Omdat Poes nu alleen is, gaat ze voortaan samen met Chica en Zwartje in één kooi.
Vroeger hadden we alleen Brownie en Blackie, twee beertjes. We hadden ze overgenomen van twee lieve mensen die veel pech in het leven hadden gehad en met veel verdriet de keuze moesten maken tussen cavia’s en kat. Ze besloten voor de kat te kiezen en de cavia’s kwamen bij ons terecht.
Vroeger hadden we alleen Brownie en Blackie, twee beertjes. We hadden ze overgenomen van twee lieve mensen die veel pech in het leven hadden gehad en met veel verdriet de keuze moesten maken tussen cavia’s en kat. Ze besloten voor de kat te kiezen en de cavia’s kwamen bij ons terecht.
Helaas bleek Brownie erg dominant en verwondde Blackie tot bloedens toe. De beste oplossing zou zijn: de heren scheiden, castreren en een vrouwtje geven.
Zo gezegd, zo gedaan.
Voor de rustige Blackie vonden we Chica, een jong ADHD-caafje, afkomstig van een hobbyfokster. Een match from heaven, de introverte Blackie en de kletsmadam Chica, die graag steilewandraces in de kooi hield en zeer aanwezig was.
Brownie was niet gediend van zoveel aanwezigheid dus zochten we voor hem juist een rustig vrouwtje, dat werd Poes, een doodsbange damescavia die wel het perfecte maatje voor de dominante Brownie bleek. Haar ergste angst verdween en ze konden het uitstekend vinden, het laatste jaar durfde Poes zelfs eten te jatten van onze eigenheimer Brownie!
Twee jaar geleden (middenin de verhuizing) vonden we opeens Blackie dood in zijn kooi. Je moet nooit menselijke emoties op dieren projecteren, maar Chica was in alle staten! Liep zéér druk door de kooi, over het nachthokje waar we Blackie dood hadden gevonden, zocht hem, maakte veel opgewonden piepgeluidjes, kortom, ze was helemaal van het padje. Bij Brownie kon ze niet (twee dominantjes in één kooi wordt heibel) dus moest er snel een nieuw caafje komen. Dat werd vriendinnetje Zwartje, geheel tegen mijn principes in afkomstig uit een dierenwinkel. Ze was best klein voor een cavia, leek iets raars in de heupjes te hebben maar ze was levendig, vrolijk en kwam verder kerngezond over. Chica was haar verdriet op slag vergeten.
Zo gezegd, zo gedaan.
Voor de rustige Blackie vonden we Chica, een jong ADHD-caafje, afkomstig van een hobbyfokster. Een match from heaven, de introverte Blackie en de kletsmadam Chica, die graag steilewandraces in de kooi hield en zeer aanwezig was.
Brownie was niet gediend van zoveel aanwezigheid dus zochten we voor hem juist een rustig vrouwtje, dat werd Poes, een doodsbange damescavia die wel het perfecte maatje voor de dominante Brownie bleek. Haar ergste angst verdween en ze konden het uitstekend vinden, het laatste jaar durfde Poes zelfs eten te jatten van onze eigenheimer Brownie!
Twee jaar geleden (middenin de verhuizing) vonden we opeens Blackie dood in zijn kooi. Je moet nooit menselijke emoties op dieren projecteren, maar Chica was in alle staten! Liep zéér druk door de kooi, over het nachthokje waar we Blackie dood hadden gevonden, zocht hem, maakte veel opgewonden piepgeluidjes, kortom, ze was helemaal van het padje. Bij Brownie kon ze niet (twee dominantjes in één kooi wordt heibel) dus moest er snel een nieuw caafje komen. Dat werd vriendinnetje Zwartje, geheel tegen mijn principes in afkomstig uit een dierenwinkel. Ze was best klein voor een cavia, leek iets raars in de heupjes te hebben maar ze was levendig, vrolijk en kwam verder kerngezond over. Chica was haar verdriet op slag vergeten.
Gisteren stierf Brownie, zo'n 5 jaar oud. Poes regeerde niet zo heftig als Chica (maar goed, Brownie stierf ook niet in de kooi), maar vanmorgen zat ze héél klein in een hoekje van haar nachthokje te bibberen. Arme meid…
Een cavia mag niet alleen blijven, dus was de meest logische stap: Poes, Zwartje en Chica bij elkaar. Geen idee hoe dat zou gaan, de introverte Poes, de zéér aanwezige Chica en de kleine Zwartje die alles vooral heel erg leuk vond.
We besloten de kooien schoon te maken en Chica en Zwartje in de kooi van Poes te doen. Hun nachthokje ging ook mee. Werd wat klein, maar het is te doen. Eventueel kon ik het grote nachthokje van Poes en Brownie vervangen door een kleiner exemplaar. Maar laat ze eerst maar eens wennen, dacht ik.
Poes schoot trillend en klappertandend van de stress in haar nachthokje. Zwartje en vooral Chica kwetterden opgewekt door de kooi, ze vonden het helemaal geweldig en superspannend. Heel geleidelijk liet de bange Poes toe dat ze dichterbij kwamen en ondanks haar geklappertand (een teken van “pas op, niet dichterbij komen!”) had ik er wel een goed gevoel over.
Chica was helemaal door het dolle, kwetterde aan één stuk door (als het een mens was zou je zeggen: “Hou nou toch eens je kwek, nu weten we het wel!”). Poes trok zich terug in een hoek van een kooi (maar kwam af en toe wel van haar plekje - komt goed!) en Chica pikte het grote nachthok in.
Mooi, dacht ik. Tijd om dat grote nachthok te vervangen voor het kleinere hokje zodat de dames meer ruimte in de kooi hebben!
Mis. Chica schoot helemaal in de stress en begon hard te gillen. Nou is dat bij elke cavia een alarmerend signaal, ze zullen waarschijnlijk pijn hebben, maar Chica doet het al als ze vermoedt dat er wat te eten is. Maar ze gilde maar door, dus ik zette het hokje maar weer terug op de plek en heb zeker vijf minuten zachtjes tegen haar aangepraat voor ze weer kalmeerde (sorry, buren, het was niet het luchtalarm maar onze Chica).
Poes was inmiddels van de zenuwen achter Zwartje’s rug in het andere nachthokje geschoten.
Nu is het stil in de cavenkooi. De dames liggen uit te rusten van al die stress en consternatie. Chica in het grote nachthok, Poes en Zwartje in het kleine nachthok.
Het komt wel goed, maar ja, het zijn wel cavia’s, kleine diertjes, maar elk met hun eigen persoonlijkheid, die niet onderdoet voor die van honden, katten - en mensen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten