Zo blij dat ik binnenkort een opvangcaafje voor Chica kan halen! (ook al ligt de afspraak nog niet 100% vast, maar er wordt aan gewerkt!)
Maar aggut, als ik nu in de kooi kijk breekt mijn hart. Chica reageert altijd heel heftig op de dood van een maatje. Toen ze nog jonger was, was ze heel onrustig toen haar maatje Blackie opeens dood was. Nu is ze juist heel stil (en Chica is juist zo'n hypertje). Ze lijkt me niet ziek, eet en drinkt gewoon, maar ze is helemaal ingekakt. Wat ook even kort is gebeurd toen Poes er niet meer was, maar omdat Zwartje er toen ook nog was, was dat weer snel voorbij.
Ze laat zich oppakken (gaat normaliter onder luid protest). Geen luchtalarm als ik een witlofje pak (ze eet het gelukkig wel). Geen geluiden als een zacht kakelende kip. Af en toe een héél klein kort zacht geluidje... Zo ontzettend NIET Chica...
Ze reageert wel als we tegen haar praten. Komt dan naar me toe voor een aaitje (terwijl Chica niet echt van aaitjes houdt). Kijkt me aan. Ik heb het gelukkig niet zo druk deze week, maar het wordt hoog tijd voor een maatje voor haar. Een cavia-maatje.
Je zou denken "'t is maar een cavia", en je moet oppassen dat je een dier niet te erg ver-menselijkt, maar ik ben in de ruim 5 jaar dat ik ze nu heb echt onder de indruk geraakt van de karaktertjes van deze diertjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten