst vooral stress en onrust is wens ik veel ontspanning en toch ook een stukje loslaten toe, en volgend jaar de moed om het eens helemaal anders aan te pakken
Moderne tijden
Ook al zoiets waar je 10 jaar geleden nog niet aan dacht: je mobiele telefoon als aansteker gebruiken bij concerten en zo (zoals nu bij Serious Request Leeuwarden 2013 ) 
Muggen?
Muggen!
Met kerst!
Omdat ik mijn raam open heb gezet vanwege de grillpan (anders staat de boel blauw. En opeens zit mijn hele kamer vol met die beestjes!
Vernederende klusjes voor bijstandsgerechtigden
'Vernederende' klusjes voor Amsterdammers in bijstand
De gemeente Amsterdam laat mensen in de bijstand 32 uur per week onbetaald dossierpagina's tellen, planten water geven of schoenen poetsen. Ook moeten zij als onderdeel van hun reïntegratie strijken, afwassen, nietjes uit paperassen halen of takken rapen in het Amsterdamse Bos. De bijstandsgerechtigden zelf noemen het werk zinloos en vernederend.
De Amsterdamse Dienst Werk en Inkomen (DWI) zegt bijstandsgerechtigden 'werknemersvaardigheden' te willen aanleren, zoals 'op tijd komen, je aan afspraken houden, gezag aanvaarden, samenwerken, omgang met collega's, etc.' 'Hierbij is het besef belangrijk dat een toekomstige baan vaak niet voor 100 procent bestaat uit de meest uitdagende werkzaamheden, maar dat het wel een opstap naar zo'n (droom)baan kan zijn', schrijft DWI in een reactie. De dienst zegt verdringing van betaalde banen te willen voorkomen, ook al leidt dit volgens bijstandsgerechtigden tot nutteloos werk.
De Groningse hoogleraar sociale zekerheidsrecht Gijsbert Vonk noemt de Amsterdamse aanpak exemplarisch voor wat hij als de 'repressieve verzorgingsstaat' typeert. 'Er is meer en meer sprake van een straf op bijstandsafhankelijkheid.' Vonk vindt het positief dat gemeenten proberen mensen met een uitkering aan betaald werk te helpen. 'Maar we schieten te ver door. Het onderscheid tussen criminelen met een taakstraf en bijstandsgerechtigden dreigt te vervagen. Er klinken duistere ondertonen door in het beleid, alsof we mensen in de bijstand willen laten paraderen als de zondebokken van een verzorgingsstaat in crisis.'
De Groningse hoogleraar sociale zekerheidsrecht Gijsbert Vonk noemt de Amsterdamse aanpak exemplarisch voor wat hij als de 'repressieve verzorgingsstaat' typeert. 'Er is meer en meer sprake van een straf op bijstandsafhankelijkheid.' Vonk vindt het positief dat gemeenten proberen mensen met een uitkering aan betaald werk te helpen. 'Maar we schieten te ver door. Het onderscheid tussen criminelen met een taakstraf en bijstandsgerechtigden dreigt te vervagen. Er klinken duistere ondertonen door in het beleid, alsof we mensen in de bijstand willen laten paraderen als de zondebokken van een verzorgingsstaat in crisis.'
Tegenprestatie
'Werken met behoud van uitkering' verplicht mensen in de bijstand verplicht om voor onbepaalde tijd onbetaalde arbeid te verrichten om hun uitkering niet te verliezen. 3.100 van de 40 duizend Amsterdammers in de bijstand doen dit inmiddels; over heel Nederland zijn geen cijfers bekend, behalve dat begin dit jaar 207 duizend Nederlanders deelnamen aan een reïntegratietraject. Per 1 juli 2014 wil het kabinet alle bijstandsgerechtigden verplichten een tegenprestatie te leveren voor hun uitkering.
In de woorden van staatssecretaris Klijnsma is werken met behoud van uitkering bedoeld om bijstandsgerechtigden 'via de kortste weg weer naar regulier werk te helpen'. Maar volgens de Amsterdamse bijstandsgerechtigden komt daar niets van terecht. Zij voelen zich tegengewerkt in hun zoektocht naar een baan en gekleineerd door het DWI-personeel, vertellen ze in gesprekken met de Volkskrant.
Uit gemeentelijke documenten blijkt dat het werken met behoud van uitkering vaak bedoeld is als straf of 'disciplinering'. Wie volgens DWI onvoldoende meewerkt, krijgt een strafkorting. Zo dreigde de gemeente deze maand een alleenstaande moeder 30 procent (282 euro) te korten omdat zij tijdens haar pauze als schoonmaker liever alleen luncht en niet aan een tafel met haar twintig collega's. 'U wil [sic] zich niet aan een van de huisregels houden, namelijk het gezamenlijk eten in uw lunchpauze', schreef DWI in een brief. Zulke dreigementen zijn schering en inslag, vertellen bijstandsgerechtigden. De eerste negen maanden van 2013 legde DWI 1.274 strafkortingen op, tegen 914 in dezelfde periode vorig jaar, aldus de dienst.
'Werken met behoud van uitkering' verplicht mensen in de bijstand verplicht om voor onbepaalde tijd onbetaalde arbeid te verrichten om hun uitkering niet te verliezen. 3.100 van de 40 duizend Amsterdammers in de bijstand doen dit inmiddels; over heel Nederland zijn geen cijfers bekend, behalve dat begin dit jaar 207 duizend Nederlanders deelnamen aan een reïntegratietraject. Per 1 juli 2014 wil het kabinet alle bijstandsgerechtigden verplichten een tegenprestatie te leveren voor hun uitkering.
In de woorden van staatssecretaris Klijnsma is werken met behoud van uitkering bedoeld om bijstandsgerechtigden 'via de kortste weg weer naar regulier werk te helpen'. Maar volgens de Amsterdamse bijstandsgerechtigden komt daar niets van terecht. Zij voelen zich tegengewerkt in hun zoektocht naar een baan en gekleineerd door het DWI-personeel, vertellen ze in gesprekken met de Volkskrant.
Uit gemeentelijke documenten blijkt dat het werken met behoud van uitkering vaak bedoeld is als straf of 'disciplinering'. Wie volgens DWI onvoldoende meewerkt, krijgt een strafkorting. Zo dreigde de gemeente deze maand een alleenstaande moeder 30 procent (282 euro) te korten omdat zij tijdens haar pauze als schoonmaker liever alleen luncht en niet aan een tafel met haar twintig collega's. 'U wil [sic] zich niet aan een van de huisregels houden, namelijk het gezamenlijk eten in uw lunchpauze', schreef DWI in een brief. Zulke dreigementen zijn schering en inslag, vertellen bijstandsgerechtigden. De eerste negen maanden van 2013 legde DWI 1.274 strafkortingen op, tegen 914 in dezelfde periode vorig jaar, aldus de dienst.
Sisyfusarbeid
De Amsterdamse bijstandsgerechtigden ervaren hun verplichte werk als sisyfusarbeid. 'De planten verzopen, letterlijk, zo veel water moesten we ze geven', zegt Benjamin van Crevel (53). 'Elke week waren er plantenbakken leeg omdat de vorige planten dood waren. De enige zegening was als we de schoenen mochten poetsen van de bijstandsgerechtigden die in het Amsterdamse Bos takken moeten rapen. Schoenpoetsen was namelijk het enige waarbij je mocht zitten.'
Hond
Ik ben goudrenetten aan het schillen voor de appel-cranberrycompôte. Meteen begint Chico te bedelen als een malle...!
De dag voor kerst...
In de 35% uitverkoop van DEEN Supermarkten heb ik tonijn en coquilles St.-Jacques gescoord voor het kerstavonddiner. Turks brood erbij, lekker kaasje voor de tweede gang, en we kunnen weer tevreden de kerstnacht in.
Jullie weten dat volgens de oude volksverhalen dieren gaan spreken in de nacht voor kerst? Dat zal me een spektakel worden hier! Het is wel zo dat mensen die het horen dit niet meer na kunnen vertellen (de legende vertelt niet of dat komt omdat ze hun stem kwijtraken of omdat ze het niet overleven).
Ik slaap maar met oordopjes in, je weet maar nooit...!
maandag 23 december 2013
Net op tijd thuis!
Ekdom doet het weer!
Gerard, ik begrijp dat je een jaartje overslaat, maar we missen je...!
We zijn niet erg consuminderig vandaag...
Volgende uitdaging.
Ruimte vinden in vriezer en koelkast... #luxeprobleem 
Mijn kerstdiner: hapjes en Grand Dessert!
Abonneren op:
Posts (Atom)