Aangezien ik hyper van de dexametason toch maar die update schrijven. Excuses voor de tiepvauten, motoriek is niet best momenteel.
10 cm! |
Polderdame (1963) woont ergens in de polder. Ze blogt sinds 2003. Deze blog is een verzameling van oude blogs, die ooit offline zijn opgeslagen (dit werk is nog lang niet klaar); sinds 2019 worden er ook nieuwe blogs geschreven. NB: het gebeurt helaas dat afbeeldingen opeens zijn verdwenen! Hiervoor mijn excuses. Wilt u in de reactie van zo'n blog met lege afbeeldingen een opmerking hierover schrijven? Indien mogelijk zal ik ze opnieuw proberen te plaatsen.
10 cm! |
Testuitslag
Je bent op 14 december 2020 getest. De uitslag van de test is positief. Dat betekent dat je het coronavirus hebt.
We begrijpen dat dit geen fijn bericht is. Neem even de tijd om dit nieuws rustig te verwerken en lees onderstaande informatie goed door. De GGD belt je binnen 1-2 dagen. We leggen hieronder vier dingen uit:
1. Wat moet je in ieder geval doen, tot de GGD je belt?
2. Wat moeten je gezinsleden of huisgenoten nu doen?
3. Hoe bereid je je voor op het gesprek met de GGD?
4. Laat je nauwe contacten vast weten dat jij het coronavirus hebt en wat zij kunnen doen.
We beseffen dat dit veel informatie is. En dat de informatie algemeen is en niet allemaal precies voor jou geldt. Het belangrijkste is dat je thuis blijft en dus niet meer naar buiten gaat. Ook je gezinsleden en huisgenoten moeten binnen blijven, ook kinderen. De GGD belt je zo snel mogelijk en legt de informatie aan je uit.
Overige tips: Op de website van de Rijksoverheid vind je de folder ‘Hulp en steun bij quarantaine’ met informatie en tips bij het binnen blijven en geen bezoek ontvangen.
Emily Thomas is beter bekend als Dr. Emily, één van de dierenartsen in de praktijk van "The Incredible Dr. Pol". Ze is daar niet meer werkzaam, maar heeft wel een blog. Vandaag schreef ze over iets dat de hele wereld bezig houdt: kerst met corona. In de VS is het heel erg, maar ook elders stijgen de cijfers flink. Duitsland gaat in lockdown en wij hebben vrijwel zeker overmorgen een ingelaste persco, terwijl as I write "Den Haag" zwaar aan het discussiëren is wat wijsheid is: ook zo'n lockdown (alle niet-essentiële winkels dicht, scholen langer vakantie, musea, bioscopen en theaters dicht, misschien zelfs een avondklok?).
We made a heart breaking decision last night to cancel our plans to visit family in Georgia for Christmas. It wasn’t responsible in the first place, but then with numbers surging recently, COVID-19 being the number one killer in the US a couple of weeks ago – even over the long-reigning heart disease, some Georgia hospitals being at 97% capacity with some having to bring in refrigerated trucks to hold the dead bodies, and with increasing numbers of people here in Virginia testing positive that are getting too close to home, we knew that it was beyond irresponsible to travel. Down right reckless. I knew, deep down, that even though this decision would break the hearts of young cousins who haven’t seen each other in over a year, and may even anger some family members, that it was the right thing to do. I mean, it would be like hosting a party for unvaccinated puppies at a public dog park in the middle of a parvo outbreak.
You may be thinking “what does a veterinarian know about this human disease?” The answer is “Not much”. BUT, I understand outbreaks and highly infectious diseases and how to manage them and keep them under control. In small animal, I have dealt outbreaks when anti-vaxxer breeding kennels broke out with parvo as well as the not uncommon kennel cough outbreaks when people take their dogs to groomers, dog parks, kennels, etc. As a large animal veterinarian, we don’t even wait for outbreaks to occur to start with careful preventative practices such as isolation of dairy calves so they cannot touch each other, quarantine of new animals to the herd, health checks before shipping animals to a new herd, isolation pens for the sick animals, and the obvious vaccinations.
Honestly, thinking like a large animal herd health veterinarian, the idea that people all mixed together all the time and all over the world without protective protocols before this outbreak is kind of mind boggling. Masks should have been instituted long ago for anyone with the sniffles. Temperature checks should be common when intermingling groups of people. These are all very common ideas in the animal/herd health world that we just take for granted in the human world. And, no, your immune system does not get weak by not being exposed to highly infectious things. It maintains its memory – literally in your bones (marrow). You wouldn’t lick a toilet seat splattered with diarrhea to help your e-coli or salmonella immunity, would you? Some dirt good, some will kill you dead.
When COVID was fresh in the US, there was much discussion on my vet moms’ group because veterinarians have been dealing with a coronavirus for decades with no good answers. There is a feline coronavirus that is very common in the cat population and causes a transient (goes away quickly) diarrhea for most cats, but for some cats, it can change the way the immune system reacts to it and can cause a horrible death months to, even, years later and there’s not way to test to see which individuals will react this way. COVID-19, even though it is the same type of virus as FIP, is a respiratory virus whereas FIP is intestinal. They, very well, may not have the same long term threats, but COVID has only been around 10 months. It may take another year to determine if there will be any long term effects. Unfortunately, there is no effective vaccination for the feline form. We are hoping that with the increased money and interest invested in saving our human families, that this vaccine will be much more effective.
Long story short, if we can prevent spread of the disease, it would be smart, careful, it would be showing love for our fellow man. The death toll in the US is currently at 1.8% – seems low, but as my brother, who works at a cement company, pointed out – if everyone at his plant got infected, they would lose 4 people. It doesn’t sound like a lot, but if you had to look those 4 people in the eye before they died and say “well, it’s only a small percentage”, would you be okay with it? If you knew that only the people over 55 were the ones that would die, would that make it better? I mean, they’re too old to enjoy life anyway, right?
I could go on and on. Please comment with more questions. On to the point!
So, we begrudgingly announced to the kids that we would not be going to Georgia for Christmas. They were shocked, their little faces, fallen with mouths agape. Then, like little Cindy Loo Who, India muttered “but why?” When we explained to them about how terrible COVID was getting, they had lots of questions about the virus and the masks they’d been wearing. We explained how many people are dying of COVID. We explained that masks help, but are not 100% and that masks are for protecting other people and not ourselves – giving them the respiratory droplet explanation. She asked if some people were not able to wear the masks – we answered that a very small minority of people physically or medically cannot wear them, but that was even more of a reason for those of us who can to wear them, to protect others.
Then, India, my 8 year-old little girl asked me the hardest question yet: “Why don’t some people not want to wear masks?”
Was I supposed to explain the “sheeple shaming”?
Was I supposed to explain the greater fear people have of appearing to follow the crowd or somehow being controlled by the scheming government than that of killing strangers with their irresponsibility and selfishness?
How could I explain to a loving child who is always worried about how other people are feeling or doing that some people just don’t consider their own actions and the repercussions they could have? Those who don’t look past their front door for people to care about? All while teaching her the ways of Jesus?
So, I just took a few moments, trying to gather just the right way to explain it to her and finally said;
“Baby, I don’t know”
Schrijver en uitgever Martin Ros is vorige week overleden. Een aparte man, op zijn zachtst gezegd. Ik genoot van zijn boekencolumns op de zaterdagochtend, in de laatste decennia van de vorige eeuw. Zijn stem was herkenbaar uit duizenden, zijn woordenkeuze bijzonder. Zo sprak hij over altijd "het hele erge" als iets met seks of erotiek te maken had. De emotie spatte er vaak van af. De ene keer spatte de lach van zijn stem, om binnen een minuut opeens bijna in tranen te zijn. Hij was wielrenliefhebber in het algemeen en Fausto Coppi-fan in het bijzonder, heeft over hem ook een boek geschreven (waarin de Witte Dame prominent aanwezig was, want Ros en vrouwen, dat was iets).
Had ook wel iets ranzigs af en toe, met zijn obsessie voor vrouwen. Pas recentelijk leerde ik dat hij vooral iets had met dikke Surinaamse vrouwen.
Tzum plaatst een aantal reacties op het overlijden van deze bijzondere en ook omstreden man.
Uitgever Martin Ros, die gisteren op 83-jarige leeftijd overleed, als gevolg van Covid-19, roept bij mensen uit het boekenvak verschillende reacties op.
Martin Ros is dood. Alsof ge te horen krijgt dat een wervelwind van letters en drukinkt dan toch is gaan liggen.
De heer Ros meemaken op de boekenbeurs was een waar fenomeen.
Met een paar kilo verzamelde boeken in draagtassen die hij als zandzakjes rond zich had geplaatst, stak hij een monoloog af die alle kanten uitging, altijd erudiet en doordesemd van het besef dat de mens een onnozele diersoort is, ware het niet dat diezelfde soort boeken voortbracht, de enige genade die de heer Ros voor zichzelf als voor zijn omstaanders zag.
Hij kon prachtig vertellen over collaborateurs tijdens de tweede wereldoorlog die hij allemaal, over heel Europa, leek te hebben bestudeerd (en waar hij ook over had geschreven).
Onmiddellijk wist hij dat ik van het werk van Céline hield en dan vooral van de apocalyptische waanzin in D'un château l'autre, waarna hij er tegelijk een pastiche van bracht, zinnen uit citeerde, daarbij roddelde over Céline en andere schrijvers en voor ik daarvan was bekomen me vroeg of ik van wielrennen hield.
Die man was een boek. Hij leek van stevig bordkarton, met harde contouren zoals bij een stripfiguur, met in zijn hart woorden op handgeschept papier, met vingers vaag grijs vanwege inkt.
Slechts twee keer ontmoet.
Meteen liefde.
Rust zacht, meneer Ros. U weet wat u zal aantreffen in de Onderwereld; de betere boeken (maar allicht geen draagtassen).
Hij is dood, de mastodontische, megalomane - weet-je-niet-Peter? - oeverloze boekengek Martin Ros. Zijn boekbesprekingen op zaterdagochtend waren legendarisch. Hij moest altijd nog en boek en nog een boek en nog een boek bespreken. Dat hij die positie kreeg was onbegrijpelijk, want hij was ook uitgever en kon dus onbeperkt zijn eigen boeken pluggen. Dat hij dat niet deed, of althans niet overdadig, had vermoedelijk te maken met zijn Gollemachtige boekennijd. Als recensent kon hij immers boeken van andere uitgevers laten komen, mits hij die natuurlijk met enige regelmaat besprak.
Door omstandigheden die ik nooit helemaal heb besproken werd ik zijn opvolger bij de Arbeiderspers. Ik had hem toen al eens in al zijn onstuimigheid aan de telefoon gehad, mij met overmatige retoriek overhalend om een bijdrage te leveren aan Maatstaf. Voor een stukje in zíjn blad toeterde hij zeker drie kwartier lang mijn oren vol over Fidel Castro, Gorbatsjov, Fausto Coppi, Maarten Biesheuvel, Geert van Oorschot, Herman Hesse, Hans Janmaat en nog een keur aan andere beroemdheden. Toen ik mijn lachen niet kon inhouden, was zijn reactie meer dan adequaat: 'Ja, u lacht, maar ik verzeker u...' en daar ging hij weer. Nog geen twee jaar later werd ik gevraagd zijn plek in te nemen. Dat kon natuurlijk helemaal niet, want hij was uitgegroeid tot een legende en ik was 33 en nieuw in het boekenvak. Weken of misschien wel maanden ben ik bezig geweest om zijn achterstallige werk af te handelen. Brieven van bekende, onbekende en soms zeer schimmige auteurs moest ik doorwerken. Stapels manuscripten lagen er. En ik mocht allerlei boeken begeleiden die door Martin waren aangekocht, voorbereid en aangekondigd. Zo ontdekte ik een andere kant van Martin: van de teksten die Martin had geschreven over de boeken die hij had aangekocht, klopte maar weinig. Plaatsen, namen, data, periodes, politieke situaties - hij had er een slag naar geslagen en er een vet verhaal van gemaakt. Maar in Martins omschrijvingen waren de betreffende boeken onherkenbaar geworden.
Pas jaren later heb ik hem een paar maal ontmoet. Hij had toen inmiddels het herseninfarct gekregen dat met terugwerkende kracht die vreemde samenvattingen had kunnen rechtvaardigen. Hij had toen iets mallotigs gekregen, of had hij dat eerder ook al? Tegen die tijd had ik ook orenvol anecdotes vernomen over zijn barre en boze belevenissen. Ik hoop enorm dat iemand een groot boek vol van dat soort martinverhalen samenstelt. Geen biografie met als titel 'Het hele erge', maar een boek over de gekte van deze boekengek. Ik zal het met martineuze gretigheid verslinden.
Nu is ook Martin Ros (83) nog overleden. Al zo lang ik me heugen kan ken ik de bizarre verhalen over hem, en inmiddels heb ik hem ook in vele rollen zelf meegemaakt, eerst in de schaduw van Theo Sontrop maar al snel a titre personel, en daarna nog lang al levende legende: ‘Ik draai nu het lichtje uit van de aartsredacteuren' (link)
In mijn FB-bubbel wordt momenteel de loftrompet gestoken over Martin Ros (ooit uitgever bij De Arbeiderspers) die is overleden. Vooral oudere literaire heren lijken dol op hem te zijn geweest. Wat mij betreft: ik vond hem een vies en racistisch ventje en bleef liever uit zijn buurt.
Marion Bloem herdenkt Martin Ros op Joop.
Zijn stem en zijn adem of zijn aura, het was alsof er een paard een lingeriewinkel binnenstormde, want net zo ongerijmd was Ros als ik hem buiten zijn boekenhol ontmoette. Ik rook het als hij in het gebouw de trap opkwam, maar kan die specifieke geur niet beschrijven. Wat hield hij van boeken! Was het de atmosfeer van een antiquariaat, wat hij als een waas om zich heen droeg, samen met die zinnen die uit zijn mond rolden alsof ze klaarlagen op zijn tong?
Onno Blom schrijft over hem op de site van de Volkskrant:
Aan het begin van de jaren negentig werd Sontrop ontslagen bij De Arbeiderspers, sterredacteur Emile Brugman vertrok met medeneming van de belangrijkste auteurs, en de rol van Martin Ros werd kleiner en kleiner. Bij zijn afscheid in 2000, na te zijn getroffen door een hersenbloeding, bleek hij de laatste om dat te erkennen: ‘De Arbeiderspers, dat ben ik.’
Thomas de Veen op de site van NRC Handelsblad:
Wanneer Ros een boek besprak, gebeurde er iets, waarbij de aandacht evenzeer uitging naar Ros zelf als naar het besproken boek. „Als Martin tegen je sprak, was het alsof er in zijn strottenhoofd een machine van Tinguely in werking werd gezet: het piepte, knorde, juichte, joelde, hijgde en fluisterde, en vaak ook nog eens allemaal gelijktijdig”, schreef Joost Zwagerman, een van Ros’ protegés, in 2007. Ros was een vat vol kennis en anekdotes, die hij niet voor zichzelf hield. „Als je er de energie voor had, kon je bepaalde mededelingen uit het lawaai decoderen, en dan bleek het meer dan eens bijzonder zinnig wat hij zei.”
Chrétien Breukers op De nieuwe Contrabas:
Marijke BollonginoRos werd een beetje gezien als de dwerg, naast de dwerg met olympische allures Sontrop. Ook door Sontrop zelf, overigens. Ik denk dat hij daarmee tekort werd gedaan. Hij was een warhoofd, en een beetje een smoezelig mannetje – maar hij was wel een figuur. Iemand die niet alleen wist wat hij deed, maar ook deed wat hij het beste kon: de wereld voorzien van een eindeloze stroom boeken, de wereld voorlichten over boeken.
Menno Schenke, oud-boekenredacteur Algemeen Dagblad