Parijs

Dinsdag en woensdag waren erg warm, maar onze tijd was beperkt, dus ik moest creatief met de situatie omgaan… Veel schaduw zoeken (park, wandelen in de schaduw van de huizen), airco (jongste wilde naar het warenhuis Lafayette, bekend vanwege de indrukwekkende Jugendstil glazen koepel, maar voor jongste vooral vanwege de Lego-afdeling :-D), genoeg te drinken meenemen…

Lafayette stond dus op het programma. De airco viel tegen, maar ik had gehoord dat je tegenwoordig een dakterras op kon daar, op 7 hoog! Op dezelfde hoogte als de glazen koepel, die er van buiten maar sneu uitziet (om niet te zeggen: big time tegenvalt ;-) ). Van die koepel heb ik nu geen foto’s gemaakt, maar hier kan je genoeg plaatjes vinden ;-)
De jongens bleken erg te genieten van de vergezichten. Eerder al in Centre Pompidou, nu op het dak van Lafayette, en later in Montmartre.


Ondanks de hitte zijn we toch een wandeling begonnen. Zoveel mogelijk in de schaduw van de huizen, met de nodige stops bij waterpompen… Want Parijs heeft veel waterpompen! Dat heb ik nooit zo beseft, maar in vrijwel elk park en speelplaatsje staat er eentje. Oudste zoon bleek een ware neus te hebben voor die dingen en leidde ons van pomp naar pomp, waar we ons opfristen en onze waterflesjes weer vulden. Jongste had één van de bassins van de Tuileries even gebruikt om zijn voeten af te koelen.


De jongens deden braaf (maar ik had ze dan ook een soort puddingbroodje, ben de naam kwijt… en creme bruléé beloofd) de wandeling naar de straat waar het laatste huis van wijlen Serge Gainsbourg heeft gestaan. Die kennen jullie misschien van “Je t’Aime, Moi Non Plus”. Maar hij heeft veel meer gemaakt, variërend van ongelooflijk stuitende kitsch tot echt heel leuk. Serge (die, zo ontdekte ik enkele jaren geleden, in werkelijkheid dezelfde naam heeft als jongste zoon) was een alcoholisch, kettingrokend en vooral foeilelijk mannetje, maar had een stem waar bijna iedere vrouw spontaan door van haar stoel glijdt… Ja, ik beken: ik ook…

Hij is alweer een tijdje geleden overleden, maar zijn huis is een soort bedevaartsoord geworden. Er woont niemand, het is van zijn kinderen, en van binnen schijnt het onveranderd te zijn.

Langs één van de noordkades van de Seine vonden we een stuk met vooral planten- en dierenwinkels. De kinderen waren niet uit de dierenwinkels te slaan! Gelukkig hadden de dieren het hier beter dan op de Vogeltjesmarkt, maar toch… Ik hoop dat ook zij snel een goed baasje vinden. Honden, katten, vogels… En ook deze bak vol vrolijke, levendige caafjes (al kan ik de situatie niet bepaald diervriendelijk vinden...).



(wordt vervolgd…)