donderdag 31 juli 2014
Dag 78
#100happydays - was even aanpoten, maar de onoverzichtelijke kledingkast is opnieuw ingedeeld en stukken overzichtelijker! Leuk om het originele bouwbehang uit 1964 terug te vinden ;)
woensdag 30 juli 2014
Dag 77
#100happydays - vakantievoorpret is ook pret…! Als ik nou volgende week eens dít deed in plaats van autorijden…?
Mededeling
Oudste heeft vandaag zijn zelfgemaakte mede drinkklaar verklaard.
Dat viel absoluut niet tegen!
RECEPT: voor 5 liter.
-2 kilo honing
-3 liter water
-flinke hand rozijnen; goed gewassen
-een bakje rode en witte bessen uit eigen tuin; goed gewassen. Het beste kun je ze eerst nog 2 dagen invriezen omdat dan de celwanden kapot gaan en de smaak beter verspreid wordt.
-pecto-enzym
-mede-gist
Let op de hygiene!
Verwarm de honing en het water samen in een pan tot NIET MEER dan 80°C. Laat afkoelen tot 25°C of minder. Nu heet dit honingmengsel 'most'. Doe het dan in een gistingsfles of emmer waar een waterslot op kan. Prak de bessen handmatig fijn en doe ze samen met de rozijnen in de fles bij de most. Doe het speciale wijn of mede-gist in de fles en voeg ook een beetje pecto-enzym toe zoals op het potje gedoseerd staat. Waterslot erop en wegzetten in een donkere maar warme ruimte.
Als alles goed gaat kun je als het bubbelen zo goed als gestopt is hevelen zoals deze gast doet om dood spul te verwijderen: https://www.youtube.com/watch?v=5sUpTrKgElI
Dan kun je als je wil nog wat spul toevoegen maar het hoeft niet. Daarna nog een tijdje (maand of 3) laten staan tot het bijna glashelder is geworden (lukt dit niet na 3 maanden dan is daar speciaal spul voor). Dan kun je het in flessen doen en drinken.
Na de zondvloed...
We hebben de afgelopen weken regelmatig pittige buien, met gisteren zondvloed in o.a. Alphen aan de Rijn en Amsterdam en nu in Limburg.
Gevolg: veel schade. Maar ook...:
Kreeften klimmen door regenval uit Amsterdamse grachten
Door de zware regenval van maandag verlaten veel rivierkreeften hun schuilplaatsen in de Amsterdamse grachten. Op Twitter verschijnen verbaasde berichten van mensen die de dieren onverwacht tegenkomen. Dat meldt Het Parool.
Ecoloog Bart Specken van waterleidingbedrijf Waternet legt uit. 'Elk jaar rond de zomer, als jonge kreeftjes volwassen worden, krijgen ze de neiging nieuw gebied te ontdekken,' zegt Specken. 'Dat doen ze dan op het moment dat het flink heeft geregend, zoals gisteren, anders drogen ze uit.'
De rivierkreeften leven niet van nature in de Amsterdamse grachten. Specken denkt dat zo'n twintig jaar geleden iemand met een aquarium kreeften in het buitenland heeft gekocht. Vermoedelijk wilde hij na verloop van tijd weer van de beesten af. De ecoloog schat dat er inmiddels enkele honderdduizenden kreeften in Amsterdam leven. 'Maar het is lastig te meten, het zouden er ook een miljoen kunnen zijn.'
Plaag
Enkele jaren geleden was Waternet nog ongerust over een mogelijke plaag van de rivierkreeften, maar die bleef uit. Specken: 'Als een diersoort nieuw is, weten andere dieren eerst niet wat ze ermee aanmoeten. Inmiddels hebben bijvoorbeeld reigers wel door dat kreeften een makkelijke prooi zijn.'
Of de loslopende kreeften ook voor mensen een goede maaltijd vormen, wil Specken niet zeggen. 'We zijn geen culinaire instantie, dus we doen geen uitspraken over eten. Maar het is algemeen bekend dat rivierkreeften veel gegeten worden.'
De rivierkreeften leven niet van nature in de Amsterdamse grachten. Specken denkt dat zo'n twintig jaar geleden iemand met een aquarium kreeften in het buitenland heeft gekocht. Vermoedelijk wilde hij na verloop van tijd weer van de beesten af. De ecoloog schat dat er inmiddels enkele honderdduizenden kreeften in Amsterdam leven. 'Maar het is lastig te meten, het zouden er ook een miljoen kunnen zijn.'
Plaag
Enkele jaren geleden was Waternet nog ongerust over een mogelijke plaag van de rivierkreeften, maar die bleef uit. Specken: 'Als een diersoort nieuw is, weten andere dieren eerst niet wat ze ermee aanmoeten. Inmiddels hebben bijvoorbeeld reigers wel door dat kreeften een makkelijke prooi zijn.'
Of de loslopende kreeften ook voor mensen een goede maaltijd vormen, wil Specken niet zeggen. 'We zijn geen culinaire instantie, dus we doen geen uitspraken over eten. Maar het is algemeen bekend dat rivierkreeften veel gegeten worden.'
dinsdag 29 juli 2014
Dag 76
#100happydays - Ochtendje in de voortuin gewerkt, want het is een heel goed onkruidjaar! Nog even de uitgebloeide bloemen wegknippen en het is weer knap.
Drukke dag!
Goed bezig vandaag! Het moodboard-ladenkastje afgelakt met de spuitbus. Er hangt nu een chemische wolk boven de wijk, dat wil je niet weten! 
Hopelijk trekt het snel weg. Het is sneldrogend, ik hoop ook snel niet-meer-ruftend. Straks worden we hier nog hallucinerend aangetroffen 
Hopelijk trekt het snel weg. Het is sneldrogend, ik hoop ook snel niet-meer-ruftend. Straks worden we hier nog hallucinerend aangetroffen
Maar het kastje heeft i.i.g. een goede Roy Donders-behandeling gekregen met de lakspuitbus (die zet toch altijd kapsels zo strak in de lak dat stylingtangen er op beginnen te knetteren?) en als alles meezit kan ik het donderdag afmaken, want ik moet ook mijn ingebouwde kledingkast verbouwen (want onhandig ingedeeld) en dat kan pas als het kastje klaar is.
Lekker gewerkt
Onkruid is eruit, nu nog even de uitgebloeide bloemen en de boel staat er weer fris bij.
Indila - Dernière Dance
Vorige week voor het eerst gehoord bij Radio Tour De France. Ik ben op slag verliefd. Wat een stem!
maandag 28 juli 2014
Na de zondvloed
Nou... We hadden wel wat regen, begin van de avond. Maar ik ben blij dat ik heb geïnvesteerd in buitenkranen en tuinslangen, want over enkele dagen mag ik weer sproeien... ;)
Dag 75
#100happydays - Terwijl de kat vrolijk naar onze zonnige voortuin kijkt, loopt de rest van Nederland onder. Ik hou van extreem weer, maar ben toch blij dat wij geen overstromende vijvers en opkrullend laminaat hebben!
Regen zet niet echt door
Ondanks de veelbelovende radar regent het niet echt overtuigend in Dronten... Zoals al vaker deze maand
Noodweer valt mee
Ondanks de dreigende radar en "buienalarm" lijkt de zwaarste neerslag maar niet over het Veluwemeer te willen komen. Is de afgelopen weken al vaker gebeurd dat het om Dronten heen plensde en hier heel erg mee viel (of tegen, voor de regenliefhebbers).
zondag 27 juli 2014
Dag 74
#100happydays - De dagen worden langzamerhand korter, maar het is voorlopig nog zomervakantie en daar genieten we volop van!
Le mur des je t'aime, Montmartre, Parijs
Tegen een gevel is bij wijze van kunstproject een tegelmuur geplaatst. Hier mag je de naam van je geliefde op schrijven. Sommigen schrijven iets anders 
Parijs
Ik ben mijn oude foto's aan het uitzoeken en kwam deze tegen, uit juli 2010. De gevel van de woning van Serge Gainsbourg (5bis rue de Verneuil, Parijs), nog steeds in het bezit van de familie en inmiddels volkomen bedekt met groeten van fans.
zaterdag 26 juli 2014
De bedroefde moeder
Bij “bedevaartsplaats” denk je al gauw aan het zuiden, beneden de rivieren. Toch is er in de provincie Groningen een Mariaheiligdom dat als bedevaartsplaats wordt bezocht. In Warfhuizen is het Broederschap Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin.
Bedevaartsplaatsen zijn vaak ook eeuwenoud. Deze is heel nieuw en spontaan ontstaan. En er woont nog een kluizenaar ook! De eerste kluizenaar in ons land sinds de jaren dertig van de twintigste eeuw. Een kluizenaar zondert zich af van de mensen om zich volledig aan God te kunnen wijden door middel van studie en gebed.
In 2001 trok Broeder Hugo (1976) in een leegstaand kerkje in het afgelegen Warfhuizen om bewust een kluizenaarsleven te leiden. In 2012 heeft hij de eeuwige kluizenaarsgelofte afgelegd bij de bisschop van Groningen-Leeuwarden. Het is dus echt een serieuze zaak. De kerk veranderde op deze manier dus in een kluis.
In 2003 werd er in zijn kluis een prachtig Mariabeeld neergezet van Miguel Bejarano Moreno (1967), dat meteen de aandacht trok. En men begon de plaats te bezoeken. Aanvankelijk kwamen er vooral Spaanse en Latijns-Amerikaanse expats, later ook lokale katholieken die zo ver boven de grote rivieren behoefte hadden aan een eigen kapel. Maar na een tijdje volgden ook mensen van beneden de rivieren, uit Duitsland en uit Vlaanderen en men sprak al snel van “Het wonder van Warfhuizen”. En er is nooit een wonder gebeurd, hoewel je het spontane ontstaan van een 21e eeuwse bedevaartsplek in de binnenlanden van Groningen, of all places, eigenlijk best wel een wonder kunt noemen…!
Het beeld toont een prachtige, bedroefde Maria, moeder van de lijdende Jezus Christus. Het is al gauw symbool geworden van het verdriet en de emoties die ouders voelen als er problemen zijn met de kinderen. In het katholieke geloof kunnen deze ouders hun verdriet en zorgen bij Maria neerleggen omdat zij als geen ander begrijpt waar zij doorheen moeten. Onder de bedevaartgangers zijn dan ook veel ouders van zieke kinderen, kinderen die een ongeluk hebben gehad, ontspoord of verslaafd zijn, een stoornis hebben of anderszins niet lekker gaan.
Het ligt voor de hand dat Broeder Hugo bij zoveel belangstelling moeilijk zijn kluizenaarsleven kon volhouden. Uit de parochie van Groningen kwamen toen mensen bij elkaar om de bedevaarten op te vangen en Broeder Hugo uit de wind te houden. Zij vormden een broederschap: “Een devote broederschap is een gezelschap van gelovigen (mannen en vrouwen) die een zekere voorliefde voor een bepaalde heilige (een ‘devotie’) met elkaar delen. Binnen de Rooms-katholieke Kerk bestaan er vele van zulke broederschappen. De leden zetten zich niet alleen praktisch in, maar vormen ook vooral een gemeenschap van gebed. Het streven is om, thuis en in Warfhuizen, elke dag te bidden voor het welzijn van de Kerk, in het bijzonder de Kerk in het noorden van Nederland. Velen doen dat door middel van het speciale broederschapsgebed, maar dat hoeft niet.”
Dag 73
#100happydays - Hoewel niet eens zo ver weg de straten blank stonden van de donderbuien hebben wij toch weer een prima zomerdag gehad!
Mijn werk brengt me weer op de mooiste plekjes...
Prima uit te houden. Ik heb ook alle ongelezen kranten van afgelopen week mee. Tot vanavond!
vrijdag 25 juli 2014
Waar zijn we mee bezig?
Door Aad Lips
(22 juli 2014)
Fotografie: Aad Lips
(22 juli 2014)
Fotografie: Aad Lips
Het MH17-drama raakt ons allemaal. Behalve de directe familie en vrienden, die onmetelijk hard en diep getroffen zijn, is ook onze ganse natie vervuld van afschuw en boosheid over deze immense tragedie.
Toch krijgen we het voor elkaar om middenin deze catastrofe ons verstand te verliezen. Toch gebeurt het dat Mark Rutte door website GeenStijl wordt uitgemaakt voor een “zak hooi” en een “luie flikker”. Alleen omdat Mark Rutte was gesignaleerd op een afgelegen terrasje waar hij ongestoord zat te telefoneren.
Dezelfde website omschrijft de gepassioneerde en door merg en been gaande VN-toespraak van Frans Timmermans als “boeketreeksproza” en noemt Timmermans daarbij een “hautaine droplul”.
Waar zijn we mee bezig?
In zijn NRC-column van 19 juli maakt Youp van ’t Hek BN’ers belachelijk die ’t in hun hoofd haalden openlijk hun afgrijzen en diepe ontzetting in de (sociale) media te ventileren. Tegelijk kreeg ook Mark Rutte een veeg uit de pan, als zou hij zijn voorzichtige woordkeuze louter en alleen gebezigd hebben om onze handelsbelangen veilig te willen stellen.
Op Twitter hoor ik massa’s stuurlui aan wal roeptoeteren dat er niet langer ‘geluld’ moet worden, en dat we Oost-Oekraïne nu maar even fors bewapend moeten binnenvallen. Ongenuanceerde blaatteksten van lieden die nul besef hebben van de eventuele achterliggende consequenties van dergelijke rigoureuze acties.
Toch krijgen we het voor elkaar om middenin deze catastrofe ons verstand te verliezen. Toch gebeurt het dat Mark Rutte door website GeenStijl wordt uitgemaakt voor een “zak hooi” en een “luie flikker”. Alleen omdat Mark Rutte was gesignaleerd op een afgelegen terrasje waar hij ongestoord zat te telefoneren.
Dezelfde website omschrijft de gepassioneerde en door merg en been gaande VN-toespraak van Frans Timmermans als “boeketreeksproza” en noemt Timmermans daarbij een “hautaine droplul”.
Waar zijn we mee bezig?
In zijn NRC-column van 19 juli maakt Youp van ’t Hek BN’ers belachelijk die ’t in hun hoofd haalden openlijk hun afgrijzen en diepe ontzetting in de (sociale) media te ventileren. Tegelijk kreeg ook Mark Rutte een veeg uit de pan, als zou hij zijn voorzichtige woordkeuze louter en alleen gebezigd hebben om onze handelsbelangen veilig te willen stellen.
Op Twitter hoor ik massa’s stuurlui aan wal roeptoeteren dat er niet langer ‘geluld’ moet worden, en dat we Oost-Oekraïne nu maar even fors bewapend moeten binnenvallen. Ongenuanceerde blaatteksten van lieden die nul besef hebben van de eventuele achterliggende consequenties van dergelijke rigoureuze acties.
Jort Kelder, persoonlijke vriend van Rutte, achtte het raadzaam om het kantooradres van de betrokken raketfabrikant aan de Amsterdamse Zuidas op Twitter te zetten. Onze Youp en met hem massa’s anderen retweetten dat bericht.
In een e-mail werd ik gisteren persoonlijk aangevallen door een goede bekende die zich mateloos ergert aan een troostliedje dat een lokaal zangeresje thuis achter de piano had gemaakt. Nadat ze dit liedje op Facebook had gezet ging het viraal en werd zelfs, uit bewondering, door Giel op 3FM gedraaid. Op Facebook niets dan positieve reacties.
De bekende in kwestie werd ronduit “vreselijk kwaad” op me toen ik niet meeging in zijn diepe afkeuring van “dit gebrabbel”. Respectloos en walgelijk noemde hij het muzikale gebaar.
Waar zijn we mee bezig?
Zelf heb ik destijds niet gestemd op Rutte. Omdat ik anders denk over eerlijk delen dan hij. Dat mag in een democratie.
Maar nu telt ons geschil voor mij even niet.
Dit is het uur waarop ik voor 100% achter deze minister president ga staan. Ik bewonder zijn resolute en tegelijk delicate en doordachte wijze van opereren. Hij loopt – met verve - over eieren.
It’s his finest hour. Hij blijkt de man die opstaat, niet wijkt, z’n verantwoordelijkheid niet schuwt maar oppakt. Noch laat hij zich provoceren door het ongeduld van kakelende onverlaten die nog meer bloed aan de paal willen.
Frans Timmermans wist met zijn vlammende en ‘menselijke’ VN-speech de wereld doordrongen te maken van ’t grenzeloze leed dat is veroorzaakt. En daarmee de VN-resolutie die onze slachtoffers thuisbrengt, ‘aangenomen’ te krijgen. Het was een waardig en bevlogen betoog dat de volle omvang van de hier levende ellende perfect schetste.
Waar zijn we mee bezig?
Waar haalt GeenStijl het recht vandaan om zo banaal en respectloos onze gekózen leiders de maat te mogen nemen. De politici die doen waarvoor ze zijn ingehuurd. Die zich integer uit de naad werken om oplossingen te zoeken in dit intens complexe web van politieke machtsverhoudingen?
Sinds wanneer bepaalt GeenStijl op welke plek Mark Rutte zijn telefoontjes mag plegen. En of de inhoud daarvan wel of niet relevant genoeg is. Hebben deze sensatiebeluste, zich journalisten noemende, proleten überhaupt enige sjoege van wat er zich werkelijk achter de internationale schermen afspeelt?
Wie is Youp van ’t Hek dat hij denkt te mogen uitmaken wie zijn ontzetting mag uiten en wie niet. Of hoe? En wanneer?
Hoe durft hij te oordelen over anderen wiens motieven hij onmogelijk kan kennen. BN’er of niet. En waarop meent onze nationale nar te kunnen baseren wat de ware beweegredenen rond Ruttes delicate uitingen zijn?
Wat tracht Jort Kelder te bewerkstelligen met het nadrukkelijk in het spotlicht zetten van deze wapenproducent. Ziet hij niet dat deze actie uiterst onverantwoord is? Een hachelijke daad die in deze emotionele tijden zomaar kan aansturen of zelfs oproepen tot openbare lynching?
Gaan we nu de bouwers van dit oorlogstuig verantwoordelijk maken voor het inzetten ervan? Hebben we boter op ons hoofd?
Bouwen wij zelf niet ook marineschepen, helikopters, doelzoekende radar- en vuurleidingsystemen en onderdelen van JSF’s? Weet Jort dan niet dat ons landje zelfs een van de grootste wapenexporteurs ter wereld is.
In een e-mail werd ik gisteren persoonlijk aangevallen door een goede bekende die zich mateloos ergert aan een troostliedje dat een lokaal zangeresje thuis achter de piano had gemaakt. Nadat ze dit liedje op Facebook had gezet ging het viraal en werd zelfs, uit bewondering, door Giel op 3FM gedraaid. Op Facebook niets dan positieve reacties.
De bekende in kwestie werd ronduit “vreselijk kwaad” op me toen ik niet meeging in zijn diepe afkeuring van “dit gebrabbel”. Respectloos en walgelijk noemde hij het muzikale gebaar.
Waar zijn we mee bezig?
Zelf heb ik destijds niet gestemd op Rutte. Omdat ik anders denk over eerlijk delen dan hij. Dat mag in een democratie.
Maar nu telt ons geschil voor mij even niet.
Dit is het uur waarop ik voor 100% achter deze minister president ga staan. Ik bewonder zijn resolute en tegelijk delicate en doordachte wijze van opereren. Hij loopt – met verve - over eieren.
It’s his finest hour. Hij blijkt de man die opstaat, niet wijkt, z’n verantwoordelijkheid niet schuwt maar oppakt. Noch laat hij zich provoceren door het ongeduld van kakelende onverlaten die nog meer bloed aan de paal willen.
Frans Timmermans wist met zijn vlammende en ‘menselijke’ VN-speech de wereld doordrongen te maken van ’t grenzeloze leed dat is veroorzaakt. En daarmee de VN-resolutie die onze slachtoffers thuisbrengt, ‘aangenomen’ te krijgen. Het was een waardig en bevlogen betoog dat de volle omvang van de hier levende ellende perfect schetste.
Waar zijn we mee bezig?
Waar haalt GeenStijl het recht vandaan om zo banaal en respectloos onze gekózen leiders de maat te mogen nemen. De politici die doen waarvoor ze zijn ingehuurd. Die zich integer uit de naad werken om oplossingen te zoeken in dit intens complexe web van politieke machtsverhoudingen?
Sinds wanneer bepaalt GeenStijl op welke plek Mark Rutte zijn telefoontjes mag plegen. En of de inhoud daarvan wel of niet relevant genoeg is. Hebben deze sensatiebeluste, zich journalisten noemende, proleten überhaupt enige sjoege van wat er zich werkelijk achter de internationale schermen afspeelt?
Wie is Youp van ’t Hek dat hij denkt te mogen uitmaken wie zijn ontzetting mag uiten en wie niet. Of hoe? En wanneer?
Hoe durft hij te oordelen over anderen wiens motieven hij onmogelijk kan kennen. BN’er of niet. En waarop meent onze nationale nar te kunnen baseren wat de ware beweegredenen rond Ruttes delicate uitingen zijn?
Wat tracht Jort Kelder te bewerkstelligen met het nadrukkelijk in het spotlicht zetten van deze wapenproducent. Ziet hij niet dat deze actie uiterst onverantwoord is? Een hachelijke daad die in deze emotionele tijden zomaar kan aansturen of zelfs oproepen tot openbare lynching?
Gaan we nu de bouwers van dit oorlogstuig verantwoordelijk maken voor het inzetten ervan? Hebben we boter op ons hoofd?
Bouwen wij zelf niet ook marineschepen, helikopters, doelzoekende radar- en vuurleidingsystemen en onderdelen van JSF’s? Weet Jort dan niet dat ons landje zelfs een van de grootste wapenexporteurs ter wereld is.
Waar zijn we mee bezig?
En waar ben ìk mee bezig? Maak ik hier slechts melding van wat ik hoor en zie? Of oordeel ik nu zelf ook? Zou kunnen. Ook ik ga dus niet vrijuit.
Nu dit land in rouw gedompeld is, maken we elkaar uit voor rotte vis en twitteren we met een glas bier in de hand, dat onze elitetroepen maar even orde op zaken moeten stellen. En we beoordelen de rechtmatigheid, kwaliteit en het niveau van elkaars rouwuitingen zonder dat we daarvan de ware intenties trachten te doorgronden.
Iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. De een praat, de ander zwijgt. De een schrijft een gedicht of blog, de ander een liedje. De een legt een symbolische bloem, de ander vloekt. En weer een ander, voor wie dit alles te veel is, ontwijkt het strijdtoneel.
Allemaal goed. Allemaal legitiem.
Maar niemand heeft ’t recht voor de ander te bepalen hoe diegene zijn verdriet, onthutsing of afgrijzen vorm geeft. We zijn allemaal normale mensen die plots met een abnormale ramp worden geconfronteerd. Dus hebben we elkaar nodig.
Nog geen twee weken geleden stond dit land als één man achter Van Gaal en zijn pupillen. Eensgezinder waren we zelden. Vanuit alle windstreken vormden we één solide blok achter òns Oranje. Maar nu onze natie ontregeld, geshockeerd en kwaad is, gooien we met modder en uiten we ongenuanceerde kreten. Zonder te beseffen wat daar de mogelijke gevolgen van kunnen zijn.
We mogen ons wel ’n beetje schamen. En tot bezinning komen.
Dus laten we afzien van dit nodeloze geneuzel. En nu als één man, schouder aan schouder, achter onze democratisch verkozen leiders gaan staan. Of zij nu ‘onze kleur’ zijn of niet.
Laten we hen hierin ons vertrouwen geven. En het hen niet nog lastiger maken om deze nationale catastrofe tot een aanvaardbaar einde te brengen. Alsof dat niet al moeilijk genoeg is in het irrationele wespennest van onbetrouwbare internationale spelers en hun schuldontwijkende propagandaoorlogen.
Mocht dit niet overtuigend genoeg zijn, laten we het dan doen uit respect voor de 298 vrouwen, mannen, kinderen, kleuters en baby’s die een niet te bevatten horrordood stierven.
En laten we het doen voor hen die achterblijven, die met die verschrikkelijke kennis en leegte verder zullen moeten. Wiens levens nooit meer hetzelfde zullen zijn. Laten we dáármee bezig zijn. En hen steunen waar we kunnen.
En waar ben ìk mee bezig? Maak ik hier slechts melding van wat ik hoor en zie? Of oordeel ik nu zelf ook? Zou kunnen. Ook ik ga dus niet vrijuit.
Nu dit land in rouw gedompeld is, maken we elkaar uit voor rotte vis en twitteren we met een glas bier in de hand, dat onze elitetroepen maar even orde op zaken moeten stellen. En we beoordelen de rechtmatigheid, kwaliteit en het niveau van elkaars rouwuitingen zonder dat we daarvan de ware intenties trachten te doorgronden.
Iedereen rouwt op zijn of haar eigen manier. De een praat, de ander zwijgt. De een schrijft een gedicht of blog, de ander een liedje. De een legt een symbolische bloem, de ander vloekt. En weer een ander, voor wie dit alles te veel is, ontwijkt het strijdtoneel.
Allemaal goed. Allemaal legitiem.
Maar niemand heeft ’t recht voor de ander te bepalen hoe diegene zijn verdriet, onthutsing of afgrijzen vorm geeft. We zijn allemaal normale mensen die plots met een abnormale ramp worden geconfronteerd. Dus hebben we elkaar nodig.
Nog geen twee weken geleden stond dit land als één man achter Van Gaal en zijn pupillen. Eensgezinder waren we zelden. Vanuit alle windstreken vormden we één solide blok achter òns Oranje. Maar nu onze natie ontregeld, geshockeerd en kwaad is, gooien we met modder en uiten we ongenuanceerde kreten. Zonder te beseffen wat daar de mogelijke gevolgen van kunnen zijn.
We mogen ons wel ’n beetje schamen. En tot bezinning komen.
Dus laten we afzien van dit nodeloze geneuzel. En nu als één man, schouder aan schouder, achter onze democratisch verkozen leiders gaan staan. Of zij nu ‘onze kleur’ zijn of niet.
Laten we hen hierin ons vertrouwen geven. En het hen niet nog lastiger maken om deze nationale catastrofe tot een aanvaardbaar einde te brengen. Alsof dat niet al moeilijk genoeg is in het irrationele wespennest van onbetrouwbare internationale spelers en hun schuldontwijkende propagandaoorlogen.
Mocht dit niet overtuigend genoeg zijn, laten we het dan doen uit respect voor de 298 vrouwen, mannen, kinderen, kleuters en baby’s die een niet te bevatten horrordood stierven.
En laten we het doen voor hen die achterblijven, die met die verschrikkelijke kennis en leegte verder zullen moeten. Wiens levens nooit meer hetzelfde zullen zijn. Laten we dáármee bezig zijn. En hen steunen waar we kunnen.
Abonneren op:
Posts (Atom)