En ja, dat zou kunnen. Allergie is een nare kwaal. Maar mogelijk betrof het hier allergie voor een ongeleid projectiel...?
Want dat was ze, toen ze, negen maanden oud, via het asiel bij ons kwam. Ze was amper zindelijk en luisteren deed ze niet. Het asiel deed er een cursusje bij, zodat we de scherpste kantjes eraf konden vijlen. En dat lukte redelijk, maar ze bleef een dame met een eigen willetje. Dartel als een ADHD-veulen op speed, en iedereen die aardig deed was haar vriendje voor het leven (met als gevolg diverse ontsnappingen als het tuinhek weer eens open stond). Inmiddels is ze tien, en valt ze alweer vijf jaar onder het co-ouderschap. Als de kinderen hier zijn, is de trut hier ook. En als ze bij ex zijn, is de trut ook daar.
Ze is Oostindisch doof geboren, maar enkele jaren geleden werd ze serieus hardhorend (oudste zoon leerde haar toen commando's in gebarentaal, die ze wonderlijk goed oppikte) en sinds enkele maanden hoort ze gewoon geen steek meer.
Ze rammelt wel vaker. Enkele jaren geleden kon ze opeens amper op haar poten staan. Ze kreeg toen sterke pijnstillers, daarmee kon ze weer verder. Haar darmen zijn altijd een heikel punt geweest. Ze liet al vanaf het begin scheten waar niemand om had gevraagd (dank je, Gerard, ik pik 'm even van je) en had af en toe aanvallen van slijm-braken en/of diarree. De dierenarts is er rijk van geworden, want die pompte er graag weer de nodige pillen en spuiten in, en dan ging het weer een tijdje.
Het laatste jaar gebeurt het steeds vaker dat ze me wakker komt maken. Middenin de nacht moet ze dan toch nog even een rondje doen. En dan heeft ze weer spuitpoep (gelukkig kan Imodium het meestal weer bedwingen) of moet ze enorm plassen (en af en toe druppelt ze ook... Gelukkig heb ik zeil!).
Verder is de trut ook kortademig geworden. Ze heeft nooit tegen warmte gekund, maar ze kan nu niks meer zonder benauwd te worden. En dat baart me de meeste zorgen... Ze dartelt niet meer, want dan moet ze hijgen. Ze rent niet meer, want dan moet ze hijgen.
Steeds meer muitende darmen, een steeds slappere blaas, aanvallen van pijn, en boven alles die rot benauwdheid... Begin van de zomer hadden we een serieus gesprek. Het gaat niet goed met de trut. Ex verwacht dat ze de kerst niet meer haalt. Ik vrees dat ze de herfst niet meer haalt. We zijn het over één ding eens: zolang ze nog pret heeft in het leven, mag ze nog doorgaan.
Het leek weer even goed te gaan. Maar zojuist, om 1 uur 's nachts, toen ze weer voor de deur stond vanwege een plas en een stinkend poepje, heb ik haar op het laatste stukje even los gelaten. Even deed ze haar beroemde darteltje. Ze stopte meteen. Zelfs dat darteltje lukt haar niet meer... Jaren geleden zei iemand tegen ons: "Een boxer blijft een pup. Tot hij dood is." En godverdegodver, ik vrees dat onze trut, ons ongeleid projectiel héél dicht tegen de grens van "tot hier en niet verder" is gekomen...
Nu nog even met ex overleggen, maar die wil er nog niet aan... En hoe zeg ik het aan de kinderen? Als ik de 15-jarige puber heel lief tegen haar hoor zeggen "meisje, meisje, word wakker, je moet er even uit..." breekt mijn hart...
Huisdieren zijn gezegend met de mogelijkheid van euthanasie. Waar ligt de grens voor onze trut, die alweer uren ligt te snakken naar lucht, steeds vaker muitende darmen heeft, stokdoof is en niet meer wild kan dartelen, maar tegelijkertijd zo lief kan zijn, echt nog wel haar oplevinkjes heeft en buien heeft waarin ze uren achtereen loopt te flemen en knuffels wil hebben... Wijsheid, ja...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten