In 2004 bezocht ik met mijn gezin de “Keer het tij”-demonstratie in Amsterdam. Het was bijzonder druk, wij strandden net voor het bomvolle Museumplein, maar de saamhorigheid was geweldig.
Er waren héél véél mensen! En een zéér gemengd gezelschap! Kantoorpiefjes en baliekluivers liepen naast krakers en gothics. Allochtonen naast autochtonen. De saamhorigheid was werkelijk geweldig!
Zowel de kinderen als ik hebben bijzonder goede herinneringen aan die protestmars. Ik denk persoonlijk dat dit de laatste grootschalige solidariteit-uiting was in Nederland, en dat stemt me wel weer triest…
Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil het hebben over de enorme mensenmassa daar. De aantallen verschillen per bron. Het waren er in ieder geval een paar honderdduizend.
Afgelopen weekend waren er opnieuw honderdduizenden mensen die elkaar opzochten om samen iets te beleven. Muziek, dans, trance. Ze kwamen uit alle hoeken van de wereld naar Duisburg, waar men zo’n 500.000 mensen verwachtte. Het werden er anderhalf miljoen, en er strandden nog flink wat mensen die er niet meer bij konden.
Wat er precies mis ging, moet nog goed uitgezocht worden, maar het lijkt erop dat de lokale autoriteiten de belangstelling zwaar onderschat hebben. Terwijl nog vele duizenden mensen het terrein van de Loveparade probeerden te bereiken, waren er al genoeg signalen dat vol werkelijk vól was… Maar de stroom mensen bleef groeien. Er was maar één toegang. En daar was een tunnel.
De stroom stokte. Een aantal mensen zagen het hopeloze er van in en maakte rechtsomkeer, tegen de stroom in. Sardienen in blik hadden het comfortabeler. Sommigen vielen flauw, maar raakten de grond niet. Anderen probeerden te ontsnappen door te klimmen. Sommige klimmers vielen.
Net als bij de Damschreeuwer op 5 mei moet er opeens een vonk in het kruitvat zijn gekomen. Kort na “het gebeuren” was er een gerucht over een bomaanslag. Dat was dus niet waar. Maar hoe dan ook, er brak paniek uit. Mensen werden onder de voet gelopen. En mensen gingen dood. Of bijna dood.
De eindbalans is tot nu toe 19 doden en enkele honderden gewonden. Pfff…!
Ik moest er vandaag vaak aan terugdenken. Enkele jaren geleden wandelde ik met mijn kinderen die protestmars, met enkele honderdduizenden medestanders. We wisten toen nog niets van Karst T., Damschreeuwers en Loveparade Dortmund. We waren vol vertrouwen, schreven het nummer van onze mobieltjes op de armen van onze kinderen, en gingen ervoor.
Anderhalf miljoen (slik…) mensen gingen de 24e naar Dortmund, een deel daarvan liep een enorm trauma op. De oorzaak is nog onbekend, maar godverdorie, je zal er maar bij betrokken zijn…
Dit, gecombineerd met Koninginnedag 2009 en de Damschreeuwer, doet me nog vaak terug denken aan 2 oktober 2004. Zou ik, anno 2010, mijn kinderen, inmiddels flinke pubers, opnieuw blootstellen aan een mensenmassa zoals ik dat toen had gedaan? Een mensenmassa die zomaar getroffen kan worden door een doorgedraaid iemand (Koninginnedag)? Of door paniek, gevoed door aannames (Damschreeuwer, “Bom! Bom!”)? Of door tevéél mensen door één tunneltje, zoals in Dortmund?
Eerlijk gezegd weet ik het niet. Waar ligt de gulden middenweg van het gezonde verstand…? In 2004 voelde ik me veilig, daar in die enorme mensenmenigte in Amsterdam. Maar toch, achteraf…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten