Vandaag hebben we alles opgeruimd en schoongemaakt, zodat de volgende huurders weer in een net appartement terecht kwamen. Ik mocht de auto weer even bij het tankstationnetje neerzetten. De sleutels gingen terug in de brievenbus, en daar gingen we... Maar nog niet naar huis! Helaas had Chiel er geen zin in (de GPS wilde niet aanslaan), maar ik kende de weg redelijk en zonder problemen reed ik door het chaotische maar niet te drukke verkeer naar de Place de la Madeleine. Daar besloten we toch nog even door te rijden. Misschien naar de Marais of Montparnasse. De Seine over. Ik kwam op de Blvd St.Germain terecht en deed wat rondjes. Chiel zweeg nog steeds in alle talen en om verdwalen te voorkomen besloot ik terug naar de Seine te gaan, waar ik meer bekend was. Daar ontdekte ik de aanwijzing voor een parkeergarage onder het Louvre. Die bleek goedkoper te zijn dan die van de Place de la Madeleine (ik bedoel... Drie euro per uur, dat is voor downtown Parijs niet eens gek!). Er bleek ongelooflijk veel ruimte te zijn en ik parkeerde probleemloos vlakbij de uitgang naar de Rue Rivoli.
Het was helaas geen al te mooi weer, met soms pittige buien, maar we hebben toch heerlijk gewandeld (en zelfs zonder spierpijn en Ibuprofen deze keer) over de Tuilerien en de Place de la Concorde. Er was een klein winkeltje met allerlei tuinboeken. Ooit wil ik hier nog eens terugkomen, maar dan in de zomer! Daarna gingen we flaneren over de Rue de Rivoli, nog wat souvenirtjes kopen (ofwel: alsnog gezwicht voor de driedimentionale koelkastmagneten en een mok), lunchen (9 euro voor een halve liter Heineken of Affligem... Halló! Gelukkig was het water gratis) en toen was het alweer tegen vieren... Tijd voor het onvermijdelijke.
Ik had een overmoedige bui en besloot over de Champs Elysées en langs de Arc de Triomphe naar de Périferique te rijden. Het was inderdaad een heksenketel, vooral de Rue de Rivoli en Place de Charles de Gaulle (van de Arc) omdat daar geen wegbelijning is. Chiel was inmiddels alsnog wakker geworden en ging helemaal mee met mijn voorstel over de C.E. te rijden. Het was, net als op de heenweg: geconcentreerd rijden en niet bang zijn (ik heb wel eens gehoord dat deuken en krassen respect afdwingen: die gaat niet opzij... Mijn Polo heeft beide!). Het was een enorme kick om daar te rijden (en waarschijnlijk gekkenwerk: er was geen buitenlander te zien!). Links en rechts schoten motorrijders om me heen, dat was nog het engst. Die waren er opééns...!
Tot mijn verrassing reed het daar best wel door. Wel langzaam, veel stoplichten, maar geen files. Die kregen we vlak voor de Périferique bij de Porte de la Maillot. Toch viel het uiteindelijk met de vertraging wel mee. Chiel leidde ons keurig over de Périferique naar Charles de Gaulle, waar we veel te vroeg aankwamen (ik had rekening gehouden met de spits). Met frisse tegenzin hebben we afscheid van elkaar genomen. Daarna ging ik weer alleen verder, naar huis, waar ik even voor één uur 's nachts aankwam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten