Een mens moet niet verder willen springen dan zijn polsstok lang is. En dat geldt ook voor de financiële polsstok. Zo'n smartphone is geweldig, maar dúúr...! En aangezien ik net een zieltogende televisie uit de vorige eeuw heb moeten vervangen door een prachtige, maar niet gratis flatscreen, wist ik dat mijn genoeg-grens voorlopig weer bereikt was. Of is zo'n telefoon toch voor mij weggelegd...?
Jazeker, vertelde de meneer van de telefoonwinkel vrijdag jongstleden. Ik was daar om me te oriënteren op een nieuw toestel. In februari wordt mijn abonnement verlengd en als beloning mag ik een nieuwe telefoon uitzoeken.
Mijn wensen waren hooggegrepen, maar ik presenteerde ze toch: camera, mp3-speler met mp3-ringtones en een radio. Om mee te beginnen. Verder wil ik toch wel graag kunnen internetten. Liefst met een keyboard, maar goed, dat is misschien wel érg veel gevraagd... En internet, want dat kost niet veel meer en voor mij is het een goede investering om overal online te kunnen komen.
Die LG Renoir leek me wel aardig, maar Nokia had ook leuke mogelijkheden én een navigator. En hoewel ik goed kan kaartlezen (echt waar, heren!), ben ik het een beetje zat om telkens vast te lopen in wijken als Kattenbroek of de begin-jaren-tachtig-kronkels van Almere Haven... Met Sony Ericsson heb ik goede ervaringen (W200), maar die hebben eigen geheugenkaartjes en dat zijn géén micro-SD's. Voor mij een dik minpunt.
En zo stond ik te dubben, met naast mij een verkoper die nog maar eens op zijn andere been ging staan. En verzuchtte: "Tja, liefst had ik er zó eentje..." Hoofdknik richting vitrine met smartphones. Als iemand die zich net een tweedehands autootje kon verantwoorden, maar eigenlijk een nieuwe Audi wilde.
De verkoper dacht even na. Hardop. "U heeft dát abonnement... U wilt er internet bij... U ben al een paar jaar abonnee waardoor u punten heeft opgebouwd..." Púnten? Goh, ik dacht dat bedrijven alleen de negatieve kleine lettertjes verzwegen!
"Eventueel zou u iets bij moeten betalen voor een toestel, maar dat zal niet zo veel zijn," vervolgde de verkoper.
"Nou, eh... Laat me maar eens zo'n toestel zien. Wat kúnnen ze allemaal?" vroeg ik, enigszins hyperventilerend.
De nieuwe T-Mobile viel af wegens geen radio. De Sony Ericsson wegens die geheugenkaart. De Omnia was niet verkeerd! Maar daar lag ook een MDA Vario 4, beter bekend als de HTC Touch Pro. Met een ieniemienie QWERTY-schermpje waar mijn vingers precies oppasten. Met Windows én een aangepaste Office. Met internet, óók via Wifi, zodat ik geen extra kosten kwijt was als ik in het buitenland online ging. Met een camera. Met een navigator.
Het was te mooi, helemaal toen de verkoper mijn gegevens opriep in de computer en meldde dat deze smartphone gratis en voor niets was als ik mijn abonnement verlengde en uitbreidde met internet.
Dit kán niet, dacht ik. Dit is precies wat ik nodig heb. Internet om onderweg rapportages te kunnen invullen. Dat zou betekenen dat ik méér opdrachten kan aannemen! Word om in mijn tuin te kunnen schrijven. Dat betekende dat ik de kwetsbare laptop thuis kon laten. Een navigator om zelfs in futurisch maar onhandig ontworpen wijken mijn weg te kunnen vinden. Wifi om ook in het buitenland te kunnen mailen en internetten.
Thuis ging ik op zoek naar addertjes. Zocht in reviews en op fora. Negeerde de voorspelbare Windows-versus-Apple/Iphone-discussies. En uiteindelijk vond ik maar weinig minpunten.
Nog twee weken geduld, dan is hij van mij...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten