Groot verdriet...

Hond net naar ex gebracht waar ze haar laatste etmaal door zal brengen. Ik ben net thuis. Haar kleedjes opruimen (die gaan naar het asiel), de vloer lappen (ze heeft erg lopen kwijlen vanmiddag), haar bakjes goed schoonmaken (bewaar ik voor het nieuwe huis, worden plantenbakjes)...

En dan realiseer ik me dat ze nooit meer bij me zal zijn, nooit meer over de galerij zal huppelen, nooit meer in mijn auto zal zitten, nooit meer.

Het is maar een hond, maar verdomme, het is toch mijn meissie... 

Verdrietig nieuws

Na 2 jaar kwakkelen en sinds deze winter ook epileptische insultjes vermoedt de dierenarts dat onze boxer iets in haar hersenen heeft en we hebben besproken of het nog zin heeft om haar nog verder op te lappen, en wanneer we daarmee moeten stoppen.
In overleg met ex (hond valt onder co-ouderschap) besloten het niet verder te rekken. Eind van de week gaan we afscheid nemen van ons vriendinnetje... 
Vooral jongste is enorm van slag, maar begrijpt wel dat het het beste is. 

Alanya - aan alles komt een end

Na een mooie vakantie wacht ik nu in de lobby op de bus naar het vliegveld 

Alanya - laatste dag alweer

De laatste dag alweer…

Koffer is zo goed als gepakt en zowaar, ik kreeg ‘m zelfs weer dicht! Alleen mijn nachtgoed en mijn tandenborstel moet er nog in.
Op de satelliet-tv, waarop we alleen NL-1, RTL4 en SBS6 kunnen ontvangen, vertelde Piet over donder en bliksem, en mijn “lijntje” met Meteo Schiphol waarschuwde me ook al voor een pittige landing.

Morgen om 5.55 AM staat de bus klaar om me naar Antalya te rijden. Het vliegtuig vertrekt om 10:50.
En wat is de week omgevlogen…! Met heerlijk uitrusten en niks doen (gecombineerd met iets teveel eten en drinken… Oeps!), maar ook mooie rondleidingen en nieuwe ervaringen.

Zoveel nieuwe indrukken, zoals de gebedsoproepen van de moskeeën die je tot bij het hotel kon horen. Het puffende geluid van de bussen die tot diep in de nacht gasten kwamen halen en brengen. De geur van komijn als je in de buurt van een keuken of een kok stond. Het getoeter van de dolmus, de kleine stadsbusjes waar het geld gewoon in een bak open en bloot lag, dat kon hier blijkbaar. De stranden van fijn grind, en de stenen en rotsen in het water, waardoor erin en eruit gaan niet altijd makkelijk was, maar het water zelf maakte veel goed. De bomen en planten hier, die bij ons een kwijnend bestaan leidden als kamerplant en hier uitgroeiden tot flinke bomen en struiken. Het keihard werkende hotelpersoneel dat in de winter werkeloos is (hoewel sommige hotels hen ‘s winters betrekken bij het onderhoud) en het dan moeten hebben van opgespaarde fooien.

Alanya - morgen weer naar huis

Eind van de middag vertrok ik bijna tegelijk met een andere groep Nederlanders van het strand. Zij vertrekken morgen ook en vonden dat minstens zo spijtig als ik. Maar, zo spraken ze, ik mis de oude kaas ook wel…! 

Graag had ik er nog een weekje aan vastgeplakt. Of een maandje. Of twee maandjes. Of een jaar… Maar aan alle moois komt een eind. En dit neemt niemand me meer af…!

Alanya - zwerven door Alanya

Foto’s uploaden is nog steeds een crime, en ik heb inmiddels al zo’n 500 (!) plaatjes geschoten. De mooiste plaats ik wel als ik weer thuis ben!

Gisteren rondrit door Alanya gehad. Een bus vol Nederlanders en Vlamingen waar, eerlijk gezegd, de levenslust niet altijd vanaf spatte. Zo was er een oudere vrouw, die probeerde enthousiast te zijn tegen haar man: kijk daar eens, ach wat leuk, moet je eens kijken!
Een zuchtend “ja-haaa” was het enige geluid dat haar echtgenoot voortbracht. Sneu…
Een andere man zei herhaaldelijk nogal luid dingen als: “Ach, ‘t is allemaal krek hetzelfde.” Tja, blijf dan liever thuis in Boerenkoolstronkeradiel of zo…

Maar ik liet mijn lol er verder niet door verstoren. De reisleidster was een vlotte vrouw die al 20 jaar in Alanya woonde, vergezeld door een Turk uit Almelo die na een universitaire studie staatsgids is geworden. Dankzij haar werd ik een stuk wijzer over het daaglijks leven in Alanya. Over de storingen in de elektra, het feit dat er regelmatig stadsdelen worden afgesloten van water, over de moslims, over de liefde van de Turken voor mobieltjes, zo groot dat ze nu bezig zijn overal in de stad oplaadpunten te maken, over de burgemeester die ook heel wat hotels in bezit heeft en de stad flink heeft opgeknapt, over de klif waar juist het historische element goed wordt beschermd tegen het oprukkende moderne leven, over het feit dat Alanya twintig jaar geleden een dorpje was middenin bananenplantages (waar nog wat restantjes van over zijn) en het dorp in heel korte tijd enorm uit zijn voegen is gegroeid, terwijl dorpjes als Oba (waar ik eigenlijk zit) nog niet eens bestonden in die tijd, over de liefde van de Turken voor soepjes, over de Turkse man die zich liever laat scheren en de vrouw die liefst elke dag even naar de kapper gaat… En over de kattenman, die ooit door een kat werd wakker gemaakt toen zijn appartement in brand stond, en die sindsdien elke dag de zwerfkatten te eten gaf als dank. Hij is beroemd geworden in heel Turkije.

Maar ook over de armoede in de winter, als het er nat en verlaten is. Over de afhankelijkheid van het toerisme. Over het sociale vangnet dat je nodig hebt (en er ook is) als je buiten de boot dreigt te vallen.

Over de enorme banden onderling. Nu snap ik opeens beter waarom de chauffeur van de dolmus, waarmee ik een dag eerder naar Alanya was gereden, overal zwaaide en toeterde en tegen mij grijnsde: “Brother, brother!” Die nam me niet in de maling, leerde ik. Want hier sprak je iemand niet aan bij de naam, maar met “mijn broer, zus, oom, tante, vader, moeder”.

Ook reden we even de bergen in voor een mooi vergezicht. We werden gewaarschuwd dat er twee Turken rondliepen met een ezeltje en een kameel en dat zelfs een foto maken al geld kost. En ja, hoor, we waren nog niet uit de bus of ze begonnen al: foto 2 euro! De kamelenman nam al snel gas terug naar 1 euro. Ik bood hem 50 cent en hij hapte meteen, want de rest van de groep had geen zin in een foto. Maar het was me die 50 cent wel waard. Zo heb ik ook ezelman kunnen strikken. En misschien ben ik hartstikke gek, maar ik ben maar wat blij met die malle foto’s! Zodra ik ze eindelijk online heb (nog 250 te gaan…) zal ik ze hier plaatsen, desnoods doe ik dat thuis!

Na afloop werden we in een juwelier losgelaten (goud is al heel lang een spaarbank, de Turken hebben hier hun spaargeld om de nek, polsen en vingers zitten) alvorens we weer naar de hotels werden gebracht. Dat had ik al gauw bekeken. Ik nam afscheid van de groep (geen probleem) en stapte dwars door de toeristische bazar naar het Turkse winkelgedeelte waar we eerder doorheen waren gereden. En heb overal rondgekeken. In kruidenwinkeltjes, waar ik een struikje lokale thee kocht en gedroogde johanniskruidpeulen moest proeven. In hoofddoekenwinkeltjes, waar ik maar geen keuze kon maken uit de vele sjaals en geholpen werd door een vrouw die geen woord over de grens sprak, maar we begrepen elkaar uitstekend en ze slaagde er zelfs in een passende sjaal bij mijn nogal bonte rok te vinden! De sjaals kostten 1,50 euro, maar één was duurder, gebaarde ze, vanwege de gehaakte rand. Met behulp van een rekenmachine maakte ze me duidelijk dat de prijs van die sjaal maar liefst 20 cent hoger was…!

Ik ging in een soort snackbarretje zitten voor de lunch. Gegrillde kip met wat groenvoer, een groot plat brood en een handje frietjes, plus een blikje cola light, voor maar een paar euro. Ik zag een zwerfkat die midden op de stoep wilde rusten, waarna kort achter elkaar drie mensen hun nek braken over het sissende en krijsende beest. Tenslotte ging hij maar binnenin een uitgeklapt reclamebord liggen.

Het was net schoolpauze. Hier draagt men uniformen. Vaak met wit, blauw en grijs. Sommige meisjes met grijze sportieve broeken en een wit shirt, anderen met korte rokjes. Soms deed het me enigszins denken aan een Japanse animéfilm zoals Sakura of Sailor Moon. Een groep meisjes van een conservatievere school met knielange rokken, hoge kousen en hoofddoekjes.

Ik ging op mijn gemak naar de hotelbus bij de haven en deelde het bushokje met een vrouw van de stad, een oudere vrouw in ouderwetse kleding (vest, shirt vormloze rok, hoofddoek). Ze begon een gesprek en gek genoeg zag ik aan haar gebaren dat het over de bus en de warmte ging. Toen er een dolmus kwam wees ze ernaar, ik schudde mijn hoofd en zei: “Hotelbus”. Dat leek ze te begrijpen. Toen mijn bus kwam, zwaaide ze me uit.

Inmiddels heb ik in het hotel ook al heel leuke ontmoetingen gehad. Een Duits en een Zwitsers stel. Vooral met de Zwitserse (die perfect Cockney-Engels sprak) had ik meteen een klik en al gauw ontdekten we dat we veel dezelfde dingen hadden meegemaakt in het leven. Helaas is ze vanmorgen vertrokken, maar ik heb haar mailadres.
Ook Nederlanders, met wie ik al verschillende keren een afzakkertje heb gedronken voor het slapen gaan.
En inmiddels ook de ober van het strand, die heeft ontdekt dat ik single ben en zich uiterst charmant loopt uit te sloven met knipoogjes, af en toe een klopje op de schouder of mijn hand en dat soort dingen. Niks aan de hand, gewoon leuk, meer niet  Morgen hem maar even op de foto zetten!

Alanya - foto's

Alanya - druk dagje!

Helaas geen foto’s vandaag. Ik heb er bijna 200 gemaakt, daar ligt het niet aan, maar de uploadsnelheid is vandaag als van een slak die afremt in de bocht…

Vandaag de dag van de jeeptocht. En het was verschrikkelijk de moeite waard!
Het begon wel traag. Ik werd (per jeep) opgehaald en naar een verzamelpunt gebracht waar tientallen toeristen wachtten op bus- en jeepexcursies. Daar heb ik toch wel een dik uur moeten wachten. Vervolgens was de Nederlanders-jeep te klein en moest ik tussen de Denen zitten. Daarna vertrokken we, Alanya uit, de berg op, waar we eerst stopten voor een mooie panorama-scene.

Daarna reden we verder de bergen in, waar het allemaal wat traditioneler was, of, zoals de Nederlands-Duitse gids van Turkse afkomst zei: “Aan de kust is het Turkse reclameplaatje, in de bergen begint het echte Turkije.” Hierbij doelde hij ook op de armoede en de algemene achterstand. De gids vertelde ook wat actuele politieke feiten en schuwde het niet om daarbij kritisch te zijn. Heel interessant!

Het gehele landschap deed me in de verte aan de Italiaanse Alpen van 30-40 jaar geleden denken, zoals ik het me herinner. Rommelig, maar niet verwaarloosd. Eerder rommelig als in: “Hier wordt gewerkt.”
Er waren vooral erg veel oude Renault-auto’s van pakweg 30 jaar geleden. Heel opmerkelijk, alsof Renault destijds alle afdankertjes hier in de regio heeft gedumpt! Ook wel veel oude Fiats, maar vooral Renaults (t12, kan dat?). Verder scholen, sommige met uniform. Jongetjes die zwaaiden naar de jeeps. Vrouwen met hoofddoeken en die typisch Turkse kleding met kleurige hoofddoekjes en een vermoeide uitstraling.

We bezochten verder een moskee. Het berglandschap staat vol minaretten, zoals de Alpen vol met dorpskerkjes staan. We moesten onze schoenen uitdoen en ik maakte een goede beurt door al van te voren mijn kleding aangepast te hebben (rok ipc legging of korte broek) en een eigen hoofddoek mee te hebben. Binnen kregen we op een geweldige manier uitleg over de islam, de scheiding van kerk en staat door Atatürk en de huidige houding van Turkije, dankzij onze in Duitsland geboren en in Nederland werkzaam geweest zijnde Turk. De moskee zelf was mooi beschilderd.
Eenmaal buiten begon er een watergevecht tussen de Nederduitse Turk en enkele andere medewerkers. Later nam dat nog veel grotere vormen aan en ik was blij een strandtas bij me te hebben, want wat een keet werd het, we dropen allemaal! Bij een tussenstop werden we onder vuur, nee, water genomen door andere passerende jeeps. Blijkbaar de practical joke hier, of een end of season lolletje. We konden het wel waarderen!

De route was soms zéér ruig, steil op en af, onverharde bergwegen, zelfs dwars door een riviertje, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld.

Het landschap stond vol fruitbomen: sinaasappels, citroenen, granaatappels, avocadobomen, wilde appels en peren, vijgen… Ik leerde er e.e.a. over de planten, o.a. een kruising tussen een meloen en een komkommer, die je ongeschild kon eten als een komkommer, smaakte als meloen en de nasmaak had van komkommer. Helaas was dit typische seizoensproduct niet meer te krijgen in oktober. verder zag ik hier en daar zomaar pompoenen groeien, er waren ook schijfcactussen en enkele olijven. We reden in de buurt van een olijfperserij en dat rook je! Verder nog een andere sterke geur, het leek op hasj maar dat was het vast niet. Ik vermoed één van de vele dennen, die opmerkelijk lichtgroen van kleur waren.

We bezochten ook een lokale familie die de kost verdienden met het laten bezichtigen van hun huis (de trapjes waren me net even te stijl), schenken van kruidenthee en het kopen van huisvlijt (ik kocht een mooie hoofddoek met gehaakt randje).

We bezochten ook het stuwmeer uit 2008 en aten een Turkse pannenkoek, gebakken door drie zwijgende vrouwen in typisch Turkse huisdracht, terwijl een oudere man ze verkocht. Hier maakten we kennis met de Turkse theehoekjes: metalen skeletbouw met zeildak en houten vloeren, bedekt met vloerbedekking en allerlei kussens in nogal stoffig ruikende Perzisch-tapijt-achtige hoezen.

Die vonden we later ook in het restaurant waar we om 3 uur gingen eten, sommige van die bouwwerkjes dreven op grote tonnen. Dat was onder de stuwdam, in het helderblauwe water. Ze serveerden daar krakend verse forellen. Daar konden we uitgebreid bijkomen van de wilde rit.

Toevallig ging de bus met Denen langs mijn hotel terug dus ik hoefde niet naar het verzamelpunt. Ik nam bij het restaurant afscheid van de uitstekende Turksduitsnederlandse gids en ik was nog voor zessen terug.

Gegeten had ik al, dus ik friste me wat op, verschoonde mijn drijfnatte kleding en besloot de Dolmus naar Alanya te nemen. Die minibussen stoppen overal (met getoeter). Wat me direct opviel was dat de bak met geld (enkele reis 1 lira, is nog geen 50 cent!) gewoon achter de versnellingspook stond! Open en bloot, zonder enig zicht, mijn bank stond er dwars naast, wie kwaad wil kon makkelijk de boel leeggraaien! Maar het stond daar en blijkbaar kon het gewoon!

Het was al donker toen ik in Alanya kwam. Wat een kippenhok!!! Allemaal winkels, de ene met merkkleding, de ander met merktassen, de derde met souvenirs en verder café’s en restaurants. Je werd op grandioze wijze naar binnen geslijmd door uiterst charmante Turken.
Ik wist wat ik wilde (een neppe Louis Vuitton-tas) maar het model dat ik wilde, had niemand. Daarna heb ik toch een andere gekocht. Nou, meneer zou me matsen, hoor! En toen begon het loven en bieden, een toneelspel dat even leuk is maar me na enkele winkels toch wel begon te vervelen. Anyway, ik heb in veel gevallen de helft van de prijs afgekletst (met de wetenschap dat ze momenteel liever Lira’s dan Euro’s hebben, en laat ik die nou net hebben…!), en was tevreden, maar ben waarschijnlijk alsnog genaaid 

Nog wat souvenirs aangeschaft en een hapje gegeten. En daarna op mijn tandvlees via de hotelbus, die net aan kwam rijden, terug.

Ik heb me afgevraagd of ik me als vrouw-alleen niet onveilig zou voelen of zorgen moest maken daarover in downtown Alanya. Nou, dat is gelukkig niet zo. Ook bij het water, waar het stukken stiller en donkerder is, voelde ik me op geen enkele manier onveilig, zelfs geen mannen die me “vaag” aankeken of moeilijk deden. Terwijl je als toerist (te herkennen aan dat verdomde hotel-armbandje dat je niet af kan doen) en vrouw alleen toch wel op moet vallen. Niet dus. Ik begin Turkije steeds leuker te vinden, al moet je héél sterk in je schoenen staan om de winkels te weerstaan, want het zijn komedianten daar!

Morgen rondleiding Alanya. Daarna nog 2 1/2 dag niks doen. Genieten van mijn neppe Louis Vuittonnetjes (heb ook een klein tasje met portemonnee) en souvenirtjes.

En nu mijn verhaaltje uploaden en óp naar de rum-cola!!!

Alanya - vandaag

Over vandaag kan ik kort zijn: héérlijk niks gedaan. Vanmorgen een wandelingetje, daarna uitgebreid strandhangen. De zon ging net voor zevenen onder en daar heb ik ontzettend veel foto’van gemaakt, zo mooi! Later in de middag is de zon ook niet meer zo sterk, al staat die in een strakblauwe hemel.

Tegen zonsondergang zijn er bijna geen toeristen meer en komen de échte Turken op het strand. Wandelen, vissen…

Heb nog wat gepraat met de man van het hotelwinkeltje over zijn werk hier en het verschil tussen Turks en West-Europees (Turkse taal kent heel veel vervoegingen). Op het strand, waar je ook kon lunchen, een heel gesprek gehad met de neef van de baas (beide zijn Koerden, zei hij). Het ging wat moeizaam omdat zijn Duits en Engels wat rammelde, maar het werd toch best een leuk gesprek. Ze werken heel hard, doen meerdere taken in het hotel en maken heel lange dagen, merkte ik. Je ziet ook telkens dezelfde gezichten.

Het was geen “opdringerig slijm-praatje” maar echt een serieus gesprek. Heel boeiend!

Bij het diner werd ik geadopteerd door een vrolijke Poolse (haar man, die alleen Pools sprak, vond het maar zozo, denk ik) die me meteen claimde voor de rest van de diners. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat ik niet aan vaste eettijden doe, maar daar wou ze niks van weten.

Alanya - prachtig!

Ik kan met een gerust hart zeggen dat het hier prachtig mooi is meer perfect weer, want zo te lezen hebben jullie qua weer ook geen klagen! Behalve dan, daar jullie geen uitgebreid ontbijt-, lunch- en dinerbuffet hebben en geen rode wijn, raki, blauwe zee, verrukkelijke rommelwinkeltjes, dadelpalmen in het wild...

Alanya - hamam

Helaas is mijn SD-kaart gecrasht zodat alle foto’s van vandaag zijn verdwenen. Maar dan ook echt helemaal weg, ook een recover-programma haalt niks meer uit.
Gelukkig heb ik de vliegfoto’s kunnen redden. Alleen de foto’s van vandaag zijn weg en die zijn allemaal in en om het hotel, dus vervangbaar. Ik heb meer SD-kaarten bij me. Op foto’s moeten jullie dus nog even wachten.

Vanmorgen zag ik een enorm ontbijtbuffet waar ik maar met moeite uit kon kiezen. Veel gerechtjes waarvan ik geen idee had wat het was, en dat gold ook voor de lunch en het diner. Maar véél salades en groenten, dus niemand hoeft te miepen dat het niet gezond is!

Ik heb wat rondgewandeld vanmorgen, en dan zit je toch midden tussen de Turken. Men relaxt wat op een uitgewoond bankstel voor het huis of de winkel, de kippen lopen op straat (pal langs de drukke doorgaande weg!), er lopen bontgevlekte konijnen en allerlei katten rond.

De huizen zijn meest geel, oranje of terra. Tegen de strakblauwe lucht staat dat prachtig! Jammer van de foto’s, maar er komen nog meer mooie dagen en ik vind het helemaal niet erg om in de herkansing te gaan ;-)

Na de info-babbel van de reisagente (waarbij ik voor vanavond een hamam boekte, voor maandag een dagtrip in de Turkse binnenlanden en voor dinsdag een ochtendje touren door Alanya) ben ik naar het strand gegaan. Er werd direct een parasol voor me neergeplant en daarna was het héérlijk relaxen! Het was zeer zonnig, maar door de wind toch een beetje fris als je uit het water kwam, maar niet hinderlijk.
De Mediterranee is, zoals altijd, zo blauw, zo blauw. De bodem is wat stenerig, maar het is het waard want het water is absoluut perfect van temperatuur!
Dit, en het heldere zicht over de baai, hmmm, ja, hier kan ik wel mee leven…!

Ik heb ook nog wat langs het zwembad gehangen.

Om half 6 werd ik opgehaald om naar de sauna te gaan. Dat was via het reisbureau geregeld maar er kwam dus een autochtoon (bij ons heet dat een allochtoon ) met een busje en die reed in kamikazestijl naar de nabij gelegen hammam.
Ik snap werkelijk niks van de Turkse verkeersregels en -gewoontes, en liet de rit over me heen komen. Wijlen Hunter S. Thompson schreef ooit “buy the ticket, take the ride” en dat deed ik dan maar.

Zo’n hamam is een ervaring op zich. Ik had een complete behandeling besteld en dat heb ik geweten…! De volgorde is: douche, zout (een warme ruimte vol zout, als balletjes, als aanslag op de muren en het plafond en als losse korrels, en dan goed ademen), sauna (niet al te heet), douche, Turks stoombad (rook naar vissershaven), douche, koud bad *IEKS*, douche, en dan het modderbad. De jonge Poolse vrouw met wie ik inmiddels aan de babbel was geraakt haakte daar af, maar ik dacht: ik heb voor alles betaald dus ik zal potdorie alles doen ook…! Dus stapte ik stoer het niet diepe, maar zéér modderige bad in. Op de grond was klei afgezet en het was de bedoeling dat ik mezelf daarmee een soort lichaamsmaskertje zou geven.
Inmiddels had ik gezegdschap gekregen van drie Noorse vrouwen, die unaniem de slappe lach kregen maar zich niet wilde laten kennen toen ze mij zagen. Er was ook een fotograaf in de hamam die (met toestemming) foto’s maakte die je op cd kon kopen. Die had minstens zoveel lol als wij :)

Na het modderbad (en natuurlijk de douche) werd ik begeleid naar The Real Thing: de wasruimte. Op een grote marmeren plaat lagen een man en de Poolse vrouw die ik eerder heb ontmoet. Beiden werden onder handen genomen door een niet onaantrekkelijke Turkse heer.
Maar nee, voor mij hadden ze wat anders in petto. Ik werd overdonderd door een enorme, blonde reuzin, minstens 1 meter 95, zeer stevig gebouwd, ik gok minstens 100 kilo, maar er zat geen gram vet aan. Vluchten kon niet meer, dus ging ik braaf op de marmeren plaat liggen.

Eerst werd ik overgoten met warm water en werd ik van top tot teen stevig afgeschrobd met een ruw washandje of spons (kan ook een staalborstel zijn geweest). vervolgens werd er een wolk van schuim om en over me heen gemaakt en werd ik opnieuw gewassen en zéér intens gemasseerd.
Mozeskriebel, dit was geen relaxmassage meer, dit was een strafexpeditie, ooit door de Osmanen gebruikt om de vijanden mores te leren. Het Osmaanse Rijk heeft het niet voor niks eeuwen volgehouden, en deze blonde reuzin was daar absoluut zeker weten een achterkleinkind van!
Hoewel ik zo ongeveer elke spier in mijn lijf heb voelen springen en ze zelfs mijn dikke buik onder handen nam alsof ik brooddeeg was dat ambachtelijk met de hand gekneed moest worden, was het eigenlijk stiekem best wel lekker.

Daarna weer douchen en vervolgens een oliemasage. Dit werd gedaan door een klein, tenger Turks vrouwtje en ik haalde al opgelucht adem, maar zij was zo ongeveer nog meedogenlozer dan haar kingsize collega. Ik was te trots om om genade te smeken, maar ze zou me waarschijnlijk toch niet verstaan hebben…

Geurend naar jasmijn en munt en zout en olie en tollend op mijn benen, maar wel volkomen ontspannen verliet ik na afloop het pand. Morgen moet ik waarschijnlijk in een burka naar het strand vanwege de vele blauwe plekken die ik nu op voel komen, maar ik voel me er wonderlijk goed bij!

Alanya - ik ben er!

Na bijna 4 uur vliegen en bijna 3 uur bussen ben ik er…! Doodmoe, en dan blijkt de LAN-kabel (voor internet) stuk te zijn, dus maar even heel snel een kattebelletje vanuit de lounge waar wifi is.
Ik ga me zo opfrissen, even een borrel halen in de bar, en dan verschrikkelijk slapen…!

Ik heb een aardige kamer, helaas geen zeezicht, maar die is toch om de hoek ;)

Binnenkort meer…!

Alanya - de heenreis

Dit verslag, en de volgende misschien ook, schrijf ik offline en voeg ik later toe aan mijn blog. Toen ik in mijn hotel arriveerde kon ik alleen internetten in de lobby, maar er wordt aan gewerkt, werd me bij aankomst beloofd.

De reis ging voorspoedig, al was het een hele trip. Ik heb ruim de tijd genomen om naar Schiphol te gaan en daar ook op mijn gemak de koffer gedumpt en daarna ergens een sloot cola light gehaald om eens lekker op mijn gemak “mensen te kijken”. Broodjes had ik mee in mijn oude rugzak, die weer uitstekend voldeed met al zijn vakjes.

Toch nog tot mijn verrassing was het vliegtuig voor 99,9% vol. Ik kreeg zonder problemen het plekje bij de nooduitgang, wel met een speciale instructie hoe ik de deur moest openen in geval van nood. Wat mijn reis toch weer iets spannends gaf: dat hendeltje dáár, dat was opeens soort-van mijn verantwoordelijkheid…! ;-)

Het weer was tot ver in Europa zonnig, maar wel erg heiig. Fotograferen ging niet zo heel goed, dat was jammer, want de tocht was boeiend. De reis ging, als ik het goed heb onthouden, pal over Hilversum (!) en de Veluwe over Duitsland, via Leipzig en Brno naar Roemenië, Bulgarije, Griekenland/Aegeïsche Zee naar Turkije. Een aantal keren zag ik rook van groepjes vuur (van boeren?). In Griekenland veroorzaakten die vuurtjes zelfs een flinke smog, het was goed te zien hoe er een vieze laag ontstond in de hogere luchtlagen.

Ook zagen we andere vliegtuigen onder en naast ons. Dit heb ik nog nooit eerder gezien en is best spektakulair!

Helaas had ik geen plattegrond bij de hand. Tussen Southampton en Amsterdam heb ik ooit een schermpje met de route en diverse gegevens gehad, wat ik erg prettig vond, maar Transavia gebruikte de schermpjes voor een wel-aardige-film, wat eigen roem en een aflevering van Friends.
Ik vermoed wel dat ik in de verte de Alpen heb gezien. Daar hing veel bewolking.

Bij Bulgarije en Griekenland was meer bewolking. En vlak voor de landing kregen we een mooie zonsondergang, toen kon ik nog een aantal leuke plaatjes schieten!

De landing in Antalya was best pittig (vanaf hoge bergen flink dalen, een scherpe lus boven zee, en dan landen), maar mijn oren hielden het redelijk goed! Mijn ene oor is nog steeds dicht, is in ieder geval niet slechter geworden, en de oordruppels deden goed werk. de vlucht duurde 3 uur en 3 kwartier.

Het was al flink aan het schemeren toen ik na de pascontrole mijn koffer had opgehaald en weer buiten stond. Er stond een drom mensen, reizigers, reisagenten en vervoerders. Ik kon die van mij niet vinden, maar ik heb een goede mond en in een mengseltje van Engels en Duits werd ik heel vriendelijk verder gewezen naar de juiste plek. Daar werd me verteld dat de bus “links daar, achter de ijswinkel” stond, en nummer 702 had. Achter de ijswinkel vond ik een enorme massa bussen, variërend van het soort dat ik met mijn rijbewijs B ook nog wel mag rijden in Nederland tot echte toerbussen. “Mijn” bus was een enigszins aggenebbish exemplaar, maar hij reed uitstekend. Sommige lezers zullen meteen weten wat ik bedoel als ik een vergelijk maak met Keessen in een grijs verleden…! ;-)

Zowel de chauffeur als zijn assistent waren Turks, maar voor vertrek werden we in het Hollands toegeproken en ingelicht. Onderweg kregen we een envelop met een uitnodiging voor een info-ochtend morgenochtend van het reisbureau.

Helaas was het al donker, maar mijn eerste kennismaking met Turkije was al overdonderend genoeg voor een mens als ik, die als een spons alle nieuwe indrukken wil opzuigen. Al bij de douane viel me op hoe creatief de Turken met de Engelse taal omgaan! Direct daarna vielen me de cyrillische reclames op.

En dan de wegen. Ik zal géén auto huren, heb ik besloten. Ooit heb ik schaterlachend de Champs Élysées inclusief Arc de Triomphe overwonnen per auto, maar Turkije ligt buiten mijn rijvermogen, vermoed ik. Tenminste, de bus-chauffeur reed op een manier waar ik regelmatig weinig van begreep. Doorgetrokken strepen zullen een héél andere taak hebben dan bij ons, bumperkleven en lichtsignalen geven was hier de nationale sport en niet elk rood licht werd gerespecteerd. Enfin, we leven nog ;)

Het was best nog wel een rot end rijden naar Alanya. Wat ik onderweg vooral zag waren véél autoverkopers (liefhebbers van jaren-80-auto’s gaan het hier helemaal leuk vinden!) en ” market”, ofwel winkeltjes met vanallesennogwat die tot ver in de avond open waren. In Alanya zelf viel me op dat krotten van huizen tussen luxe appartementen stonden. Halverwege de rit maakten we een pies- en rookpauze, en daar viel ik al als een blok voor allerlei sjaaltjes en koelkastmagneten (die neem ik elke vakantie mee) en tasjes en bling, maar ik heb me ingehouden… Dát ga ik hier in de buurt wel bekijken!

De aankomst in het hotel viel wat tegen, hoewel we keurig direct voor de deur werden afgeleverd. De liften werken niet goed (1 van de 3 is out of order, 1 mist knoppen zodat je alsnog kan traplopen), de magneetsleutel van de kluis miste (komt eraan… morgen… zucht…) en mijn internetverbinding (via een kabeltje) doet het niet omdat het stopcontact daarvoor naar de gallemiezen is… Ik heb inmiddels een klacht ingediend en doe dat morgen ook bij de bijeenkomst van het reisbureau.

Het was al laat, en ik was moe. Laat ik niet kniezend eindigen, want verder zijn ze heel aardig! Ik kon in het restaurant nog soep en een broodje krijgen, en de raki “mit Eiswasser” valt binnen de all-inclusive-formule, en had ik echt even nodig om bij te komen.
Mijn kamer heeft geen zeezicht, maar dat is niet erg. Volgens mij heb ik wel bergzicht, en dat is ook wat waard! Ik ga nu (nacht van vrijdag op zaterdag, 1 uur NL tijd, 2 uur Turkse tijd) slapen, morgenochtend op tijd opstaan, ontbijten, naar de bijeenkomst van het reisbureau en daarna eens kijken naar het strand, want daar ben ik echt superbenieuwd naar…!