Als pastoors klagen over ‘katten in de kerk’ hebben ze het meestal over een bepaald model vrijwilligster waarvan iedereen zich afvraagt waarom dat ooit in de mode is geraakt. Daar heb ik hier echter nooit last van gehad.
Ik bedoel ‘katten in de kerk’ dan ook letterlijk. Trouwe bezoekers van Onze Lieve Vrouw van Warfhuizen weten wel dat het hier een beestenboel is. Zelf heb ik geen huisdieren, maar die van de buren bewijzen dat alles wat leeft in de grond katholiek is: ze zijn dol op het huis van de Heer. Ik moet me daarbij neerleggen, want de deur staat hier principieel open, en ik ga niet de godganse dag op wacht zitten om beesten de kerk uit te bonjouren.
De meest vertrouwde gast is de oude grijze poes van mijn buurman, die luistert naar de naam ‘Zusje’ (de kat, niet de buurman). Alle bidzielen die hier regelmatig Maria komen opzoeken kennen Zusje. Zusje is gesteld op rust, en bleek onder het Sacramentsaltaar te zijn gaan wonen op het moment dat buurmanlief zich een vriendin met hond had verworven. Daar kwamen we een aantal jaren geleden plotseling achter toen zij tijdens een plechtig Sacramentslof – een ware diva – haar entree maakte van tussen de altaardwalen. (Vervolgens verstijfde ze, omdat de hele kerk stampvol studenten zat. Ze wilde niet meer voor- of achteruit. Uiteindelijk moest ze door een misdienaar plechtig de kerk uitgedragen worden).
De vriendin van de buurman is er nog, de hond ondertussen niet meer, maar Zusje zit nog steeds het grootste deel van de tijd onder het Sacramentsaltaar. Als het niet al te druk is sjokt ze gemoedelijk van het heremietenkoor naar beneden, en gaat pal voor het centrale altaar op het middelste knielkussen liggen. Daar steelt ze dan alle harten, vooral die van damestoeristen van middelbare leeftijd, die dan lawaaierig gaan staan smelten voor het clausuurhek, wat mevrouw zich spinnend laat welgevallen. Enfin, ik moet onze Grande Dame haar kwartiertje aanbidding maar gunnen…
Met Zusje kan ik wel leven.
Nu hebben we echter een nieuw probleem in de vorm van een rooie kater, die volgens mij van de Jehova’s getuigen aan de overkant is. Nu zijn dat uiterst lieve mensen, maar anders zou ik ze er serieus van hebben verdacht dat ze het beest speciaal hebben getraind om verderfelijke Roomse erediensten (“valse religie”) te verstoren. Ik noem hem ‘Proetsie’ (geen idee hoe hij eigenlijk heet) omdat hij – waarschijnlijk heeft hij ooit de niesziekte gehad – bij het spinnen een geluid maakt dat nog het beste te beschrijven is als PPRRRROEETT (niet voor niks met hoofdletters). Dat is echter nog niet de voornaamste oorzaak van de overlast die hij veroorzaakt. Wat een veel groter probleem is, is dat Proetsie het meest aanhankelijke beest is dat ik ooit heb gezien. En hij stoort zich niet aan liturgische conventies. Als ik geknield zit voor het uitgestelde Allerheiligste is dat voor hem geen enkele reden om zijn vrijages te staken. Daarbij begint hij uiterst klaaglijk – hij vindt zelf waarschijnlijk: uiterst virtuoos – te zingen zoals alleen katers dat kunnen. Daarbij maakt hij misbruik van het feit dat ik in een dergelijke liturgische setting natuurlijk moeilijk kattenverjagende maatregelen kan nemen. KKKSSSSSTTTT, WEG, KKSSSST staat niet in de Laus Deo, en al zeker niet tussen het Ave Verum en het Tantum Ergo in.
Een volmaakte agent van het Wachttorengenootschap, dit perfide beest.
