En het vriest, en het sneeuwt, en het dooit en het regent, en het vriest weer…
Deze winter zal geen records breken, maar het is ook geen zachte non-winter. Ik kan me jaren achter elkaar herinneren dat er geen sneeuwdek te bekennen was, en nu hebben we al meerdere jaren achter elkaar een sneeuwdek in de winter. Best bijzonder als je zelf zeer zachte winters hebt meegemaakt zonder sneeuw van enige betekenis. Mijn kinderen vinden sneeuw veel vanzelfsprekender!
Ondanks de telkens terugkerende kou zijn de lentebodes niet meer tegen te houden. De al vroeg uitlopende vlieren blijken zeer goed tegen de kou te kunnen. De spechten roffelen weer sinds eind december en sinds een week hoor ik steeds meer vogelzang, inclusief een zacht, bescheiden merelmannetje bij de buren in de tuin. De bollen poppen één voor één de grond uit, de eerste krokussen bloeien inmiddels ook (de gele zijn altijd het eerst), net als de winterakonietjes. De hazelaarslierten stuiven dwars door de vorst heen (dankzij de zachtere perioden tussendoor) en de knoppen worden steeds dikker. Ook zag ik iets geels bloeien in het bos. Kornoelje? Nee, geen winterjasmijn en zéker geen forsythia…!
De vorstperioden hebben wel korte metten gemaakt met de winterbloeiende viburnum en winterprunus.
Ik heb eindelijk een bonte specht gezien in plaats van alleen maar gehoord! En ik ontdekte dat hij niet alleen roffelt, maar ook “losse tikken” uitdeelt tegen de boom. Zoiets was me eigenlijk nooit eerder opgevallen, tot ik het zág.
Vorige week zag ik op de Dronterweg aan de rand van Lelystad alweer een ooievaar op de broedpaal zitten.
Kortom: die lente komt elke dag dichterbij…!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten