Ramses Shaffy overleden

Eén van de grootste zangers van ons land is overleden na een heel intens leven. Ramses shaffy had kanker en is 76 jaar oud geworden. We zullen hem missen, hij was uniek...

Nieuw speeltje

Sneller dan verwacht heb ik een mininotebook gekocht. Ik had wat cadeaubonnen en ik heb het nodig voor mijn werk. Mijn oude heeft geen goed toetsenbord maar kan ik nog voor andere dingen gebruiken, maar niet voor schrijfwerk.
Ik heb nu de Asus EEE PC 1005 en kon nog 40 euro van de prijs afpingelen. We blijven tenslotte Hollander...!

Vakantievoorpret

Ondergetekende gaat vrijdag op vakantie met de kids. Dat betekent 3 volle koffers en een minstens zo vol boodschappenkrat. No problem, want ik heb sinds een half jaar een autootje met genoeg kofferbakruimte om een bescheiden kamerorkest van instrumenten te voorzien...!

Maar...

Die zware koffers en dat minstens zo zware krat moeten wel van 1 hoog naar beneden! Normaliter is dat geen probleem, immers: ze woont weliswaar in een flatje, maar er zit wel een lift in. Maar die lift is opeens "buiten bedrijf"... 

De liftmeneer is al komen kijken. En concludeerde dat er Een Onderdeel Moest Worden Besteld. In tegenstelling tot bestellingen bij Neckermann en bol.com (mits in voorraad) worden deze bestellingen niet standaard de volgende dag geleverd (mits voor 21:00 uur besteld).

Lang verhaal kort: yours truly neemt vrijdag maar een extra kop koffie, en steekt haar kroost maar een extra peper in de kont, maar die koffers en dat krat moeten toch écht die auto in!

Conclusie: luxeprobleempjes zijn ook Niet Leuk, maar je kan er tenminste nog wel om lachen. Vooral als ik vrijdag as. mijn sedan mét loodzware bagage de A27 opdraai en tegen mijn nog namopperende kroost roep: "Dat hebben we toch móói samen voor mekaar gekregen!"

Ze zullen het mokkend beamen, met de woorden "mag die autoradio wat zachter, mam?"

Elisabeth de Lestrieux

Ze was een begrip in de late jaren tachtig en vroege jaren negentig: Elisabeth de Lestrieux. Met name haar boek "Eénjarigen zo gezaaid" vond ik helemaal geweldig! Vandaag ontdekte ik bij toeval dat ze vorige maand is overleden.

Gelukkig heb ik ze nog, die boeken die ik zo'n twintig jaar geleden heb aangeschaft. Naast het boek over éénjarigen heb ik ook "Het kleine paradijs" (waarin echter behoorlijk forse tuinen worden besproken) en "Kleur in de tuin". Ze was enorm populair in die tijd! Strakwit Jan de Bouvrie-interieur en techno-achtige stromingen waren uit de mode, men wilde weer romantiek in het leven, terug naar de natuur. De schilderachtige omschrijvingen en werkelijk prachtige foto's in haar boeken sloten daar perfect op aan!

Ook al hadden maar weinig mensen genoeg ruimte om een flinke boom in hun tuin te hebben waarin ze een meterslange rambler-klimroos konden jagen, of tijd om de buxus bij te knippen van de kruidenvakken, De Lestrieux wist het heel aanstekelijk te brengen. 
 Ik kreeg dan ook jeukende vingers toen ik haar boek over kleurige éénjarigen las, maar helaas kwamen er maar weinig zaadjes op, ondanks haar tips. Maar dankzij haar boeken leerde ik wel, dat er ook goudsbloemen zijn in pasteltinten, of met gekke uitgroeiseltjes zoals de "Hen & Chicken" (die ik vorig jaar stomtoevallig op mijn balkon aantrof). Of klaprozen die niet rood zijn, maar grijzig roze met en zonder vlekjes (Parelmoer of Mother Of Pearl).

Mijn tuinieren kwam door omstandigheden lange tijd niet echt van de grond, ondanks goedbedoelde pogingen en de inspiratie van Elisabeth de Lestrieux, maar sinds ik een volkstuintje probeer om te bouwen tot rusttuin (nee, geen rotstuin), lijkt het zowaar een beetje te gaan lukken. Dat ik er bijvoorbeeld een paar Engelse rozen in heb geplant en veel aandacht besteed aan geur, heb ik vooral aan Elisabeth de Lestrieux te danken.
 Afgelopen weekend was ik weer in de tuin om paardenbloemen te bestrijden, en tot mijn grote vreugde zag ik dat diverse pasgeplante klimmers (kamperfoelie, rozen en een geelbloemige clematig) zeer goed waren aangeslagen. Al paardenbloembestrijdend dacht ik opeens terug aan die boeken van De Lestrieux. Gelukkig had ik ze nog in mijn bezit! Nieuwsgierig slingerde ik google aan om te zien of ze nog steeds actief schreef over tuinen, kleuren en geuren.

En toen ontdekte ik, dat ze op 9 maart jongstleden was overleden op 75-jarige leeftijd...

Haar leven staat prachtig beschreven in een In Memoriam in Trouw. Er stonden feiten in die ik niet van haar wist. Over haar pech in de liefde, en het faillisement dat ze ooit heeft gehad nadat een partner was vertrokken. En dat ze halverwege de jaren negentig naar Portugal verhuisde. Maar ook feiten die mij niet verrasten, zoals haar liefde voor dieren. En haar eigenzinnigheid. Dat spatte namelijk van haar boeken af! Volgens Trouw kon ze een boek over rozen en vlinders niet meer voltooien. Jammer...

Deze vrouw verdient eigenlijk wel een herdenkplekje in mijn tuin. Misschien in de vorm van de zwarte stokroos, die zij min of meer heeft geïntroduceerd. Of een daglelie, waarvan de bloem volgens haar verrukkelijk smaakte met goed stijfgeklopte slagroom en fijngesnipperde stemgember...!

Liever planten en dieren dan mensen

Wie nu haar boeken via internet zoekt, vindt alleen tweedehandse. Maar ooit leerde Elisabeth de Lestrieux de Nederlander tuinieren.

In de jaren zeventig was het een nieuw, baanbrekend idee: tuinieren op kleur. Het gelijknamige boek van Elisabeth de Lestrieux werd dan ook een seller – net als het boek ’Potsierlijk’ over potplanten, of haar boek over honing.

Ze was geboren in Venezuela, waar haar vader bij de voorloper van Shell werkte, maar ze groeide op in Nederland. Ze studeerde een jaartje Frans en begon toen haar carrière bij het christelijke damesweekblad Prinses. In 1958 stapte ze over naar Margriet. Maar haar grote kans kwam bij Avenue, het glansnummer van uitgeverij VNU.

Bij dat tijdschrift over het betere leven, exclusieve mode en opvallende woninginrichting was ze als een vis in het water. Ze was autodidact en ontwierp bijzondere interieurs waarin bijvoorbeeld alleen wit gekafte boeken in witte boekenkasten stonden. Via de interieurs kwam ze bij de tuinreportages. Ze kende iedere plant, maar bracht haar kennis toegankelijk voor het grote publiek.

Tuinen inrichten werd haar grootste liefde en ze schreef er het ene na het andere boek over. Die liepen uitstekend, want in de jaren zeventig en tachtig werd er veel en intensief getuinierd. Bij De Lestrieux kon je ook advies krijgen hoe je een plant zorgvuldig opkweekt uit een zaadje, hoe het plantje daarna gekoesterd moet, en hoe de plant bloeiend eindigt in een pot. Haar boeken werden regelmatig vertaald.

Privé ging het vaak minder. Haar vrienden noemen haar ’briljant, humoristisch en aantrekkelijk’, maar ook ’dominant’. Ze had een paar grote liefdes, maar geen was blijvend. Twee sterke karakters op een kussen botsten vaak en bij meer meegaande mannen had ze niet veel te zoeken. Na het vertrek van een geliefde met wie ze een monumentale boerderij-met-antiekzaak in Montfoort had betrokken, bleef ze met een enorme hypotheek zitten en werd ze later failliet verklaard. „Maar Kaatje” - zoals ze werd genoemd - „had zoveel talent dat ze van een drol een taart wist te maken”, aldus een oude vriend.

Ook in tijden van geldgebrek zag haar huis er altijd feestelijk en glamoureus uit. Van advies op liefdesgebied moest ze niet veel hebben, ook niet van haar oudste vrienden. Die werden er wel eens wanhopig van als ze het weer fout zagen gaan, maar luisteren wilde ze niet. En ze was koppig.

Na haar vertrek bij Avenue gaf ze cursussen en legde ze een aantal bijzondere tuinen aan, waaronder de kasteeltuin van kunsthandelaar Axel Vervoordt in ’s Gravenwezel. Die bestaat uit een aantal tuinen-op-kleur en haar ontwerp wordt zorgvuldig in stand gehouden.

Maar met het verstrijken van de jaren vervloog haar populariteit. Ze legde in haar tuinontwerpen veel nadruk op borders-op-kleur en dat werd op zeker moment ’kunstmatig’ gevonden. Geur vond ze heel belangrijk voor een tuin. Voor zichzelf maakte ze bloemenboters en vlierbloemlimonadesiroop. Hoe mooi haar tuinen ook werden, ze waren niet onderhoudsvriendelijk.

Fotograaf Kees Hageman leerde haar kennen tijdens een treinreis naar Istanbul voor een reportage en werkte bijna dertig jaar met haar samen. Hij verklaart de verminderde belangstelling voor haar werk ook door de veranderende tijd. „Mensen hebben nu minder tijd voor een tuin. Op vinexlocaties moet iedereen hard werken. Dan leggen ze liever tegels en zetten een paar potten neer.” Elisabeth de Lestrieux was buitengewoon gedreven en de esthetiek stond bij haar voorop. Toen ze een boek over honing schreef, beschreef ze ook tot in de finesses met welke bloemen je bijen kunt lokken en deed er recepten bij.

Met haar familie ging ze weinig om behalve met de twee kinderen van haar zus. Hun logeerpartijen bij ’tante Kaatje’ waren geweldig. Ze mochten altijd kiezen wat ze wilden eten, al waren het bonbons met pannenkoeken. En de levende dieren mochten allemaal mee naar bed. „Ik hou meer van dieren en planten dan van mensen”, zei Elisabeth de Lestrieux vaak. In haar huis in Montfoort liepen jongen ezeltjes door het huis en vloog een kraai rond.

Haar laatste huis in Nederland stond in Ochten, langs de Waal. Ook daar hield ze ezels, pauwen, honden en katten. Ze hield van de rivier, maar toen die in 1995 buiten z’n oevers trad weigerde ze dat te geloven. De dijk dreigde door te breken in de bocht net bij haar huis. Het hele gebied was al geëvacueerd toen haar neef en nicht de soldaten wisten te overtuigen dat hun tante nog in huis moest zijn.

Ze troffen haar voor de televisie, volgend wat er aan de andere kant van de dijk gebeurde. Tweeëntwintig katten werden in hoedendozen en pannen in de auto geladen en naar een onderkomen gebracht. Ook Elisabeth werd geëvacueerd. Maar niemand mocht zeggen dat dat de doorslag gaf om Nederland te verlaten: „Ik vluchtte niet voor het water, maar ik verlangde zo naar de zon.” Haar vertrek naar Portugal had ze al voorbereid. Ze hield erg van zuidelijke planten. De katten en honden gingen mee. Ook in Portugal ging ze aan het tuinieren en dat resulteerde in een degelijk boek over tuinieren in dat klimaat. Ze legde er ook nog een aantal tuinen voor particulieren aan.

Haar laatste boek zou over rozen en vlinders gaan. Ze was dol op rozen maar heeft het boek niet afgemaakt. Haar gezondheid ging in Portugal achteruit, ze had veel last van haar rug. Toen ze niet meer in de tuin kon werken, ging de lol er af. „Als ik naar buiten kijk, zie ik altijd iets dat gesnoeid moet worden maar dat kan ik niet meer”, zei ze. Ze is in stilte in Portugal begraven.

Elisabeth de Lestrieux Hendrichs werd op 8 augustus 1933 geboren in Maracaibo, Venezuela. Ze is 9 maart 2009 in Loulé, Portugal overleden.

Foto: een rank van één van "mijn" Engelse rozen die ik dankzij Elisabeth de Lestrieux heb leren kennen.

Beste Beatrijs

(geschreven n.a.v. een topic op een forum)

"Beste Beatrijs,

Ik heb een meningsverschil met de mensen die recentelijk op mijn verjaardag zijn geweest. Zij waren namelijk absoluut niet te spreken over het eten dat ik hen voorschotelde.

Ik ben een drukbezette vrouw met een carrière en een gezin, maar ik heb toch de moeite genomen er wat van te maken. Dus heb ik een compromis gezocht tussen een goede maaltijd en tijdbesparing. In de praktijk betekent dat: blikken soep, maar wel met zelfgedraaide balletjes erin plus een toefje peterselie uit eigen tuin, een zak opbakbroodjes van de supermarkt, een kaasplankje, een quiche uit het koelvak, wat salades en chipjes.

Nou, Beatrijs, ik heb het geweten! Toen ik de soep serveerde, werd er meteen al gezegd: "Dát heb je snel gedaan..." Niet als een compliment, maar als een verwijt. De warme broodjes werden na één hap misprijzend opzij gelegd, de salade deugde niet en over de kaas zal ik maar helemaal zwijgen...

  Toen mijn schoonzuster de nog bijna volle kommen en borden terug naar de keuken bracht, viel haar oog op de lege soepblikken die ik op het aanrecht had laten staan. Ik verwachtte een preek omdat mijn afval nog niet was weggegooid, maar nee, ik kreeg een schrobbering omdat ik het léf had gehad om hen sóep uit blík voor te schotelen! Was het nog Unox geweest, van die dure, dan was het tot dáár aan toe, maar die goedkope van de Euroshopper, hoe dúrfde ik!

  Idem dito voor de broodjes, de kaasjes, het toefje peterselie ("daar hebben vast alle buurtkatten overheen gesproeid!"), niets was goed. Mijn schoonzus is op hoge poten naar de woonkamer teruggegaan en heeft daar haar verontwaardiging gedeeld met de andere gasten.

  Om een lang verhaal kort te maken: ik had op zijn minst een bezoek moeten brengen aan de traîteur (voor de pâté de foie gras d'oie), de ambachtelijke slager (voor soepballetjes van het Kobe-rund) en de warme bakker (voor stokbrood dat speciaal die ochtend per privéjet uit de Provence was aangevoerd); de enige reden waarom ik de supermarkt had mogen bezoeken was voor het kopen van ingrediënten voor de eigengebakken hartige zalmtaart (het exclusieve recept van Rick Stein himself), fruit voor de fruitsalade (of nee, dat kopen we natuurlijk bij de Turk, voor het politiek correcte effect) en scharreleimayonaise als basis voor de salades.

In nog geen half uur was de kamer leeg. De flessen Canei (uit de bonus), Spa Rood en Zwarte Kip Advocaat (voor moeder... met handgeklopte slagroom nota bene!) stonden nog onaangebroken in de koelkast, net als de taart (zelf gebakken, dat dan weer wel).

Lieve Beatrijs, ik kan toch niet drie dagen vrij aanvragen om mijn visite van driesterrenrestaurantvoedsel te kunnen voorzien? Ik kan me dat financieel ook niet permitteren, die traîteur vraagt 24,95 voor een simpel bakje groente- of kippensoep van 500 ml! Om over dat Koberundergehakt maar te zwijgen...

  Moet ik nu diep door het stof gaan en het weer goed maken met een etentje bij De Librije of Oud Sluis? Mijn familie wil me niet meer spreken tot ik mijn fout heb erkend. Graag uw mening hierover!

Met vriendelijke groet, Pauperbuffet"

(bron Boerenbruiloft van Brueghel: http://www.jim3dlong.com)

Vijf dagen in Parijs - 5

De laatste dag in Parijs... Hoe lang zou het duren voor we elkaar weer zouden zien? We besloten deze laatste dag tot de laatste minuut goed te gebruiken.

Vandaag hebben we alles opgeruimd en schoongemaakt, zodat de volgende huurders weer in een net appartement terecht kwamen. Ik mocht de auto weer even bij het tankstationnetje neerzetten. De sleutels gingen terug in de brievenbus, en daar gingen we... Maar nog niet naar huis! Helaas had Chiel er geen zin in (de GPS wilde niet aanslaan), maar ik kende de weg redelijk en zonder problemen reed ik door het chaotische maar niet te drukke verkeer naar de Place de la Madeleine. Daar besloten we toch nog even door te rijden. Misschien naar de Marais of Montparnasse. De Seine over. Ik kwam op de Blvd St.Germain terecht en deed wat rondjes. Chiel zweeg nog steeds in alle talen en om verdwalen te voorkomen besloot ik terug naar de Seine te gaan, waar ik meer bekend was. Daar ontdekte ik de aanwijzing voor een parkeergarage onder het Louvre. Die bleek goedkoper te zijn dan die van de Place de la Madeleine (ik bedoel... Drie euro per uur, dat is voor downtown Parijs niet eens gek!). Er bleek ongelooflijk veel ruimte te zijn en ik parkeerde probleemloos vlakbij de uitgang naar de Rue Rivoli.

Het was helaas geen al te mooi weer, met soms pittige buien, maar we hebben toch heerlijk gewandeld (en zelfs zonder spierpijn en Ibuprofen deze keer) over de Tuilerien en de Place de la Concorde. Er was een klein winkeltje met allerlei tuinboeken. Ooit wil ik hier nog eens terugkomen, maar dan in de zomer! Daarna gingen we flaneren over de Rue de Rivoli, nog wat souvenirtjes kopen (ofwel: alsnog gezwicht voor de driedimentionale koelkastmagneten en een mok), lunchen (9 euro voor een halve liter Heineken of Affligem... Halló! Gelukkig was het water gratis) en toen was het alweer tegen vieren... Tijd voor het onvermijdelijke.

Ik had een overmoedige bui en besloot over de Champs Elysées en langs de Arc de Triomphe naar de Périferique te rijden. Het was inderdaad een heksenketel, vooral de Rue de Rivoli en Place de Charles de Gaulle (van de Arc) omdat daar geen wegbelijning is. Chiel was inmiddels alsnog wakker geworden en ging helemaal mee met mijn voorstel over de C.E. te rijden. Het was, net als op de heenweg: geconcentreerd rijden en niet bang zijn (ik heb wel eens gehoord dat deuken en krassen respect afdwingen: die gaat niet opzij... Mijn Polo heeft beide!). Het was een enorme kick om daar te rijden (en waarschijnlijk gekkenwerk: er was geen buitenlander te zien!). Links en rechts schoten motorrijders om me heen, dat was nog het engst. Die waren er opééns...!

Tot mijn verrassing reed het daar best wel door. Wel langzaam, veel stoplichten, maar geen files. Die kregen we vlak voor de Périferique bij de Porte de la Maillot. Toch viel het uiteindelijk met de vertraging wel mee. Chiel leidde ons keurig over de Périferique naar Charles de Gaulle, waar we veel te vroeg aankwamen (ik had rekening gehouden met de spits). Met frisse tegenzin hebben we afscheid van elkaar genomen. Daarna ging ik weer alleen verder, naar huis, waar ik even voor één uur 's nachts aankwam.

Vijf dagen in Parijs - 4

Vandaag ontmoeten we beroemde mensen, maar het was wel een dooie boel... Op die ene man na! Daarna snuffelen we aan de lifestyle of the rich and famous...

Maandag 9 maart. Hoewel de vorige avond redelijk alcoholisch was afgelopen, waren we toch fit genoeg om naar Père Lachaise te gaan. Ook nu was de kaart in de Moleskine weer een geweldige hulp om de route te plannen! We kosten bij de metro-uitgang een plattegrond en het duizelde ons van de namen die er op stonden. We wilden zoveel zien...! De paden toonden niet bepaald een rechte route (integendeel) en het ging ook nog eens scherp heuvelop... Maar we maakten een plan en gingen op pad.

We vonden Frederik Chopin, Peugeot, en na wat zoeken het afgeschermde graf van Jim Morrison, waar meerdere mensen bij elkaar waren. Sommigen zongen "Light My Fire", iemand maakte een schets, er werd druk gefotografeerd. Bijna veertig jaar na zijn dood is hij nog steeds een legende...

Daarna gingen we op zoek naar Sarah Bernhardt. We werden aangesproken door een alternatief type van onze leeftijd. Een gids, wisten we meteen, die na afloop zijn hand zou gaan ophouden. Maar al heel snel bleek hij bijzonder veel te weten en we besloten ervoor te gaan. Als het niks zou worden, zouden we met de neus in de lucht weglopen, en anders kon hij een fooi verdienen. We voelden ons veilig, overal liepen mensen. De man stelde zich voor als Raphael en via "shortcuts" liepen we tussen de graven door naar de interessantste plekken van de begraafplaats. Edith Piaf, Gilbert Bécaud, Karel Appel, Lalique, Yves Montand/Simone Signoret, Sarah Bernhardt, la Fontaine/Molière, het simpele graf van Bugatti... Heel bijzonder waren de graven van Oscar Wilde (vol lipstickzoentjes), Bugatti (alleen een oersimpele steen met zijn naam, verder niets) en iemand met de naam Victor Noir.

Dat was een 19e eeuwse journalist en playboy die op vrij jonge leeftijd werd neergeschoten. Op zijn graf werd een bronzen beeld geplaatst van zijn lijk, inclusief de hoed die naast hem lag, en een enorme ehm... Laten we het maar op een soort rigor mortis houden. Die schijnt twee dagen te hebben aangehouden en veel indruk te hebben gemaakt. Zoveel indruk, dat het nog steeds te zien is! De traditie is dat dames het beeld van Noir aan moeten raken: bij de mond voor een hartstochtelijke kus, bij de ehm, zeg maar, rigor mortis, voor een goed seksleven, bij de linkervoet voor één kind en bij de rechtervoet voor twee kinderen. En nee, ik zeg niet wat wij hebben gedaan...!

Raphael kreeg na afloop zijn welverdiende fooi. Zoals verwacht vond hij het veel te weinig, maar wij staken de neus in de lucht en liepen nuffig weg. It's all part of the game...!

Na het bezoek aan deze bijzondere begraafplaats gingen we lunchen bij de gelijknamige brasserie. Salade met zalm. De sfeer was enigszins weemoedig. Niet vanwege al die beroemde doden, maar omdat we ons steeds meer realiseerden dat het morgen de laatste dag was, en het kon wel eens erg lang duren eer we elkaar weer zouden zien... We wilden echt alles uit de resterende tijd halen. Ik stelde voor de metro naar de Place de la Madeleine te nemen vanwege de extreem luxe delicatessenwinkeltjes, en dan door te lopen naar Galerie Lafayette vanwege de prachtige dakkoepel. We hebben ons vergaapt aan de lekkernijen van Fauchon (een doosje geconfijt fruit 45+ euro... Hoeveel zou een geconfijte hele ananas doen...?), de prijzen van pâté de foie gras d'oie, truffels en kaviaar... En, heel ironisch, naast Fauchon zat een bedelares met haar papieren bekertje. Ik kan er maar niet aan wennen...

Op de Place de la Madeleine vonden we ook een parkeergarage...! Omdat we de volgende dag om 12 uur zowel appartement als garage moesten verlaten, maar Liz' vliegtuig pas 's avonds om vijf voor negen vertrok, kreeg ik een idee: we vertrokken de volgende dag zo vroeg mogelijk, ik parkeerde de auto in de garage (in een sedan zie je toch geen bagage liggen) en we gingen tot het eind van de middag mooi nog een dagje pierewaaien! Het parkeergeld was wel van Amsterdams niveau, maar hey, zo vaak komen we niet in Parijs toch? Misschien zouden we dan alsnog naar het Musée d'Orday kunnen!

Na het decadente plein liepen we naar de Blvd Haussmann. Ik was daar vorig jaar al geweest en het lukte me vrij goed de weg weer te vinden, en de juiste ingang van de Galerie Lafayette, een poepchique warenhuis met de beroemde Jugendstil koepel. De begane grond is één en al dure parfum, en als je daar doorheen loopt, zie je opeens die koepel, die zich niet goed laat fotograferen. Je moet hem in het echt hebben gezien!
 Liz wilde voor een huisgenoot een dingetje kopen van het merk Agnes B (wie...?!?) en na wat zoeken hadden we dat gevonden, maar omdat ik de afgelopen dagen best zuinig was geweest, wilde ik mezelf in een vlaag van decadentie belonen met een flesje Chanel no.5. Het werd keurig ingepakt en we kregen nog wat monstertjes mee. Ohhh, wat voelde ik me een dáme met mijn kokette Chanel-tasje!!! Toen Liz haar dingetje voor haar huisgenoot had gekocht, voelden we ons echt helemaal Absolutely Fabulous, noemden elkaar Patsy en Edwina en spraken we elkaar aan met "Darling" :) :) :)

Ook de goedkope Chinees (tja, contrast moet er zijn) van vorig jaar wist ik makkelijk terug te vinden. Het was ook nu weer moeilijk kiezen: voorgerechtjes, hoofdgerecht met vlees, nagerecht en drinken, voor nog geen 8 euro...! Daarna namen we de metro naar het appartement en begonnen vast met inpakken en opruimen, zodat we de volgende dag meer tijd zouden hebben. We besloten de dag met een pastis van de Lidl en een verhaal in het gastenboek.

Vijf dagen in Parijs - 3

Onze derde dag in Parijs stond in het teken van kunst en cultuur. De dag eindigde hoogstaand, maar dan letterlijk, en 's avonds kregen we er nog een onverwacht cultureel extraatje bij...!

Zondag, 8 maart. Het Louvre wachtte op ons. Omdat dat zo'n groot museum is dat dat niet in één dag te doen is, heb ik in overleg met Liz een route bedacht (ik had nog een plattegrond): Griekse, Romeinse en Egyptische oudheid (helaas waren de Etruskische dingen tijdelijk niet te zien), grote Franse schilderijen, Italiaanse schilderijen (incl. Mona Lisa), en dan zouden we wel zo'n beetje dood zijn, wist ik uit ervaring (en ik kreeg gelijk). Vooral de grote Franse schilderijen zijn indrukwekkend. Géricault, Delacroix, de kroning van Napoleon (inclusief het Pieta van de Notre Dame, ontdekten we)...

Maar na enkele uren werd je echt een beetje schilderij-moe. Zoveel indrukken, zoveel stijlen... We verlieten het museum en gingen met de Metro naar de Eiffeltoren. Tot het laatste moment wisten we niet of we wel of niet omhoog zouden gaan, en tot hoe hoog. Eenmaal onder die toren hakten we de knoop door: we gáán, en helemaal omhóóg!

 De lift was open en het was best slikken... Op de tweede etage moesten we overstappen naar de andere lift. Het was open, maar de wind viel mee, en het was goed afgeschermd met hekwerk, waardoor ik me niet al te oncomfortabel voelde. Na een rondje foto's gingen we in de rij staan voor de lift naar de derde etage. Ik kneep hem behoorlijk toen ik de toren steeds smaller zag worden: hoe zou het helemaal bovenin zijn...? Ik zei dat ik mogelijk direct weer terug naar beneden zou gaan. Maar eenmaal boven viel het enorm mee. Ik voelde me er saver dan op de tweede etage. Alles was afgesloten, er was geen hek maar een raam. En het uitzicht... Wauw!!! (zie je de schaduw op de foto?)


 Toen we weer naar beneden gingen, was de zon net aan het ondergaan en toen we van de Eiffeltoren wegliepen, sprong net de verlichting aan, inclusief een korte lichtshow met knipperlichtjes. Adembenemend! Minder leuk waren de enorme aantallen opdringerige verkopers. Sleutelhanger-Eifeltorentjes, of glazen torens op een LED-lichtplateautje, ze sloegen ons er bijna mee in het gezicht. Die op het plein van de Eifeltoren begonnen opeens allemaal tegelijk weg te rennen. Eifeltorenverkopersrazzia? Geen idee... Overigens hadden we die überkitscherige glazen Eifeltoren met lampjes al een dag eerder aangeschaft bij een minder opdringerige (zelfs sympathieke) verkoper in de voetgangerstunnel van de Arc de Triomphe...

's Avonds gingen we eten bij de Thai/Chinees aan de overkant. Daar werden we bediend door een Cambodjaan die zich helemaal op mij richtte en Liz volledig negeerde (ze kreeg gelukkig wel haar eten). Daar zullen we nog lang lol over hebben: Marijke had sjans met een Cambodjaan! We bestelden een soort dimsum, mihoen en resp. gamba's en jacobsschelpen. Na afloop namen we, om het te proberen, een Chinese borrel: rijstbrandy met rozensmaak. Het werd geserveerd in een porceleinen minikommetje met in de bodem een glazen knikker. De foto is wat vaag, maar ik ben nog niet in het bezit van een supergeavanceerde camera die zelfs onder de moeilijkste omstandigheden haarscherpe foto's kan maken...


Zolang de drank er nog in zat, zag je een erotisch bedoelde foto van een naakte man.

Toen we het shot hadden weggewerkt (lekker, maar supersterk, >50%) was het plaatje niet meer te zien.


Vervolgens presenteerde de Cambodjaan ons gratis een tweede shot. Hij vertelde dat de glaasjes te koop waren in de wijk Belleville (daar zouden we de volgende dag heen gaan vanwege Père Lachaise) en schreef de naam van de drank en het adres in mijn Moleskine. Opnieuw werd Liz volledig genegeerd (al kreeg ze wel haar borrel).

Niet helemaal nuchter liepen we terug naar ons appartement...

Vijf dagen in Parijs - 2

Zaterdag 7 maart, onze tweede dag in Parijs. 's Avonds hadden we een reservering in de Moulin Rouge, overdag gingen we Parijs verder ontdekken.

De volgende dag haalde Liz brood bij de bakker aan de overkant. Er wachtte weer een mooie dag op ons!
Na het ontbijt liepen we naar de metro Guy Moquet vlakbij. Dankzij mijn Moleskine City, versie Parijs, die me vorig jaar al zoveel plezier heeft gegeven, vonden we de goede metroverbindingen. Maar het station waar ik wilde overstappen bleek gesloten vanwege werkzaamheden. Pas toen begreep ik was de speaker telkens zei... Tja, die was zowel in Frans als in Engels onverstaanbaar... Gelukkig was de volgende halte niet uit de route.

Die metro's zijn echte stressdingen. Ze brengen je razendsnel en spotgoedkoop (1,40 voor een kaartje dat geldig is tot je een metrostation verlaat) naar alle plaatsen, maar zitplaatsen zijn zeldzaam en soms sta je echt als sardientjes in blik tegen elkaar op geperst (en het zijn zelden de mooie mannen waar je tegenaan gedrukt wordt...). Je moet dan ook enorm alert zijn op zakkenrollers. Verder is in- en uitstappen ook iets dat snel moet gebeuren, voor je het weet klinkt het vertreksignaal weer. Overigens namen we een keer de verkeerde metro (hij splitste halverwege en natuurlijk zaten wij net in de verkeerde) en toen we tegen elkaar zeiden waar we eruit moesten, waren er meteen zo'n vier, vijf mensen die zich met ons bemoeiden en ons wezen op onze fout.

Ons doel voor deze dag was, om te beginnen, Pont Neuf (ook vanwege de opnames van The Ninth Gate, die daar gemaakt zijn) en de Notre Dame. Halverwege werden we ernstig opgehouden door de souvenirshops, waar ze werkelijk geweldige hoedjes verkochten, en natuurlijk de oerfranse baret. Maar uiteindelijk bereikten we de oude kerk, via een plein waar een aantal bedelvrouwen opnieuw bijzonder opdringerig waren...

De Notre Dame is een mooie, indrukwekkende kerk, maar komt wel toeristischer over dan de Sacre Coeur. De schatkamer is echt bijzonder, als je tenminste niet huiverig bent van de aanblik van monstransen waarin stukken van heiligen zitten. De rijkdom van al het goud, zilver en edelstenen is enorm, en we hebben nog even gemijmerd over het feit dat we ons tegenwoordig zorgen maken over geweld op tv en de computer, maar dat niemand vroeger moeilijk deed over de heftige crucifixen (er zaten echt heel akelige tussen).
Helaas konden we niet dichtbij de Pieta komen.

Na de Notre Dame brak de zon door, waardoor we enkele foto's konden nemen. Vervolgens liepen we naar de boekenstalletjes. Oh, dat was kwijlen! Oude boeken, maar ook affiches, kaarten, kortom de gebruikelijke souvenirspullen. Ook van alles van helden als Che Guevara, Bob Marley en Jim Morrison, maar ook Kurt Cobain. We kwamen ogen tekort!

Omdat we 's avonds naar de Moulin Rouge zouden gaan, zaten we aan onze tijd vast. Daardoor schoot Musée d'Orsay erbij in. Een moeilijke keuze, dat wel... Maar Parijs is te groot en onze vakantie te kort... Via de Pont Neuf liepen we naar de Rue Rivoli en namen daar de metro naar halverwege de Champs Elysées. Daar bezochten we de Rue du Marboeuf. Man(dala) Ray, de club waarvan Johnny Depp eigenaar was, bestond inmiddels niet meer, en alle sporen waren uitgewist. We wisten het precieze adres, maar zelfs met die wetenschap was er niets meer terug te vinden. Voor de deur lag een clochard te slapen. De portier...? :) Verder vond ik een ontzettend chique winkel waar ze merk-vulpennen verkochten. Ik heb daar met succes mijn verzameling andersgekleurde vulpenvullingen uit kunnen breiden (o.a. bordeauxrode Mont Blanc inkt, geweldig!).

Via de Champs Elysées met de posh winkels en de klinkende namen liepen we omhoog naar de Arc de Triomphe. Het blijft indrukwekkend, met de enorme beeldhouwwerken en het graf van de Onbekende Soldaat, die in de Eerste Wereldoorlog was omgekomen en daar in 1920 werd begraven. De vlam brandt sinds 1923. Het uitzicht over de Champs Elysées was prachtig! Vanaf de AdT namen we de metro terug naar ons appartementje, waar we ons opmaakten voor diner en show in de Moulin Rouge.

Helaas mochten we niet fotograferen in de Moulin Rouge (er liep wel een fotografe rond).

Het is en blijft een indrukwekkende gebeurtenis! Alleen was het jammer dat je ook met reservering in een ellenlange rij moest staan. Maar eenmaal binnen was dat gauw vergeten. Het was een flink theater met tafeltjes en wij zaten echt he-le-maal vooraan, in de "hoek" van het T-vormige podium (al was de "poot" van de T nog verborgen). De mensen die vooraan zaten gingen wat dansen en swingen op de muziek van het orkest (met geweldige zangeres). Wow... Wij hebben GEDANST in de Moulin Rouge!

Ons diner werd geserveerd. Ik had slakken in anijsboter, forel met prei en bladerdeeg met vanille toe. Er was zalmforel en de millefeuille was een tompoes...! :) Maar de champagne (1/2 fles p.p.) en de Chablis smaakte uitstekend, en het eten ook.

Daarna begon de show. Omdat we echt helemaal vooraan zaten, zagen we meer details in plaats van het geheel, maar dat was ook een bijzondere ervaring. Nu pas zag je hoe hard de dansers en danseressen werkten...! De blikken die ze uitwisselden tijdens hun show, hoe ze elkaar met subtiele gebaartjes aanmoedigden... Ze waren zo dicht bij ons, dat één van hen per ongeluk tijdens een draai mijn Chablis over Liz gooide...! De kostuums waren adembenemend! Een aantal meisjes was topless, maar het was geen moment vulgair. je realiseert je geen moment: "Tjee... die meiden hebben kralenkettingen aan hun kruis..." Het hoorde er gewoon bij...! En alle dansers waren zo lenig! Natuurlijk werd ook de Can-Can gedaan. Ik had die als finale verwacht, maar het kwam halverwege de show.

Liz had het even Spaans benauwd toen het podium, waar we tegenaan geplakt zaten, opeens een aquarium met boa constrictors en gele slangen bleek te bevatten! Ik was gefascineerd door die beesten, maar kon me haar angst wel voorstellen. Eén van de danseressen zwom door de slangen heen. Het was een mooi gezicht, maar van zo dichtbij kon ik zien dat alle slangen bij de staart (waar begint een slangenstaart eigenlijk?) ingetaped waren. Waarom? Was dat de reden waarom deze dieren zo mak waren...?

Er waren ook circus-achtige acts, waaronder een jongleur, die met 3 batons begon en met 7 eindigde, een clown-achtig paar met een griezelig-magere maar erg charismatische vrouw die minstens zo lenig was als de dansers en ook nog eens een staaltje subtiele pantomime weggaf, en een buikspreker die absoluut hilarisch was en zelfs een klein hondje liet buikspreken.

Het was, ondanks het glas chablis (toch jammer, het kwam uit een fles van 50 euro) een belevenis om nooit meer te vergeten!

Vijf dagen in Parijs - 1

We hebben er lang op moeten wachten, maar op 6 maart was het eindelijk zo ver: mijn Engelse vriendin en ik zouden elkaar weer ontmoeten! In Parijs, deze keer...! Ze was eind februari vijftig geworden en wilde dat in stijl vieren. Ik vond een goedkoop vakantie-appartement in Montmartre en zij had flink gespaard voor een avond in de Moulin Rouge, een droomwens van haar. Liz kwam met het vliegtuig naar Parijs, waar ik haar met mijn auto op zou halen. Maandenlang praatten we over niets anders, en nu we weer terug zijn zal het onderwerp voorlopig nog steeds over Parijs blijven gaan!

Vrijdagnacht vertrok ik in de regen. Ten zuiden van de rivieren werd het droog, gelukkig. Onderweg enkele pitstops gemaakt bij tankstations, omdat die parkeerplaatsen direct tegen het station aan hebben, met cameracontrole. Vind ik wel zo veilig.

Het was zo'n 480 km naar vliegveld Charles de Gaulle, en daarna nog 20 km naar het appartement in Montmartre. De tomtom ("Giel") deed zijn best, hoewel die bij Lille wel iets anders deed dan de borden zeiden, maar ik geloof niet dat dat nadelig was. In Frankrijk vond ik een goede radiozender die regelmatig verkeersinformatie gaf, ook in het Engels. Het vroor licht en er werd uitgebreid gestrooid. Bij zonsopkomst was alles wit berijpt. Een mooi gezicht!

 Ik kwam tegen achten aan op CdG en vond zonder mankeren de terminal en parkeergarage. Daarbinnen was het net een labyrinth, maar ik vond wel met gemak een plekje, De terminal is trouwens best slim opgezet: rond gebouwd, bovenop de parkeergarage, dan de arrival, dan de departure en beneden nog iets. Niet zoals op Schiphol, waar je een halve Nijmeegse etappe moet afleggen van vliegtuig naar uitgang...
 Liz was een kwartier te vroeg geland, en dat vonden we helemaal niet erg natuurlijk. Na een bak sterke café noir (iets waar Engelsen niet aan gewend zijn... watjes!) ging de vakantie echt beginnen...!

 Chiel leidde ons zonder problemen naar het appartement. De Périferique was gesneden koek (viel me erg mee, dankzij Chiel) en het was wel druk, maar het was te doen. In Parijs zelf was het een kwestie van oogkleppen voor, doordrukken en voorál niet bang zijn voor je lak. En sch*t hebben aan getoeter. Fransen zijn wat dat betreft zo geschift als wat, ze toeteren ook als er niets aan de hand is.

Het appartement was snel gevonden, en honderd meter verderop was de parkeergarage. Naast het appartement was een klein tankstationnetje en ik vroeg de baas daar of ik even de auto daar mocht plaatsen om de bagage te lozen. Dat was geen probleem. Ik had een briefje met codes voor de deur, en een sleutel voor de brievenbus waarin de sleutels van het huis en de garage lagen. Snel de spullen naar 1 hoog gesjouwd (pas op de laatste dag ontdekte ik een goederenlift... Kreun!) en de auto naar de garage gereden.

 De garage was goed beveiligd, dat was geen probleem. Maar het was een oud, betonnen hol met amper verlichting. Er zaten lichtknopjes, maar dat was wel even zoeken. Ik moet zeggen dat het niet de meest aangename plek van Parijs was... Maar de auto stond er save en daar ging het uiteindelijk om.

 Na het uitpakken van de spullen en uitwisselen van cadeautjes gingen we direct op pad. We hadden zicht op een straatje dat op het eerste gezicht amper wat voorstelde, maar het was wel een belangrijke straat die rechtstreeks naar het hart van Montmartre leidde! Ik had berekend dat de Sacre Coeur zo'n kilometer verderop lag en we kwamen direct langs de Montmartre-begraafplaats, waar ook enkele vips begraven lagen.

 Die begraafplaats was bruut doormidden gesneden door een verkeersweg. Sommige graven lagen gewoon onder het viaduct... Verder was het kerkhof bekend vanwege de kerkhofkatten. De grafmonumenten varieerden van sober tot extreme kitsch, maar veel grafmonumenten, vaak huisjes van toiletformaat, waren vervallen. Sommigen waren leeg. Verder waren er veel kunststof bloemen. Zangeres Dalida had een flink versierd graf, er waren bloemen en glitterdingen, en op het graf zelf stond haar beeld.


Na de begraafplaats gingen we verder heuvel-op, maar de inwendige mensch begon wakker te worden en we vonden op de grens van de Rue Joseph de Maistre en de Rue des Abbaies een piepklein Tibetaans restaurant met lunchkaart. Daar aten we soep, kipcurry en fruit. Liz had me al gewaarschuwd, en ze had gelijk: Franse appels zijn niet te pruimen... Gelukkig was de rest van het verse fruit goed in orde! Daarna hebben we de namen van onze dierbaren geschreven op de Muur van de Liefde op de Place des Abbaies.

Voor het laatste stukje naar de Sacre Coeur namen we de lift (met een metrokaartje). Gelukkig werden we niet lastig gevallen door irritante armbandjesverkopers, maar qua opdringerigheid zouden we later nog onze portie krijgen. Het was erg druk in en om de basiliek. Er was een dienst bezig en er werd dringend verzocht niet te fotograferen. Wat ik erg mooi vond waren de mozaïeken, waaronder een enorm exemplaar in het koor, maar het grote zilveren "Heilig Hart"-beeld was zelfs voor mij teveel bling.

 Na de Sacre Coeur is het nog maar een klein stukje naar de Place du Tertre, waar de portrettekenaars al in rijen stonden opgesteld om toeristen te strikken. Sommigen waren erg opdringerig en vervelend, maar wie daar niet tegen kan moet niet naar Parijs gaan. We hebben er rondgelopen, alle schilderijen bekeken en genoten van het mooie (maar frisse) weer. Er zaten werkelijk leuke dingen bij (favoriet bij mij het het zwartwitte schilderij met dikke verflagen, wat ik vorig jaar al gefotografeerd had: niet verkocht, of massaproduct?) maar de prijzen waren echt astronomisch. Wat echt heel leuk was, was het kleine vrouwtje met orgeltje en een geweldige Edith Piaf-stem!

In ons appartementje heb ik een snelle maaltijd gemaakt van spinazie, rösti en (op Liz' verzoek) frikadellen, die ik in een koeltas had meegenomen. We relaxten met een wijntje en gingen vroeg naar bed.

Gejaagd door de wind

Eén van de zenders waar ik af en toe graag naar kijk als ik de tijd kan vinden, is TCM, het filmkanaal dat regelmatig oude films uitzendt. Nee, geen Rambo, ET of The Terminator. Wel oude klassiekers van vóór mijn tijd.

Afgelopen week zag ik voor het eerst in jaren Gone With The Wind weer, de legendarische verfilming van het boek van Margaret Mitchell. Ik had de film al verschillende keren gezien, maar opnieuw was ik van begin tot eind geboeid.
 De film duurt bijna vier uur, maar gaat toch met zevenmijlslaarzen door het boek heen. Begrijpelijk, want net als bij Lord Of The Rings is het boek zo dik, dat er geknipt moest worden. Zo wordt er in de film bijvoorbeeld weinig tot niets verteld over de eerste huwelijken van Scarlett, en de kinderen uit die eerste huwelijken heeft, bestaan niet eens in de film.

Ik heb ooit gehoord dat het boek bij elke Amerikaanse vrouw in de boekenkast staat, maar slechts door weinigen is uitgelezen. Net als De Ontdekking Van De Hemel bij ons. Ik moet bekennen dat ik beide boeken destijds wel tot het eind heb gelezen, maar ik kwam weer niet door De Gelukkige Huisvrouw heen...! Ik was als puber erg onder de indruk van het boek, en nu ik ouder ben ontdek ik steeds nieuwe aspecten, achtergronden en karaktertrekjes. Het boek gaat echt dieper dan een (lijvig) damesromannetje, waarmee het vaak wordt vergeleken.
 Margaret Mitchell is tien jaar bezig geweest met het boek. Ze slaagt er uitstekend in ons aan de kant van Scarlett te krijgen, ook al manipuleert ze verschrikkelijk en gaat ze heel ver om haar zin te krijgen. Diezelfde koppigheid zorgt er wel voor dat Scarlett er na de oorlog weer bovenop komt. Ook de strijd in Atlanta wordt bijzonder beeldend beschreven.

Deze Amerikaanse Burgeroorlog heeft door diverse films en series (North And South) meer bekendheid gekregen, maar veel Europeanen weten er niet echt het fijne van. De Zuiderlingen waren in onze ogen de slechten, want die hadden "negerslaven" en anno 2009 is dat natuurlijk überfout. De vrijheid van de Afro-Amerikanen (Emancipation) was absoluut noodzakelijk, maar deze Afro-Amerikaanse slaven waren wel de kurk waar de emancipatie van het zuiden op dreef! De slavernij was dan ook één van de lonten in het kruitvat (maar niet de directe aanleiding van de oorlog).
 De oorlog begon nadat Lincoln in 1860 tot president was verkozen. Vervolgens scheidden de zuidelijke staten zich af en vormden de Geconfedereerde Staten Van Amerika. Ook kozen zij een eigen president. Enkele maanden later, in het voorjaar van 1861, riep Lincoln op de banden van de Unie weer te herstellen, maar de Confederatie weigerde. Lincoln besloot in te grijpen, omdat hij de Unie wilde behouden.
 De Noorderlingen dachten dat ze de Zuiderlingen in korte tijd verslagen zouden hebben, maar dat viel tegen. Vervolgens werden de Zuidelijke aanvoerroutes geblokkeerd, maar het duurde nog tot 1865 tot de overgave van de legendarische Zuidelijke generaal Robert E. Lee.
 Na de oorlog wilde het Noorden helpen met de wederopbouw. Lincoln was vlak voor het einde van de oorlog vermoord, maar zijn opvolger Johnson zette zich ook in voor herstel van de verscheurde Unie. Tevergeefs, want de Zuiderlingen zagen de Noorderlingen, die hen kwamen helpen, als indringers ("Carpetbaggers") en wantrouwden hen sterk.

Tegen deze achtergrond speelt Gejaagd Door De Wind zich af. Het verhaal begint vlak voor de oorlog. De jonge Scarlett, die is opgegroeid op een welvarende plantage, is geliefd bij alle jongemannen in de omgeving. Ze vechten om haar hand, maar zij houdt maar van één man: Ashley, die niet steeds praat over oorlog en Yankees verslaan. Helaas voor haar is Ashley net verloofd met zijn nicht Melanie, een vrouw waar Scarlett niet veel mee heeft. Als Scarlett haar woede afreageert over de verloving, ontmoet ze Rhett Butler, een man met een slechte reputatie (behalve als het goed met hem gaat, dan wil iedereen haar kennen!).

Het verhaal is bekend. Scarlett, het verwende, manipulerende meisje leert dat niet elke situatie naar haar hand te zetten is. Ze leert wat armoede is, maar dankzij haar manipulatie weet ze zich omhoog te werken. Dit gebeurt wel ten koste van anderen, en ze heeft heel wat vijanden, vooral onder de vrouwen die haar door hebben.
 Uiteindelijk verliest ze bijna alles wat ze heeft, zelfs manipuleren helpt niet meer. Ze besluit terug te keren naar haar geboortegrond, zodat ze kan nadenken, want ze denkt dat haar laatste echtgenoot (Rhett) vast wel weer bij haar terug zal komen.

Margaret Mitchell heeft nooit een vervolg geschreven. Ze stierf in 1949 na een auto-ongeluk. In 1991 schreef Alexandra Ripley een vervolg: Scarlett. Het leek veel meer op een damesroman en miste de vele facetten van Gone With The Wind. Wel werd het verfilmd. In 2007 verscheen een boek dat geschreven is vanuit het perspectief van Rhett Butler (Rhett Butler's People - Donald McCaig).
 Vanwege copyrightproblemen zijn andere uitgaven verboden, o.a. Alice Randall's The Wind Done Gone (vanuit het perspectief van de slaven) en The Winds Of Tara van Katherine Pinonni (wel uitgegeven in Australië).

De film, die niet lang na het verschijnen van het boek uitkwam, is een hele zit, maar het is de moeite waard. Helaas is Vivian Leigh af en toe gedateerd-overdreven in haar rol van Scarlett O'Hara, maar het past ook wel bij het karakter, en de manier waarop zij de aan lager wal geraakte Scarlett neerzette, is indrukwekkend. Olivia de Havilland's uitvoering van Melanie is tijdloos mooi. Clark Gable als Rhett Butler staat als een huis.
 Maar de show werd absoluut gestolen door Mammy (Hattie McDaniel), de "huisslavin" van Scarlett. Zelfs in een verhaal dat werd geschreven in de tijd dat Afro-Amerikanen nog officieel negers werden genoemd en er nog legaal rascisme bestond, werd Mammy maar zelden een karikatuur van "de negerslaaf". Ze won er zelfs een Oscar mee! Dit tot verontwaardiging van een aantal mensen uit het zuiden; Mammy was in de film veel te amicaal tegen Scarlett...!
 De jonge slavin Prissy werd in het boek wel neergezet als het prototype domme negerslaaf, iets wat door actrice Butterfly McQueen overigens prachtig werd geacteerd.

Hoewel zowel film als boek duidelijke trekjes uit keukenmeidenromannetjes hebben, boeit het me inmiddels alweer zo'n dertig jaar. En telkens opnieuw zie ik nieuwe aspecten in de karakters, vallen me nieuwe dingen op. De film heb ik deze week voor het eerst in zeker tien jaar weer gezien. Als ik even tijd heb zal ik het boek binnenkort ook weer uit de kast trekken!

Televisie en ballet

Ik kijk niet vaak televisie, 's avonds zit ik meestal met mijn laptop op schoot met mijn vriendinnen op MSN de dag door te nemen. En dan schiet de televisie er vaak bij in.

Toch heb ik toch een redelijk uitgebreid digitaal pakket aangeschaft. Ik ben namelijk dol op de extra zenders, vooral met documentaires en oude uitzendingen. Zo heb ik net nog even heerlijk genoten van een antieke Villa Felderhof. Op één van de herhaalzenders was een tien jaar oude aflevering met Wieteke van Dort en Jan Kruis te zien. Eerder heb ik ook genoten van uitzendingen over Johnny van Doorn, musicerende Sinti en Roma en Wim T. Schippers (heerlijk om te zien hoe mijn kinderen reageerden op de onderbroekenlol van Barend Servet).

Maar ook de "gewone zenders" hebben zo af en toe juweeltjes. Vanmorgen rond 11 uur vond ik het prettig om lekker rond te zappen. Ik bleef bij RTL8 hangen, waar net een balletvoorstelling werd uitgezonden.

Ballet? Sinds wanneer ben ik geïnteresseerd in ballet...? En ik heb er absoluut geen verstand van. Toch was het het mooi om naar te kijken. Ik heb geen idee wat de passen betekenen, wat de diepere achtergronden zijn, maar het pakt me wel vaker . Laatst heb ik op een docuzender nog geboeid gekeken naar wat moderne uitvoeringen van Alexandra Radius en Han Ebbelaar. Mooi om te zien.

Ik zag al snel wat het was, want het verhaal is bekend: Romeo en Julia. Geen idee wie het uitvoerden, maar de beelden grepen me meteen. Prachtige kostuums, geweldige expressie van alle uitvoerenden, intens, het greep me bij de strot!  Ik viel middenin het eind van de tweede akte, toen Mercutio net was neergestoken en met veel drama de geest geeft. Romeo neemt wraak.

 In de derde acte zag ik hoe Julia zeer gepassioneerd een prachtige Julia neerzette. Zo soepel, alsof ze alleen maar uit gewrichten en spieren bestond. Het Romeokarakter en zij pasten zo mooi bij elkaar!

Ik kende het verhaal, ik wist hoe het eindigde, en nóg zat ik met hoogpolig kippenvel op mijn armen. Het waren de geweldige kostuums en de prachtige kleuren, het was het rijke decor, het was de mooie muziek van Prokofjev, maar het was vooral de bijzonder intense uitvoering van de hoofdrolspelers.

Ik denk dat Shakespeare het zo ook had bedoeld toen hij het verhaal schreef.

Mooi woord

"Zeemeeuwentactiek...:
Is een managersterm, maar wordt ook gebruikt voor iemand die op fora, in mailgroepen en op andere online communities met veel herrie komt aanvliegen, een berg vuiligheid dropt en weer weg vliegt. De achterblijvers blijven met de troep (bijv. een akelige discussie die daaruit voortvloeit) zitten.

Goedbetaalde banen die niemand wil

De verdiensten zijn absoluut goed. Elke baan is absoluut een uitdaging. Toch zijn vacatures maar moeilijk te vervullen. De Vlaamse site De Tijd weet welke jobs dit zijn.

Je denkt dan meteen aan glamoureuze baantjes, maar de werkelijkheid is anders. "Krabbenvisser" is verre van glamoureus. Ik heb er ooit een docu over gezien.
De krabben worden bij Alaska uit een ijskoude, onrustige gevist; de sfeer is nerveus want de tijd is beperkt. Elk jaar opnieuw komen er vissers om. De Tijd noemt het "de gevaarlijkste job ter wereld" en zegt dat iemand in twee maanden tijd meer dan 50.000 euro/38.000 euro aan krabben kan vangen.

"Roughnecks" zijn mensen die in een olieboorplatform werken. Per maand verdienen zij 6.000 tot 6.500 euro met het vervangen van kapotte onderdelen van de boor of het herstellen van de pijpleiding. Dit gebeurt in zo'n luidruchtige omgeving dat men alleen met gebaren kan communiceren, en de lucht is niet bepaald goed voor je gezondheid.

Piloot is een zeer geliefde baan, het verdient uitstekend. Maar de job van piloot van een sproeivliegtuig is heel wat anders. De vlucht is laag; je moet vooral oppassen voor hoogspanningsmasten. Ook word je blootgesteld aan de chemicaliën die je over de velden sproeit. Maar je krijgt wel elke maand 5.000 euro!

Wie soldaat wilt worden, maar tegen het lage soldij op ziet, zou het eens moeten proberen bij de privémilitie in Irak of Afghanistan. Hun taak is meestal het beschermen van belangrijke diplomaten of politici. Daarvoor krijgen ze 7.500 euro per maand.

Vuilnisman is een lucratieve job in New York. Deze stad moet wel heel erg vies zijn, want op jaarbasis verdient de vuilnisman daar 80.000 dollar of 61.000 euro.

Het schoonmaken van de plaats van een misdrijf is echt alleen geschikt voor bikkels. De sporen van een toegetakeld lichaam opruimen is al akelig genoeg; als dat ook in een kleine ruimte of op een gevaarlijke lokatie is, wordt het echt vervelend. In de VS zou je er 3.200 euro bruto per maand mee kunnen verdienen, aldus De Tijd.

"Rioolwerker in New York" is ook geen prettige job. Het wemelt er van de ratten. Wie daar weinig problemen mee heeft en zonder huiver ondergronds wil gaan, kan daar een loon van 61.000 euro mee vangen (46.300 euro).

Tenslotte noemt De Tijd het balsemen van dode lichamen (hoewel ik mensen ken die het best een uitdaging zouden vinden). Een gemiddeld brutoloon van 2.150 euro lijkt niet al te hoog, maar volgens De Tijd is het zeker niet slecht voor een job waarvoor je slechts middelbare school en een korte opleiding nodig hebt.

Never a dull moment.

Deze foto laat op het eerste gezicht een volkstuin zien. Voor mij is het meer. Het is de plaats waar ik rust vind, maar ook een bewijs dat het leven erg boeiend kan zijn, omdat de dingen altijd anders gaan dan je hoopt of vreest.
Sinds 2005 woon ik in een flat, maar ik miste de tuin. In 2007 besloot ik daarom een volkstuin te huren.

 Dat dreigde al snel te mislukken. Zo'n 140 m2 is véél, zeker als je het alleen moet doen en erg veel aan je hoofd hebt. Maar ik hield stug vol, tegen de klippen op. Ik vocht tegen bierkaaien in de vorm van slakkenplagen, slecht weer, ziekten, plagen en paardenbloemenaanvallen.

Eind zomer 2008 stond ik op het punt om het op te geven. Met tegenzin, want ik had veel geïnvesteerd in de vorm van een schuurtje en diverse boompjes en struiken. Maar die tuin stond me steeds meer tegen. Daarbij had ik nog meer aan mijn hoofd en een dwarse tuin kon ik er echt niet bij hebben.

Net toen ik mijn besluit had genomen, werd er een briefje tegen mijn schuur geprikt. Het was van de buurman, die had gezien hoe ik knokte maar het niet redde. Hij wilde me niet beledigen, schreef hij, maar had een mogelijke oplossing: "Geef mij de helft van jouw tuin want ik kan wel een stukje extra gebruiken; wij gaan er vervolgens met ons allen tegenaan om de helft die over is aan te pakken, misschien gaat het dan beter...!"  

Soms verschijnen er opeens spontaan engeltjes...!

Lang verhaal kort: de tuin werd gesplitst, het huurcontract werd aangepast en mijn helft werd, zoals beloofd, flink onder handen genomen. In het najaar had ik een nagenoeg schone lei. Ik kreeg weer hoop...!

 Ranzijn had toevallig in dezelfde tijd de planten die ik altijd al had willen hebben enorm afgeprijsd, en bij Overvecht vond ik een beschadigde betonnen Buddha die ik voor een grijpstuiver mocht meenemen. Het hoofd lag eraf, maar als je het er weer op zette, bleek het stevig te blijven zitten. Ook al was het een massaproduct, het was MIJN Buddha! Toen ik naar de kassa liep, werd ik aangesproken door een medewerkster. "Ik ben zo blij dat u hem meeneemt," zei ze. "Hij stond er al weken, en we waren van plan om hem weg te gooien, maar dat stond me zo tegen..."

Ook reed ik geregeld heen en weer naar Ranzijn om 3 zakken grind per keer te halen. Met klinkertjes, die ik weer van een dierbare kreeg, maakte ik een afsluitrand en zo creëerde ik een oppervlak van 2-3 vierkante meter. Het onderstel van een boodschappentas-op-wielen sleepte de zakken naar de tuin. Na 3 weekends was mijn grindterras klaar. Inmiddels was ook de hardhouten-tuinbank-uit-de-aanbieding gearriveerd. En, bij het grofvuil vond ik een bijna gaaf bistrotafeltje in lichtblauw! Met de rest van de klinkers maakte ik een simpele barbecue, waar het rooster uit Bretagne en de restanten van mijn Hibachi mooi bij pasten.

 In november was ik klaar. De weergoden waren me geweldig goed gezind geweest. De tuin was klaar voor het nieuwe seizoen! In het winterseizoen was er weinig te doen, maar ik ben toch een paar keer langs geweest om poolshoogte te nemen. En telkens opnieuw kwam er een enorme rust over me heen. Een rust die ik tot dan toe nog niet zo intensief heb mogen ervaren.Is het de Buddha? Het grindterrasje? Het feit dat ik, na de geweldige hulp van mijn tuinburen, alles zélf heb gedaan, inclusief het sjouwen en in elkaar zetten van e.e.a.? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik deze zomer véél in de tuin zal zijn!

Het verhaal is nog niet afgelopen. Vorige week ontdekte ik dat ik als ik mijn telefoonabonnement verleng, een gratis smartphone kan krijgen (voor de kenners: de MDA Vario 4, beter bekend als de HTC Touch Pro). Daar zitten snufjes op die ik héél goed kan gebruiken voor het bedrijf dat ik net heb opgericht. Ik dacht tot vrijdag niet dat zoiets binnen mijn financiële bereik zou liggen... Wél, dus! Het geeft me zelfs de mogelijkheid wat werk  te doen in de tuin, en dat is natuuurlijk bijzonder welkom.

Een Buddha die voor mij was bestemd, planten, zakken grind en een tuinbankje die precies op het juiste moment waren afgeprijsd, een droomtafeltje bij het grofvuil en een smartphone. Als er een deur keihard wordt dichtgeslagen, gaan er inderdaad overal raampjes over. Het leven kan soms erg boeiend zijn, vooral als je het niet (meer) verwacht...!

(dit verhaal is ook verstuurd naar de Nieuwe Vijftigers en Aad Meijer)

Obama

De inauguratie van Obama was voor veel mensen een indrukwekkende belevenis en zijn speech werd over het algemeen positief ontvangen (hoewel Wall Street en China er anders over dachten).  De kersverse president van de VS werd binnengehaald als de nieuwe Messias. Maar wanneer slaat Hosanna om in Kruisig Hem...?
Veel mensen verbaasden zich over de charismatische speech. Wow, deed hij dat helemaal uit zijn hoofd...? Maar al gauw werd vermoed dat er toch een autocue werd gebruikt. Ik vind dat zelf niet meer dan logisch. Obama is president, en geen acteur die een pittig script moet kunnen opdreunen. En zelfs een acteur heeft vaak nog een souffleur of autocue bij de hand. Toch klonk er plaatselijk wat teleurstelling, alsof een superheld van zijn voetstuk is gevallen. En dat is jammer...

Dat Bush niet de geschiedenis in zal gaan als de briljantste president van de VS is geen verrassing. En het is ook wel te begrijpen dat Obama als nieuwe Heiland werd ontvangen. Het is ook niet niets: de eerste gekleurde president, veertig jaar na de moord op Martin Luther King (en de Amerikaanse apartheid echot nog lang na, de gevolgen zijn nog gevoelig merkbaar). Een man met meer charisma in zijn kleine teen dan Bush in zijn hele lichaam.

Er rust een zware last op Obama's schouders, en ik ben blij dat ik niet in zijn schoenen sta. Had hij kunnen vermoeden hoe de westerse wereld er bij zou staan, toen hij op een mooie dag tegen Michelle zei: "Ik ga president worden"? En had hij zijn plannen doorgezet als hij dat wél had geweten? We zullen het nooit weten.

Natuurlijk was het vóór de kredietcrisis ook niet zo rooskleurig in de VS, met een leger in Afghanistan en Irak en heel wat lijken in de kast in het eigen land. Ik noem alleen al de gevolgen van de hurricane Katrina, die in 2005 New Orleans en omgeving teisterde. Ik weet uit eerste hand dat de inwoners toen verschrikkelijk in de steek zijn gelaten, mede omdat de soldaten die hen konden helpen in het buitenland het vaderland moesten dienen. Ontelbare mensen die hun leven leuk op de rit hebben à la American Dream moeten nu alweer ruim 3 jaar gedwongen leven als trailer trash in vochtige stacaravans, terwijl het overheidsgeld dat beschikbaar was gesteld voor de slachtoffers van Katrina verdwenen lijkt en verzekeringsmaatschappijen unaniem de kont tegen de krib gooit. Onder deze omstandigheden mag Obama puinruimen. Ik heb met hem te doen... maar het volk heeft het volste vertrouwen in hem!

Sceptici zaten dinsdag met argusogen naar de beelden te kijken om de eerste barstjes in Obama's imago te vinden. En ze vonden die. Zo was hij duidelijk nerveus toen het tijd was voor de eed, en haperde hij...! Inmiddels is bekend dat de hapering niet aan Obama lag, maar aan opperrechter Roberts, die een kleine vergissing maakte in de tekst die Obama moest naspreken. Inmiddels is de eed voor de zekerheid opnieuw afgelegd.

Na De Eed kwam De Speech, die met veel overtuiging werd uitgesproken. Ook toen kwamen de sceptici met hun reacties. Het was autocue (is dat dan een schande?), hij had een team van coaches om zich heen (ja, dat is in het bedrijfsleven toch ook normaal?), hij sprak geen woord over de Native Americans (in jip-en-janneketaal: de indianen)...

Obama is getalenteerd en heeft een enorm charisma. Zijn gezin is ideaal (niet onbelangrijk in de VS), zijn vrouw wordt nu al de nieuwe Jackie Kennedy genoemd. Maar de omstandigheden waaronder hij de eed aflegde en de speech uitsprak, zijn niet gunstig. Hij zal heel wat slechte boodschappen moeten gaan verkondigen, en het is te hopen dat zijn charisma (iets wat Bush niet had) hem zal redden. Maar toch...

Je hoeft niet eens zo'n grote scepticus te zijn om je hart vast te houden. Hij is binnengehaald als de nieuwe Messias, maar iedereen met een beetje Bijbelkennis weet hoe het met de eerste Messias is afgelopen, en dat Hosanna zó maar kan omslaan in Kruisig Hem. Een ander gevaar kan bijvoorbeeld een redneck zijn, die profiteert van de soepele Amerikaanse wapenwet, en niet blij is dat zijn Home Of The Brave wordt geleid door "a nigger".

Ik hoop van harte dat Obama het gaat redden, maar vooral dat hij de kans krijgt om te bewijzen wat hij waard is. Er liggen heel wat lijken in de Amerikaanse kast, en het is de grote vraag of hij die in vier jaar weg kan krijgen.

Eindelijk Don Quixote?

Hij is er al eens aan begonnen, maar een zieke hoofdrolspeler, een zeldzaam noodweer in de Spaanse woestijn en terugtrekkende geldschieters staken een spaak in het wiel. Hij roept al jaren dat hij het idee toch eens uit wil voeren. En nu lijkt het eindelijk te gaan gebeuren!

Terry Gilliam staat bekend om zijn aparte manier van filmen. Je houdt ervan of je vindt het niets. Een film als Fear And Loathing In Las Vegas moet je zien met de nodige achtergrondinformatie in je hoofd ("wie was Hunter S. Thompson?"), anders kan je er weinig mee.
Zijn eigen versie van het verhaal van Don Quixote zag er hoopvol uit. Toby Grosini*, een gluiperige Amerikaanse yup (Johnny Depp) komt na wat schimmige gebeurtenissen plotseling bij Don Quixote terecht en wordt Sancho Panza. De opnamen werden echter al na een week gestaakt. Er is maar een klein stukje film geschoten, dat hier terug te vinden is, maar de geschiedenis van de (poging tot) film is wel te zien in de docufilm Lost In La Mancha. Gilliam heeft altijd gezegd dat hij de film wilde afmaken, en nu lijkt het er eindelijk van te gaan komen. Wel heeft hij flink aan het script zitten schaven.

Of Johnny Depp en zijn partner Vanessa Paradis weer mee zullen doen werd niet vermeld. Het is bekend dat Johnny nog steeds interesse heeft, maar inmiddels zijn (eindelijk) ook de voorbereidingen en screenings begonnen voor The Rum Diaries, een vroege roman van Hunter S. Thompson...

Maar ik hoop het van harte, want zelfs het kleine stukje Toby Grosini dat Depp destijds heeft kunnen doen, is veelbelovend. Dit soort rollen kan je absoluut aan hem overlaten en ik hoop dan ook dat hij er tijd voor kan maken!

*) de co-schrijver van Gilliam heet... Tony Grisoni!

Crisis

Twee berichten in de krant, pal onder elkaar. Nuggers* die weer aan de slag gaan, krijgen een bonus. 

En de helft van de bedrijven wil banen schrappen. 

Dat is nou sneu voor die Nuggers...

*) Niet UitkeringsGerechtigden

Winter

Al in december kregen we af en toe vorst. En hoewel het zachte, wisselvallige weer telkens weer terugkwam, liet deze vorst zich niet zomaar wegjagen!

In het zuidoosten is de winter "echter" dan bij ons in het noordwesten. Zij hebben sneeuw gehad, wij niet...

Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?

Een tikje laat, maar nog niet te laat om iedereen een heel goed 2009 toe te wensen! 

Voor veel mensen zal het, vrees ik, toch een lastig jaar worden. Kredietcrisis, onzekerheid over je werk (of erger: de zekerheid dat je dat kwijt gaat raken), zorgen over de toekomst...

Vanavond zag ik op tv dat het erger kan. Mensen in de Gazastrook die letterlijk met hun rug tegen de muur staan. Ze moeten hun huizen verlaten maar kunnen nerhens een.

En wie waren de slachtoffers in alweer een oorlog? Gewone mensen. Mensen die in vrede willen leven. Die niet de keus hadden waar ze geboren werden. Die in de verkeerde tijd op de verkeerde plaats werden geboren. Die al heel jong in angst moesten leven. 

Niet alleen daar, maar op zoveel plaatsen. Geboren met het verkeerde ras, in de verkeerde buurt, zelfs met de verkeerde genen of het verkeerde geslacht, etcetera.

Another year's over, a new one just begun, war is over if you want it... John Lennon zou zich blijven omdraaien in zijn graf, als hij niet gecremeerd zou zijn.

Smartphone

Een mens moet niet verder willen springen dan zijn polsstok lang is. En dat geldt ook voor de financiële polsstok. Zo'n smartphone is geweldig, maar dúúr...! En aangezien ik net een zieltogende televisie uit de vorige eeuw heb moeten vervangen door een prachtige, maar niet gratis flatscreen, wist ik dat mijn genoeg-grens voorlopig weer bereikt was. Of is zo'n telefoon toch voor mij weggelegd...?

Jazeker, vertelde de meneer van de telefoonwinkel vrijdag jongstleden. Ik was daar om me te oriënteren op een nieuw toestel. In februari wordt mijn abonnement verlengd en als beloning mag ik een nieuwe telefoon uitzoeken.
 Mijn wensen waren hooggegrepen, maar ik presenteerde ze toch: camera, mp3-speler met mp3-ringtones en een radio. Om mee te beginnen. Verder wil ik toch wel graag kunnen internetten. Liefst met een keyboard, maar goed, dat is misschien wel érg veel gevraagd... En internet, want dat kost niet veel meer en voor mij is het een goede investering om overal online te kunnen komen.
 Die LG Renoir leek me wel aardig, maar Nokia had ook leuke mogelijkheden én een navigator. En hoewel ik goed kan kaartlezen (echt waar, heren!), ben ik het een beetje zat om telkens vast te lopen in wijken als Kattenbroek of de begin-jaren-tachtig-kronkels van Almere Haven... Met Sony Ericsson heb ik goede ervaringen (W200), maar die hebben eigen geheugenkaartjes en dat zijn géén micro-SD's. Voor mij een dik minpunt.

En zo stond ik te dubben, met naast mij een verkoper die nog maar eens op zijn andere been ging staan. En verzuchtte: "Tja, liefst had ik er zó eentje..." Hoofdknik richting vitrine met smartphones. Als iemand die zich net een tweedehands autootje kon verantwoorden, maar eigenlijk een nieuwe Audi wilde.
 De verkoper dacht even na. Hardop. "U heeft dát abonnement... U wilt er internet bij... U ben al een paar jaar abonnee waardoor u punten heeft opgebouwd..." Púnten? Goh, ik dacht dat bedrijven alleen de negatieve kleine lettertjes verzwegen! 
 "Eventueel zou u iets bij moeten betalen voor een toestel, maar dat zal niet zo veel zijn," vervolgde de verkoper.
 "Nou, eh... Laat me maar eens zo'n toestel zien. Wat kúnnen ze allemaal?" vroeg ik, enigszins hyperventilerend.

De nieuwe T-Mobile viel af wegens geen radio. De Sony Ericsson wegens die geheugenkaart. De Omnia was niet verkeerd! Maar daar lag ook een MDA Vario 4, beter bekend als de HTC Touch Pro. Met een ieniemienie QWERTY-schermpje waar mijn vingers precies oppasten. Met Windows én een aangepaste Office. Met internet, óók via Wifi, zodat ik geen extra kosten kwijt was als ik in het buitenland online ging. Met een camera. Met een navigator.
 Het was te mooi, helemaal toen de verkoper mijn gegevens opriep in de computer en meldde dat deze smartphone gratis en voor niets was als ik mijn abonnement verlengde en uitbreidde met internet.

Dit kán niet, dacht ik. Dit is precies wat ik nodig heb. Internet om onderweg rapportages te kunnen invullen. Dat zou betekenen dat ik méér opdrachten kan aannemen! Word om in mijn tuin te kunnen schrijven. Dat betekende dat ik de kwetsbare laptop thuis kon laten. Een navigator om zelfs in futurisch maar onhandig ontworpen wijken mijn weg te kunnen vinden. Wifi om ook in het buitenland te kunnen mailen en internetten.
 Thuis ging ik op zoek naar addertjes. Zocht in reviews en op fora. Negeerde de voorspelbare Windows-versus-Apple/Iphone-discussies. En uiteindelijk vond ik maar weinig minpunten.

Nog twee weken geduld, dan is hij van mij...!