Een remake van een film is niet altijd een succes. Maar vanmiddag heb ik toch wel even héél erg genoten van "Sjakie en de chocoladefabriek"!
Ondanks de nasynchronisatie (de Engelse versie schijnt schaars te zijn in Nederland, maar jongste bloedje kan nog geen ondertitels lezen).
De kinderen waren geweldig, maar de ster was natuurlijk Johnny Depp! Met "Pirates of the Carribean" heb ik me al enorm vermaakt, vooral vanwege zijn motoriek (afgekeken van Keith Richards), nu was het vooral zijn gezicht dat het meeste acteerwerk verrichtte.
Ik heb nu al telkens zitten grinniken om het nagesynchroniseerde "oh...!" en "'kay", dus het is zeker verplichte kost om dit ooit eens in de originele versie te zien.
De scenes in het huisje van Charlie (Sjakie) waren precies zoals Dahl het bedoeld had: het toppunt van armoede, maar vol liefde.
Let ook goed op de oempa loempa's...! Die zijn gespeeld door... één man! Diep respect voor Depp, maar absoluut ook voor Deep Roy, de acteur die waarschijnlijk in aanmerking komt voor de meeste dubbelrollen in 1 film!
zondag 31 juli 2005
Voor wie zich verveelt...
Men neme...
- een kat
- een camera
- troep
- (een goede photo-editor is volgens mij ook niet verkeerd...)
Hier vind je inspiratie!
- een kat
- een camera
- troep
- (een goede photo-editor is volgens mij ook niet verkeerd...)
Saxofoon
Dat liedje "Sinds ik jou zag" van Guus Meeuwis... (wat heeft die man toch mooie dingen gemaakt!!!)
Wie speelt die sax-partij, die me dwars door de ziel snijdt?
Vind het zo'n instrument dat klinkt alsof het gemaakt is van pure emotie...!
Wie speelt die sax-partij, die me dwars door de ziel snijdt?
Vind het zo'n instrument dat klinkt alsof het gemaakt is van pure emotie...!
zondag 17 juli 2005
Column d'Alledaagse - over leven en dood
Deze maand gebeurde er veel, 10 jaar geleden... Ik lag 10 jaar geleden voorál op de bank, als een gestrande walvis. Hoogzwanger van eerste bloedje (uitgerekend op de 17e), gestraft met een stevige bekkeninstabiliteit (in die tijd kwam dat alleen nog in de Ouders van Nu voor, een écht mens zou zoiets niet hebben), en een paar enkels die zo dik waren als mijn bovenbenen. Ook had ik een serieuze Coca Cola-verslaving ontwikkeld. Maar uitsluitend uit blik, niet uit de fles! Ja, zwangere vrouwen doen rare dingen...
Die laatste weken hoefde ik me echter niet te vervelen. Immers: de Tour de France was begonnen! Ik zou me niet vervelen. Jammer dat de uitgerekende datum precies middenin de Pyreneeën-ritten viel, maar daar stond wel iets heel moois tegenover: ons eerste kindje!
De 17e juli kwam, en ging. Geen enkele wee, niet eens een harde buik. Daar was ik op voorbereid. Kinderen worden vaker niet dan wel op de uitgerekende datum geboren.
De 18e juli begon. De dag van de 15e etappe. Een mooie etappe, en wat een zegen dat ik niks kón doen, een mooi excuus om uitgebreid voor de tv te hangen!
De uitzending begon al vroeg, wat een prachtige beelden! Zwoegend berg op, diep ontzag voor die mannen... Virenque, Jalabert en de onverslaanbaar lijkende Indurain, die voor de 5e Tourzege ging. Pantani, Zabel, en Abdoesjaparov, die in de sprint altijd 2 meter links en 2 meter rechts de ruimte nodig had (en je kon hem die ruimte maar beter geven!). Chiapucci, de kippige Zülle en Lombardi. Breukink fietste ook nog mee, al leek die niet meer in aanmerking te komen voor een toppositie in Parijs.
Als ploegen had je toen Banesto (van Indurain), Once (met die vreselijke roze truien, oorspronkelijk waren ze geel maar dat kon niet in de Tour), Kelme, Mapei, Lampre en PDM. Hier vind je de volledige startlijst, leuk om eens door te lezen!
Aan het eind van de ochtend daalden de renners met een griezelige vaart van de Col de Portet d'Aspet. Dikke vierkante betonnen paaltjes moesten ervoor zorgen dat de wielrenners niet per ongeluk de afgrond in zouden storten.
Spannend, afdalingen! En knap vooral! Je kon op de kilometerteller van de moto zien hoe hard ze gingen, in de auto zou het al doodeng zijn op die slingerweggetjes...
Chûte, wordt gemeld. Beelden van de bekende chaos. Gelukkig, ze staan weer op. Stappen op de fiets, sommigen rukken aan kromme trappers en scheve sturen, roepen vloekend om de méchanicien. Eén man blijft liggen. Oei, die heeft een flinke tik gehad! Gelukkig ziet het er meestal erger uit dan het is. Hoewel, als ik aan de salto van Jalabert denk, vorig jaar... In de finish, volle vaart, was er een agent zo dom om de weg op te stappen voor een foto. "Jaja" knalde er in volle vaart tegenop, brak allerlei gezichtsbotten en moest maanden een vloeibaar dieet houden. Wat fijn dat die er dit jaar toch weer bij is!
Wie vooraan reed, merkt niks van de chaos, van de vloekende renners, van de renners die uit hun ritme zijn en weer hun plek moeten vinden. En ook niks van die renner die nog steeds op het asfalt lag, op de linkerzij, knieën iets opgetrokken, zijn rechterarm losjes over zijn benen.
Hij blijft nu toch wel erg lang liggen... Wie is het? Iemand van Motorola, het is een jonge Italiaan, de Olympisch kampioen van enkele jaren geleden. Fabio Casartelli.
Het lijkt echt ernst te zijn. Fabio beweegt nog steeds niet. Mensen buigen over hem heen, hij wordt ter plekke onderzocht, en op de televisie zien we live zijn bloed in straaltjes naar de afgrond stromen. Onzichtbaar stroomt zijn leven mee. "Abandon Casartelli" meldde de Tourradio gortdroog.
De stemming werd steeds somberder. Die doodstille man op dat asfalt, die straaltjes bloed... Het zag er niet best uit. Hij werd overgevlogen naar het ziekenhuis, waar men de dood constateerde. Inmiddels wisten we, dat Fabio een vrouw en een kindje van 2 maanden had. En in mijn buik bewoog een voldragen baby.
Morgen, 18 juli 2005, is een rustdag in de Tour de France. Tevens is het 10 jaar geleden dat Casartelli verongelukte. Er is een herdenking bij zijn monument, vlakbij de plek waar hij verongelukte. De kans is groot dat er verschillende renners aanwezig zullen zijn. Lance Armstrong waarschijnlijk, destijds Motorola-ploeggenoot van Casartelli (wie toen had voorspeld dat hij kanker zou krijgen en vervolgens 6, waarschijnlijk zelfs 7 keer de Tour zou winnen, was voor gek verklaard).
Weduwe Casartelli zal er ook zijn, en het babytje dat destijds 2 maanden oud was, en inmiddels alweer 10 jaar oud is.
En dat andere babytje, dat het in mijn buik prima naar de zin had? De eerste weeën begonnen, toen Abdoesjaparov op 23 juli de Champs Elysées afreed. Zwabberend en veel ruimte eisend. Indurain mocht voor de 5e keer het geel mee naar huis nemen. Het was een Tour die we nooit meer zouden vergeten, vanwege die afschuwelijke 15e etappe op 18 juli.
Dat andere babytje werd geboren op 24 juli, bijna een week na de dood van Casartelli. Alles verliep goed, maar ik moest nog vaak denken aan die jonge weduwe, en aan dat babytje dat zijn pappa nooit zou leren kennen.
Ik weet het, er zijn ergere dingen. Aanslagen, ongelukken, akelige ziektes. Maar dit raakte me enorm, omdat ik al jaren de Tour volg, en vooral omdat juist dat jaar de dood en het leven zo dicht bij elkaar bleken te liggen.
Morgen staat er een 10-jarige jongen bij het monument van zijn verongelukte vader.
Volgende week viert een andere jongen zijn 10e verjaardag. Hij heeft zijn vader gelukkig nog, maar hij weet nog niet dat zijn ouders enkele dagen eerder een echtscheidingsconvenant hebben getekend...
Die laatste weken hoefde ik me echter niet te vervelen. Immers: de Tour de France was begonnen! Ik zou me niet vervelen. Jammer dat de uitgerekende datum precies middenin de Pyreneeën-ritten viel, maar daar stond wel iets heel moois tegenover: ons eerste kindje!
De 17e juli kwam, en ging. Geen enkele wee, niet eens een harde buik. Daar was ik op voorbereid. Kinderen worden vaker niet dan wel op de uitgerekende datum geboren.
De 18e juli begon. De dag van de 15e etappe. Een mooie etappe, en wat een zegen dat ik niks kón doen, een mooi excuus om uitgebreid voor de tv te hangen!
De uitzending begon al vroeg, wat een prachtige beelden! Zwoegend berg op, diep ontzag voor die mannen... Virenque, Jalabert en de onverslaanbaar lijkende Indurain, die voor de 5e Tourzege ging. Pantani, Zabel, en Abdoesjaparov, die in de sprint altijd 2 meter links en 2 meter rechts de ruimte nodig had (en je kon hem die ruimte maar beter geven!). Chiapucci, de kippige Zülle en Lombardi. Breukink fietste ook nog mee, al leek die niet meer in aanmerking te komen voor een toppositie in Parijs.
Als ploegen had je toen Banesto (van Indurain), Once (met die vreselijke roze truien, oorspronkelijk waren ze geel maar dat kon niet in de Tour), Kelme, Mapei, Lampre en PDM. Hier vind je de volledige startlijst, leuk om eens door te lezen!
Aan het eind van de ochtend daalden de renners met een griezelige vaart van de Col de Portet d'Aspet. Dikke vierkante betonnen paaltjes moesten ervoor zorgen dat de wielrenners niet per ongeluk de afgrond in zouden storten.
Spannend, afdalingen! En knap vooral! Je kon op de kilometerteller van de moto zien hoe hard ze gingen, in de auto zou het al doodeng zijn op die slingerweggetjes...
Chûte, wordt gemeld. Beelden van de bekende chaos. Gelukkig, ze staan weer op. Stappen op de fiets, sommigen rukken aan kromme trappers en scheve sturen, roepen vloekend om de méchanicien. Eén man blijft liggen. Oei, die heeft een flinke tik gehad! Gelukkig ziet het er meestal erger uit dan het is. Hoewel, als ik aan de salto van Jalabert denk, vorig jaar... In de finish, volle vaart, was er een agent zo dom om de weg op te stappen voor een foto. "Jaja" knalde er in volle vaart tegenop, brak allerlei gezichtsbotten en moest maanden een vloeibaar dieet houden. Wat fijn dat die er dit jaar toch weer bij is!
Wie vooraan reed, merkt niks van de chaos, van de vloekende renners, van de renners die uit hun ritme zijn en weer hun plek moeten vinden. En ook niks van die renner die nog steeds op het asfalt lag, op de linkerzij, knieën iets opgetrokken, zijn rechterarm losjes over zijn benen.
Hij blijft nu toch wel erg lang liggen... Wie is het? Iemand van Motorola, het is een jonge Italiaan, de Olympisch kampioen van enkele jaren geleden. Fabio Casartelli.
Het lijkt echt ernst te zijn. Fabio beweegt nog steeds niet. Mensen buigen over hem heen, hij wordt ter plekke onderzocht, en op de televisie zien we live zijn bloed in straaltjes naar de afgrond stromen. Onzichtbaar stroomt zijn leven mee. "Abandon Casartelli" meldde de Tourradio gortdroog.
De stemming werd steeds somberder. Die doodstille man op dat asfalt, die straaltjes bloed... Het zag er niet best uit. Hij werd overgevlogen naar het ziekenhuis, waar men de dood constateerde. Inmiddels wisten we, dat Fabio een vrouw en een kindje van 2 maanden had. En in mijn buik bewoog een voldragen baby.
Morgen, 18 juli 2005, is een rustdag in de Tour de France. Tevens is het 10 jaar geleden dat Casartelli verongelukte. Er is een herdenking bij zijn monument, vlakbij de plek waar hij verongelukte. De kans is groot dat er verschillende renners aanwezig zullen zijn. Lance Armstrong waarschijnlijk, destijds Motorola-ploeggenoot van Casartelli (wie toen had voorspeld dat hij kanker zou krijgen en vervolgens 6, waarschijnlijk zelfs 7 keer de Tour zou winnen, was voor gek verklaard).
Weduwe Casartelli zal er ook zijn, en het babytje dat destijds 2 maanden oud was, en inmiddels alweer 10 jaar oud is.
En dat andere babytje, dat het in mijn buik prima naar de zin had? De eerste weeën begonnen, toen Abdoesjaparov op 23 juli de Champs Elysées afreed. Zwabberend en veel ruimte eisend. Indurain mocht voor de 5e keer het geel mee naar huis nemen. Het was een Tour die we nooit meer zouden vergeten, vanwege die afschuwelijke 15e etappe op 18 juli.
Dat andere babytje werd geboren op 24 juli, bijna een week na de dood van Casartelli. Alles verliep goed, maar ik moest nog vaak denken aan die jonge weduwe, en aan dat babytje dat zijn pappa nooit zou leren kennen.
Ik weet het, er zijn ergere dingen. Aanslagen, ongelukken, akelige ziektes. Maar dit raakte me enorm, omdat ik al jaren de Tour volg, en vooral omdat juist dat jaar de dood en het leven zo dicht bij elkaar bleken te liggen.
Morgen staat er een 10-jarige jongen bij het monument van zijn verongelukte vader.
Volgende week viert een andere jongen zijn 10e verjaardag. Hij heeft zijn vader gelukkig nog, maar hij weet nog niet dat zijn ouders enkele dagen eerder een echtscheidingsconvenant hebben getekend...
zaterdag 9 juli 2005
Zeg het maar...
Ik zie amper verschil. Maar dat is niet erg, want wát een dag voor het Nederlandse wielrennen! 
Pieter Weening, die naam vergeten we niet meer!
NB ik vond dit net op FOK: een pixel verschil...!
Pieter Weening, die naam vergeten we niet meer!
NB ik vond dit net op FOK: een pixel verschil...!
zondag 3 juli 2005
...en de groeten van Annie!
Ik vond net dit gedichtje. Het is van Annie M.G. Schmidt en ik las het voor het laatst een jaar of 30-35 geleden.De mislukte fee
Er was er 's een moeder-fee.
En had ze kindertjes? Ja, twee.
Twee kleine feeënkindertjes
met vleugeltjes als vlindertjes.
Ze waren beiden mooi en slank,
maar 't ene kind was lelieblank,
zoals de feetjes wezen moeten
en 't andere kind zat vol met sproeten.
De moeder was heel erg ontdaan.
Ze waste 't kind met levertraan,
met katjesdauw, met tijgermelk,
ze doopte 't in een bloemenkelk,
maar 't hielp geen steek, o nee, o nee,
het was en bleef een sproetenfee.
M'n dochter, zei de moeder toen,
nu kan ik niets meer aan je doen.
Je bent als fee (zacht uitgedrukt)
volledig en totaal mislukt.
Ga naar de koning Barrebijt
en zeg daar: Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.
Wellicht neemt koning Barrebijt
je dan in dienst als keukenmeid.
Die man heeft altijd wel ideeën
voor min of meer mislukte feeën.
Het feetje ging direct op weg.
Het sliep 's nachts in de rozenheg
en 't prevelde de hele tijd:
O Sire, Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een fee met sproeten.
En toen ze aankwam in de stad
stond ze te trillen als een blad.
De koning opende de deur
en zei: Gedag, waar komt u veur?
En wit van zenuwachtigheid
zei 't feetje: Uwe Majesteit,
m'n moeder doet de groeten.
Ik ben een spree met foeten.
Wel, sprak de koning heel beleefd,
ik zie wel dat u voeten heeft,
maar u bent, op mijn oude dag,
de eerste spree die ik ooit zag.
Toen heeft hij dadelijk gebeld
en 't hele hof kwam aangesneld.
De koning zei: Dit is een spree.
Iets héél bijzonders. Geef haar thee
en geef haar koek. En geef haar ijs.
Ze blijft hier wonen in 't paleis.
Nu woont het feetje al een tijd
aan 't hof van koning Barrebijt
en niet als keukenmeid, o nee!
Ze is benoemd tot opperspree.
Ze heeft een gouden slaapsalet
en gouden muiltjes voor haar bed.
En alle heren aan het hof
die knielen voor haar in het stof.
Waaruit een ieder weer kan lezen
dat men als fee mislukt kan wezen
maar heel geslaagd kan zijn als spree.
Dit stemt ons dankbaar en tevree.
AMG Schmidt
|
Abonneren op:
Posts (Atom)