Maandag 9 maart. Hoewel de vorige avond redelijk alcoholisch was afgelopen, waren we toch fit genoeg om naar Père Lachaise te gaan. Ook nu was de kaart in de Moleskine weer een geweldige hulp om de route te plannen! We kosten bij de metro-uitgang een plattegrond en het duizelde ons van de namen die er op stonden. We wilden zoveel zien...! De paden toonden niet bepaald een rechte route (integendeel) en het ging ook nog eens scherp heuvelop... Maar we maakten een plan en gingen op pad.
We vonden Frederik Chopin, Peugeot, en na wat zoeken het afgeschermde graf van Jim Morrison, waar meerdere mensen bij elkaar waren. Sommigen zongen "Light My Fire", iemand maakte een schets, er werd druk gefotografeerd. Bijna veertig jaar na zijn dood is hij nog steeds een legende...
Daarna gingen we op zoek naar Sarah Bernhardt. We werden aangesproken door een alternatief type van onze leeftijd. Een gids, wisten we meteen, die na afloop zijn hand zou gaan ophouden. Maar al heel snel bleek hij bijzonder veel te weten en we besloten ervoor te gaan. Als het niks zou worden, zouden we met de neus in de lucht weglopen, en anders kon hij een fooi verdienen. We voelden ons veilig, overal liepen mensen. De man stelde zich voor als Raphael en via "shortcuts" liepen we tussen de graven door naar de interessantste plekken van de begraafplaats. Edith Piaf, Gilbert Bécaud, Karel Appel, Lalique, Yves Montand/Simone Signoret, Sarah Bernhardt, la Fontaine/Molière, het simpele graf van Bugatti... Heel bijzonder waren de graven van Oscar Wilde (vol lipstickzoentjes), Bugatti (alleen een oersimpele steen met zijn naam, verder niets) en iemand met de naam Victor Noir.
Dat was een 19e eeuwse journalist en playboy die op vrij jonge leeftijd werd neergeschoten. Op zijn graf werd een bronzen beeld geplaatst van zijn lijk, inclusief de hoed die naast hem lag, en een enorme ehm... Laten we het maar op een soort rigor mortis houden. Die schijnt twee dagen te hebben aangehouden en veel indruk te hebben gemaakt. Zoveel indruk, dat het nog steeds te zien is! De traditie is dat dames het beeld van Noir aan moeten raken: bij de mond voor een hartstochtelijke kus, bij de ehm, zeg maar, rigor mortis, voor een goed seksleven, bij de linkervoet voor één kind en bij de rechtervoet voor twee kinderen. En nee, ik zeg niet wat wij hebben gedaan...!
Raphael kreeg na afloop zijn welverdiende fooi. Zoals verwacht vond hij het veel te weinig, maar wij staken de neus in de lucht en liepen nuffig weg. It's all part of the game...!
Na het bezoek aan deze bijzondere begraafplaats gingen we lunchen bij de gelijknamige brasserie. Salade met zalm. De sfeer was enigszins weemoedig. Niet vanwege al die beroemde doden, maar omdat we ons steeds meer realiseerden dat het morgen de laatste dag was, en het kon wel eens erg lang duren eer we elkaar weer zouden zien... We wilden echt alles uit de resterende tijd halen. Ik stelde voor de metro naar de Place de la Madeleine te nemen vanwege de extreem luxe delicatessenwinkeltjes, en dan door te lopen naar Galerie Lafayette vanwege de prachtige dakkoepel. We hebben ons vergaapt aan de lekkernijen van Fauchon (een doosje geconfijt fruit 45+ euro... Hoeveel zou een geconfijte hele ananas doen...?), de prijzen van pâté de foie gras d'oie, truffels en kaviaar... En, heel ironisch, naast Fauchon zat een bedelares met haar papieren bekertje. Ik kan er maar niet aan wennen...
Op de Place de la Madeleine vonden we ook een parkeergarage...! Omdat we de volgende dag om 12 uur zowel appartement als garage moesten verlaten, maar Liz' vliegtuig pas 's avonds om vijf voor negen vertrok, kreeg ik een idee: we vertrokken de volgende dag zo vroeg mogelijk, ik parkeerde de auto in de garage (in een sedan zie je toch geen bagage liggen) en we gingen tot het eind van de middag mooi nog een dagje pierewaaien! Het parkeergeld was wel van Amsterdams niveau, maar hey, zo vaak komen we niet in Parijs toch? Misschien zouden we dan alsnog naar het Musée d'Orday kunnen!
Na het decadente plein liepen we naar de Blvd Haussmann. Ik was daar vorig jaar al geweest en het lukte me vrij goed de weg weer te vinden, en de juiste ingang van de Galerie Lafayette, een poepchique warenhuis met de beroemde Jugendstil koepel. De begane grond is één en al dure parfum, en als je daar doorheen loopt, zie je opeens die koepel, die zich niet goed laat fotograferen. Je moet hem in het echt hebben gezien!
Liz wilde voor een huisgenoot een dingetje kopen van het merk Agnes B (wie...?!?) en na wat zoeken hadden we dat gevonden, maar omdat ik de afgelopen dagen best zuinig was geweest, wilde ik mezelf in een vlaag van decadentie belonen met een flesje Chanel no.5. Het werd keurig ingepakt en we kregen nog wat monstertjes mee. Ohhh, wat voelde ik me een dáme met mijn kokette Chanel-tasje!!! Toen Liz haar dingetje voor haar huisgenoot had gekocht, voelden we ons echt helemaal Absolutely Fabulous, noemden elkaar Patsy en Edwina en spraken we elkaar aan met "Darling" :) :) :)
Liz wilde voor een huisgenoot een dingetje kopen van het merk Agnes B (wie...?!?) en na wat zoeken hadden we dat gevonden, maar omdat ik de afgelopen dagen best zuinig was geweest, wilde ik mezelf in een vlaag van decadentie belonen met een flesje Chanel no.5. Het werd keurig ingepakt en we kregen nog wat monstertjes mee. Ohhh, wat voelde ik me een dáme met mijn kokette Chanel-tasje!!! Toen Liz haar dingetje voor haar huisgenoot had gekocht, voelden we ons echt helemaal Absolutely Fabulous, noemden elkaar Patsy en Edwina en spraken we elkaar aan met "Darling" :) :) :)
Ook de goedkope Chinees (tja, contrast moet er zijn) van vorig jaar wist ik makkelijk terug te vinden. Het was ook nu weer moeilijk kiezen: voorgerechtjes, hoofdgerecht met vlees, nagerecht en drinken, voor nog geen 8 euro...! Daarna namen we de metro naar het appartement en begonnen vast met inpakken en opruimen, zodat we de volgende dag meer tijd zouden hebben. We besloten de dag met een pastis van de Lidl en een verhaal in het gastenboek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten