maandag 29 november 2004

Philipscomputers

Mijn eerste computer was een Philips Yes-computer. Ik schreef hierover (voor d'Alledaagse) mijn eerste column.
Quote: En toen kwam IBM, en iedereen wilde opeens een IBM-computer. Onbereikbaar voor de gewone man die geen lening wilde afsluiten voor dergelijk speelgoed, tot Polderheer anno 1987 vertelde dat hij goedkoop een “soort IBM-cloon” kon krijgen: de Philips Yes-computer. Niet helemaal IBM-compatible, maar het had zeker mogelijkheden!

Een harde schijf had deze Yes niet. Om op te starten moest je de computer aanzetten, daarna de MS-DOS-schijf erin doen, en als de computer dát verwerkt had kon er een WordPerfect (versie 4.2) in. Aangezien ik toen al veel schreef, was ik daar enorm blij mee!
De Yes had een “amberkleurig” scherm. Veel keuze had je anno 1988 niet. Het scherm was groen, amber, of gewoon zwart-wit. Kleurenscherm was nog steeds sciencefiction.
Hoewel we zeer tevreden waren, bleek de Yes toch een miskleun. IBM rende sneller (en begon steeds meer naar Bill Gates te ruiken) en de Yes werd steeds minder IBM-compatible.
Ja, we denken nog vaak met nostalgische gevoelens terug aan die Yes van Philips. Opstarten met een DOS-disk, omdat er geen harde schijf in zat, een amberkleurig beeldschermpje, en alleen te gebruiken met aangepaste software, omdat-ie nèt-niet IBM-compatible was (maar die software kreeg ik erbij). Erg handig was, dat je het keyboard ónder de computerkast kon opbergen!

Nou heeft Philips in het verleden wel vaker op het verkeerde paard gewed. Toen video in opmars was, had je 3 systemen: Betamax, Video2000 en VHS. Video2000 was van Philips, het schijnt het beste susteem te zijn geweest, en toch flopte het omdat het commercieel niet goed werd angepakt (VSH deed dat beter en won). De Philips Yes was een leuke PC (voor 1988 ), maar toch flopte het (omdat het niet goed IBM-compatible was terwijl toen al duidelijk was dat IBM marktleider zou gaan worden).

Ik lees net in de NRC dat er geruchten zijn dat Philips weer computers gaat maken.
Hopelijk pakken ze het nu wél goed aan...

vrijdag 26 november 2004

Dacht je dat het hier koud was?

Op verschillende plaatsen in Nederland is het gisteren niet boven de nul graden gekomen. Dat heet een ijsdag. Extreem is dat niet, al komt het in november nog niet zo vaak voor als in januari (gemiddeld gezien).

In Siberië komt het kwik gedurende de winter helemaal niet boven nul. Een minimumtemperatuur van -50 is daar heel gewoon! Terwijl het 's zomers met gemak 30+ graden kan worden, maar de zomer duurt er maar kort. 

dinsdag 23 november 2004

Dag, Wim...

Eind jaren 80 leverde ik wel eens bijdrages aan de radio. In die tijd leerde ik Wim Rigter kennen. Niet in real life, maar per telefoon.

Zo ongeveer eens per maand was ik weer aan de beurt om een kleine bijdrage te leveren. Hij belde me dan en prompt hingen we minstens een uur aan de telefoon. En was ik toevallig niet thuis? Dan hing hij minstens zo lang met Polderheer aan de telefoon!

Waar we over spraken? Alles en niets. Gewoon ontieglijk ouwehoeren. En dan opeens weer serieus. Urenlang.

Met kerst kreeg ik in die tijd een kerstpakket van de VARA en daar zat altijd een kaartje bij, waarop Wim een mal tekeningetje had gezet.

Wim ging later naar de AVRO, naar Arbeidsvitaminen. Niet direct mijn favoriete programma, elke dag Dancing Queen en You're The One That I Love, gevolgd door de Baas van de Dag. Maar áls ik het hoorde, hoorde ik het enthousiasme van Wim.

Later kwam hij op Radio 2, en nog later in het nachtprogramma van de AVRO, waar ik wél graag naar luisterde, als de slaap weer eens niet wilde komen.

En toen kreeg hij een hersentumor. We hadden in die tijd allang geen contact meer, maar het is altijd schrikken als iemand die zo jong en vol leven is, zoiets krijgt. Hij kwam eroverheen, collega Jetske van Staa niet...

De kanker kwam terug. Een smerige vorm van kanker, die, zoals hij bij PaPaul pas geleden vertelde, erfelijk was. Op 27 februari hoorde hij dat het weer mis was. Vandaag om 16.45 stierf hij.

Wim wilde geen herdenking als het zover was. Sorry Wim, ik doe het toch!

donderdag 18 november 2004

Kinderen en geweld, oeps...!

Dit bericht (Britse kinderliedjes gewelddadiger dan tv) begrijp ik wel een beetje... ;)

Ik heb ooit een boekje gehad waarin de teksten van Engelse kinderliedjes stonden. Eén van de beroemdste liedjes is "Three blind mice".
Three blind mice,
See how they run!
They all ran after the farmer's wife,
Who cut off their tails,
With a carving knife.
Did you ever see such a thing in your life,
As three blind mice.
Of deze:
Goosie, goosie, gander
where shall I wander,
upstairs and downstairs
and in my lady's chamber;
there I met an old man
who wouldn't say his prayers,
so I took him by the left leg
and threw him down the stairs.
Van deze is ook een Nederlandse versie. Die weet ik niet meer precies, maar als kind vond ik het zooo zielig:
Humpty Dumpty sat on a wall,
Humpty Dumpty had a great fall.
All the king's horses,
and all the king's men,
couldn't put Humpty together again.
Ik ga eens nadenken of ik nog wat Nederlandse kinderliedjes weet. De eerste die ik als kleuter leerde, en tijdens het schrijven nu spontaan in me opkomt is:
"Eén twee drie vier vijf
De bakker sloeg zijn wijf
Al met een houten hamertje,
midden in het kamertje"...
(later leerde ik als laatste zin: "Het bloed spoot door het kamertje")

Geef toe, daar kan Fox Kids niet tegenop!

Prins Bernhard/Delft

Prins Bernhard is net een kat: hij lijkt wel 9 levens te hebben. Overleefde diverse ziektes en een zwaar auto-ongeluk. Maar deze keer lijkt zijn 9e leven ook te gaan eindigen.

Bij iemand die zo'n lang en afwisselend (en ook wel dubieus) leven heeft gehad, ben ik niet echt verdrietig. Ik heb veel meer verdriet voor mensen die te jong sterven, of sterven na een leven vol verdriet en ellende.

De prins is een levensgenieter, die zelfs tijdens zijn laatste jaren uit het leven haalde wat er uit te halen viel. En ik gaf hem geen ongelijk. Ik zou dat ook hebben gedaan als ik in zijn schoenen had gestaan, al zou ik waarschijnlijk andere keuzes hebben gemaakt. Ik hoop wel oprecht dat de prins niet te veel hoeft te lijden, en rustig kan sterven als zijn tijd werkelijk gekomen is. En ik wens zijn familie en vrienden heel veel sterkte toe in deze tijd. Speciaal de koningin, die in relatief korte tijd al haar man en moeder heeft verloren...

Lekker krijgt concurrentie!

De nieuwe Lekker is weer uit! Het beroemdste (en meest omstreden) Nederlandse restaurant-recentie-tijdschrift heeft besloten dat Oud Sluis in Sluis de winnaar is geworden. Ik ben daar afgelopen zomer nog langsgelopen, maar het ontbrak me aan de nodige doekoe om er eens binnen te lopen :)

Lekker is omstreden, er zijn restaurant-eigenaren (ook van door Lekker positief gewaardeerde restaurants) die er niets mee te maken willen hebben.
Ik heb nog niet zolang geleden gesproken met een restaurant-eigenaar die een tijdje werd vermeld in Lekker. Een paar jaar geleden kreeg het restaurant een recensie die allesbehalve goed was. O.a. een bepaald gerecht werd verschrikkelijk afgekraakt. "Maar dat hebben we al een paar jaar niet meer op het menu staan!" mailde die eigenaar me.

Hoe dan ook, Lekker is lekker leesvoer, vooral voor iemand als ik, ook al zal ik niet snel in staat zijn een gerenommeerd restaurant te bezoeken, maar ik hou van goed eten en drinken ;)

Toen ik gisteren de nieuwe Lekker zag liggen, zag ik nog een restauranten-recentie-tijdschrift: SpecialBite..
Dit tijdschrift zegt écht onafhankelijk te zijn. Al worden ze wel gesponsord door Brand Bier... Maar SpecialBite heeft geen eigen recensie-team, zoals Lekker, maar zegt dat hún top 100 wordt samengesteld door alle liefhebbers van goed eten, die een sms-je hebben gestuurd of via de site stemden.

Ik heb beide tijdschriften niet gekocht, wel even doorgebladerd. Er is duidelijk verschil in de toon. Terwijl Lekker er geen probleem in ziet fouten en foutjes uitgebreid te beschrijven en sommige restaurants echt neer te sabelen, houdt SpecialBite het wat milder en ook wat oppervlakkiger.

Ik heb geen voorkeur voor 1 van deze bladen. De ene pakt het zus aan, de ander zo. En aangezien ik waarschijnlijk nooit één van de beschreven restaurants zal kunnen bezoeken, geniet ik van de beschrijvingen van al die restaurants. Nóg een restaurant-opinieblad is alleen maar heel erg welkom om dat genieten nog groter te maken!

Er is helaas toch 1 minpuntje aan SpecialBite! Achterin staat een enquête: hoe vind je ons blad? Daarbij zitten ook wat algemene vragen en dan vallen er heel wat mensen buiten de boot. Bij "samenstelling van je huishouden" staat "gehuwd/samenwonend, "gehuwd/samenwonend met kinderen", "single" en "relatie, niet samenwonend", maar niet de keuze "single, kinderen" en "relatie, niet samenwonend/kinderen".

Je zal toch een alleenstaande ouder zijn, wat moet je dan kiezen? :)

Ik denk dat het me opvalt omdat ik me de laatste tijd erg betrokken voel bij alleenstaande moeders...

zondag 14 november 2004

Column d'Alledaagse - Sinterklaastijd

Zie, ook hier schijnt de maan door de bomen! Nou moet je wel goed kijken, het is net nieuwe maan geweest, de maan is momenteel alleen overdag te zien, maar toch... de komende weken schijnt de maan door de bomen. Sinterklaas is in het land!

Sint Nicolaas, zoals hij officieel heet, is eigenlijk nooit officieel heilig verklaard, en eind jaren 60 van de 20e eeuw besloot de paus dat hij geen recht heeft vereerd te worden. Maar de afgelopen eeuwen werd deze heilige zo intens vereerd, zelfs door niet-katholieken, dat er nog heel wat moet gebeuren eer men hem is vergeten!

Volgens onderzoekers is Sint samengesteld uit 2 Nicolazen, de één was bisschop van Myra (4e eeuw?), de ander abt van Sion en later bisschop van Pinara (Lycië). Hun levens zijn ooit in het Grieks beschreven en later samengesmolten tot Sint Nicolaas, de man die zoveel wonderen had gedaan.

Zo redde hij schipbreukelingen en verscheen hij tijdens noodweer aan zeelieden om hen advies te geven.
Maar ook was hij patroon van kinderen. Bekend is de legende van de 3 studenten, die door een herbergier werden afgeslacht en tot vleeswaar werden verwerkt (pekelvlees of pâté). Sint Nicolaas kreeg (de ene legende zegt: de volgende dag, de andere: na 7 jaar) dit vlees te eten, maar doorzag de herbergier. Hij wekte de jongens tot leven (oh, wat zou je daar een schitterende film vol special effects van kunnen maken!) en bekeerde de herbergier.
Drie zussen die geen man kunnen krijgen omdat ze geen bruidsschat hadden, kregen goud van hem.
Ontvoerde kinderen spoorde hij op, en kinderen die verongelukten wekte hij tot leven.
Tijdens hongersnood liet hij graan groeien en toverde hij eten tevoorschijn.

Het Sint Nicolaasfeest is waarschijnlijk afkomstig van de Germaanse godenverering. Sinterklaas had immers net zo'n uiterlijk als Wodan, de paardrijdende god met de lange baard... Toen de Lage Landen tot het christendom bekeerd moesten worden, zijn veel heidense gebruiken en feesten "verchristelijkt" zodat de heidenen minder weerstand zouden gaan bieden.
De wonderlans Gungnir van Wodan werd rond de 6e eeuw veranderd in de bisschopsstaf van Sint Nicolaas, en beiden rijden op een schimmel (Wodan's paard heette Sleipnir).
Zelfs Zwarte Piet is te verklaren. Hij is geen onderdrukte gekleurde medemens, maar komt voort uit Nörwi, de zwarte vader van de nacht die Wodan vergezelde. Nörwi droeg een roe (een vruchtbaarheidssymbool) en strooide erwten en noten (ook vruchtbaarheidssymbolen). Onder het christelijke geloof werd Gungnir de overwonnen duivel.
De speculaaspoppen zouden zijn ontstaan uit de gewoonte van Germaanse meisjes, om Wodan te vragen om afbeeldingen van nog onbekende geliefdes, en het gooien van cadeaus in de schoorsteen is weer afgeleid van het offeren in de vuurplaats.

In 1222 werd beslist dat de naamdag (6 december) van Sint Nicolaas één van de belangrijkste heiligendagen zou zijn (ondanks het feit dat geen paus hem officieel heilig heeft verklaard), maar Utrecht vierde zijn naamdag al langer, elk jaar kregen 4 arme kinderen uit de stad een schoen vol geld. In andere plaatsen deelde men brood aan de armen uit.

Calvinisten waren erg tegen de Sint Nicolaasviering. In 1600 werd in Delft verboden tijdens zijn naamdag markt te houden. En in 1895 verklaarde de burgemeester van Sluis dat hij tegen Sinterklaasfeesten op openbare scholen is...

Tot in de 20e eeuw was Sinterklaas vooral degene die zoete kindertjes beloonde en stoute kindertjes strafte (met de roe, of zakjes zout). Daarna werd Sinterklaas milder. Malle cadeaus en gedichten, om iemand een blunder van het afgelopen jaar nog eens extra in te wrijven, verwennerijen voor de kinderen en lekker snoepen is centraal geworden.

Ondanks opkomst van het Amerikaanse Santa Claus (een verbastering van Sinterklaas!) en de discussies rond het zwart-zijn van Piet en de soms exorbitant dure cadeaus, is Sinterklaas nog steeds één van de massaalst gevierde traditionele feesten! Niet alleen in Nederland, maar ook in België (alhoewel sommige streken geen Sinterklaas maar Sint Maarten vieren) en zelfs in Noord Frankrijk en delen van Duitsland worden er cadeaus gegeven, malle surprises gemaakt en eeuwenoude lekkernijen gesnoept.

De wereld lijkt soms op zijn kop te staan tegenwoordig, niets is nog zeker, maar Sinterklaas zal altijd blijven bestaan!

zondag 7 november 2004

"Death sucks"

Dit stuk van Mart Smeets in Trouw zegt eigenlijk genoeg...

'Death sucks'

Een groot, modern gebouw in Austin, Texas. Aan de muur hangen foto's van countrysterren en een enkele beroemde sporter. De schaatsen van Chris Wittey liggen onder een Finse uitgave van een boek over Lance Armstrong in een vitrine.

Mart Smeets, 6 november 2004, 0:00

De zesvoudige Tourwinnaar komt binnen, verontschuldigt zich dat hij iets aan de late kant is, en gaat zitten. We hebben elkaar een behoorlijke tijd niet gezien en dus wisselen we snel wat vriendelijkheden uit, maar ineens slaat Armstrong toe. Tot mijn stomme verbazing zegt hij: 'Wat is er met the Van Gogh-kid in Amsterdam gebeurd? Kun je me dat uitleggen?'

Ik kijk de Amerikaan aan en zeg: 'Wat weet jij daarvan?' Omdat ik me nooit van mijn leven heb kunnen indenken dat juist hij, hier in het verre Texas, erover zou kunnen beginnen.

'Tell me', zegt hij en pareert daarmee mijn aanval. Hij wil het echt weten en ik probeer het uit te leggen door stap voor stap de levenswandel van de filmmaker en auteur te vertellen. Hij luistert goed en denkt even na. Zegt dan ineens: 'Werd hij niet beschoten toen hij op de fiets zat? That's a sad story, man...'

Het is uitermate vreemd om op dit moment aan 'thuis' herinnerd te worden. We zitten in een kleine kamer in een groot kantoor in Austin. Toehoorders zijn een Amerikaanse cameraman en een technicus; ze hebben geen idee waar Armstrong en ik het over hebben.

'Europa zal nóg meer verharden', zegt de wielrenner alsof hij volkomen ingevoerd is in onze problemen. Ik sta verbaasd en zeg dat. 'Ik lees kranten en kijk televisie. Ik leef hier niet op een eiland', zegt hij streng in mijn richting. Om, bijna gedachteloos, verder te gaan: 'Ik kan je dat nu wel vertellen, maar weet je hoe het is om de Tour de France te rijden en iedere dag doodsbedreigingen te krijgen? Ja, dat is me dit jaar overkomen. Op het laatst kreeg ik iets van: Waar zijn we nou in Godsnaam mee bezig? Maar er moest toen nog wel gewoon gereden worden...'

Er valt een korte stilte, de cameraman kucht omdat hij blijkbaar niets met het verhaal en het stille moment aan kan. Hij kijkt ons aan. Zullen we beginnen?

'Heb je ook gehoord over Knetemann?', vraag ik. Armstrong knikt kort, vanuit België heeft men hem dat verteld. 'Ja, ik begreep dat hij zeer populair in Nederland en België was. Heb ik goed begrepen dat er geen redden meer aan was?'

Ik haal kort mijn schouders op: 'Het moet snel gebeurd zijn, zijn vrienden konden niets meer doen. Hij legde zijn ketting om... Ook hij zat op de fiets... Gekke parallel, nietwaar?'

'Hoe oud?', wil de wielrenner weten als hij in de interviewstoel gaat zitten. 'Jong, 53, meen ik', antwoord ik en test snel de microfoon. 'De dood komt vaak te vroeg', zegt de wielrenner. De cameraman onderbreekt ons gesprek door te stellen dat het licht toch iets te fel is en dat hij nog iets wil veranderen.

'Heb je hem ooit meegemaakt?', vraag ik. Armstrong schudt zijn hoofd, terwijl hij in zijn geheugen graaft: 'Ik denk het niet, want ik heb, zoals jullie me toch altijd voor de voeten gooiden, nooit meer in de race om het wereldkampioenschap gereden, en daar was hij als coach van jullie ploeg aanwezig, voor zover ik weet.'

'Hij was ok, net als Van Gogh', zeg ik zonder echt goed na te denken na weer een stilte. En als ik zie dat alles écht klaar is, ga ik verzitten en knik kort. De geluidsman steekt zijn duim omhoog, voor hem zijn de inleidende woorden totale abacadabra geweest. Hij wil nu graag met het echte gesprek beginnen.

Ik kijk Armstrong aan. Is hij klaar? Hij knikt en zegt snel: 'Death fucking sucks, man...' Dan moet de eerste vraag komen. Die komt van ver.

woensdag 3 november 2004

Slecht nieuws en kinderen

We maken de laatste jaren nogal wat mee... Twin Towers, moord op Pim, Bagdad valt, Theo van Gogh vermoord, Gerrie Knetemann valt ook nog eens dood naast zijn fiets, en vervolgens worden we 24/7 op de hoogte gehouden door radio en tv.

Als je kinderen hebt, moet je daar voorzichtig mee zijn. In het verleden waren wij dat niet altijd, moet ik toegeven. We hebben misschien de tv te vaak aan gehad tijdens een drama. En achteraf bleken onze bloedjes daar erg veel vragen over te hebben: is de wereld echt zo eng en verrot? Ja, daar ben ik soms ook wel bang voor, maar ik vind het nog geen tijd om mijn bloedjes ermee te confronteren.

Toen we hoorden wat er in Amsterdam was gebeurd, was het eerste dat we riepen: als de kinderen uit school zijn, gaan radio en tv uit!

Zo gezegd, zo gedaan. De TV ging niet aan, de radio ging op MP3-stand.

dinsdag 2 november 2004

Wat een dag...

Ik hoorde op de radio dat Theo van Gogh bang was dat Nederland een soort 2e Belfast dreigt te gaan worden. Hij heeft vaak dingen gezegd die IMHO echt niet konden, maar wat dit betreft zou hij wel eens gelijk kunnen krijgen. Ik hoop het niet natuurlijk.

En uitgerekend vandaag sterft plotseling ook Gerrie Knetemann.

Nederland is (terecht) boos en geschokt door de moord op Van Gogh. Maar dat daardoor het overlijden van De Kneet, één van de beste Nederlandse wielrenners van de 20e eeuw en een heel aparte persoonlijkheid, door de moord op Van Gogo ondergesneeuwd zal worden, vind ik nogal bitter, dat heeft De Kneet niet verdiend. Niet dat die moord niet erg is, integendeel. Maar ik zal er weinig over schrijven, want het gaat mijn verstand te boven, sorry. Misschien later, maar nu niet.

Ik zal wel over de Kneet schrijven. Want ik ben wielren-fan.

Rotdag, vandaag.