Vijf dagen in Parijs - 1

We hebben er lang op moeten wachten, maar op 6 maart was het eindelijk zo ver: mijn Engelse vriendin en ik zouden elkaar weer ontmoeten! In Parijs, deze keer...! Ze was eind februari vijftig geworden en wilde dat in stijl vieren. Ik vond een goedkoop vakantie-appartement in Montmartre en zij had flink gespaard voor een avond in de Moulin Rouge, een droomwens van haar. Liz kwam met het vliegtuig naar Parijs, waar ik haar met mijn auto op zou halen. Maandenlang praatten we over niets anders, en nu we weer terug zijn zal het onderwerp voorlopig nog steeds over Parijs blijven gaan!

Vrijdagnacht vertrok ik in de regen. Ten zuiden van de rivieren werd het droog, gelukkig. Onderweg enkele pitstops gemaakt bij tankstations, omdat die parkeerplaatsen direct tegen het station aan hebben, met cameracontrole. Vind ik wel zo veilig.

Het was zo'n 480 km naar vliegveld Charles de Gaulle, en daarna nog 20 km naar het appartement in Montmartre. De tomtom ("Giel") deed zijn best, hoewel die bij Lille wel iets anders deed dan de borden zeiden, maar ik geloof niet dat dat nadelig was. In Frankrijk vond ik een goede radiozender die regelmatig verkeersinformatie gaf, ook in het Engels. Het vroor licht en er werd uitgebreid gestrooid. Bij zonsopkomst was alles wit berijpt. Een mooi gezicht!

 Ik kwam tegen achten aan op CdG en vond zonder mankeren de terminal en parkeergarage. Daarbinnen was het net een labyrinth, maar ik vond wel met gemak een plekje, De terminal is trouwens best slim opgezet: rond gebouwd, bovenop de parkeergarage, dan de arrival, dan de departure en beneden nog iets. Niet zoals op Schiphol, waar je een halve Nijmeegse etappe moet afleggen van vliegtuig naar uitgang...
 Liz was een kwartier te vroeg geland, en dat vonden we helemaal niet erg natuurlijk. Na een bak sterke café noir (iets waar Engelsen niet aan gewend zijn... watjes!) ging de vakantie echt beginnen...!

 Chiel leidde ons zonder problemen naar het appartement. De Périferique was gesneden koek (viel me erg mee, dankzij Chiel) en het was wel druk, maar het was te doen. In Parijs zelf was het een kwestie van oogkleppen voor, doordrukken en voorál niet bang zijn voor je lak. En sch*t hebben aan getoeter. Fransen zijn wat dat betreft zo geschift als wat, ze toeteren ook als er niets aan de hand is.

Het appartement was snel gevonden, en honderd meter verderop was de parkeergarage. Naast het appartement was een klein tankstationnetje en ik vroeg de baas daar of ik even de auto daar mocht plaatsen om de bagage te lozen. Dat was geen probleem. Ik had een briefje met codes voor de deur, en een sleutel voor de brievenbus waarin de sleutels van het huis en de garage lagen. Snel de spullen naar 1 hoog gesjouwd (pas op de laatste dag ontdekte ik een goederenlift... Kreun!) en de auto naar de garage gereden.

 De garage was goed beveiligd, dat was geen probleem. Maar het was een oud, betonnen hol met amper verlichting. Er zaten lichtknopjes, maar dat was wel even zoeken. Ik moet zeggen dat het niet de meest aangename plek van Parijs was... Maar de auto stond er save en daar ging het uiteindelijk om.

 Na het uitpakken van de spullen en uitwisselen van cadeautjes gingen we direct op pad. We hadden zicht op een straatje dat op het eerste gezicht amper wat voorstelde, maar het was wel een belangrijke straat die rechtstreeks naar het hart van Montmartre leidde! Ik had berekend dat de Sacre Coeur zo'n kilometer verderop lag en we kwamen direct langs de Montmartre-begraafplaats, waar ook enkele vips begraven lagen.

 Die begraafplaats was bruut doormidden gesneden door een verkeersweg. Sommige graven lagen gewoon onder het viaduct... Verder was het kerkhof bekend vanwege de kerkhofkatten. De grafmonumenten varieerden van sober tot extreme kitsch, maar veel grafmonumenten, vaak huisjes van toiletformaat, waren vervallen. Sommigen waren leeg. Verder waren er veel kunststof bloemen. Zangeres Dalida had een flink versierd graf, er waren bloemen en glitterdingen, en op het graf zelf stond haar beeld.


Na de begraafplaats gingen we verder heuvel-op, maar de inwendige mensch begon wakker te worden en we vonden op de grens van de Rue Joseph de Maistre en de Rue des Abbaies een piepklein Tibetaans restaurant met lunchkaart. Daar aten we soep, kipcurry en fruit. Liz had me al gewaarschuwd, en ze had gelijk: Franse appels zijn niet te pruimen... Gelukkig was de rest van het verse fruit goed in orde! Daarna hebben we de namen van onze dierbaren geschreven op de Muur van de Liefde op de Place des Abbaies.

Voor het laatste stukje naar de Sacre Coeur namen we de lift (met een metrokaartje). Gelukkig werden we niet lastig gevallen door irritante armbandjesverkopers, maar qua opdringerigheid zouden we later nog onze portie krijgen. Het was erg druk in en om de basiliek. Er was een dienst bezig en er werd dringend verzocht niet te fotograferen. Wat ik erg mooi vond waren de mozaïeken, waaronder een enorm exemplaar in het koor, maar het grote zilveren "Heilig Hart"-beeld was zelfs voor mij teveel bling.

 Na de Sacre Coeur is het nog maar een klein stukje naar de Place du Tertre, waar de portrettekenaars al in rijen stonden opgesteld om toeristen te strikken. Sommigen waren erg opdringerig en vervelend, maar wie daar niet tegen kan moet niet naar Parijs gaan. We hebben er rondgelopen, alle schilderijen bekeken en genoten van het mooie (maar frisse) weer. Er zaten werkelijk leuke dingen bij (favoriet bij mij het het zwartwitte schilderij met dikke verflagen, wat ik vorig jaar al gefotografeerd had: niet verkocht, of massaproduct?) maar de prijzen waren echt astronomisch. Wat echt heel leuk was, was het kleine vrouwtje met orgeltje en een geweldige Edith Piaf-stem!

In ons appartementje heb ik een snelle maaltijd gemaakt van spinazie, rösti en (op Liz' verzoek) frikadellen, die ik in een koeltas had meegenomen. We relaxten met een wijntje en gingen vroeg naar bed.