Gisteravond kreeg ik een telefoontje dat mijn klas in “De Reünie” zou komen. En mocht je nou direct denken “waarom was jij dan niet op tv”: mijn eindexamenklas was in drie groepen opgedeeld en dit was net een andere groep. Maar het kwam geregeld voor dat we elkaar tijdens een les tegenkwamen als we datzelfde vak volgden.
Net voor de uitzending heb ik de site opgezocht, daar vond ik de foto’s en een beknopt profiel van de mensen die in de uitzending kwamen. De meesten herkende ik direct, ondanks 31 jaar later!
De verrassing van de uitzending was dat één van de jongens een succesvol internationaal fotomodel/fotograaf was geworden. Ik had zelf eerder verwacht dat hij de muziek zou ingaan, hoewel, fotograaf vind ik ook wel bij hem passen. Maar als model? Nee, dat verraste me, hoewel ik het wel begreep toen ik de reportage over zijn werk zag. Hij had altijd al een bepaalde stijl en relaxed-heid (maar niet op de arrogante manier die één van de klasgenoten had ervaren… Denk dat het een kwestie van interpretatie is).
Al bij het intro werd verteld dat deze Mavoleerlingen heel netjes terecht zijn gekomen! Een gemiddeld jaarinkomen dat, zelfs als je de toppers even niet meerekende, ver boven modaal lag. Keurig gekapte vrouwen, de meesten met een mooi postuur en goed gekleed.
De herinneringen was ik bijna allemaal kwijt. Zo kan ik me absoluut niet meer herinneren dat we vaak naar de kerk gingen (die was naast de school). Het gebed na schooltijd kwam vaag weer bovendrijven. Dat het erg christelijk was, wist ik nog wel, met veel mensen uit behoorlijk streng-christelijke gezinnen, maar ik heb er nooit “last” van gehad. Het hoorde er gewoon bij, en ik vond het prima allemaal, omdat ik me nooit “belemmerd” heb gevoeld door de christelijkheid van de school.
Wat ik me nog wel glashelder herinner was de werkweek van Parijs! En inderdaad, de laatste avond…! Het was waar wat ze vertelden: je kan daar zo makkelijk aan goedkope wijn komen, en dat lieten wij tieners natuurlijk niet lopen! Eén van de kamers in het overigens enorm aggenebbisj hotel (twee sterren: één in de spiegel en één in de wastafel) had een badkuip, die hadden we vol water laten lopen om de flessen te koelen (wisten wij veel dat je rode wijn niet hoort te koelen! :-D ).
Er was ook een nogal sterksmakende wijn bij, en ik bleek de enige die dat lustte. Hoewel ik totaal geen alcoholervaring had, behalve een glaasje prikwijn met Oud en Nieuw, wist ik aardig raad met de inhoud van de fles. Het is een wonder dat ik niet volledig starnakelbezopen ben geraakt maar “slechts” aangeschoten, want… Die wijn was geen wijn, maar een soort bessenjenever of zo…!
Hoewel ik me alles nog kan herinneren en zelfs heb geholpen de mensen die echt volledig boven hun theewater waren naar bed te slepen, miste de drank zijn uitwerking niet: de volgende dag had ik mijn allereerste kater (waardoor ik leerde: ook al kan ik best goed tegen drank, er zit een limiet aan, want die kater moet je niet willen…!).
De directeur van de school had later in de avond ingegrepen door de inhoud van de overgebleven flessen letterlijk met het badwater weg te gooien :) maar ik denk dat de leerkrachten de volgende dag wel stiekem leedvermaak hebben gehad om die brakke pubers met een kater die bij sommigen zo heftig moet zijn geweest dat zelfs hun naam pijn deed…! ;-)
Het verhaal van de vrouw die een mislukte relatie had gehad in het buitenland en terug naar Nederland keerde met alleen wat koffers en dozen, en nu nog bij een vriendin inwoont, raakte me behoorlijk. Ik was altijd jaloers op haar mooie koppie en haar succes bij de jongens, maar je ziet, het is geen garantie voor een fijn leven.
Het verhaal van de man, die een behoorlijk heftige jeugd had gehad (dit wist ik al, maar nu pas hoorde ik wat er was gebeurd) en nu in de gaypride-wereld dusdanig zijn sporen heeft verdiend dat er een award naar hem werd genoemd, raakte me minstens zo hard. Ik kende hem al sinds de basisschool en die jongen, daar kan je werkelijk geen kwaad woord over bedenken. Een dondersteentje met een ongelooflijk gevoel voor humor, en ook nog eens een geweldig organisatietalent! Moest er wat geregeld worden, dan was hij al begonnen!
Een ander vertelde vanuit haar prachtige huis over het verdriet dat ze had door de dood van haar zus.
En ik besefte dat geld, maatschappelijke status, een goede baan, talent, een mooi uiterlijk, dat soort dingen, je niet altijd kunnen helpen. Die jongen met die heftige jeugd kon zelfs met zijn humor, positiviteit en organisatietalent niet voorkomen dat er zulke nare dingen gebeurden. Het meisje met die uitstraling en dat uiterlijk dat ik ook zo graag wilde had momenteel niet eens een eigen dak boven haar hoofd.
En zelfs de jongen die een wereldberoemd fotomodel werd en waarschijnlijk een leven leidde waar velen nog niet eens van durfden dromen, moest enkele weken na de opnames Tokyo verlaten vanwege de aardbeving. Er staat een filmpje over op de KRO-site, maar die kan ik op mijn telefoon niet kijken, dus details weet ik niet, maar zelfs zijn looks, carrière en geld konden niet voorkomen dat dit hem overkwam (met vermoedelijk ook gevolgen voor zijn werk)…
Het lijkt me leuk om de complete klas weer eens te ontmoeten. Mijn schooltijd was niet de leukste tijd van mijn leven, maar juist in die examenklas voelde ik me erg op mijn gemak. Ik wil ze graag eens in real life spreken, ook de mensen van de twee andere vierde klassen, na 31 jaar…!
Best indrukwekkend allemaal…!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten