Zaterdag en
zondag.
(zie ook daar voor de foto's)
zaterdag 07 november 2015
Vanmorgen met de trein naar Vierlingsbeek, waar ik mijn route vervolgde. Geen Maasheggen meer, maar wel een mooi, gevarieerd landschap met boerderijen, dorpjes, kapellen en wegkruizen, bos, water en... bloemen!
Verder was het abnormaal warm, dik 18 graden, er stond wel een stevige wind, kracht 4, er was geen zon en bij Venlo waren er kleine buitjes. Morgen zal het beter zijn, is ons beloofd. Bij mijn vorige etappe was het echt frisser en killer en had ik een dikke reisjas en sweater nodig, nu waren mijn fietsshirt en windjack eigenlijk al teveel en had ik gerust in mijn korte broek kunnen rondfietsen (maar hey, er zijn grenzen :) )
En dit is het land van Rowwen Hèze natuurlijk. Dit is hun territorium en vanavond hebben ze slotconcert. Had ik van tevoren geweten dat ik hier dit weekend zou zijn... Hoewel, de vraag naar kaartjes is vele malen groter dan het aanbod, leerde ik later.
En dat de band op handen wordt gedragen werd me al snel duidelijk!
Ik vertrok uit Vierlingsbeek, het Brabantse boerenland in, inclusief een oud vervallen kasteeltje, een groot veld boerenkool (ruikt heerlijk!) en hier en daar de geur van varkens (ruikt minder lekker, maar als je rookworst bij je boerenkool wil, moet je er wel wat voor over hebben).
Ik heb twee prachtige kapelletjes bezocht, de Mariakapel (Holthees) en de Jozefkapel (Smakt). Veel foto's kon ik niet maken, in de Mariakapel werd gedweild (ja, ook dat moet gebeuren) en in de Jozefkapel zat een vrouw, vermoedelijk een zuster, te studeren. Vanzelfsprekend heb ik in beide kapellen even een kaarsje opgestoken voor een paar mensen die wel wat extra steun van boven kunnen gebruiken.
Ik vond ook de Willibrorduskapel, niet opgenomen in de route maar wel beschreven in het boekje. Ligt in een bos, was helaas afgesloten. Dat ligt vlakbij Geysteren, een snoeperig oud dorpje.
Bij de Jozefkapel in Smakt raakte ik aan de praat met een oudere dame. Ja, ook over Rowwen Hèze :) en verder carnaval in Venlo (google op Minsenkinderen, raadde ze me aan), maar al gauw moest ze een ernstiger verhaal aan me kwijt. Dat ze ook zo graag rondtoerde, maar dan met haar hartsvriendin uit Venlo. En die had nog niet zo lang geleden een heel nare diagnose gekregen. Behalve zorgen om die vriendin, was er ook de onzekerheid: kunnen we straks weer samen op stap?
Ik hoop dat ik een luisterend oor voor haar heb kunnen zijn. Het kaarsje in de Jozefkapel is ook voor haar en haar vriendin!
Na Smakt (die naam alleen al) moest ik flink van de route afwijken, maar ik heb me niet verveeld! Het landschap langs de Maas is vrij typisch. De oude bedding van de rivier steekt als een echt ravijn een aantal meter boven alles uit. Heel apart om te zien! Om van heuvels te spreken is wat overdreven, maar het is wel enigszins glooiend.
De Maas zelf heb maar af en toe gezien, de gevolgen van de Maas des te meer.
Dat de streek toch ernstig onder de oorlog te lijden heeft gehad blijkt wel uit diverse monumentjes die ik heb gezien. De tekst van De Zwarte Plak (een gehucht iets westelijker van mijn route) kwam regelmatig in mij op. De Zwarte Plak is een gehucht waar de familie van Jack Poels vandaan kwam en er waren veel joden en Engelse piloten ondergedoken. Het gelijknamige lied van Jack Poels gaat over een jongen die daar de oorlog meemaakte: “Minse die ow zeen, lache als ze ow zeen stoan. Mar zeej zeen neet dat geej al doorhet dat oerlog minse kan versloan.”
(De mensen die je zien lachen als ze je zien staan, maar ze zien niet dat je al doorhebt dat oorlog mensen kan verslaan”).
De gevolgen van de oorlog zijn nog steeds duidelijk te zien in deze streek. Zo zijn er weinig oude dorpskernen, al ogen ze wel oud door de typische donkerbruine bakstenen.
Ik kwam per ongeluk op een heel lastig stuk terecht voor Swolgen. Virtueel leek het te fietsen, maar het was een weiland die ook nog eens eindigde met een klaphek op een trappetje van 3 treden! Gelukkig heb ik ook sjouwervaring in de intercities, en toch nog redelijk vlot kwam ik er doorheen. Hier begonnen ook de eerste kwekersvelden. Ik naderde Lottum, bekend van de rozenkwekerijen, en de eerste rozenvelden waren bij dit weiland. Er bloeiden nog enkele soorten en soms rook ik zelfs rozengeur!
Omdat ik (ten onrechte) twijfelde aan de horecamogelijkheid in Swolgen en er toch koffie, kroket en stroom in moest (in resp. ondergetekende en de fiets) maakte ik een stop in Meerlo. Een mooi plaatsje. Ik kwam in de dorpskroeg (Oud Meerlo) terecht en al gauw raakten ik met de uitbaters aan de praat over muziek in het algemeen en Rowwen Hèze in het bijzonder. Meneer had bij Jack Poels op school gezeten en enkele kinderen uit het dorp speelden mee op het laatste nummer. Ik had een tijdje geleden al een docu daarover gezien op Facebook en wist precies wat ze bedoelden! Zo leuk, grenzen en cultuurverschillen (want het is onder de rivieren zoveel anders dan erboven) vallen dan volkomen weg!
Hij zei dat er waarschijnlijk nog kaarten voor het familiefeest morgen waren (het was slotconcertweekend) maar omdat Jan Smit daar ook speelt (niet echt mijn idool) en Rowwen Hèze slechts kort zou spelen gaf ik mijn Pieterpad toch de voorkeur. De kroegbaas en zijn vrouw gaven me groot gelijk. De man checkte even, en zag dat het toch uitverkocht was (we wisten toen nog niet dat Jan Smit af zou zeggen en dat de 3J's voor hem zouden komen...)
Jammer dat er geen kroket was, maar het saucijzenbroodje was ook welkom :)
Met die mooie gesprekken begon de tijd toch wel stevig te dringen... Tenslotte zijn de dagen niet meer zo lang...
Dus met frisse tegenzin nam ik afscheid van dit gastvrije cafe en reed ik richting Lottum en Grubbenvorst, langs de rozen, coniferen, rijen vuurrood verkleurde heestertjes en goudbruin afstervend aspergegroen. Want het is niet alleen rozenparadijs, hier komt ook Limburgs Witte Goud vandaan! Dit landschap had de mooiste kleuren! En om in Rowwen Hèzesfeer te blijven (niet lastig in de gemeente Horst a/d Maas), door die percelen met heestertjes in vlammend oranjerode herfsttinten kreeg "de Peel in brand" er een betekenis bij!
Bi Grubbenvorst begon het wat te spetteren, en tot Venlo zou ik af en toe korte, soms even pittige buitjes krijgen, maar ze waren zo kort dat ik er niet nat van werd. Tevens begon het te schemeren, de gesprekjes hadden toch iets te lang geduurd (hoewel, duurt een goed gesprek te lang?).
Ik nam de pont naar Velden (70 cent, geen geld!), in de verte zag ik Venlo al liggen. Toch jammer dat het voor foto's nu te schemerig werd, daar moet ik met mijn laatste Pieterpadweekend even rekening mee houden door een stuk van de eerste dag te verplaatsen naar de tweede dag, die ruimte heb ik gelukkig.
Ik reed langs de Maas (ai, alweer een fietspad met kuilen, gelukkig kon ik ze nog zien) Venlo in. Prachtige oude villa's, en nu baalde ik oprecht dat het al schemerde! Morgen heb ik een forse etappe voor de boeg, terugrijden is dan ook geen goed idee, maar als ik eens een dagje uit ga, staat dit stukje Venlo op mijn lijstje!
Dwars door het centrum bereikte ik het station, waar ik nog 2 km moest fietsen naar mijn logeeradres. Stevig heuvelop, voorspelde de navigatie me al.
Ik werd hartelijk ontvangen, de fiets ging gelijk aan het infuus. Een mooie slaapkamer, twee kopjes koffie, even kennismaken en kletsen met de gastvrouw. Daarna naar de Chinees op de Kaldenkerkerweg gelopen.
Ik heb echt ontzettend lekker gegeten bij Boeddha! Dat ik me beperk tot voorgerechtjes was helemaal geen probleem. De prijzen waren heel netjes. Ik had haaienvinnensoep en een verzameling kleine voorgerechtjes (een beetje char siu, een dimsummetje, een minisateetje en een gefrituurd krabbenpootje, waarbij het sateetje in een plas ketjap-knoflookmarinade lag die was afgedamd met vertikaal geplaatste halve plakjes komkommer), plus een potje Chinese thee. Niet te zoet, niet te zout, echt geweldig!
Naast mij zat een groepje van 6 mensen te praten. Drie generaties, de oudste was een dame van, zo ving ik op, tachtig jaar oud. En het gesprek ging over... Rowwen Hèze, het slotconcert, maar ook dat Normaal na hun optreden bij de eerste avond van het slotconcert katjelam van de weg zouden zijn geplukt. Aldus de dame van tachtig, die zich ook afvroeg of De Dijk vanavond bij het slotconcert met of zonder Huub v/d Lubbe zou optreden.
Ondertussen zag ik een pendelbus langsrijden met boven de voorruit " Rowwen Hèze".
Ik maak het slotconcert dan wel niet mee, maar ik heb er een aardige vleug van meegekregen...! RH speelt hier enorm, en door de gesprekken dit weekend werd me pas goed duidelijk wat de band voor Limburg betekent. Ze hebben Limburg een stem gegeven en kunnen in plat Limburgs heel herkenbare zaken omzetten in goede muziek (en dat is meer dan “Bestel Mar” en “'t Is een kwestie van geduld voor heel Holland Limburgs lult”). Prachtig om te zien, en je ziet het bij jong en oud!
Daarna weer terug heuvel op, naar mijn logeeradresje, waar ik hartelijk werd ontvangen. Inmiddels was het echt stevig gaan waaien. Maar morgen wordt het een stuk beter...!
zondag 08 november 2015
Vannacht heerlijk geslapen in Venlo, vanmorgen na een lekker ontbijtje weer op weg gegaan. Het was nevelig en nog een beetje fris, maar het zou vandaag zonniger worden dan gisteren.
Voor de etappe Venlo-Swalmen heb ik me eigenlijk best wel zorgen gemaakt. Op internet en de kaarten (behalve het Pieterpadkaartje, maar juist in deze regio zijn veel wijzigingen) is dit gebied 1 grote witte vlek. Via een site vond ik een wat onduidelijke Duitse fietsroute, maar de kwaliteit ervan kon ik nergens controleren. Ik besloot die Duitse route te noteren, met als alternatief een Nederlands knooppuntenpad, maar de geografische verschillen zijn hier binnen korte afstand zo sterk dat ik die liever niet deed. Het Pieterpad zelf was amper ergens als pad terug te vinden.
Onzekerheid troef dus.
Ik vertrok uit een wat nevelig Venlo, reed heuvelop het prachtige herfstbos in, naar een mooi natuurgebied op een plateau. Dan scherend langs de Duitse grens door een nieuwer deel van Tegelen. Er waren fietsknooppunten aangegeven die op mijn atlas nog niet waren ingepland en kon nergens een bord vinden waarop die nieuwe nummers stonden aangegeven, zodat ik ze in mijn atlas kon zoeken.
Na Tegelen kwam ik bij een prachtige oude groeve terecht (zoals bij Maarn). Er was een bord met plattegrond maar daar werd ik ook niet wijzer van. Als uit het niets stond er opeens een oudere man naast me die me vertelde dat kaarten, zowel de mijne als die op het bord, in dit gebied niets waard zijn want er is erg veel veranderd. Hij vroeg me waar ik heen wilde en ik legde mijn kweeste aan hem voor: het Pieterpad benaderen, maar ik kon nergens vantevoren uitzoeken of dat hier wel kan, wegens begaanbaarheid voor de ebike.
"Dat kan gewoon," zei hij. Ik was verbaasd, vertelde hem over de moeilijkheden waar ik bij het plannen tegenaan was gelopen en dat ik eigenlijk huiverig was om het pad hier per ebike te volgen, ook omdat het zo groot was hier, en ik ik angst had om te verdwalen (Google Maps wil je niet gebruiken in het buitenland en gedownloade kaarten zijn toch minder gedetailleerd).
De man bleek de route heel goed te kennen en zei me dat het kon, dat er misschien een enkele plek was waar ik even moest afstappen, een modderplas of zo. Och, die heb ik op officiële fietsroutes ook al gehad, lachte ik.
En er was een korte, scherpe daling. Maar ook dat kan eventueel lopend.
Zijn details waren zo precies en geloofwaardig dat ik besloot het er op te wagen. Deze man leek serieus genoeg.
Langs de steengroeve, omlaag en weer omhoog, kwam ik bij een (gesloten) cafeetje waar een grote groep wandelaars op elkaar stonden wachtten, maar belangrijker, er waren informatiepanelen en er was een knooppuntenkaart met de door mij al vaag geplande Duitse route, inclusief knooppuntcijfers! Ik maakte aantekeningen (toch niet helemaal gerust of ik het Pieterpad hier kan fietsen), praatte nog met wat wandelaars die meenden dat het pad, mits voorzichtig, goed te fietsen was. De weg was stevig, op een enkele modderplas na, tot in Swalmen aan toe.
Vooruit dan maar. De route was uitstekend aangegeven, Dat was mooi, want de navigatie, waar de Duitse route in stond, zou gaan protesteren dus zette ik hem resoluut uit. Het pad was bedekt met gevallen blad, maar dat was niet glad en het was over het algemeen een goed begaanbaar pad. De man had geen woord overdreven!
Het bleek één van de meest spektakulaire stukjes Pieterpad! Er was een scherp, stijl ravijn rechts pal naast het pad, ik liep op Duitse grond, letterlijk op de rand van Duitsland, het ravijn was Nederlands, en dit alles in een mooi, gevarieerd herfstkleurenbos. Ik hoefde niet af te stappen en de accu stond niet eens zo heel erg te gloeien. Het pad was stevig en de afdaling was smal, pal naast het ravijn, maar door de bomen en struiken toch veilig te doen. Wat een ongelooflijk mooie route!
Er waren veel wandelaars en mountainbikers, die direct toeschoten als ik even mijn kaart raadpleegde om te kijken waar ik zat. Maar de markeringen waren heel duidelijk. Er kon echt niets mis gaan!
Ik legde de fiets aan het infuus bij de Witte Steen, Cafe-restaurant De Grens, nam zelf warme wafel met advocaat (een beetje maar, ik moet tenslotte nog een stuk doorrijden :) ). Het was koffietijd, nog iets fris, maar zeker niet novemberfris en de zon prikte er steeds beter door. Aan mijn wielershirt en mijn windjack heb ik nu genoeg.
Ik volgde het Pieterpad verder, richting Swalmen. Nog een stuk door het Duitse bos, met soms stevige klimmen. Daarna weer Nederland in, langs akkers en tuinbouw. Kerstbomen en velden vol prei.
Langs de Swalm was het wel even spannend, een ietwat ingesleten paadje van een autoband breed, mijn trapper liep bijna vast op het kantje (eigenlijk was het een mini holle weg), maar wel heel erg mooi! Doorkijkjes, bruggetjes, de Swalm, en tientallen wandelaars die genoten van het prachtige weer!
In Swalmen kwam ik in het donkerbruine dorpshart, waar een cafeetje was waar ik bij wilde stekkeren. Het interieur was een bonte verzameling van trofees, muziekinstrumenten, beeldjes etcetera. De baas zat op zijn gemak te lunchen met dikke bruine boterhammen en keek L1. Hij had niet echt haast met bedienen en ik niet met bestellen en dat was prima zo (ik teerde nog op mijn wafel). Af en toe wisselden we een woord. De baas was niet spraakzaam maar ook niet stug. Het was goed zo. Ik had de tijd, moest de fiets laden, en had niet echt honger. We zaten zo samen voor de tv, een docu over een vrouw in Posterholt met allerlei soorten pompoenen. Af en toe spraken we een woord.
En toen kwamen er achter elkaar twee docu's van, ja hoor, Rowwen Hèze. De man vertelde dat Tren hier regelmatig kwam en legde, met heel weinig maar wel veelzeggende woorden, uit wat Rowwen Hèze voor Limburg betekende. Concerten zijn zo uitverkocht. Ze worden op handen gedragen door jong en oud, niet als idolen, maar als stem van Limburg. Iedereen in de streek kent wel iemand uit de band. Van school, het werk, of de kroeg. Heel bijzonder!
Tussendoor kwam een grote blonde hond, die leek op een poging een hazewind met een herder te kruisen, een stevige knuffel halen.
Met tegenzin (ik wilde tenslotte toch voor het donker Echt halen) nam ik afscheid van deze bijzondere kroegbaas, die geen woord teveel sprak en met wie ik toch een heel gezellig uur voor de tv heb doorgebracht. Met Rowwen Hèze als bindende factor.
Ik reed verder, langs kasteel Hillenraedt richting Roermond. Tot Boukoul was het nog wel mooi, daarna kwam één van de minder interessante stukken van het Pieterpad. Licht heuvelend landschap, dat dan weer wel, verder passeerde ik diverse sportvelden, reed ik langs de snelweg, van Roermond zag ik alleen flats. Over de oude spoorlijn IJzeren Rijn en dan richting Melick. Hier en daar donkerbruine boerderijen met groene poortdeuren en kleine vensters, maar ook verschillende bedrijventerreinen. Na Melick werd het landschap weer rustiger en landelijker, in de verte zag ik de dubbeltoren van Sint Odiliënberg aan de Roer.
Na Sint Odiliënberg ging ik ergens stevig de mist in, ik weet nog steeds niet waarom, maar ik raakte zowel van het Pieterpad als van mijn navigatieroute af en reed door een zeer modderig bos. Dat betekende: regelmatig afstappen. Er was een wandelroute uitgezet, maar ik kon me met geen mogelijkheid oriënteren waar ik was…! Uiteindelijk zag ik toch weer het beroemde roodwitte bordje en werd het pad weer beter te berijden.
Zo naderde ik Montfort, een dorp dat in de oorlog vrijwel volledig platgebombardeerd was. Veel gebouwen zijn weer herbouwd in de kenmerkende donkerbruine bakstenen, maar de kerktoren stak daar, sorry, lelijk bovenuit. Moderne architectuur, niets mis mee, maar dit stond echt als een vlag op een modderschuit!
Montfort was eindpunt van de etappe Swalmen-Montfort, de volgende etappe gaat naar Sittard. Ik reed daar het eerste stukje van en bij Pey zou ik naar station Echt gaan. De weg was wat pittig voor de fiets, maar niet onmogelijk.
Hier weer aspergevelden met bruin afstervend loof. Halverwege een lief Mariamonumentje van moderne beeldjes van Maria en een Maria-met-Bernadette in een nis van een grote boom. Een oorlogsmonumentje op de plek waar een Britse Halifax verongelukte tijdens die laatste oorlogswinter. Want we denken wel dat Zuid Nederland toen al bevrijd was, maar dat geldt helaas niet voor heel Zuid Nederland. Dit gebied had heel zwaar te lijden in de winter.
Vanuit Pey was ik snel bij het station in Echt. Hier pak ik de volgende keer mijn traject weer op. Het zal het laatste stuk zijn, eerst over Sittard richting Strabeek/Valkenburg, en daarna naar mijn eindpunt, de Pietersberg.
