Die partij werd voor een pittig bedrag thuisbezorgd (tja, geen auto hebben heeft nadelen...) en toen mocht Polderdame gaan sleutelen.
Ik moet zeggen dat Ikea het slim heeft bedacht! Ik weet zeker dat vooral de mannen het hier niet mee eens zullen zijn (Youp van 't Hek voorop...), maar volgens mij komt dat stiekem omdat veel mannen te trots zijn om de fucking manual te readen...! Die manual ziet er namelijk supersimpel uit en de panelen en latjes zijn geprepareerd om zonder gezaag en gedoe in elkaar gezet te worden. Er kan weinig mis gaan, al vergt het wel een klein beetje handigheid. Maar als zelfs Polderdame, überlinkerhandenbezitster, het kan, kan elke kluns het.
Het enige dat me lelijk tegenviel waren de schroefjes. Wat ontzettend veel schroefjes gaan er in een kast! Daar hoort geen schroevendraaier bij, maar een soort imbussleuteltje. De gaatjes waar die schroeven in moeten, zijn voorgeboord, maar het is toch een pittig klusje en leverde me een beginnend RSI-armpje op.
Per mail beklaagde ik me erover tegen een Engelse mailvriendin. In enigszins steenkool-Engels klaagde ik dat de screws nogal heavy waren want de hole was too tight. Ik kreeg per kerende mail het gortdroge advies om vaseline in de gaatjes te smeren (a dirty mind is nog altijd a joy forever)
Verdomd, het hielp! Maar ik heb nog steeds lamme polsen...
Ik snap nu ook niet waarom die mannen altijd zo lopen te niften op Ikea-kasten. Okee, die schroefjes... maar ik ben er inmiddels (net te laat) achter dat die er met een accuboormachine makkelijk in te draaien zijn.
Maar het resultaat mag er zijn na afloop, want er moet echt heel wat mis zijn gegaan eer je een Ikea-bouwwerk verpest hebt...!
Nou weet elke werkende-moeder-met-kinderen dat het zeldzaam is om je gedurende langer dan een kwartier ongestoord met iets bezig te kunnen houden, vooral als het regent en de kinderen niet naar buiten kunnen. De deurbel gaat ook precies dán onafgebroken, de telefoon idem dito. De gang ligt opeens vol modderpoten (laten-liggen tot je klaar bent, is geen optie... je moet het vers opdweilen, anders is het nog veel lastiger om te verwijderen). En een vuilniszak die jongste bloedje in zijn behulpzaamheid naar de container brengt, blijkt vreselijk te lekken... wéér dweilen dus.
Er moet hoe dan ook gekookt worden, zelfs als je huis overhoop ligt. Er moet speelgoed worden uitgezocht voor het in die kast gaat. En ondertussen moet die kast ook in elkaar gezet worden, inclusief tientallen schroefjes. Tussendoor moet er ook geld verdiend worden, boodschappen gedaan, etcetera. 😉
Nou had ik gelukkig wel wat hulp van de bloedjes, maar hun kookkunst reikt niet verder dan pasta, en ik ben al dik genoeg. En hun fietsen zijn niet geschikt om een boodschappentas aan te hangen (geen goede bagagedrager). Maar ze hebben zich als engeltjes gedragen, hielpen keurig met een plank overeind houden als dat moest, en zeurden minder dan gemiddeld...!
Mede dankzij de bloedjes, en ook dankzij last-minute-hulp van oma en opa, hebben we Operatie Kinderkamers gisteren succesvol kunnen afsluiten! En opa heeft tegelijk het douchegordijn weer opgehangen, dat met pluggen en al uit de zachte muur was gevallen... Nu de bloedjes nog even leren dat je een douchegordijn niet openRUKT maar voorzichtig openDOET!
Straks ga ik nog even stilletjes genieten van de keurig opgeruimde jongenskamers. Zou het werkelijk helpen, die kasten met mooi gekleurde bakken waarin het speelgoed op soort gesorteerd ligt...? Kunnen we het tijdperk "ontoegankelijke kamer wegens zwervend speelgoed en rommelige dozen" nu echt afsluiten...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten