Televisie en ballet

Ik kijk niet vaak televisie, 's avonds zit ik meestal met mijn laptop op schoot met mijn vriendinnen op MSN de dag door te nemen. En dan schiet de televisie er vaak bij in.

Toch heb ik toch een redelijk uitgebreid digitaal pakket aangeschaft. Ik ben namelijk dol op de extra zenders, vooral met documentaires en oude uitzendingen. Zo heb ik net nog even heerlijk genoten van een antieke Villa Felderhof. Op één van de herhaalzenders was een tien jaar oude aflevering met Wieteke van Dort en Jan Kruis te zien. Eerder heb ik ook genoten van uitzendingen over Johnny van Doorn, musicerende Sinti en Roma en Wim T. Schippers (heerlijk om te zien hoe mijn kinderen reageerden op de onderbroekenlol van Barend Servet).

Maar ook de "gewone zenders" hebben zo af en toe juweeltjes. Vanmorgen rond 11 uur vond ik het prettig om lekker rond te zappen. Ik bleef bij RTL8 hangen, waar net een balletvoorstelling werd uitgezonden.

Ballet? Sinds wanneer ben ik geïnteresseerd in ballet...? En ik heb er absoluut geen verstand van. Toch was het het mooi om naar te kijken. Ik heb geen idee wat de passen betekenen, wat de diepere achtergronden zijn, maar het pakt me wel vaker . Laatst heb ik op een docuzender nog geboeid gekeken naar wat moderne uitvoeringen van Alexandra Radius en Han Ebbelaar. Mooi om te zien.

Ik zag al snel wat het was, want het verhaal is bekend: Romeo en Julia. Geen idee wie het uitvoerden, maar de beelden grepen me meteen. Prachtige kostuums, geweldige expressie van alle uitvoerenden, intens, het greep me bij de strot!  Ik viel middenin het eind van de tweede akte, toen Mercutio net was neergestoken en met veel drama de geest geeft. Romeo neemt wraak.

 In de derde acte zag ik hoe Julia zeer gepassioneerd een prachtige Julia neerzette. Zo soepel, alsof ze alleen maar uit gewrichten en spieren bestond. Het Romeokarakter en zij pasten zo mooi bij elkaar!

Ik kende het verhaal, ik wist hoe het eindigde, en nóg zat ik met hoogpolig kippenvel op mijn armen. Het waren de geweldige kostuums en de prachtige kleuren, het was het rijke decor, het was de mooie muziek van Prokofjev, maar het was vooral de bijzonder intense uitvoering van de hoofdrolspelers.

Ik denk dat Shakespeare het zo ook had bedoeld toen hij het verhaal schreef.

Mooi woord

"Zeemeeuwentactiek...:
Is een managersterm, maar wordt ook gebruikt voor iemand die op fora, in mailgroepen en op andere online communities met veel herrie komt aanvliegen, een berg vuiligheid dropt en weer weg vliegt. De achterblijvers blijven met de troep (bijv. een akelige discussie die daaruit voortvloeit) zitten.

Goedbetaalde banen die niemand wil

De verdiensten zijn absoluut goed. Elke baan is absoluut een uitdaging. Toch zijn vacatures maar moeilijk te vervullen. De Vlaamse site De Tijd weet welke jobs dit zijn.

Je denkt dan meteen aan glamoureuze baantjes, maar de werkelijkheid is anders. "Krabbenvisser" is verre van glamoureus. Ik heb er ooit een docu over gezien.
De krabben worden bij Alaska uit een ijskoude, onrustige gevist; de sfeer is nerveus want de tijd is beperkt. Elk jaar opnieuw komen er vissers om. De Tijd noemt het "de gevaarlijkste job ter wereld" en zegt dat iemand in twee maanden tijd meer dan 50.000 euro/38.000 euro aan krabben kan vangen.

"Roughnecks" zijn mensen die in een olieboorplatform werken. Per maand verdienen zij 6.000 tot 6.500 euro met het vervangen van kapotte onderdelen van de boor of het herstellen van de pijpleiding. Dit gebeurt in zo'n luidruchtige omgeving dat men alleen met gebaren kan communiceren, en de lucht is niet bepaald goed voor je gezondheid.

Piloot is een zeer geliefde baan, het verdient uitstekend. Maar de job van piloot van een sproeivliegtuig is heel wat anders. De vlucht is laag; je moet vooral oppassen voor hoogspanningsmasten. Ook word je blootgesteld aan de chemicaliën die je over de velden sproeit. Maar je krijgt wel elke maand 5.000 euro!

Wie soldaat wilt worden, maar tegen het lage soldij op ziet, zou het eens moeten proberen bij de privémilitie in Irak of Afghanistan. Hun taak is meestal het beschermen van belangrijke diplomaten of politici. Daarvoor krijgen ze 7.500 euro per maand.

Vuilnisman is een lucratieve job in New York. Deze stad moet wel heel erg vies zijn, want op jaarbasis verdient de vuilnisman daar 80.000 dollar of 61.000 euro.

Het schoonmaken van de plaats van een misdrijf is echt alleen geschikt voor bikkels. De sporen van een toegetakeld lichaam opruimen is al akelig genoeg; als dat ook in een kleine ruimte of op een gevaarlijke lokatie is, wordt het echt vervelend. In de VS zou je er 3.200 euro bruto per maand mee kunnen verdienen, aldus De Tijd.

"Rioolwerker in New York" is ook geen prettige job. Het wemelt er van de ratten. Wie daar weinig problemen mee heeft en zonder huiver ondergronds wil gaan, kan daar een loon van 61.000 euro mee vangen (46.300 euro).

Tenslotte noemt De Tijd het balsemen van dode lichamen (hoewel ik mensen ken die het best een uitdaging zouden vinden). Een gemiddeld brutoloon van 2.150 euro lijkt niet al te hoog, maar volgens De Tijd is het zeker niet slecht voor een job waarvoor je slechts middelbare school en een korte opleiding nodig hebt.

Never a dull moment.

Deze foto laat op het eerste gezicht een volkstuin zien. Voor mij is het meer. Het is de plaats waar ik rust vind, maar ook een bewijs dat het leven erg boeiend kan zijn, omdat de dingen altijd anders gaan dan je hoopt of vreest.
Sinds 2005 woon ik in een flat, maar ik miste de tuin. In 2007 besloot ik daarom een volkstuin te huren.

 Dat dreigde al snel te mislukken. Zo'n 140 m2 is véél, zeker als je het alleen moet doen en erg veel aan je hoofd hebt. Maar ik hield stug vol, tegen de klippen op. Ik vocht tegen bierkaaien in de vorm van slakkenplagen, slecht weer, ziekten, plagen en paardenbloemenaanvallen.

Eind zomer 2008 stond ik op het punt om het op te geven. Met tegenzin, want ik had veel geïnvesteerd in de vorm van een schuurtje en diverse boompjes en struiken. Maar die tuin stond me steeds meer tegen. Daarbij had ik nog meer aan mijn hoofd en een dwarse tuin kon ik er echt niet bij hebben.

Net toen ik mijn besluit had genomen, werd er een briefje tegen mijn schuur geprikt. Het was van de buurman, die had gezien hoe ik knokte maar het niet redde. Hij wilde me niet beledigen, schreef hij, maar had een mogelijke oplossing: "Geef mij de helft van jouw tuin want ik kan wel een stukje extra gebruiken; wij gaan er vervolgens met ons allen tegenaan om de helft die over is aan te pakken, misschien gaat het dan beter...!"  

Soms verschijnen er opeens spontaan engeltjes...!

Lang verhaal kort: de tuin werd gesplitst, het huurcontract werd aangepast en mijn helft werd, zoals beloofd, flink onder handen genomen. In het najaar had ik een nagenoeg schone lei. Ik kreeg weer hoop...!

 Ranzijn had toevallig in dezelfde tijd de planten die ik altijd al had willen hebben enorm afgeprijsd, en bij Overvecht vond ik een beschadigde betonnen Buddha die ik voor een grijpstuiver mocht meenemen. Het hoofd lag eraf, maar als je het er weer op zette, bleek het stevig te blijven zitten. Ook al was het een massaproduct, het was MIJN Buddha! Toen ik naar de kassa liep, werd ik aangesproken door een medewerkster. "Ik ben zo blij dat u hem meeneemt," zei ze. "Hij stond er al weken, en we waren van plan om hem weg te gooien, maar dat stond me zo tegen..."

Ook reed ik geregeld heen en weer naar Ranzijn om 3 zakken grind per keer te halen. Met klinkertjes, die ik weer van een dierbare kreeg, maakte ik een afsluitrand en zo creëerde ik een oppervlak van 2-3 vierkante meter. Het onderstel van een boodschappentas-op-wielen sleepte de zakken naar de tuin. Na 3 weekends was mijn grindterras klaar. Inmiddels was ook de hardhouten-tuinbank-uit-de-aanbieding gearriveerd. En, bij het grofvuil vond ik een bijna gaaf bistrotafeltje in lichtblauw! Met de rest van de klinkers maakte ik een simpele barbecue, waar het rooster uit Bretagne en de restanten van mijn Hibachi mooi bij pasten.

 In november was ik klaar. De weergoden waren me geweldig goed gezind geweest. De tuin was klaar voor het nieuwe seizoen! In het winterseizoen was er weinig te doen, maar ik ben toch een paar keer langs geweest om poolshoogte te nemen. En telkens opnieuw kwam er een enorme rust over me heen. Een rust die ik tot dan toe nog niet zo intensief heb mogen ervaren.Is het de Buddha? Het grindterrasje? Het feit dat ik, na de geweldige hulp van mijn tuinburen, alles zélf heb gedaan, inclusief het sjouwen en in elkaar zetten van e.e.a.? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik deze zomer véél in de tuin zal zijn!

Het verhaal is nog niet afgelopen. Vorige week ontdekte ik dat ik als ik mijn telefoonabonnement verleng, een gratis smartphone kan krijgen (voor de kenners: de MDA Vario 4, beter bekend als de HTC Touch Pro). Daar zitten snufjes op die ik héél goed kan gebruiken voor het bedrijf dat ik net heb opgericht. Ik dacht tot vrijdag niet dat zoiets binnen mijn financiële bereik zou liggen... Wél, dus! Het geeft me zelfs de mogelijkheid wat werk  te doen in de tuin, en dat is natuuurlijk bijzonder welkom.

Een Buddha die voor mij was bestemd, planten, zakken grind en een tuinbankje die precies op het juiste moment waren afgeprijsd, een droomtafeltje bij het grofvuil en een smartphone. Als er een deur keihard wordt dichtgeslagen, gaan er inderdaad overal raampjes over. Het leven kan soms erg boeiend zijn, vooral als je het niet (meer) verwacht...!

(dit verhaal is ook verstuurd naar de Nieuwe Vijftigers en Aad Meijer)