Column d'Alledaagse - over leven en dood

Deze maand gebeurde er veel, 10 jaar geleden... Ik lag 10 jaar geleden voorál op de bank, als een gestrande walvis. Hoogzwanger van eerste bloedje (uitgerekend op de 17e), gestraft met een stevige bekkeninstabiliteit (in die tijd kwam dat alleen nog in de Ouders van Nu voor, een écht mens zou zoiets niet hebben), en een paar enkels die zo dik waren als mijn bovenbenen. Ook had ik een serieuze Coca Cola-verslaving ontwikkeld. Maar uitsluitend uit blik, niet uit de fles! Ja, zwangere vrouwen doen rare dingen...

Die laatste weken hoefde ik me echter niet te vervelen. Immers: de Tour de France was begonnen! Ik zou me niet vervelen. Jammer dat de uitgerekende datum precies middenin de Pyreneeën-ritten viel, maar daar stond wel iets heel moois tegenover: ons eerste kindje!

De 17e juli kwam, en ging. Geen enkele wee, niet eens een harde buik. Daar was ik op voorbereid. Kinderen worden vaker niet dan wel op de uitgerekende datum geboren.
De 18e juli begon. De dag van de 15e etappe. Een mooie etappe, en wat een zegen dat ik niks kón doen, een mooi excuus om uitgebreid voor de tv te hangen!
De uitzending begon al vroeg, wat een prachtige beelden! Zwoegend berg op, diep ontzag voor die mannen... Virenque, Jalabert en de onverslaanbaar lijkende Indurain, die voor de 5e Tourzege ging. Pantani, Zabel, en Abdoesjaparov, die in de sprint altijd 2 meter links en 2 meter rechts de ruimte nodig had (en je kon hem die ruimte maar beter geven!). Chiapucci, de kippige Zülle en Lombardi. Breukink fietste ook nog mee, al leek die niet meer in aanmerking te komen voor een toppositie in Parijs.
Als ploegen had je toen Banesto (van Indurain), Once (met die vreselijke roze truien, oorspronkelijk waren ze geel maar dat kon niet in de Tour), Kelme, Mapei, Lampre en PDM. Hier vind je de volledige startlijst, leuk om eens door te lezen!

Aan het eind van de ochtend daalden de renners met een griezelige vaart van de Col de Portet d'Aspet. Dikke vierkante betonnen paaltjes moesten ervoor zorgen dat de wielrenners niet per ongeluk de afgrond in zouden storten.
Spannend, afdalingen! En knap vooral! Je kon op de kilometerteller van de moto zien hoe hard ze gingen, in de auto zou het al doodeng zijn op die slingerweggetjes...

Chûte, wordt gemeld. Beelden van de bekende chaos. Gelukkig, ze staan weer op. Stappen op de fiets, sommigen rukken aan kromme trappers en scheve sturen, roepen vloekend om de méchanicien. Eén man blijft liggen. Oei, die heeft een flinke tik gehad! Gelukkig ziet het er meestal erger uit dan het is. Hoewel, als ik aan de salto van Jalabert denk, vorig jaar... In de finish, volle vaart, was er een agent zo dom om de weg op te stappen voor een foto. "Jaja" knalde er in volle vaart tegenop, brak allerlei gezichtsbotten en moest maanden een vloeibaar dieet houden. Wat fijn dat die er dit jaar toch weer bij is!

Wie vooraan reed, merkt niks van de chaos, van de vloekende renners, van de renners die uit hun ritme zijn en weer hun plek moeten vinden. En ook niks van die renner die nog steeds op het asfalt lag, op de linkerzij, knieën iets opgetrokken, zijn rechterarm losjes over zijn benen.
Hij blijft nu toch wel erg lang liggen... Wie is het? Iemand van Motorola, het is een jonge Italiaan, de Olympisch kampioen van enkele jaren geleden. Fabio Casartelli.

Het lijkt echt ernst te zijn. Fabio beweegt nog steeds niet. Mensen buigen over hem heen, hij wordt ter plekke onderzocht, en op de televisie zien we live zijn bloed in straaltjes naar de afgrond stromen. Onzichtbaar stroomt zijn leven mee. "Abandon Casartelli" meldde de Tourradio gortdroog. 



De stemming werd steeds somberder. Die doodstille man op dat asfalt, die straaltjes bloed... Het zag er niet best uit. Hij werd overgevlogen naar het ziekenhuis, waar men de dood constateerde. Inmiddels wisten we, dat Fabio een vrouw en een kindje van 2 maanden had. En in mijn buik bewoog een voldragen baby.

Morgen, 18 juli 2005, is een rustdag in de Tour de France. Tevens is het 10 jaar geleden dat Casartelli verongelukte. Er is een herdenking bij zijn monument, vlakbij de plek waar hij verongelukte. De kans is groot dat er verschillende renners aanwezig zullen zijn. Lance Armstrong waarschijnlijk, destijds Motorola-ploeggenoot van Casartelli (wie toen had voorspeld dat hij kanker zou krijgen en vervolgens 6, waarschijnlijk zelfs 7 keer de Tour zou winnen, was voor gek verklaard).
Weduwe Casartelli zal er ook zijn, en het babytje dat destijds 2 maanden oud was, en inmiddels alweer 10 jaar oud is.

En dat andere babytje, dat het in mijn buik prima naar de zin had? De eerste weeën begonnen, toen Abdoesjaparov op 23 juli de Champs Elysées afreed. Zwabberend en veel ruimte eisend. Indurain mocht voor de 5e keer het geel mee naar huis nemen. Het was een Tour die we nooit meer zouden vergeten, vanwege die afschuwelijke 15e etappe op 18 juli.
Dat andere babytje werd geboren op 24 juli, bijna een week na de dood van Casartelli. Alles verliep goed, maar ik moest nog vaak denken aan die jonge weduwe, en aan dat babytje dat zijn pappa nooit zou leren kennen.

Ik weet het, er zijn ergere dingen. Aanslagen, ongelukken, akelige ziektes. Maar dit raakte me enorm, omdat ik al jaren de Tour volg, en vooral omdat juist dat jaar de dood en het leven zo dicht bij elkaar bleken te liggen.

Morgen staat er een 10-jarige jongen bij het monument van zijn verongelukte vader.
Volgende week viert een andere jongen zijn 10e verjaardag. Hij heeft zijn vader gelukkig nog, maar hij weet nog niet dat zijn ouders enkele dagen eerder een echtscheidingsconvenant hebben getekend...