Toevallig logeerde ik vlakbij, ik zag vanuit mijn verblijfplaats in Otterlo de Dakota's zaterdag heel laag over vliegen, de hei was vlakbij.
Ik ben in Arnhem geboren, heb er tot mijn 6e (1969) gewoond. De oorlog galmde in de jaren 60 nog na (wederopbouw!). Ik moest zondag enkele mensen naar station Arnhem brengen. Over hoe ik uiteindelijk het station vond kan ik lang schrijven (heb 1/2 uur rondgereden), maar dat is een ander verhaal. Nadat ik ze had afgezet, moest ik Arnhem weer uit.
Maar Arnhem stond inmiddels volledig op z'n kop, want de koningin was in de buurt, samen met Prince Charles. En dát gaat voor! Tegelijk kwam ik middenin een soort colonne van allerlei legervoertuigen terecht.
Dát was heel indrukwekkend, ik ben blij dat ik een glimp heb opgevangen van deze 80-plussers die destijds hun leven waagden om ons land te bevrijden.
Ik zag ze glunderen en huilen. Oude mannen met paarse baretten in keurig opgepoetste legervoertuigen. Sommigen droegen geweren. Beangstigend? Nee.
Ik had dit weekend al op tv gezien hoe verbaasd de veteranen waren om deze ontvangst. Zij hadden immers destijds "verloren" op die brug. en toch werden ze als helden binnengehaald. Dit hadden ze nergens meegemaakt. Ja, maar het waren toch ook helden! Omdat zij hun leven waagden voor ons land!
Op de terugweg kwam ik terecht in een verkeerschaos, omdat de herdenking van Oosterbeek net voorbij was. Het was niet erg. Mijn plekje in de file was mijn kleine offer aan die grote mannen die zoveel hadden gezien en meegemaakt. Aan de mannen die nu hoogbejaard terug waren gekomen, en aan de vele mannen die hun laatste rustplaats in Nederland vonden, 60 jaar geleden.
foto's: www.airborne-herdenkingen.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten