Eind jaren 80 leverde ik wel eens bijdrages aan de radio. In die tijd leerde ik Wim Rigter kennen. Niet in real life, maar per telefoon.
Zo ongeveer eens per maand was ik weer aan de beurt om een kleine bijdrage te leveren. Hij belde me dan en prompt hingen we minstens een uur aan de telefoon. En was ik toevallig niet thuis? Dan hing hij minstens zo lang met Polderheer aan de telefoon!
Waar we over spraken? Alles en niets. Gewoon ontieglijk ouwehoeren. En dan opeens weer serieus. Urenlang.
Met kerst kreeg ik in die tijd een kerstpakket van de VARA en daar zat altijd een kaartje bij, waarop Wim een mal tekeningetje had gezet.
Wim ging later naar de AVRO, naar Arbeidsvitaminen. Niet direct mijn favoriete programma, elke dag Dancing Queen en You're The One That I Love, gevolgd door de Baas van de Dag. Maar áls ik het hoorde, hoorde ik het enthousiasme van Wim.
Later kwam hij op Radio 2, en nog later in het nachtprogramma van de AVRO, waar ik wél graag naar luisterde, als de slaap weer eens niet wilde komen.
En toen kreeg hij een hersentumor. We hadden in die tijd allang geen contact meer, maar het is altijd schrikken als iemand die zo jong en vol leven is, zoiets krijgt. Hij kwam eroverheen, collega Jetske van Staa niet...
De kanker kwam terug. Een smerige vorm van kanker, die, zoals hij bij PaPaul pas geleden vertelde, erfelijk was. Op 27 februari hoorde hij dat het weer mis was. Vandaag om 16.45 stierf hij.
Wim wilde geen herdenking als het zover was. Sorry Wim, ik doe het toch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten