Niet zulk goed nieuws van de dierenarts. Poes heeft vrijwel zeker een tumor (niet iets zeldzaams voor een cavia van 4). We zouden haar binnenstebuiten kunnen keren om te weten hoe, wat, waar, maar wat heeft dat nog voor nut? Niets, waarschijnlijk. 't Is een flinke namelijk.
Wat we nu doen: pijnstilling (zodat ze weer makkelijker eet en sterker wordt), en dan maar kijken hoe het gaat.
Palliatieve zorg, zeg maar.
De kans bestaat dat we op een gegeven moment moeten zeggen "tot hier en niet verder" (zover is het nu nog niet), of dat ze er zelf stilletjes tussenuit piept.
Such is life. Maar verdorie, mijn Poezemeis... 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten