woensdag 5 november 2014
Facebookuitdaging!
Maarten Van Roozendaal.
Allegri (oké, is een componist, maar luister naar de Miserere en je weet het
)
RAPALJE
Indila (ik hoorde "Dernière Dance" en was verloren)
J - 3Js - of toch Jacquel Brel?
Kathleen Ferrier - of toch Katzenjammer?
Enter the Haggis - of toch Edith Piaf?
Allegri (oké, is een componist, maar luister naar de Miserere en je weet het
)RAPALJE
Indila (ik hoorde "Dernière Dance" en was verloren)
J - 3Js - of toch Jacquel Brel?
Kathleen Ferrier - of toch Katzenjammer?
Enter the Haggis - of toch Edith Piaf?
En voor de eerste letter van mijn achternaam Serge Gainsbourg 
Sigarettenpakjeswaarschuwingen
Effectieve antirookreclame, beter dan dreigende teksten? Ik ben iig blij dat ik er vanaf ben!
dinsdag 4 november 2014
maandag 3 november 2014
zondag 2 november 2014
Timelapse
Timelapse van vanmiddag 2 tot 6 uur. Ik ben er blij mee! (voor de liefhebbers: Android-appje Framelapse )
zaterdag 1 november 2014
Allerheiligenzomer 2014
Tijdens een wandel-rustpauze werd ik massaal bezocht door lieveheersbeestjes!
Teun van de Keuken: ‘Vertrouw niks en ga zelf koken’
vrijdag 19 september 2014
Tekst Kelli van der Waals
Teun van de Keuken over ‘Puur en eerlijk’ en waarom er zoveel gelogen mag worden over eten. ‘Iedereen zou in zijn privéleven de ‘Keuringsdienst van Waarde’ moeten spelen.’
Teun van de Keuken maakte zijn vrouw eens hard aan het lachen door zichzelf een optimist te noemen. ‘Ze zei dat dat helemaal niet waar was, dat ik een pessimist ben. Maar ik ben een optimistische pessimist. Ik denk dat het allemaal mis gaat, en toch blijf ik tegen de bierkaai vechten.’
Hij toonde ons de huichelarij van voedselproducenten met het televisieprogramma Keuringsdienst van Waarde, van bestuurders in De slag om Brussel en De slag om Nederland en van consumenten door het opzetten van het slaafvrije chocolademerk Tony Chocolonely. En hij is nog steeds niet helemaal afgestompt. Dat hij zich nog wel ergert, soms, blijkt uit zijn zojuist verschenen boek Puur en eerlijk, een verzameling anekdotes en overdenkingen over het ‘pure leven’.
Fel wordt hij als mensen niet gewoon zeggen hoe het zit – wat dat betreft, vindt hij, mogen we allemaal wat feller zijn. Terwijl de scootertjes – die verdomde scootertjes (‘Wat bezielt volwassen mannen om al toeterend het fietspad voor zich op te eisen? Hoort crimineeltje spelen bij de midlifecrisis?’) – langs het terras knallen waar we koffie drinken die hopelijk slaafvrij is, vertraagt hij zijn zinnen als hij een punt wil maken en zondert hij belangrijke woorden af. Als hij op dreef is, maakt hij omtrekkende armbewegingen en trekt hij zijn jack recht.
Grootste ergernis: het keurmerk. Symbool voor wat er allemaal mis is met de voedselindustrie. ‘Ik ben er gewoon tégen. Ik kies bewust, het keurmerk der keurmerken, is zo ironisch. Door klakkeloos een product met dat stempel te kopen, kies je bewust?
En Puur en eerlijk, ook zo raar. Volgens mij heeft Albert Heijn op een gegeven moment bedacht: zo lastig, al die bestaande keurmerken. Wij moeten gewoon één zo’n stempel hebben dat zegt dat je altijd goed zit als je het koopt. Maar dat klopt in feite niet. “Puur” impliceert dat het biologisch is, puur natuur. En “eerlijk” dat het onder sympathieke arbeidsomstandigheden is gemaakt. Biologisch én fairtrade, dus. Maar dat is eigenlijk nooit zo, het is hooguit puur óf eerlijk. Dat zou erop moeten staan. Desnoods “puur en/of eerlijk”. Dat keurmerk is een leugen.’
Mag Albert Heijn zomaar tegen ons liegen?
‘Er mag behoorlijk veel gelogen worden. Ik zou wel naar de Reclame Code Commissie kunnen stappen en klagen dat Albert Heijn z’n producten ten onrechte puur en eerlijk noemt. Maar in die commissie zitten ook vertegenwoordigers van de industrie, die overtuig je niet zomaar. Ik heb zelf ooit een zaak aangespannen over cantharellensoep, want ik was er samen met een expert achter gekomen dat er niet meer dan één cantharel in zat. Die soep had cantharelsoep moeten heten. Maar dat is helemaal niet goed gegaan. Ik werd afgepoeierd, moest heel veel geld betalen voor zo’n zaak en had er uiteindelijk de energie niet meer voor.
Soms werkt het wel. In een uitzending van de Keuringsdienst van Waarde bleek dat er os noch staart in de ossenstaartsoep zat. Ja, zeiden Unox en Albert Heijn, maar het heeft het gevoel en de beleving van echte ossenstaartsoep. Toch hebben ze allebei toegezegd er iets aan te doen: de een zou de naam veranderen, de ander het product, nog voordat we naar de Commissie stapten. Je zou dus een kans hebben iets aan dat “puur en eerlijk” te veranderen. Maar zolang niemand klaagt, mag je liegen.’
Wil de consument niet ook heel graag zo’n keurmerk?
‘Eigenlijk zijn wij niet geïnteresseerd in waar ons voedsel of onze kleren vandaan komen, maar’ – en hier vertraagt Van de Keuken zijn woorden even – ‘wij willen wél een goed gevoel hebben. Als ergens een keurmerk op staat, of een mooi plaatje, geeft dat de consument een goed gevoel. Hij wil niet lastig worden gevallen met hoe het echt zit. Die heeft net eieren gekocht van een scharrelkip die volgens het plaatje rondloopt tussen de weilanden met een kerktoren daarachter. Die heeft iets dat puur en eerlijk is, kan gewoon niet beter. Maar die kip leeft helemaal niet zoals op dat plaatje.’
Is dat hypocriet van die consument?
‘Nou ja, gemakzuchtig. Dat keurmerk geeft hem het idee dat hij zich niet verder hoeft te verdiepen. Maar als hij echt begaan is, dan moet dat dus wel. Een biologisch varken heeft als ik het goed heb in de stal 1,3 vierkante meter ter beschikking, en dan mag hij door een luikje lopen voor nog twee à drie vierkante meter buiten. Van biologisch stel je je toch voor dat dat varken door de bossen rondloopt of een heel veld mag omwroeten.
Dat keurmerk geeft ook de industrie de mogelijkheid te zeggen: ik voldoe aan de eisen van het keurmerk, dus ik hoef het ook niet beter te maken. En producenten moeten betalen voor hun keurmerk, daarmee wordt hun product duurder. En dan denkt vervolgens de winkelier er nóg vijftig cent meer voor te kunnen vragen vanwege dat keurmerk. Voor je het weet, betaal je een euro meer voor een fairtrade-product, waarvan misschien maar één cent bij de boer terechtkomt.
Keurmerken zouden het makkelijker moeten maken een eigen keuze te maken. Maar omdat ze niet tonen hoe iets werkelijk is geproduceerd, maken ze het alleen maar moeilijker.’
Wiens verantwoordelijkheid is dat?
‘De verantwoordelijkheid ligt in de eerste plaats bij de producent van het voedsel en moet afgedwongen worden door de consument.’
Door de consument? Niet door de overheid?
‘Ik heb mezelf destijds aangeklaagd omdat ik chocola kocht die was geproduceerd met behulp van slaven. Slavernij is gewoon illegaal, we hebben daar verdragen over met allerlei landen. Daar zou de overheid tegen moeten optreden, maar tegelijkertijd zijn al dit soort zaken een spel tussen overheden, consumenten en producenten. Producenten zeggen iets te doen omdat de consument het wil en onttrekken zich daarmee aan hun eigen verantwoordelijkheid.’
In ‘Puur en eerlijk’ beschrijft u hoe u een tijdje probeerde te leven volgens het Britse principe ‘If it’s yellow, let it mellow, if it’s brown, flush it down’: plas moet in de wc-pot blijven liggen tot er ook een drol wordt doorgetrokken. Om water uit te sparen. Maar de stank werd u teveel: ‘Alleen een Engelse viezerik is in staat dit vol te houden.’ Zo makkelijk is het dus niet om als consument verantwoordelijkheid te nemen.
‘De titel van het boek reflecteert ook mijn streven om puur en eerlijk door het leven te gaan, maar dat is heel erg lastig. We modderen allemaal ook wat maar aan in dit aardse tranendal. Ik wil nooit zeggen dat ik het zelf wel goed doe, want als je dat doet, ben je al verloren. Zoals U2 die hier in Amsterdam een hoofdkantoor heeft om zo min mogelijk belasting te betalen. Maar ze preken wel de hele tijd goedheid en wereldvrede. Of de campagnedirecteur van Greenpeace, die per vliegtuig pendelde tussen Amsterdam en Luxemburg. Enorm gênant. In een politieke partij zou zo iemand binnen een week zijn opgestapt omdat zijn positie onhoudbaar is geworden. Maar dat is daar dan kennelijk niet zo.
Ik wantrouw altijd de mensen die zich in de goede hoek plaatsen. Dan is het zuiverder als het je niet interesseert en je gewoon eerlijk zegt: ik vind deze plofkip lekker en het is niet te duur. Ik wil ook juist geen algemeen geldende uitspraken doen, bijvoorbeeld dat we allemaal biologisch moeten eten. Dat vind ik een individuele keuze. Behalve dan over scooters, die moeten wel gewoon weg.’
En als je de plofkip niet lekker vindt, of de cantharelsoep, maar ook te lui bent om daar echt onderzoek naar te doen?
‘Kijk op de verpakking naar de achterkant in plaats van de voorkant, als je wilt weten waar je aan toe bent. De voorkant is waar de fabrikant een verhaaltje mag verzinnen. “Volgens grootmoeders recept”, bijvoorbeeld, of “ambachtelijk gemaakt”. En op de achterkant zie je dan dat er tachtig ingrediënten in die soep zitten. Die had je grootmoeder echt niet in huis.’
Maar daar staat niet wat ‘biologisch’ nou echt betekent, of ‘scharrel’.
‘Inderdaad, dat zijn gedefinieerde termen waarvan je dan net de betekenis zou moeten kennen. Waar ik naartoe wil in plaats van die keurmerken, is dat de fabrikant openheid moet geven over hoe voedsel wordt geproduceerd en waar het vandaan komt en hoeveel geld hij aan de boer geeft. Stel je voor dat op de verpakking zou staan: dit varken krijgt geen biologisch voer, dus is niet biologisch, maar hij heeft wel zoveel ruimte gehad. Dan kun je zelf bepalen of je dat oké vindt. Of: deze kip is zes maanden oud geworden en heeft met duizend andere kippen in een stal gezeten. Dan kun je als consument je eigen afweging maken. Als je dat zou weten, heb je al die begrippen niet meer nodig.’
En tot die openheid er is?
‘Stel vragen! Iedereen zou in zijn privéleven de Keuringsdienst van Waarde moeten spelen. Dat is ook fijn omdat de slager dan merkt dat je geïnteresseerd bent. Krijg je altijd de beste stukjes vlees. En kóók. Er bestaat kook-angst in Nederland. Daarom vinden we het ook zo moeilijk om geen vlees te eten. Ook de hoogopgeleiden, hoor. In de UvA-kantine probeerden ze eens Meatless monday te introduceren, maar mensen kwamen echt in opstand. In de VPRO-kantine hetzelfde verhaal. Veel mensen zitten nog in het aardappelen-vlees-groenten-patroon. Als je dat niet kan maken, dan moet je echt gaan koken. Anders ontbreekt er iets. Ik vroeg een keer aan studenten van de School voor Journalistiek in Zwolle wat ze maakten en kookten. Allemaal stoommaaltijden van de AH die hartstikke zout zijn en heel duur, en niemand kon überhaupt koken.
Het rare is: mensen rennen naar de supermarkt, gooien een kar vol en proppen dat allemaal in hun mond zonder dat ze er iets van weten. En naar een nieuwe spijkerbroek zijn ze wel een halve dag aan het zoeken. Wat je in je mond stopt, is toch veel belangrijker, daar is je hele welbevinden mee gemoeid.
De normale band tussen verkoper en klant is er helemaal niet meer, daar wil ik naar terug. Van makelaars wil je weten of de fundering van een huis goed is, het dak goed, geen heroïneopvang ernaast. En als je eten koopt, stop je het maar onbevraagd in je mond.’
Dus: kook, red jezelf en de wereld?
‘Ja! Dat is uiteindelijk misschien – ik weet niet of ik daar blij mee ben – een vrij liberale boodschap. Dat de verantwoordelijkheid toch bij het individu ligt. Alleen verwacht ik van dat individu wel dat hij die verantwoordelijkheid ook neemt. Zelfverheffing door je te verdiepen.’
Consumenten hebben geen vrije keus, zei de Koreaanse filosoof Byung-Chul Han onlangs in VN. ‘We zijn knechten van het kapitaal en van de consumptie.’ Daar bent u het dan zeker niet mee eens?
‘Nee. Als consument heb je juist van alles te kiezen. Dat deze filosoof zo’n uitspraak kan doen, is het bewijs dat het individu zelf kan nadenken – dat doet hij tenslotte zelf ook. Dat vermogen van het individu is er, en dat moeten we stimuleren.’
‘Nu is het heel makkelijk om milieubewust te zijn,’ schrijft u in uw boek. Hoe is dat veranderd?
‘Wij gingen destijds naar een natuurwinkel, die heette de Manna. Het leek daar wel of alles gericht was op een zo onaantrekkelijk mogelijke presentatie. De mensen die er werkten, waren heel erg ongewassen, met klitten in hun haar en dikke, harige truien.’
Die zijn er nog steeds wel.
‘Maar nu is het hip om er zo uit te zien. Dat personeel zag er heel ongezond uit, met een zeer bleke huid. Alsof ze er bloedarmoede verkochten. En dan de totaal onappetijtelijke groente. Vaak met wormpjes erin, dat was extra biologisch. Alles lag rommelig in grote kratten – misschien is dat nu ook weer tof. Je had er keihard zuurdesembrood waar je je kiezen op kapot beet. Niet zoals nu van Vlaamsch Broodhuys, maar met een echte zure smaak. Als er een vriendje kwam eten, geneerde ik me voor het rare voedsel dat wij hadden. Ik weet nog dat ik eens bij de buren was, die maakten gehaktballen met een half pak boter erin. Ach, wat vond ik dat allemaal heerlijk. En witbrood!
Toen gold: als het biologisch was, dan was het vies. En vies was goed, want we waren bezig de wereld te redden. Er zat een calvinistisch genoegen in, een idee van zelfkastijding. Wij doen de wereld zoveel leed aan, laten we wat terugdoen door vies eten te eten.’
Nu doen we dat wereldwijd door ijswater over ons heen te gooien in het kader van de Ice Bucket Challenge tegen de ziekte ALS.
‘Dit zijn weer die mensen die zichzelf in de goede hoek plaatsen. Dat irriteert me. En ik geloof niet dat je zelf moet lijden om het leed in de wereld aan de kaak te stellen. Het past in de categorie van dj-miljonairs die zich een paar dagen in een glazen huis opsluiten en zelf niet eten om iets te doen aan de honger in de wereld. Of mensen die in de Nacht van de Vluchteling kilometers lange tochten lopen op blote voeten, tegen de vluchtelingenproblematiek. Ik vind het pervers. Alsof je het leed van die mensen kan navoelen met een nachtje lopen. Je weet dat je daarna lekker in je eigen bedje kan liggen. Eigenlijk zouden ze die dj’s in dat glazen huis moeten opsluiten zonder bekend te maken voor hoe lang.’
Mist u de milieumartelaars van vroeger?
‘Nee. Er is natuurlijk wel iets verloren gegaan, nu we die onterechte stempels hebben dat je milieuvriendelijk bezig bent. Tegelijkertijd: met dat martelaarschap schieten we niets op. Het is een somber verhaal met vies eten, dus commercieel blijft dat een niche. Dat is leuk aan de generatie na mij, twintigers en dertigers die nadenken wat ze zelf kunnen doen en dat uitproberen – wat Vrij Nederland dan “radicale vernieuwers” noemt. Die verzinnen alternatieven die ook lekker of leuk of plezierig zijn, die moeten we omarmen. Kijk bij initiatieven als het Strawberry Festival, of Film Food Festival. Daar komen honderden knappe jongens en meisjes van in de twintig op af, die doen allemaal mee met het debat. Vervolgens gaat de bar open en wordt er gedanst.’
Dus je kunt de wereld verbeteren en genieten tegelijkertijd?
‘Ja. Als dat dansen begint, ga ik meestal wel naar huis, maar dat is omdat ik een oude man ben.’
En dan heeft ex-Greenpeace-man Samsom ook nog zijn groene veren afgeschud.
‘Dat was een teleurstelling voor mij. Net als Wim Kok, die als commissaris allerlei bonussen goedkeurt terwijl hij daarvoor nog kritiek had op de “exhibitionistische zelfverrijking” van bedrijfsbestuurders. Er wordt te veel gedraaid. Dat geldt voor zowel voedselproducenten als de politiek. Nederlandse politici slaan anti-Brusselse taal uit terwijl ze in Brussel met alles instemmen. Dat creëert wantrouwen, omdat de meeste mensen het wel doorhebben. Net zoals de meeste mensen wel snappen dat die cake niet volgens grootmoeders recept is gemaakt als er vijftig ingrediënten in zitten.’
Al zal de Albert Heijn toch niet zo gewantrouwd worden. Met die leuke filiaalmanager op tv.
‘Die haat ik.’ Van de Keuken braakt een aantal klanken die zijn walging uitdrukken: ‘Oempf. Grr. Ugh.’
‘Misschien klopt het wel dat we de Albert Heijn nog vertrouwen. Dat we met voedsel al zo afgestompt zijn dat we denken dat dat ambachtelijke heus niet waar is, maar op een subliminaal niveau dat toch geloven en dus kopen. En bij politiek verwachten we ergens nog dat de mensen de waarheid spreken. Ik zeg dus: vertrouw niks. Tenminste, zoek het zelf even uit. Stop met klakkeloos vertrouwen van wat dan ook.’
Hij moet er een beetje om lachen.
En ga zelf koken.
‘En ga zelf koken.’
Teun van de Keuken, ‘Puur en eerlijk’, 192 pagina’s, Thomas Rap, september 2014
Tekst Kelli van der Waals
Teun van de Keuken over ‘Puur en eerlijk’ en waarom er zoveel gelogen mag worden over eten. ‘Iedereen zou in zijn privéleven de ‘Keuringsdienst van Waarde’ moeten spelen.’
Teun van de Keuken maakte zijn vrouw eens hard aan het lachen door zichzelf een optimist te noemen. ‘Ze zei dat dat helemaal niet waar was, dat ik een pessimist ben. Maar ik ben een optimistische pessimist. Ik denk dat het allemaal mis gaat, en toch blijf ik tegen de bierkaai vechten.’
Hij toonde ons de huichelarij van voedselproducenten met het televisieprogramma Keuringsdienst van Waarde, van bestuurders in De slag om Brussel en De slag om Nederland en van consumenten door het opzetten van het slaafvrije chocolademerk Tony Chocolonely. En hij is nog steeds niet helemaal afgestompt. Dat hij zich nog wel ergert, soms, blijkt uit zijn zojuist verschenen boek Puur en eerlijk, een verzameling anekdotes en overdenkingen over het ‘pure leven’.
Fel wordt hij als mensen niet gewoon zeggen hoe het zit – wat dat betreft, vindt hij, mogen we allemaal wat feller zijn. Terwijl de scootertjes – die verdomde scootertjes (‘Wat bezielt volwassen mannen om al toeterend het fietspad voor zich op te eisen? Hoort crimineeltje spelen bij de midlifecrisis?’) – langs het terras knallen waar we koffie drinken die hopelijk slaafvrij is, vertraagt hij zijn zinnen als hij een punt wil maken en zondert hij belangrijke woorden af. Als hij op dreef is, maakt hij omtrekkende armbewegingen en trekt hij zijn jack recht.
Grootste ergernis: het keurmerk. Symbool voor wat er allemaal mis is met de voedselindustrie. ‘Ik ben er gewoon tégen. Ik kies bewust, het keurmerk der keurmerken, is zo ironisch. Door klakkeloos een product met dat stempel te kopen, kies je bewust?
En Puur en eerlijk, ook zo raar. Volgens mij heeft Albert Heijn op een gegeven moment bedacht: zo lastig, al die bestaande keurmerken. Wij moeten gewoon één zo’n stempel hebben dat zegt dat je altijd goed zit als je het koopt. Maar dat klopt in feite niet. “Puur” impliceert dat het biologisch is, puur natuur. En “eerlijk” dat het onder sympathieke arbeidsomstandigheden is gemaakt. Biologisch én fairtrade, dus. Maar dat is eigenlijk nooit zo, het is hooguit puur óf eerlijk. Dat zou erop moeten staan. Desnoods “puur en/of eerlijk”. Dat keurmerk is een leugen.’
Mag Albert Heijn zomaar tegen ons liegen?
‘Er mag behoorlijk veel gelogen worden. Ik zou wel naar de Reclame Code Commissie kunnen stappen en klagen dat Albert Heijn z’n producten ten onrechte puur en eerlijk noemt. Maar in die commissie zitten ook vertegenwoordigers van de industrie, die overtuig je niet zomaar. Ik heb zelf ooit een zaak aangespannen over cantharellensoep, want ik was er samen met een expert achter gekomen dat er niet meer dan één cantharel in zat. Die soep had cantharelsoep moeten heten. Maar dat is helemaal niet goed gegaan. Ik werd afgepoeierd, moest heel veel geld betalen voor zo’n zaak en had er uiteindelijk de energie niet meer voor.
Soms werkt het wel. In een uitzending van de Keuringsdienst van Waarde bleek dat er os noch staart in de ossenstaartsoep zat. Ja, zeiden Unox en Albert Heijn, maar het heeft het gevoel en de beleving van echte ossenstaartsoep. Toch hebben ze allebei toegezegd er iets aan te doen: de een zou de naam veranderen, de ander het product, nog voordat we naar de Commissie stapten. Je zou dus een kans hebben iets aan dat “puur en eerlijk” te veranderen. Maar zolang niemand klaagt, mag je liegen.’
Wil de consument niet ook heel graag zo’n keurmerk?
‘Eigenlijk zijn wij niet geïnteresseerd in waar ons voedsel of onze kleren vandaan komen, maar’ – en hier vertraagt Van de Keuken zijn woorden even – ‘wij willen wél een goed gevoel hebben. Als ergens een keurmerk op staat, of een mooi plaatje, geeft dat de consument een goed gevoel. Hij wil niet lastig worden gevallen met hoe het echt zit. Die heeft net eieren gekocht van een scharrelkip die volgens het plaatje rondloopt tussen de weilanden met een kerktoren daarachter. Die heeft iets dat puur en eerlijk is, kan gewoon niet beter. Maar die kip leeft helemaal niet zoals op dat plaatje.’
Is dat hypocriet van die consument?
‘Nou ja, gemakzuchtig. Dat keurmerk geeft hem het idee dat hij zich niet verder hoeft te verdiepen. Maar als hij echt begaan is, dan moet dat dus wel. Een biologisch varken heeft als ik het goed heb in de stal 1,3 vierkante meter ter beschikking, en dan mag hij door een luikje lopen voor nog twee à drie vierkante meter buiten. Van biologisch stel je je toch voor dat dat varken door de bossen rondloopt of een heel veld mag omwroeten.
Dat keurmerk geeft ook de industrie de mogelijkheid te zeggen: ik voldoe aan de eisen van het keurmerk, dus ik hoef het ook niet beter te maken. En producenten moeten betalen voor hun keurmerk, daarmee wordt hun product duurder. En dan denkt vervolgens de winkelier er nóg vijftig cent meer voor te kunnen vragen vanwege dat keurmerk. Voor je het weet, betaal je een euro meer voor een fairtrade-product, waarvan misschien maar één cent bij de boer terechtkomt.
Keurmerken zouden het makkelijker moeten maken een eigen keuze te maken. Maar omdat ze niet tonen hoe iets werkelijk is geproduceerd, maken ze het alleen maar moeilijker.’
Wiens verantwoordelijkheid is dat?
‘De verantwoordelijkheid ligt in de eerste plaats bij de producent van het voedsel en moet afgedwongen worden door de consument.’
Door de consument? Niet door de overheid?
‘Ik heb mezelf destijds aangeklaagd omdat ik chocola kocht die was geproduceerd met behulp van slaven. Slavernij is gewoon illegaal, we hebben daar verdragen over met allerlei landen. Daar zou de overheid tegen moeten optreden, maar tegelijkertijd zijn al dit soort zaken een spel tussen overheden, consumenten en producenten. Producenten zeggen iets te doen omdat de consument het wil en onttrekken zich daarmee aan hun eigen verantwoordelijkheid.’
In ‘Puur en eerlijk’ beschrijft u hoe u een tijdje probeerde te leven volgens het Britse principe ‘If it’s yellow, let it mellow, if it’s brown, flush it down’: plas moet in de wc-pot blijven liggen tot er ook een drol wordt doorgetrokken. Om water uit te sparen. Maar de stank werd u teveel: ‘Alleen een Engelse viezerik is in staat dit vol te houden.’ Zo makkelijk is het dus niet om als consument verantwoordelijkheid te nemen.
‘De titel van het boek reflecteert ook mijn streven om puur en eerlijk door het leven te gaan, maar dat is heel erg lastig. We modderen allemaal ook wat maar aan in dit aardse tranendal. Ik wil nooit zeggen dat ik het zelf wel goed doe, want als je dat doet, ben je al verloren. Zoals U2 die hier in Amsterdam een hoofdkantoor heeft om zo min mogelijk belasting te betalen. Maar ze preken wel de hele tijd goedheid en wereldvrede. Of de campagnedirecteur van Greenpeace, die per vliegtuig pendelde tussen Amsterdam en Luxemburg. Enorm gênant. In een politieke partij zou zo iemand binnen een week zijn opgestapt omdat zijn positie onhoudbaar is geworden. Maar dat is daar dan kennelijk niet zo.
Ik wantrouw altijd de mensen die zich in de goede hoek plaatsen. Dan is het zuiverder als het je niet interesseert en je gewoon eerlijk zegt: ik vind deze plofkip lekker en het is niet te duur. Ik wil ook juist geen algemeen geldende uitspraken doen, bijvoorbeeld dat we allemaal biologisch moeten eten. Dat vind ik een individuele keuze. Behalve dan over scooters, die moeten wel gewoon weg.’
En als je de plofkip niet lekker vindt, of de cantharelsoep, maar ook te lui bent om daar echt onderzoek naar te doen?
‘Kijk op de verpakking naar de achterkant in plaats van de voorkant, als je wilt weten waar je aan toe bent. De voorkant is waar de fabrikant een verhaaltje mag verzinnen. “Volgens grootmoeders recept”, bijvoorbeeld, of “ambachtelijk gemaakt”. En op de achterkant zie je dan dat er tachtig ingrediënten in die soep zitten. Die had je grootmoeder echt niet in huis.’
Maar daar staat niet wat ‘biologisch’ nou echt betekent, of ‘scharrel’.
‘Inderdaad, dat zijn gedefinieerde termen waarvan je dan net de betekenis zou moeten kennen. Waar ik naartoe wil in plaats van die keurmerken, is dat de fabrikant openheid moet geven over hoe voedsel wordt geproduceerd en waar het vandaan komt en hoeveel geld hij aan de boer geeft. Stel je voor dat op de verpakking zou staan: dit varken krijgt geen biologisch voer, dus is niet biologisch, maar hij heeft wel zoveel ruimte gehad. Dan kun je zelf bepalen of je dat oké vindt. Of: deze kip is zes maanden oud geworden en heeft met duizend andere kippen in een stal gezeten. Dan kun je als consument je eigen afweging maken. Als je dat zou weten, heb je al die begrippen niet meer nodig.’
En tot die openheid er is?
‘Stel vragen! Iedereen zou in zijn privéleven de Keuringsdienst van Waarde moeten spelen. Dat is ook fijn omdat de slager dan merkt dat je geïnteresseerd bent. Krijg je altijd de beste stukjes vlees. En kóók. Er bestaat kook-angst in Nederland. Daarom vinden we het ook zo moeilijk om geen vlees te eten. Ook de hoogopgeleiden, hoor. In de UvA-kantine probeerden ze eens Meatless monday te introduceren, maar mensen kwamen echt in opstand. In de VPRO-kantine hetzelfde verhaal. Veel mensen zitten nog in het aardappelen-vlees-groenten-patroon. Als je dat niet kan maken, dan moet je echt gaan koken. Anders ontbreekt er iets. Ik vroeg een keer aan studenten van de School voor Journalistiek in Zwolle wat ze maakten en kookten. Allemaal stoommaaltijden van de AH die hartstikke zout zijn en heel duur, en niemand kon überhaupt koken.
Het rare is: mensen rennen naar de supermarkt, gooien een kar vol en proppen dat allemaal in hun mond zonder dat ze er iets van weten. En naar een nieuwe spijkerbroek zijn ze wel een halve dag aan het zoeken. Wat je in je mond stopt, is toch veel belangrijker, daar is je hele welbevinden mee gemoeid.
De normale band tussen verkoper en klant is er helemaal niet meer, daar wil ik naar terug. Van makelaars wil je weten of de fundering van een huis goed is, het dak goed, geen heroïneopvang ernaast. En als je eten koopt, stop je het maar onbevraagd in je mond.’
Dus: kook, red jezelf en de wereld?
‘Ja! Dat is uiteindelijk misschien – ik weet niet of ik daar blij mee ben – een vrij liberale boodschap. Dat de verantwoordelijkheid toch bij het individu ligt. Alleen verwacht ik van dat individu wel dat hij die verantwoordelijkheid ook neemt. Zelfverheffing door je te verdiepen.’
Consumenten hebben geen vrije keus, zei de Koreaanse filosoof Byung-Chul Han onlangs in VN. ‘We zijn knechten van het kapitaal en van de consumptie.’ Daar bent u het dan zeker niet mee eens?
‘Nee. Als consument heb je juist van alles te kiezen. Dat deze filosoof zo’n uitspraak kan doen, is het bewijs dat het individu zelf kan nadenken – dat doet hij tenslotte zelf ook. Dat vermogen van het individu is er, en dat moeten we stimuleren.’
GENIETEN
Van de Keuken groeide op in een zeer milieubewust gezin: boodschappen deden zijn ouders bij wat toen nog de reformwinkel heette en niets werd zomaar weggegooid. Zijn moeder kookt nog steeds in dezelfde Finse pan als dertig jaar geleden. Van de Keuken vertelt hoe zijn vader Johan, de befaamde documentairemaker, eens woedend werd op zijn moeder omdat zij een verrassingsetentje in Parijs voor hem gepland had. ‘Dat moest afgezegd. Hij vond het maar decadent, als andere mensen het zoveel slechter hadden.’ Zelf is Teun van de Keuken lang niet zo extreem: ‘Voor mij heeft eten ook wel heel erg met genieten te maken.’‘Nu is het heel makkelijk om milieubewust te zijn,’ schrijft u in uw boek. Hoe is dat veranderd?
‘Wij gingen destijds naar een natuurwinkel, die heette de Manna. Het leek daar wel of alles gericht was op een zo onaantrekkelijk mogelijke presentatie. De mensen die er werkten, waren heel erg ongewassen, met klitten in hun haar en dikke, harige truien.’
Die zijn er nog steeds wel.
‘Maar nu is het hip om er zo uit te zien. Dat personeel zag er heel ongezond uit, met een zeer bleke huid. Alsof ze er bloedarmoede verkochten. En dan de totaal onappetijtelijke groente. Vaak met wormpjes erin, dat was extra biologisch. Alles lag rommelig in grote kratten – misschien is dat nu ook weer tof. Je had er keihard zuurdesembrood waar je je kiezen op kapot beet. Niet zoals nu van Vlaamsch Broodhuys, maar met een echte zure smaak. Als er een vriendje kwam eten, geneerde ik me voor het rare voedsel dat wij hadden. Ik weet nog dat ik eens bij de buren was, die maakten gehaktballen met een half pak boter erin. Ach, wat vond ik dat allemaal heerlijk. En witbrood!
Toen gold: als het biologisch was, dan was het vies. En vies was goed, want we waren bezig de wereld te redden. Er zat een calvinistisch genoegen in, een idee van zelfkastijding. Wij doen de wereld zoveel leed aan, laten we wat terugdoen door vies eten te eten.’
Nu doen we dat wereldwijd door ijswater over ons heen te gooien in het kader van de Ice Bucket Challenge tegen de ziekte ALS.
‘Dit zijn weer die mensen die zichzelf in de goede hoek plaatsen. Dat irriteert me. En ik geloof niet dat je zelf moet lijden om het leed in de wereld aan de kaak te stellen. Het past in de categorie van dj-miljonairs die zich een paar dagen in een glazen huis opsluiten en zelf niet eten om iets te doen aan de honger in de wereld. Of mensen die in de Nacht van de Vluchteling kilometers lange tochten lopen op blote voeten, tegen de vluchtelingenproblematiek. Ik vind het pervers. Alsof je het leed van die mensen kan navoelen met een nachtje lopen. Je weet dat je daarna lekker in je eigen bedje kan liggen. Eigenlijk zouden ze die dj’s in dat glazen huis moeten opsluiten zonder bekend te maken voor hoe lang.’
Mist u de milieumartelaars van vroeger?
‘Nee. Er is natuurlijk wel iets verloren gegaan, nu we die onterechte stempels hebben dat je milieuvriendelijk bezig bent. Tegelijkertijd: met dat martelaarschap schieten we niets op. Het is een somber verhaal met vies eten, dus commercieel blijft dat een niche. Dat is leuk aan de generatie na mij, twintigers en dertigers die nadenken wat ze zelf kunnen doen en dat uitproberen – wat Vrij Nederland dan “radicale vernieuwers” noemt. Die verzinnen alternatieven die ook lekker of leuk of plezierig zijn, die moeten we omarmen. Kijk bij initiatieven als het Strawberry Festival, of Film Food Festival. Daar komen honderden knappe jongens en meisjes van in de twintig op af, die doen allemaal mee met het debat. Vervolgens gaat de bar open en wordt er gedanst.’
Dus je kunt de wereld verbeteren en genieten tegelijkertijd?
‘Ja. Als dat dansen begint, ga ik meestal wel naar huis, maar dat is omdat ik een oude man ben.’
En dan heeft ex-Greenpeace-man Samsom ook nog zijn groene veren afgeschud.
‘Dat was een teleurstelling voor mij. Net als Wim Kok, die als commissaris allerlei bonussen goedkeurt terwijl hij daarvoor nog kritiek had op de “exhibitionistische zelfverrijking” van bedrijfsbestuurders. Er wordt te veel gedraaid. Dat geldt voor zowel voedselproducenten als de politiek. Nederlandse politici slaan anti-Brusselse taal uit terwijl ze in Brussel met alles instemmen. Dat creëert wantrouwen, omdat de meeste mensen het wel doorhebben. Net zoals de meeste mensen wel snappen dat die cake niet volgens grootmoeders recept is gemaakt als er vijftig ingrediënten in zitten.’
Al zal de Albert Heijn toch niet zo gewantrouwd worden. Met die leuke filiaalmanager op tv.
‘Die haat ik.’ Van de Keuken braakt een aantal klanken die zijn walging uitdrukken: ‘Oempf. Grr. Ugh.’
‘Misschien klopt het wel dat we de Albert Heijn nog vertrouwen. Dat we met voedsel al zo afgestompt zijn dat we denken dat dat ambachtelijke heus niet waar is, maar op een subliminaal niveau dat toch geloven en dus kopen. En bij politiek verwachten we ergens nog dat de mensen de waarheid spreken. Ik zeg dus: vertrouw niks. Tenminste, zoek het zelf even uit. Stop met klakkeloos vertrouwen van wat dan ook.’
Hij moet er een beetje om lachen.
En ga zelf koken.
‘En ga zelf koken.’
Teun van de Keuken, ‘Puur en eerlijk’, 192 pagina’s, Thomas Rap, september 2014
Televisie van toen
Ik zit GTST uit de oertijd te kijken. Ben geen GTST-fan, het acteerwerk is gruwelijk, maar ik geniet van de kleding van die tijd! (eind jaren tachtig, begin jaren negentig).
Geen mobieltjes (niks mis mee, dat die er nu wel zijn, laat dat duidelijk zijn), amper computers, alles nog in oude stijl (deuren, kleuren, inrichting).
Geen mobieltjes (niks mis mee, dat die er nu wel zijn, laat dat duidelijk zijn), amper computers, alles nog in oude stijl (deuren, kleuren, inrichting).
donderdag 30 oktober 2014
Glen Campbell neemt afscheid
Oef... Heftig!
(kennen jullie hem nog, de Rhinestone Cowboy?)
Glen Campbell won the 2015 Grammy award for Best Country Song for his final ballad, “I’m Not Gonna Miss You.” His wife attended the pre-telecast portion and accepted the award on his behalf, as Campbell was unable to attend. The legendary singer-songwriter has been battling Alzheimer’s disease for years, and has reached the sixth stage of the disease (“severe cognitive decline”) — he requires 24-hour care.
It has been nearly two years since Campbell has performed in public, but as a farewell to his music career, Campbell’s record label released “I’m Not Gonna Miss You” as a grand finale for his recording career. The melody is somber and contemplative, yet the lyrics show Campbell’s ability to find a self-deprecating irony in his disease. The result is a beautiful combination of sadness and joy, which ends much too quickly.
Watch the video to experience his touching ballad.
dinsdag 28 oktober 2014
Elke ochtend weer...
Even relaxen met je DS voor je naar school gaat...
Daar denkt Sjim toch anders over!
maandag 27 oktober 2014
Meloen van eigen kweek
Meloen van eigen kweek. Meer zat er niet in, en tennisballen zijn groter maar ze waren wel lekker!
Klussen
Tuinkas ook meteen ontmanteld (plastic "tent" eraf, is wel iets beschadigd maar kan nog wel een jaar mee), het frame verplaatst naar de nieuwe (logischer) plek. Dode halfvergane kikker gevonden, harrejakkes! Een heleboel minikikkertjes gevonden. Levend, gelukkig.
Terras geprobeerd in de oude staat te herstellen, niet geheel gelukt, die tegels pasten niet meer maar ik heb op een strategisch punt etagières neergezet.
Terras geprobeerd in de oude staat te herstellen, niet geheel gelukt, die tegels pasten niet meer
maar ik heb op een strategisch punt etagières neergezet.
Tintelende vingertoppen van het tegels leggen (poeh, respect voor alle stratenmakers!).
Voor vegen heb ik geen energie meer over, maar het duurt nog lang voor het weer lente is
Het is heerlijk weer buiten! Vandaag is het rond de 16 graden in de polder, heel aardig voor eind oktober! Het kan nog mooier, hoor, want op 27 oktober 1937 noteerde De Bilt 21,6 graden en Maastricht maar liefst 26,2! En dat, terwijl het rond deze tijd al winters kan zijn met 's nachts lichte, soms zelfs matige vorst... Nog niet eens zo lang geleden, op 24 oktober 2003, waren de herfstkleuren in het midden van het land (inclusief Almere) bedekt met een laagje....
.
.
.
...sneeuw...!
Maar vandaag een heerlijke dag, volop zon, zonder jas op de fiets naar het dorp!
En de tuin bloeit vrolijk verder...
Deze anemoon.
Bijna november.
Is dat normaal?
zondag 26 oktober 2014
Nederland Mooi Weerland!
Filmpje t.g.v. 40 jaar VWK. Waanzinnig mooi!
Met o.a. prachtige timelapses van wolkenluchten. En toen zei iemand me dat die functie ook op mijn telefoon zit...! Dus ben ik dat nu aan het uittesten... (ik had nog een telefoonklemmetje voor op mijn statief)
Terrastuinen
Met mijn ontbijtje en mijn koffie zap ik wat tv-kanalen langs. Ik kom uit bij "Eigen Huis & Tuin" en zie hoe ze daar gesponsord en al een achtertuin veranderen in een terras.
En dan denk ik weer aan die 6 1/2 lange jaren dat ik op mijn balkonnetje snákte naar zo'n achtertuintje, en zag hoe in mijn toenmalige woonomgeving tegel- en grindtuinen veranderden in onkruidwouden. Omdat niets zo ellendig te onderhouden is als stenen (ik wied liever mijn voor- en achtertuin, dan dat ik aan het werk moet met borstels, azijn en aardappelmesjes tussen de voegen van mijn veel kleinere terras en paadje).
Inmiddels alweer 2 1/2 jaar geleden kreeg ik mijn tuin. Zo goed als kaal, ik mocht het helemaal zelf naar eigen smaak inrichten! In het begin was het wel vechten tegen het onkruid, maar ik weet inmiddels dat dat wel meevalt als de vaste planten en struiken groot genoeg zijn geworden. Ik heb meer werk aan het paadje en terrasje dan aan de hele voor en achtertuin
Daarnaast zijn er steeds meer berichten dat terrastuinen deels verantwoordelijk zijn voor de toenemende wateroverlast na stevige buien...
Schakel ik net te laat de radio in, Vroege Vogels had een item over 40 jaar Vereniging Weerkunde & Klimatologie (waar ik gisteren ook was)...
Gelukkig online, met twee bekenden van me (Peter Paul heb ik gisteren nog gesproken, Rob is een oud-collega van me):
Klik hier voor de geluidsopname.
De Vereniging voor Weerkunde en Klimatologie (VWK) viert zaterdag haar 40 jarig bestaan met een groot jubileumcongres over weer en klimaat. De vereniging is in 1974 opgericht onder de naam Werkgroep Weeramateurs. Sinds een tijd is de benaming amateurs vervangen door weergeïnteresseerden en is de Werkgroep omgedoopt tot Vereniging voor Weerkunde en Klimatologie.
40 jaar weeramateurs
Het meten van de buitentemperatuur, luchtvochtigheid, windsnelheid, windrichting en de hoeveelheid neerslag. Daar weten de weermannen- en vrouwen van Nederland wel raad mee. Met thermometer, barometer, hygrometer, donderpot en sinds enige tijd vooral met digitale weerstations.De Vereniging voor Weerkunde en Klimatologie (VWK) viert zaterdag haar 40 jarig bestaan met een groot jubileumcongres over weer en klimaat. De vereniging is in 1974 opgericht onder de naam Werkgroep Weeramateurs. Sinds een tijd is de benaming amateurs vervangen door weergeïnteresseerden en is de Werkgroep omgedoopt tot Vereniging voor Weerkunde en Klimatologie.
Banden met het KNMI
Het KNMI heeft van oudsher een band met vrijwilligers. KNMI-oprichter Buys Ballot benaderde rond 1850 naast medewerkers van de waterstaat en zeevarende ook weeramateurs voor het eerste officiële meetnet. Recent zijn waarnemingen van weeramateurs gebruikt voor een onderzoek naar het stadsklimaat en dagelijks tappen 325 vrijwillige neerslagwaarnemers de regenmeter af. Binnenkort start een nieuw meetproject (crowdscourcing) met vrijwillige waarnemers . Met name bij gevaarlijk weer situaties kunnen actuele en zeer lokale waarnemingen een nuttige aanvulling vormen van het bestaande meetnet.zaterdag 25 oktober 2014
40 jaar VWK
Wauw! Wat ben ik blij dat ik gegaan ben naar het lustrumfeest van Vereniging Weerkunde en Klimatologie!
Heenreis verliep vlot, en ik ben terug naar huis gebracht, heel luxe, heel gezellig bijgepraat en wat leuke plannen gemaakt m.b.t. vwkweb.nl (bloggen).
Ik had wel verwacht bekenden van vroeger tegen te komen, maar dat het er zoveel zouden zijn, en vooral dat ze me nog bijna allemaal kenden (al is het vooral bij mijn getrouwde naam, maar dat hadden ze snel door ), echt helemaal geweldig!!!
), echt helemaal geweldig!!!
Ik heb 20 jaar geleden ook een tijdje met Helga van Leur gewerkt, die was vandaag dagvoorzitster en tot mijn blijdschap herkende ze me ook meteen, we hebben heerlijk bij staan kletsen en herinneringen opgehaald!
Verder een workshop weerfotografie (werkelijk, die beelden... Porno voor weergekken! En de boodschap was: soms gebeurt het gewoon naast je huis )
)
Ook bezocht ik een lezing van de uitgever van Jan Buismans "1000 jaar weer wind en water in de Lage Landen". Die man bewonderde ik al jaren enorm vanwege zijn werk "Bar en Boos", een boekje met een beschrijving van alle winters sinds de middeleeuwen.
Ruim 20 jaar geleden, toen er nog sprake was van een boekenreeks dat vier delen omvatte en binnen enkele jaren zou uitkomen, heb ik daar over geschreven in de Weerspiegel (maandblad van de VWK). Ik had eerder geschreven dat Bar en Boos zo ongeveer mijn weerbijbeltje was en toen schreef de heer Buisman me dat hij een meerdelige uitgave aan het maken was, een soort uitgebreide "Bar en Boos", en dan niet alleen winterweer. Hij stuurde me opzetjes en aantekeningen die ik mocht plaatsen en schreef enthousiast wat hij nou weer voor moois had gevonden, zelfs uit de tijd van Karel de Grote!
Ik heb dus een beetje mogen meemaken hoe het van de grond kwam en hoe ongelooflijk enthousiast deze man is m.b.t. klimaatgeschiedenis.
Ruim 20 jaar geleden, toen er nog sprake was van een boekenreeks dat vier delen omvatte en binnen enkele jaren zou uitkomen, heb ik daar over geschreven in de Weerspiegel (maandblad van de VWK). Ik had eerder geschreven dat Bar en Boos zo ongeveer mijn weerbijbeltje was
en toen schreef de heer Buisman me dat hij een meerdelige uitgave aan het maken was, een soort uitgebreide "Bar en Boos", en dan niet alleen winterweer. Hij stuurde me opzetjes en aantekeningen die ik mocht plaatsen en schreef enthousiast wat hij nou weer voor moois had gevonden, zelfs uit de tijd van Karel de Grote!Ik heb dus een beetje mogen meemaken hoe het van de grond kwam en hoe ongelooflijk enthousiast deze man is m.b.t. klimaatgeschiedenis.
Inmiddels weten we dat het geen vier delen werden, maar mogelijk acht, en deel zes komt als het meezit binnenkort uit, over de periode 1751-1800, dus ik hoop nog mee te maken dat het deel van de 20e eeuw uitkomt
En niet alleen voor klimaatfreaks. Het zijn heerlijk leesbare boeken, waarin ook nog gedetailleerd wordt geschreven over het échte leven in die jaren.
Detail: de heer Buisman is zelf inmiddels 88 jaar...
En niet alleen voor klimaatfreaks. Het zijn heerlijk leesbare boeken, waarin ook nog gedetailleerd wordt geschreven over het échte leven in die jaren.
Detail: de heer Buisman is zelf inmiddels 88 jaar...
Kortom: een geweldige dag!
vrijdag 24 oktober 2014
donderdag 23 oktober 2014
woensdag 22 oktober 2014
Slecht weer
Gisteravond onweer, ook veel wind. En in het noorden had men het even benauwd...
Rond 4.00 uur werd de hoogste waterstand in Zuid-Holland bereikt. Bij het meetpunt in Rotterdam kwam het water tot 2,71 meter boven NAP. Als het waterpeil daar boven de drie meter was gekomen, zou de Maeslantkering sluiten.
Rond 4.00 uur werd de hoogste waterstand in Zuid-Holland bereikt. Bij het meetpunt in Rotterdam kwam het water tot 2,71 meter boven NAP. Als het waterpeil daar boven de drie meter was gekomen, zou de Maeslantkering sluiten.
De laatste keer dat de waterkering dicht moest vanwege hoogwater was in 2007, maar toen was het waterpeil lager. De schuiven van de Oosterscheldekering en de Hollandse IJsselkering zijn dinsdagavond wel gesloten vanwege hoogwater. Woensdagochtend even na 8.00 uur werd de Oosterscheldekering weer geopend. De waterstand aan de Noordzeezijde is gelijk aan de Oosterscheldezijde en daarmee is het gevaar geweken.
De laatste keer was tijdens de grote herfststorm op 5 en 6 december vorig jaar.
Schade
De storm heeft relatief weinig schade veroorzaakt. Het Verbond van Verzekeraars schat de totale schade op niet veel meer dan 2 miljoen euro, liet een woordvoerder woensdag weten. ''Het valt erg mee, zeker vergeleken met de storm van vorig jaar rond deze tijd. Toen bedroeg de schade meer dan 100 miljoen euro'', aldus de zegsman van het verbond. De wind raasde volgens hem toen over het hele land met veel hogere snelheden.
Bij verzekeraar Interpolis kwamen er slechts 360 schademeldingen binnen. ''Dat is niet veel. Bij de storm vorig jaar waren dat er meer dan 14.000'', aldus een woordvoerster. ''We weten de totale schade nog niet, maar het zal niet veel meer dan 3 ton bedragen.'' De meldingen gaan vooral over waterschades en omgevallen bomen.
Sleepboot
Een sleepboot verloor dinsdagavond op de Noordzee, zeventig kilometer ten noordwesten van Den Helder, zijn sleep in de storm. De duwbak is woensdag weer vastgemaakt aan de sleper. Dat maakt de kustwacht bekend.
Met behulp van een helikopter zijn vier mensen neergelaten op de 135 meter lange duwbak om de sleepkabel weer te bevestigen.
De bak, geladen met vijftienduizend ton stenen, was zeventig kilometer ten noordwesten van Den Helder losgeslagen en naar het zuiden afgedreven. De bak passeerde twee platformen, maar vormde hiervoor geen gevaar. Schepen in de buurt waren gewaarschuwd.
De bak, geladen met vijftienduizend ton stenen, was zeventig kilometer ten noordwesten van Den Helder losgeslagen en naar het zuiden afgedreven. De bak passeerde twee platformen, maar vormde hiervoor geen gevaar. Schepen in de buurt waren gewaarschuwd.
Veerdiensten
Door de hoge waterstanden was een aantal veerdiensten van en naar de Waddeneilanden verstoord. Door het hoge water was laden en lossen niet goed mogelijk.
De veerdiensten Ameland-Holwerd en Lauwersoog-Schiermonnikoog lagen er woensdagmorgen uit. Ook de autoveren Terschelling-Harlingen en Vlieland-Harlingen lagen uit de vaart. Later op de dag wordt dat met extra afvaarten gecompenseerd.
De veerboten van en naar de Waddeneilanden varen woensdagmiddag weer volgens de gewone dienstregeling. Dan worden ook extra afvaarten ingezet om het gemis van de ochtend op te vangen.
dinsdag 21 oktober 2014
Seth Gaaikema (75) onverwacht overleden
Cabaretier Seth Gaaikema (75) overleden
Seth Gaaikema is dinsdag overleden. De cabaretier en tekstschrijver werd 75 jaar.
Dat heeft zijn tourneemanager bevestigd aan NU.nl.
De tekstschrijver overleed tamelijk onverwacht, nadat hij maandag werd opgenomen met hartklachten in het ziekenhuis van Den Bosch.
In februari 2013 kondigde de cabaretier zijn afscheidstournee aan. In januari van 2014 moest hij zijn laatste optreden nog verschuiven, vanwege gezondheidsklachten.
Gaaikema was ruim 55 jaar actief. Hij begon eind jaren vijftig als tekstschrijver voor andere cabaretiers, onder wie Wim Kan. Zijn eerste eigen voorstelling, getiteld Avondje Nederlands, volgde in 1961. Negen jaar later beleefde Gaaikema zijn doorbraak met de voorstelling Tien Miljoen Geboden.
Gaaikema stond tijdens zijn carrière uiteindelijk met meer dan twintig voorstellingen op de planken. In januari gaf hij zijn laatste show in de Stadsschouwburg in Groningen. "Ik heb 55 jaar in liedjes en teksten commentaar gegeven op de maatschappij. En nu moet de maatschappij het zelf maar doen", zei Gaaikema over zijn afscheid.
De cabaretier maakte ook naam als musicalschrijver. Hij bewerkte onder meer My Fair Lady en The Phantom of the Opera voor Nederland en schreef zelf shows als Swingpop en Kuifje: De Zonnetempel. Daarnaast bracht de domineeszoon meerdere bundels en liedjes uit.
Zijn werk leverde hem de Culturele prijs van de provincie Groningen, de Gouden Harp en de Musical Oeuvre Award op.
Minister Jet Bussemaker (Cultuur) noemt Gaaikema "een taalkunstenaar die niet voor één gat te vangen was". "Mijn generatie herinnert zich hem van de oudejaarsconferences, in de traditie van Wim Kan. Minder bekend maar misschien nog wel belangrijker was het baanbrekende werk dat hij deed voor de musical in Nederland."
Seth Gaaikema is dinsdag overleden. De cabaretier en tekstschrijver werd 75 jaar.
Dat heeft zijn tourneemanager bevestigd aan NU.nl.
De tekstschrijver overleed tamelijk onverwacht, nadat hij maandag werd opgenomen met hartklachten in het ziekenhuis van Den Bosch.
In februari 2013 kondigde de cabaretier zijn afscheidstournee aan. In januari van 2014 moest hij zijn laatste optreden nog verschuiven, vanwege gezondheidsklachten.
Gaaikema was ruim 55 jaar actief. Hij begon eind jaren vijftig als tekstschrijver voor andere cabaretiers, onder wie Wim Kan. Zijn eerste eigen voorstelling, getiteld Avondje Nederlands, volgde in 1961. Negen jaar later beleefde Gaaikema zijn doorbraak met de voorstelling Tien Miljoen Geboden.
Gaaikema stond tijdens zijn carrière uiteindelijk met meer dan twintig voorstellingen op de planken. In januari gaf hij zijn laatste show in de Stadsschouwburg in Groningen. "Ik heb 55 jaar in liedjes en teksten commentaar gegeven op de maatschappij. En nu moet de maatschappij het zelf maar doen", zei Gaaikema over zijn afscheid.
De cabaretier maakte ook naam als musicalschrijver. Hij bewerkte onder meer My Fair Lady en The Phantom of the Opera voor Nederland en schreef zelf shows als Swingpop en Kuifje: De Zonnetempel. Daarnaast bracht de domineeszoon meerdere bundels en liedjes uit.
Zijn werk leverde hem de Culturele prijs van de provincie Groningen, de Gouden Harp en de Musical Oeuvre Award op.
Minister Jet Bussemaker (Cultuur) noemt Gaaikema "een taalkunstenaar die niet voor één gat te vangen was". "Mijn generatie herinnert zich hem van de oudejaarsconferences, in de traditie van Wim Kan. Minder bekend maar misschien nog wel belangrijker was het baanbrekende werk dat hij deed voor de musical in Nederland."
Nee he...
Stukje gereden.
Aanvankelijk goed, later weer wat bokken, alsof er klontjes in de benzine zitten en het lampje ging weer knipperen, later branden.
Ik heb voorlopig nog geen rust, binnenkort weer naar de garage...
en het lampje ging weer knipperen, later branden.Ik heb voorlopig nog geen rust, binnenkort weer naar de garage...
Einde vakantie
Na nog een extra studiedag is voor jongste school ook weer begonnen...
...als de kat hem laat gaan tenminste
Abonneren op:
Posts (Atom)