Paris, Paris is the place to be!

Parijs heeft me te pakken…!

Ik ben geen ervaren Parijs-insider, maar ik ben er nu voor de derde keer in twee jaar geweest (plus werkweek van school in 1979 en een bliksembezoek als aanloop van een rondreis door Normandië, maar dat tel ik even niet mee).

De eerste keer was met de kinderen (toen 9 en 12), in een hotel met driepersoonskamer. Het was een supergoedkope aanbieding, eigenlijk te goed om waar te zijn. Incl. vliegreis. Omdat oudste 12 was, telde hij al mee als volwassene voor het reisbureau, waardoor ik een spotgoedkope “gezinsreis” kon boeken. Dat het hotel in de Pigalle lag, de Parijse rosse buurt, ontdekte ik toen ik google erop los liet, maar ik waagde het toch. En het werd een enorm succes!

De tweede keer was in maart 2009, toen mijn Engelse vriendin haar 50e verjaardag in Parijs wilde vieren. Dankzij wat rondvragen ontdekte ik een heel betaalbaar appartementje dat door een Nederlander werd verhuurd voor stedentripjes. Het was een groot succes! Ik besloot dit adresje nog eens te gebruiken voor een bezoekje met de kinderen, die graag nog eens terug wilden naar Parijs.

Want Parijs is verslavend, en vol tegenstellingen. Kunst en kitsj schudden elkaar de hand. Toeristenfabriek met authentieke aspecten. In de metro gepropt worden omdat dat een snelle, goedkope manier is om van A naar B te komen (1,70 per enkele reis, 12,= voor een “carnet” van 10 kaartjes).

Ik ben net weer terug van vijf dagen Parijs. Heb besloten dat Montmartre met al zijn klatergoud, irritante souvenirverkopers en te aanwezige toeristen toch mijn favoriete plek is. Maar Parijs heeft zoveel meer te bieden dat ik allemaal nog wil ontdekken…!

Anderhalf miljoen mensen...

In 2004 bezocht ik met mijn gezin de “Keer het tij”-demonstratie in Amsterdam. Het was bijzonder druk, wij strandden net voor het bomvolle Museumplein, maar de saamhorigheid was geweldig. 

Er waren héél véél mensen! En een zéér gemengd gezelschap! Kantoorpiefjes en baliekluivers liepen naast krakers en gothics. Allochtonen naast autochtonen. De saamhorigheid was werkelijk geweldig!

Zowel de kinderen als ik hebben bijzonder goede herinneringen aan die protestmars. Ik denk persoonlijk dat dit de laatste grootschalige solidariteit-uiting was in Nederland, en dat stemt me wel weer triest…

Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil het hebben over de enorme mensenmassa daar. De aantallen verschillen per bron. Het waren er in ieder geval een paar honderdduizend.

Afgelopen weekend waren er opnieuw honderdduizenden mensen die elkaar opzochten om samen iets te beleven. Muziek, dans, trance. Ze kwamen uit alle hoeken van de wereld naar Duisburg, waar men zo’n 500.000 mensen verwachtte. Het werden er anderhalf miljoen, en er strandden nog flink wat mensen die er niet meer bij konden.

Wat er precies mis ging, moet nog goed uitgezocht worden, maar het lijkt erop dat de lokale autoriteiten de belangstelling zwaar onderschat hebben. Terwijl nog vele duizenden mensen het terrein van de Loveparade probeerden te bereiken, waren er al genoeg signalen dat vol werkelijk vól was… Maar de stroom mensen bleef groeien. Er was maar één toegang. En daar was een tunnel.

De stroom stokte. Een aantal mensen zagen het hopeloze er van in en maakte rechtsomkeer, tegen de stroom in. Sardienen in blik hadden het comfortabeler. Sommigen vielen flauw, maar raakten de grond niet. Anderen probeerden te ontsnappen door te klimmen. Sommige klimmers vielen.

Net als bij de Damschreeuwer op 5 mei moet er opeens een vonk in het kruitvat zijn gekomen. Kort na “het gebeuren” was er een gerucht over een bomaanslag. Dat was dus niet waar. Maar hoe dan ook, er brak paniek uit. Mensen werden onder de voet gelopen. En mensen gingen dood. Of bijna dood.

De eindbalans is tot nu toe 19 doden en enkele honderden gewonden. Pfff…!

Ik moest er vandaag vaak aan terugdenken. Enkele jaren geleden wandelde ik met mijn kinderen die protestmars, met enkele honderdduizenden medestanders. We wisten toen nog niets van Karst T., Damschreeuwers en Loveparade Dortmund. We waren vol vertrouwen, schreven het nummer van onze mobieltjes op de armen van onze kinderen, en gingen ervoor.

Anderhalf miljoen (slik…) mensen gingen de 24e naar Dortmund, een deel daarvan liep een enorm trauma op. De oorzaak is nog onbekend, maar godverdorie, je zal er maar bij betrokken zijn…

Dit, gecombineerd met Koninginnedag 2009 en de Damschreeuwer, doet me nog vaak terug denken aan 2 oktober 2004. Zou ik, anno 2010, mijn kinderen, inmiddels flinke pubers, opnieuw blootstellen aan een mensenmassa zoals ik dat toen had gedaan? Een mensenmassa die zomaar getroffen kan worden door een doorgedraaid iemand (Koninginnedag)? Of door paniek, gevoed door aannames (Damschreeuwer, “Bom! Bom!”)? Of door tevéél mensen door één tunneltje, zoals in Dortmund?

Eerlijk gezegd weet ik het niet. Waar ligt de gulden middenweg van het gezonde verstand…? In 2004 voelde ik me veilig, daar in die enorme mensenmenigte in Amsterdam. Maar toch, achteraf…

Wij houden van Oranje

"Onze jongens" hadden het toch mooi gered tot de finale! En zoiets deed me meteen denken aan 1974, toen ik met de hele familie bij oma voor de buis zat (gek genoeg heb ik geen idee meer waar ik in '78 zat). En aan '88, toen we het EK wonnen. 
Toen hoorde ik dat er op het Stadhuisplein van Almere een tv-scherm zou komen! Ik sprak daar af met wat mensen, natuurlijk uitgedost in oranje  

Wat was ik blij dat ik erheen ben gegaan! Het was echt supergezellig, al was het grote scherm nogal vaag, en konden we elkaar amper verstaan soms, maar we stonden daar ook met maar één doel: niet kletsen, maar Oranje naar de beker positiefdenken!

Er was flink security aanwezig, om te zorgen voor geen enkele wanklank. En er werden zoveel oranje bidonnen vol water uitgedeeld dat ik begon te denken aan de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de vijf broden en twee vissen (of waren het twee broden en vijf vissen?) uit de Bijbel. Alle rangen, standen, maten en rassen stonden door elkaar, het was supergezellig en nog superder spannend.

Dat de scheids niet bepaald onpartijdig was, was een feit. Maar een feit was ook dat de Spanjaarden net iets te sterk voor ons waren. Oranje is wel strijdend ten onder gegaan. Tegen zo'n dichtgetimmerde verdediging viel niets te beginnen. En Oranje hield het wel mooi vol tot het laatste momentje verlenging.

Nee, blij was ik natuurlijk niet, maar wel trots dat "onze mannen" echt bléven doorknokken, hun best bleven doen. Bert mag trots zijn op zijn jongens. Nog nooit heb ik zoveel gevloekt, geschreeuwd en gescholden in het openbaar. Maar ook: aangemoedigd en het Wilhelmus gezongen ;) en genoten van de sfeer.

En toen de bijl viel, vlogen we elkaar in de armen. Een mooi moment. Want "we" hadden dan wel verloren maar wat waren "we" eensgezind! Na thuiskomst las ik deze tweet via-via: "YES!!! WE ZIJN TWEEDE VAN DE WERELD!!! WIJ!!! Wie had dat gedacht maanden geleden!" Mooi moment.   

Zelfs als Oranje verliest kan de beker nog héél erg halfvol zijn...!   

Wie zoekt zal vinden

Ergens eind jaren zeventig hoorde ik op de radio een "in memoriam" van de zeezenders in het algemeen en Radio Veronica in het bijzonder, die op 31 augustus 1974 moest stoppen. Ik vermoed dat die radio-uitzending rond 1979 was op Hilversum 3 in de ABTT (Adje Bouwman Top Tien) maar ik kan me vergissen.

Er werd een muziekje bij gedraaid met orgel en zang. En het heeft me zo'n 30 jaar gekost, maar eindelijk weet ik wat dat muziekje was!