Er was ook steeds minder eten. De moeder van het meisje was soms dagen van huis om aan eten te komen en het meisje moest dan voor haar kleine broertje zorgen. En als haar moeder thuis was, moest het meisje af en toe met haar blote beentjes in versleten kousen in de kou wachten, tot er ergens wat eten werd uitgedeeld.
Op het laatst, het was middenin januari, was er alleen nog roggepap te eten. Een kleffe vieze pap, en hoewel het meisje verschrikkelijk honger had, kreeg ze dat echt niet door de keel. Ze werd magerder en zieker... maar nog steeds kon ze dat niet door haar keel krijgen.
Op een ochtend zette haar moeder haar op een kussentje, achterop de fiets. Dat kussentje was nodig, omdat haar botten bijna door haar vel staken, en het zat zo rot op een fiets zonder banden...
Haar moeder begon te fietsen, te fietsen... ook al had zij ook honger, ze fietste door, de hele dag. pas aan het eind van de dag stopte de moeder bij een boerderij.
Het meisje bleef op de boerderij tot de zomer. Daar kreeg ze goed eten. Heel voorzichtig, haar buik was niets gewend. Na een paar maanden, in mei, hoorde ze "we zijn vrij!" Maar het duurde nog enkele weken voor ze weer terug naar huis mocht. Daar proefde ze voor het eerst chocola, en kauwgom. En leerde ze wat een sinaasappel was.
Zestig jaar later vertelt haar dochter tegen haar kleinzonen waarom ze eens per jaar 2 minuten stil moeten zijn. Omdat het niet vanzelfsprekend is dat je elke dag boterhammen kan eten. Omdat de hoeveelheid boterhammen die het oudste kleinkind per dag naar binnen werkt overeenkomt met een weekrantsoen in de hongerwinter. Omdat er mensen zijn die het zelfs nog erger hebben gehad dan hun oma, toen die als uitgemergeld meisje achterop een fiets zonder banden bij een boerderij werd afgeleverd. En... omdat het vandaag nog steeds gebeurt dat mensen vanwege oorlogen niet te eten hebben, dood worden gemaakt, bang moeten zijn, familieleden missen...
Haar moeder begon te fietsen, te fietsen... ook al had zij ook honger, ze fietste door, de hele dag. pas aan het eind van de dag stopte de moeder bij een boerderij.
Het meisje bleef op de boerderij tot de zomer. Daar kreeg ze goed eten. Heel voorzichtig, haar buik was niets gewend. Na een paar maanden, in mei, hoorde ze "we zijn vrij!" Maar het duurde nog enkele weken voor ze weer terug naar huis mocht. Daar proefde ze voor het eerst chocola, en kauwgom. En leerde ze wat een sinaasappel was.
Zestig jaar later vertelt haar dochter tegen haar kleinzonen waarom ze eens per jaar 2 minuten stil moeten zijn. Omdat het niet vanzelfsprekend is dat je elke dag boterhammen kan eten. Omdat de hoeveelheid boterhammen die het oudste kleinkind per dag naar binnen werkt overeenkomt met een weekrantsoen in de hongerwinter. Omdat er mensen zijn die het zelfs nog erger hebben gehad dan hun oma, toen die als uitgemergeld meisje achterop een fiets zonder banden bij een boerderij werd afgeleverd. En... omdat het vandaag nog steeds gebeurt dat mensen vanwege oorlogen niet te eten hebben, dood worden gemaakt, bang moeten zijn, familieleden missen...
Dit logje is een eerbetoon aan iedereen die oorlog heeft moeten meemaken of nog steeds meemaakt. Voor de mensen die er alles aan hebben gedaan, of nog steeds doen, om onderdrukking en strijd tegen te gaan, ook al kost hen dat het leven.
En voor mensen zoals die boer en boerin uit de Kop van Noord-Holland, die in de winter van 1945 een uitgemergeld, doodziek meisje uit het Gooi weer op krachten hielpen. Dankzij deze boer en boerin heeft dit zieke meisje het gered, en werd later zelf moeder en oma.
En ook daarom ben ik elk jaar 2 minuten stil: om de mensen die het gered hebben, maar wel getekend zijn voor het leven.
deze rok heeft het meisje in de zomer van 1945 ook gedragen!
En voor mensen zoals die boer en boerin uit de Kop van Noord-Holland, die in de winter van 1945 een uitgemergeld, doodziek meisje uit het Gooi weer op krachten hielpen. Dankzij deze boer en boerin heeft dit zieke meisje het gered, en werd later zelf moeder en oma.
En ook daarom ben ik elk jaar 2 minuten stil: om de mensen die het gered hebben, maar wel getekend zijn voor het leven.
deze rok heeft het meisje in de zomer van 1945 ook gedragen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten