Ik ben dol op rozen, maar niet op alle rozen. Sommige zijn zo, ehm, gewoontjes… De wereldberoemde New Dawn is mooi, hoor… Maar niet in mijn tuin! En de minstens zo beroemde Peace heeft dan wel joekels van bloemen in een prettig pasteltintje, maar ze verregenen ook wel erg snel.
In mijn oude volkstuin had ik drie Engelse rozen: Graham Thomas, Charles Austin en Abraham Darby. Daarvan heb ik er twee teruggevonden en in de voortuin gezet. Ook heb ik een witte en een lichtroze Engelse roos gekocht, een TomTom (roze) en een aantal potroosjes, die schattig klein blijven maar ontzettend prettig door kunnen bloeien.
Vorige week als icing on the cake nog The Fairy (kleine roze bloemen, begint wat laat maar gaan dan ook onafgebroken door tot de vorst) en White Fairy (wit zusje).
Maar ik was nog niet tevreden (is een tuinier dat ooit wél?).
Hier in het dorp zijn over het algemeen mooie tuinen, wat traditioneel (de moderne “kattebakgrittuinen” zijn in het oude dorp echt een uitzondering), en ik vind hier veel inspiratie voor planten. Eén van de planten die het meest indruk op me maakte was een vrij grote, dichtbegroeide rozenstruik van pakweg 1,50 m hoog en 1 m breed. In de vroege zomer bloeide die kort maar krachtig met eenvoudige maar opvallende rode bloemen. Echt geweldig, maar omdat het duidelijk een eenmalige bloei was, dacht ik: “Niks voor mij.”
Al gauw vormden zich echter flesvormige botteltjes, net zo talrijk als er bloemen waren geweest. Die botteltjes waren al mooi toen ze nog groen waren, maar ze kleurden naar oranjerood en zijn echt een feest om naar te kijken!
Al gauw vormden zich echter flesvormige botteltjes, net zo talrijk als er bloemen waren geweest. Die botteltjes waren al mooi toen ze nog groen waren, maar ze kleurden naar oranjerood en zijn echt een feest om naar te kijken!
Dat wilde ik óók hebben!
Via google had ik de roos vrij snel gevonden: het was de rosa moyesii Geranium en hij ziet er zo uit:
In bloei. Bron: rozenkopen.nl
Ik vond deze roos al snel bij De Wilde, die vroeger in Bussum zat maar tegenwoordig in Zutphen. Een uurtje rijden, maar geen vervelend ritje dwars over de Veluwe. En vroeger in Bussum was De Wilde al het omrijden waard, ik was benieuwd hoe het er nu bij stond…!
Nou, dat was niet verkeerd! Het is flink uitgebreid, en om een lang verhaal kort te maken: ja, ze hadden die mooie bottelroos, maar ik vond ook nog vier andere rozen die een plekje gaan krijgen in mijn voortuin (met het slopen van de heg ben ik inmiddels begonnen…!). Hier zijn wat bij elkaar gegooglede plaatjes.
Mainzer Fastnacht of Blue Moon, de blauwste roos. Een soort licht lila-achtig lavendelblauw, echt opvallend. Hij ruikt ook en de vorm van de roos is heel mooi. Bron: http://www.baumschule-horstmann.de
Rhapsody in Blue, een paarse halfgevulde roos. Googlen levert maar heel weinig echt goede foto’s op, dit komt het dichtst in de buurt. Ook al een opvallende kleur! En deze roos geurt ook nog. Bron: tuinadvies.be
Rosa Chartreuse de Parme, een flinke donkerroze trosrood waar mijn zoon mee aan kwam. Vanwege de zeer sterke geur heb ik hem zijn zin gegeven. Het is puur toeval, maar de Mainzer Fastnacht, de Rhapsody in Blue en deze roos kleurden geweldig bij elkaar, terwijl het op zich alle drie best “moeilijke” kleuren zijn. Blijkbaar moest het zo zijn!
…en toen zag ik een zeer aparte roos: de rosa viridiflora ofwel groene roos…! Een zeer oude soort, die eigenlijk geen echte bloemen maakt (want geen stempels en meeldraden) en je moet er ook echt goed naar kijken, want de bloemen vallen niet op voor wie er snel langs loopt. Ze zijn zo groen als het blad, maar wel met een vleugje roze. En de geur… de GEUR!!! Iets van citrus en kruiden en een parfummetje dat nóg lekkerder is dan Karma van Lush! 🙂 Ik ken de soort tot vandaag alleen van boeken en plaatjes, en nou stond hij daar zomaar, en nog betaalbaar ook. Ik heb geen moment getwijfeld en meteen een pot gepakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten