Zondagavond zag ik Wit, een film met Emma Thompson, over een hooglerares literatuur, die kanker krijgt, en zich aanmeldt voor een zeer intensieve chemotherapie.
Ze ervaart hoe de dokters vooral zijn geïnteresseerd in haar kanker en niet in haarzelf. Alleen de hoofdverpleegkundige Susie ziet de mens achter de ziekte.
Het is tamelijk apart verfilmd door Mike Nichols. De make-up, de belichting, de beelden, het is kunst op zich.
Het verhaal is schrijnend. En helaas wel eens herkenbaar bij mensen die te maken hebben gehad met dokters en ziekenhuizen (ook als je geen kanker hebt gehad).
Het laatste half uur is heel intensief en misschien te heftig voor mensen die van zeer dichtbij hebben meegemaakt hoe terminale kanker verloopt.
Emma Thompson (Sybil Trelawny in de laatste Harry Potterfilm) is in 1 klap mijn favoriete actrice geworden. Wat moet zo'n rol ontieglijk veel van haar gevraagd hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten