Dat was even schrikken op de late vrijdagavond: Atje Keulen-Deelstra overleden! Enkele dagen eerder had ze een herseninfarct gehad en zonder bij kennis te zijn gekomen is ze uiteindelijk gestorven. Wat een heel akelige ervaring voor haar dierbaren moet zijn… Zo kan je toch geen afscheid nemen…?
Zonder meteen in de Jeroen Krabbé-stand te schieten: ik heb ooit enkele uren van mijn leven met haar door mogen brengen, en het was een onvergetelijke ervaring. Ik heb begin 1992 een blauwe maandag weerberichten mogen presenteren op televisie, bij Service Salon. Eerder was dat een heel succesvol damestelevisieprogramma, maar door de komst van de commerciële zenders als Veronique/RTL4 was dat snel voorbij. En ik leerde er dat ik absoluut niet geschikt was voor de televisie en dat ik het maar beter bij radio kon houden ;) maar koester verder wel heel leuke herinneringen aan die blauwe maandag.
Waaronder de ontmoeting met Atje Keulen-Deelstra. Dat moet vlak voor de Winterspelen van ’92 zijn geweest, want daar ging de uitzending die ene keer over. Te gast waren Kees Broekman (begin jaren vijftig succesvol), Leo Visser of Jan Ykema (ik haal die twee Calgarywinnaars altijd door elkaar…), Stien Baas-Kaiser en Atje Keulen-Deelstra. En dat vond ik, als schaatsliefhebber (kijken, niet doen) geweldig! Na de uitzending vond ik al heel snel contact met deze Olympische kampioenen en we hebben uren zitten kletsen. Vooral Atje Keulen-Deelstra vertelde ontzettend veel over haar ervaringen. O.a. over de tegenstand die ze meemaakte want ja, ze was al dertig en moeder/echtgenote en zelfs in de “moderne” vroege jaren zeventig werd ze dan eigenlijk toch wel geacht achter het aanrecht te staan in plaats van op een ijsbaan… Stien Baas-Kaiser bevestigde dat.
Kees Broekman had een ander probleem ervaren. Die haalde een belangrijke titel waar Nederland trots op kon zijn, maar de timing was nogal ongelukkig: 1 februari 1953, precies tijdens de Watersnoodramp!
Ik heb hun Olympische medailles bewonderd en zelfs aangeraakt. En met open mond geluisterd naar hun verhalen over op eigen kosten naar wedstrijden gaan (in die tijd begon net de commerciële en gesponsorde sport een klein beetje van de grond te komen) en blij zijn met een halve euro zakgeld voor de hele periode. Nee, het was absoluut geen klaagzang, integendeel!
Van deze vier voormalige kampioenen was Atje Keulen-Deelstra, toen nog maar weinig ouder dan ik nu ben, absoluut het middelpunt. Ze wist ontzettend leuk, nuchter en smakelijk tegelijk te vertellen over haar ervaringen als schaatsende boerenmoeder en uiteindelijk moesten we met frisse tegenzin afscheid nemen van elkaar, want ja, Friesland lag toen nog uren ver weg van Hilversum, en het bedrijfsrestaurant van het Avrogebouw wilde zo langzaam maar zeker ook naar huis…! ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten