Ballen pluizen

Het gaat goed met de kerkuil in zuidelijk Flevoland. Er is een werkgroep (site opent traag en helaas werken veel foto's niet), en die hebben in de nestkasten heel wat braakballen gevonden.

Wat doe je met die dingen? Nou, daar ga je mee naar het lokale tuincentrum, je nodigt kinderen uit en laat hen tegen een kleine vergoeding die ballen uitpluizen...!

Dát was een succes! Ook de bloedjes zijn er heen geweest. Ze kregen een soort pennendoosje met daarin een paar braakballen, en de mazzelaars die 's ochtends kwamen kregen ook een vergrootglas (die waren al gauw op, zoveel kinderen hadden ze niet verwacht... Ja, Almeerse ouders voeden hun kinderen natuurbewust op ), een stapel informatie op papier (inclusief tekeningen van wat ze aan konden treffen in de uilenballen) en potjes om de "oogst" in te doen.

Ik vond het wel eng, zo'n compacte massa vermorzelde muizenlijkjes... En het stonk ook nog eens... Naar poep, vond ik. Maar de bloedjes hadden daar absoluut geen bezwaar tegen. En ik ontdekte plotseling mijn moeder in mezelf, toen ik redelijk panisch riep "Je wast straks wél eerst je handen op de wc hier, voor we verder gaan!"

En toch was het interessant. Eerst werden de plukken vervilt zwartgrijs-achtig verwijderd (muizenhaar). De bal wordt voorzichtig opengebroken. En dan vind je allerlei botjes, soms naald-fijn. Wat is zo'n muisje toch fragiel!

Er zijn verschillende soorten muis die door de uil worden gegeten, en daar hadden ze ook opgezette exemplaren van (ik kende ze al... de katten leggen ze geregeld op de stoep hier!). En op een papiertje konden we zien welk botje precies welk lichaamsdeel was. Het vinden van een kaak, of een schedel, vonden de kinderen het leukst (ik denk: gemiddeld 2-3 schedeltjes per bal).

Voor een klein bedragje hebben de kinderen werkelijk uren zitten pluizen en genieten. Heerlijk!