De volgende dag haalde Liz brood bij de bakker aan de overkant. Er wachtte weer een mooie dag op ons!
Na het ontbijt liepen we naar de metro Guy Moquet vlakbij. Dankzij mijn Moleskine City, versie Parijs, die me vorig jaar al zoveel plezier heeft gegeven, vonden we de goede metroverbindingen. Maar het station waar ik wilde overstappen bleek gesloten vanwege werkzaamheden. Pas toen begreep ik was de speaker telkens zei... Tja, die was zowel in Frans als in Engels onverstaanbaar... Gelukkig was de volgende halte niet uit de route.
Na het ontbijt liepen we naar de metro Guy Moquet vlakbij. Dankzij mijn Moleskine City, versie Parijs, die me vorig jaar al zoveel plezier heeft gegeven, vonden we de goede metroverbindingen. Maar het station waar ik wilde overstappen bleek gesloten vanwege werkzaamheden. Pas toen begreep ik was de speaker telkens zei... Tja, die was zowel in Frans als in Engels onverstaanbaar... Gelukkig was de volgende halte niet uit de route.
Die metro's zijn echte stressdingen. Ze brengen je razendsnel en spotgoedkoop (1,40 voor een kaartje dat geldig is tot je een metrostation verlaat) naar alle plaatsen, maar zitplaatsen zijn zeldzaam en soms sta je echt als sardientjes in blik tegen elkaar op geperst (en het zijn zelden de mooie mannen waar je tegenaan gedrukt wordt...). Je moet dan ook enorm alert zijn op zakkenrollers. Verder is in- en uitstappen ook iets dat snel moet gebeuren, voor je het weet klinkt het vertreksignaal weer. Overigens namen we een keer de verkeerde metro (hij splitste halverwege en natuurlijk zaten wij net in de verkeerde) en toen we tegen elkaar zeiden waar we eruit moesten, waren er meteen zo'n vier, vijf mensen die zich met ons bemoeiden en ons wezen op onze fout.
Ons doel voor deze dag was, om te beginnen, Pont Neuf (ook vanwege de opnames van The Ninth Gate, die daar gemaakt zijn) en de Notre Dame. Halverwege werden we ernstig opgehouden door de souvenirshops, waar ze werkelijk geweldige hoedjes verkochten, en natuurlijk de oerfranse baret. Maar uiteindelijk bereikten we de oude kerk, via een plein waar een aantal bedelvrouwen opnieuw bijzonder opdringerig waren...
De Notre Dame is een mooie, indrukwekkende kerk, maar komt wel toeristischer over dan de Sacre Coeur. De schatkamer is echt bijzonder, als je tenminste niet huiverig bent van de aanblik van monstransen waarin stukken van heiligen zitten. De rijkdom van al het goud, zilver en edelstenen is enorm, en we hebben nog even gemijmerd over het feit dat we ons tegenwoordig zorgen maken over geweld op tv en de computer, maar dat niemand vroeger moeilijk deed over de heftige crucifixen (er zaten echt heel akelige tussen).
Helaas konden we niet dichtbij de Pieta komen.
Na de Notre Dame brak de zon door, waardoor we enkele foto's konden nemen. Vervolgens liepen we naar de boekenstalletjes. Oh, dat was kwijlen! Oude boeken, maar ook affiches, kaarten, kortom de gebruikelijke souvenirspullen. Ook van alles van helden als Che Guevara, Bob Marley en Jim Morrison, maar ook Kurt Cobain. We kwamen ogen tekort!
Omdat we 's avonds naar de Moulin Rouge zouden gaan, zaten we aan onze tijd vast. Daardoor schoot Musée d'Orsay erbij in. Een moeilijke keuze, dat wel... Maar Parijs is te groot en onze vakantie te kort... Via de Pont Neuf liepen we naar de Rue Rivoli en namen daar de metro naar halverwege de Champs Elysées. Daar bezochten we de Rue du Marboeuf. Man(dala) Ray, de club waarvan Johnny Depp eigenaar was, bestond inmiddels niet meer, en alle sporen waren uitgewist. We wisten het precieze adres, maar zelfs met die wetenschap was er niets meer terug te vinden. Voor de deur lag een clochard te slapen. De portier...? :) Verder vond ik een ontzettend chique winkel waar ze merk-vulpennen verkochten. Ik heb daar met succes mijn verzameling andersgekleurde vulpenvullingen uit kunnen breiden (o.a. bordeauxrode Mont Blanc inkt, geweldig!).
Via de Champs Elysées met de posh winkels en de klinkende namen liepen we omhoog naar de Arc de Triomphe. Het blijft indrukwekkend, met de enorme beeldhouwwerken en het graf van de Onbekende Soldaat, die in de Eerste Wereldoorlog was omgekomen en daar in 1920 werd begraven. De vlam brandt sinds 1923. Het uitzicht over de Champs Elysées was prachtig! Vanaf de AdT namen we de metro terug naar ons appartementje, waar we ons opmaakten voor diner en show in de Moulin Rouge.
Helaas mochten we niet fotograferen in de Moulin Rouge (er liep wel een fotografe rond).
Het is en blijft een indrukwekkende gebeurtenis! Alleen was het jammer dat je ook met reservering in een ellenlange rij moest staan. Maar eenmaal binnen was dat gauw vergeten. Het was een flink theater met tafeltjes en wij zaten echt he-le-maal vooraan, in de "hoek" van het T-vormige podium (al was de "poot" van de T nog verborgen). De mensen die vooraan zaten gingen wat dansen en swingen op de muziek van het orkest (met geweldige zangeres). Wow... Wij hebben GEDANST in de Moulin Rouge!
Het is en blijft een indrukwekkende gebeurtenis! Alleen was het jammer dat je ook met reservering in een ellenlange rij moest staan. Maar eenmaal binnen was dat gauw vergeten. Het was een flink theater met tafeltjes en wij zaten echt he-le-maal vooraan, in de "hoek" van het T-vormige podium (al was de "poot" van de T nog verborgen). De mensen die vooraan zaten gingen wat dansen en swingen op de muziek van het orkest (met geweldige zangeres). Wow... Wij hebben GEDANST in de Moulin Rouge!
Ons diner werd geserveerd. Ik had slakken in anijsboter, forel met prei en bladerdeeg met vanille toe. Er was zalmforel en de millefeuille was een tompoes...! :) Maar de champagne (1/2 fles p.p.) en de Chablis smaakte uitstekend, en het eten ook.
Daarna begon de show. Omdat we echt helemaal vooraan zaten, zagen we meer details in plaats van het geheel, maar dat was ook een bijzondere ervaring. Nu pas zag je hoe hard de dansers en danseressen werkten...! De blikken die ze uitwisselden tijdens hun show, hoe ze elkaar met subtiele gebaartjes aanmoedigden... Ze waren zo dicht bij ons, dat één van hen per ongeluk tijdens een draai mijn Chablis over Liz gooide...! De kostuums waren adembenemend! Een aantal meisjes was topless, maar het was geen moment vulgair. je realiseert je geen moment: "Tjee... die meiden hebben kralenkettingen aan hun kruis..." Het hoorde er gewoon bij...! En alle dansers waren zo lenig! Natuurlijk werd ook de Can-Can gedaan. Ik had die als finale verwacht, maar het kwam halverwege de show.
Liz had het even Spaans benauwd toen het podium, waar we tegenaan geplakt zaten, opeens een aquarium met boa constrictors en gele slangen bleek te bevatten! Ik was gefascineerd door die beesten, maar kon me haar angst wel voorstellen. Eén van de danseressen zwom door de slangen heen. Het was een mooi gezicht, maar van zo dichtbij kon ik zien dat alle slangen bij de staart (waar begint een slangenstaart eigenlijk?) ingetaped waren. Waarom? Was dat de reden waarom deze dieren zo mak waren...?
Er waren ook circus-achtige acts, waaronder een jongleur, die met 3 batons begon en met 7 eindigde, een clown-achtig paar met een griezelig-magere maar erg charismatische vrouw die minstens zo lenig was als de dansers en ook nog eens een staaltje subtiele pantomime weggaf, en een buikspreker die absoluut hilarisch was en zelfs een klein hondje liet buikspreken.
Het was, ondanks het glas chablis (toch jammer, het kwam uit een fles van 50 euro) een belevenis om nooit meer te vergeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten