dinsdag 15 december 2020

Dagboek van een coronapolderdame deel 1

 Nou, daar zit ik dan. 
Het begon eigenlijk al op zaterdag 12 december: een kuchje, lichte verhoging, even in de gaten houden maar ja, ik heb dat zo vaak in de winter. Daarnaast heb ik niet meegedaan aan Black Fridaygekte en ander massaal (consumeer)gedrag. 
Toch maar even in de gaten houden.

Zondag was vrij rustig, nog iets verhoging, even in de gaten houden etcetera.

Maandag stond ik op met 38,9. Echt ziek voelde ik me niet, wel koortsig, maar ook niet zo dat ik begon te hallucineren (wat normaliter al rond 38,5 gebeurt - en daar ben ik me ook altijd bewust van). Gelukkig werd uitgerekend vandaag eindelijk een teststraat geopend in mijn woonplaats en ik kon eind van de ochtend terecht. De test was wat irritant, maar te doen. Beide neusgaten moesten worden aangestipt omdat het ene neusgat te smal was (klopt, ik ben ooit geopereerd aan een zigzaggevormd neusschot). Het kriebelde raar, alsof ze achter mijn oogbollen bezig waren.
De keel was ook te doen. Niet prettig, maar zeker niet traumatisch. Ik kokhalsde niet, had eerder een walg-gevoel, wat je ook hebt als je een dode muis ruikt, en langer dan een seconde duurde het niet. Binnen geen tijd stond ik weer buiten, wetend dat ik in ieder geval tot de uitslag (die max. 48 uur later zou komen) heb.

En die kwam vandaag. Iets meer dan 24 uur later, netjes! Inmiddels had de koorts de 40 graden bereikt en mijn saturatie wapperde tussen de 90 en 94, dus ik heb toch maar even de huisarts gebeld. Gelukkig zijn mijn luchtwegen relatief rustig, dat is een groot voordeel. Als de saturatie naar 88 gaat of ik luchtwegklachten krijg moet ik alarm slaan. En ik moest bellen als ik de uitslag had gekregen.

Dat de test positief was, was een kleine schok, maar ergens ook niet onverwacht. Dit is voor mij een atypische koorts. Het komt zelden/nooit voor dat ik koorts heb zonder luchtwegproblemen of hallucinaties. Ik dronk vanmorgen koffie en die smaakte raar, zoals toen ik zwanger was. Dat soort  dingen...

De hoge 40-koorts viel halverwege de middag weer terug naar een relatief bescheiden 38,3, maar ik merk dat ik er voorlopig nog niet ben. 

Oké, op de dag dat Nederland in lockdown gaat, ga ik in serieuze quarantaine. Gelukkig zijn er mensen om me heen die ook coronaproof willen bijspringen (zoals hond uitlaten: hond bij de voordeur mee- en afleveren, mondkapje handschoenen), komt allemaal goed. Ook heb ik godzijdank gisteren een Albert Heijn bezorgslot kunnen reserveren voor weinig bezorgkosten, die zelfs bleken te vervallen vanwege het hondenvoer dat ik had besteld! Aankomende dagen heb ik meer aanbiedingen voor boodschappen. Fijn!

Ik klink positief, maar ik ben bang voor het worst case scenario. Toch longproblemen, IC, dood. Ik ben risicogroeper... Dat mijn kerst in het water valt is nog het minste van mijn problemen. Ik voel me niet eenzaam (al mis ik een persoon die af en toe een lekker beschuitje en kopje thee voor de slaapkamerdeur zet), ik hoop alleen maar dat mijn longen het goed houden.

Wat opvalt, is dat typen momenteel met hordelopen is...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten