Jeetje... Bowie dood...
Afgelopen vrijdag 69 geworden, nieuwe cd gepresenteerd. Iedereen laaiend enthousiast. Daar is hij weer! Nu met jazz-invloeden, las ik overal.
Ik leerde de muziek van Bowie kennen toen ik een meisje van een jaar of 8 was. Rebel Rebel. Aparte muziek, een aparte man. De glitterrock was aan het losbarsten met mannen in travestie, maar Bowie was anders.
Een felrode kuif recht overeind, ver voordat de punk op straat verscheen. Dat "ene oog" dat volgens het ene gerucht door een vechtpartij was veroorzaakt, volgens het andere gerucht door een ongeluk tijdens scheikundeles. We weten het niet, zoals niemand echt iets weet van Bowie.
De kameleon, die de ene keer als Aladdin Sane (A Lad Insane), de andere keer als de Thin White Duke verscheen. Met prachtige nummers als Sorrow, en dan weer het snijdende Heroes, of het meeslepende Let's Dance.
De visagie. Heel knappe visagie.
David Bowie, met die gierende stem. Een tsunami aan elektronica. Teksten waar we soms geen touw aan vast konden knopen. Een man die niet te vangen was in woorden.
Vrijdag was hij jarig en trakteerde hij op een nieuwe cd waar iedereen gretig bovenop sprong.
Maandag was hij dood. Al anderhalf jaar ziek. Bleek nu. Ik had het i.i.g. nergens gehoord, de afgelopen dagen.
Eén van de mooiste momenten vond ik zijn optreden op het Freddie Mercury Memorial n.a.v. het overlijden van Freddie Mercury, waarbij hij met Queen Heroes speelde en eindigde met het Onzevader. Iedereen was stil...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten