De lift. Dat is de lift in ons appartementencomplex, de lift al een tijdje wankel was maar begin oktober definitief overleed. En de liftenfabriek heeft me verteld dat het zeker wel een tijdje (als in: dit jaar waarschijnlijk niet meer) kan duren want de lift moet waarschijnlijk volledig vervangen worden.
De trut heeft moeite met de trap. Stramme botten, rotte gewrichten... Maar met een kontje hulp kwam ze toch telkens weer naar boven.
Het is nacht als ik dit schrijf. Ik sliep al, toen ik werd wakker gemaakt door de trut. Ze liep geagiteerd door de gang, intens hijgend. Niet haar "ik ben benauwd want het is heet/ik ben te druk geweest"-hijgje, maar haar "ik ben in nood en moet er NU uit!"-hijgje. Negeren van die alarmhijg heeft al eens geresulteerd in een volgescheten gang (ze heeft altijd al zwakke darmen gehad), dus ik was meteen wakker!
Wat ik zag, was echter nieuw voor me! Een volkomen gedesoriënteerde trut, die geagiteerd door de woonkamer en de gang stapte, maar het spoor volledig kwijt leek te zijn! Ze botste tegen deurposten, de caviakooi, de stoel, de voordeur... Wat was er in godsnaam aan de hand met onze trut!!! Ik weet het niet, maar ik vermoed wel kortsluiting in de hersenen...
Omdat dit paniekhijgje tot vandaag gerelateerd was aan een darmprobleem, deed ik haar meteen de riem om en ging naar buiten. Galerij over, trap af... Maar het leek alsof haar geheugen gewist was. Ze bleef geagiteerd, reageerde ook niet op de gebarentaal die oudste haar al had geleerd toen die vermoedde dat ze doof was, wilde door de spijlen van de balustrade heenlopen, kon de trap niet vinden, ging daar met moeite vanaf en eenmaal buiten kon ze de weg naar het veldje niet vinden... Kortom, de trut was het helemaal kwijt...!
Eenmaal op het veldje deed ze routinematig een plas, maar ik merkte ik dat ze deze keer geen darmprobleem had. Ze bleef volkomen gedesoriënteerd rondstappen en was het spoor nog steeds volledig bijster... Ik aaide haar (praten heeft toch geen zin met een dove trut), probeerde reiki (ik heb het idee dat ik het niet meer kan - nog een vaardigheid kwijt...), probeerde haar aandacht te trekken (lukte niet), haar gerust te stellen...
Wat was er in godsnaam gebeurd in die drie hersencellen van haar!!! Deze keer was het geen hoge nood maar een soort paniek. Ik nam haar weer mee terug naar huis, maar toen kwam het ergste. Ze kwam de trap niet meer op! Ze wilde de lift in (die al weken werkloos open stond, ik vind dat een akelig gezicht)! De trap was iets niet-bestaand voor haar. En toen brak ik en heb in dat godvergeten galmende trappenhuis de ogen uit mijn kop gejankt.
Het lukt me amper om 25 kilo ouwe boxer op te tillen en de trap op te klimmen. Maar ik MOEST! Mijn meissie, mijn ouwe trut, mijn trouwe hondenmeisje kon het niet meer... Ze was helemaal afhankelijk van mij Vloekend, jankend, tree voor tree hees ik haar omhoog... Met een hond die niet wist wat er met haar gebeurde...
We zijn inmiddels alweer 10 minuten binnen. Ze kalmeert langzaam, schiet dan weer hijgend overeind. Gaat voor de zoveelste keer naar haar drinkbak om te drinken. Hijgt. Ik zit hier, twee uur 's nachts, en jank me leeg. Naast mij ligt mijn hond, de trut, die vannacht iets mee heeft gemaakt waardoor ze zichzelf niet meer is. Ik vermoed kortsluiting in haar oude hondenbrein, de "drie hersencellen" zoals we spottend zeggen. Ze hijgt, snurkt, schiet dan weer overeind, zoekt me... Maar ze lijkt in ieder geval wel de weg in huis weer te weten... Verdomme, meissie, wat moeten we toch met jou...
Ja, eigenlijk weet ik het wel... Maar het gebeurt steeds weer dat er na een slechte dag weer een boel goede dagen volgen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten