Het is iets anders verlopen dan we dachten, omdat van alle uitgenodigden er maar 2 konden komen wegens andere verplichtingen (ja, het is nou eenmaal bijna Pinksteren). Ik wilde het toch niet verplaatsen want jongste bloedje had zich er zo op verheugd...
Maar vanmiddag kwamen er toevallig ook een vriendje en vriendinnetje van oudste bloedje (bijna 9) om te spelen, en die hebben we in een opwelling maar uitgenodigd, om te helpen en mee te doen (natuurlijk wel na overleg met de ouders).
Al van tevoren had ik een verhaal verzonnen: 1 van onze illustere vrienden is Zeekapitein Schellevis. Die had laatst een schat gevonden, maar was die onderweg naar huis verloren... En nou riep hij mijn hulp in.
Van tevoren had ik een tiental plastic zakjes gevuld met snoep en chips, halveliterflessen limonade inclusief plastic bekertjes, bellenblaas en zachte balletjes die ik ergens tegenkwam. Ook had ik een voorraad pannenkoeken gebakken om mee te nemen, plus veel limonade (appelsap en grenadinesiroop waren favoriet!).
Ik had ook een taart gebakken van cakedeeg en bedekt met chocola, net als vorig jaar. Tip gebruik een zo klein mogelijke bakvorm! Met een springvorm van 20 cm doorsnee had ik voor iedereen een stuk, niet te groot, er bleef maar weinig over, dus geen verspilling.
Eerst gingen we thuis lekker taart eten en limonade drinken. Daarna gingen de oudste kinderen met echtgenoot naar het bos, om de "schat" te verbergen en de plek te markeren met rode woldraden. Het gras stond enorm hoog, dus dat ging prima, en een rode draad in het gras viel goed op hoewel de kleuters nog flink moesten zoeken!
Terwijl zij weg was gegaan, vertelde ik het verhaal van Zeekapitein Schellevis. Het sloeg aan! Ik vertelde erbij: het kan natuurlijk goud en juwelen zijn, maar ook oude kleren, of iets lekkers... De Zeekapitein is een beetje mal, je weet maar nooit!
De kinderen besloten spontaan een schatkaart te gaan tekenen, wat ik een goed idee vond: zo kregen echtgenoot en de oudsten meer tijd om de "schat" te verstoppen.
Daarna ging ik met de kleuters naar het bos. Bij de ingang naar "het plekje" vonden we een oude zakdoek. Wat een toeval! Ik kon ze meteen vertellen: "jongens, dit kan niet missen: die is van de kapitein, die heeft altijd een enorme snotneus!"
Even een tip: als je ook zoiets doet, doe dan de "schat" in plastic zakjes, kleine doosjes of zo. Er ligt de meest onvoorstelbare rommel in het bos... we vonden een barbecuetang, bijvoorbeeld. Of lege blikjes (van de kapitein, riepen de kinderen meteen).
We riepen al snel: "Volgens mij heeft de kapitein alles in plastic zakjes gedaan!" Even dreigde het mis te gaan, toen jongste bloedje een "plastic zakje" vond… van Durex! Waar ik de inspiratie vandaan haalde weet ik niet, maar ik riep meteen: "snel, laat vallen, daar heeft iemand zijn neus in gesnoten...!"
Het zoeken naar de schat duurde ongeveer een uurtje, we hebben de kinderen ook de draadjes wol mee laten nemen ("dan kan de kapitein zijn trui weer repareren", zo laat je geen rommel achter en weet je welke "schat" is gevonden).
Daarna maakte echtgenoot nog een flinke boswandeling met ze, vervolgens pannenkoeken eten en bellen blazen (een deel van de schat), wat snoepjes verdelen en naar huis!
NB ik wilde na dit blogje moe maar tevreden mijn bed inrollen, maar de Luilakviering is zojuist losgebarsten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten